Het spannendste dat ik vandaag al gedaan heb, behalve dan naar hier komen om deze post te schrijven, was de afwas doen, en zo hoort het ook op vakantie. Lekker lang uitslapen, een beetje lummelen, en wat mijmeren over hoe het zou zijn op de skipiste, op een koude mistige dag, vanuit een lekker warm appartementje. Zeker na 2 dagen snowboarden in een gebied waar amper sneeuw ligt, en na een supervermoeiende Tjechie reis. Ik hou er van als een plan werkelijkheid wordt!

Het spannendste wat ik vandaag al gezien heb, was een slippende Renault Clio op de haarspeldbocht voor het appartement, en slippend naar de afgrond. Maar die kon nog net corrigeren, dus het was spannend zoals het hoort. Vanavond hoop ik nog een aantal spannende dingen te zien, want na een dag lummelen ga je voor een deftige apres ski.

Dit is trouwens ook de duurste post die ik ooit geschreven heb, ik heb hier 5,5 euro mogen dokken voor een halfuur, en de connectie snelheid is nog trager dan wat ik in Afrika meegemaakt heb. De Fransen kunnen duidelijk nog een lesje leren van de Tjechen in correcte prijszetting, want daar krijg je waarschijnlijk gedurende een maand een eigen glasvezelverbinding met de buitenwereld voor 5 euro.

Dat ik vandaag niks gedaan heb, dat heeft alles te maken met gisteren, wat een complete offday was. De eerste dag snowboarden ging wonderwel, ik oefende reeds mijn jumps om show te kunnen geven in het snowpark, maar op dag 2 liep alles fout wat fout kon lopen. Ik ging constant op mijn bek, en het plan was om via de skipistes de oversteek te maken naar de overkant van de berg, want niet gemakkelijk was. Toen we eindelijk na de middag, na 20 keer te vallen, iets konden eten, bleek ik nog eens mijn ipod nano kwijt te zijn gespeeld. Die ligt nu ongetwijfeld nog altijd in de eeuwige sneeuwvelden, het is een witte. Enkel als de aarde genoeg opwarmt dat er geen sneeuw meer in de Alpen ligt heb ik een kansje om die terug te vinden, dus vanaf nu duw ik extra hard door op mijn gaspedaal, en zit ik in de winter deuren en ramen wijd open. Mijn knieen waren compleet kapot na al die valpartijen, dus besloot ik direct terug te keren naar huis. Dat was echter niet zo gemakkelijk gedaan, want de enige weg terug was via een pannekoekenlift, die nogal heftig startte, en waardoor ik er niet kon op blijven rechtstaan op mijn snowboard, ook al compleet vermoeid zijnde van al mijn valpartijen. Ik bleek dan nog ook eens mijn kaartje van het gebied verloren te zijn, en ik mocht de berg naar boven tjaffelen. Niet vooraleer echter het enige gedeelte dat nog geen pijn deed pijn gedaan te hebben, want na nog een aantal keren die pannekoekenlift te proberen, waren die in al even erbarmelijke toestand als mijn knieen. Ik moet ergens iets misdaan hebben, denk ik...

Ik denk niet dat de gemiddelde Tjech veel op reis gaat. De schoonste madammen ter wereld lopen er rond, overal in het land, het maakt niet uit waar je bent, waarnaar je kijkt of hoe laat het is, altijd zijn er tal van schone Tjechische kinderen in de buurt, soms zelfs zoveel dat het pijn doet aan je ogen. En een pint op café kost er twee keer niks, voor een halve lieter Gambrinus, Staropramen of Budweiser (de echte Tjechische that is, niet de Amerikanska shit) betaal je afhankelijk van de streek en klasse van het café tussen de 17 en 25 Kronen voor een halve liter, wat neerkomt op tussen de 22 en 35 frank. Ik zeg het nog in franken, want in euro's klinkt het nog belachelijker.

Met dat zowat alle drijfveren om naar het buitenland op reis te gaan ontbreken, blijven ze allemaal thuis, waardoor dat die madammen daar blijven rondlopen, zodat ze niet op reis gaan, en zo kom je al snel in een vicieuze cirkel terecht. En zoals grant taylor maar al te goed weet, het is niet gemakkelijk om daar uit te geraken, altijd wordt je opnieuw naar beneden gezogen.

Afgezien van het feit dat Tjechië daarbovenop nog eens een architecturaal een schoon land is, waarbij je al snel het woord pittoresk of jugenstil te binnen schiet, is het echter ook een hard land. In een bepaalde club dacht ik er aan om de schoon kinderen aan de deur te triëren, en enkel de minder knappe binnen te laten, want als je een dansclub te vol met schoon madammen steekt, komt daar ongetwijfeld heibel van, en ik kon het gewoon ook niet meer aan. Zowat het enige wat ik daar zei was iets in de trend van 'Oempf', want daar stond dan weer zo'n kind knap te wezen. Omdat dat misschien een beetje een te drastische maatregel was, heb ik dan maar mijn bril afgedaan, dan zag ik dat zo niet meer, en zag ik ook niet meer dat ieder schoon kind je diep in de ogen kijkt, wat je telkens ietwat wee in je buik doet worden.

Ik zal misschien ooit nog eens meer vertellen over de lotgevallen van Vaclav, Pavel en Pipo in Tjechië, want zo werden we daar genoemd, maar nu zal ik jullie op je honger moet laten zitten, ik moet mijn valies nog maken om morgen zum skifahren zu gehen. Wat ik wel nog wil meegeven, is als je me ooit tegen het lijf loopt, je eens moet vragen wat ik van Monica in Brno denk, want ik heb daar iets voorgehad dat ik zelf niet kon geloven, ik kan het trouwens nog altijd niet geloven.

Ciao, en hou het wat deftig op de commentaren in mijn afwezigheid, want wat was me dat allemaal?

Dit zal waarschijnlijk mijn laatste post zijn voor dit jaar vanuit België, want binnenkort vertoef ik meer in het buitenland dan dat goed voor me zal zijn.

Het begint met de P-reis naar Praag, waarna ik in Val Meunier of zoiets ga skiën, waarna ik nog een bezoekje breng aan Schotland, en meer bepaald Glasgow.

Dus de volgende post is in het Tjechisch (ik kan al misschien zeggen in die taal, proc, protsj uitgesproken, en zeggen dat ik goed tjechsich spreek, mlivu dobre tjeski, al zal de spelling hiervan wel mis zijn), de volgende in het Frans (ik kan al vloeken in het Frans, merde, en vragen of iemand met mij wil slapen, voulez-vous coucher avec moi), en daarna in het Schots (waar ik weeral in kan vloeken, shite, en ik een speech kan afsteken over keuze, ..., I chose not to choose life, I chose something else, ...).

Dus dat ziet er goed uit!

Er zijn vele redenen om feest te vieren.

Zo is dit mijn 300ste post ooit (ik hou dit bij in een dagboek), en zo is het dat ik 64 lezers heb. Toch volgens Google analytics, want die beweren dat er 64 terugkerende pipo's zijn die dit pareltje bezoeken.

Al zullen er daar nog wel wat dubbels inzitten. De meeste mensen hebben vandaag de dag twee pc's, dus heb ik nog 32 lezers. Als er een koppel 3 pc's hebben, stel bijvoorbeeld de helft, heb ik zeker nog 16 lezers. En dan hou ik nog geen rekening met mensen met meer dan 3 pc's, want als ik die meetel, moeten er nog iets van een 12 lezers overschieten. Pak dan dat er van die 12 nog een aantal paranoïde mensen tussenzitten, die alles van geschiedenis altijd verwijderen, blijven er daar nog een 6 stuks van over.

Van die 6 zullen er dan nog wel een paar zijn die via google of een andere zoekrobot toevallig twee keer op mijn blog zijn uitgekomen, zegge en schrijve pakweg 4, en bijgevolg kan ik met een aan zekerheid grensende waarschijnlijkheid beweren dat ik 2 terugkerende lezers moet hebben.

Omdat ik graag lees wat ik zelf geschreven heb, val ik er ook van af, en ben ik dit eigenlijk voor die ene persoon aan het schrijven. Geniet er van!

Ik heb oren die graag flapperen, en wanneer ik iets hoor over sport, dan beginnen die al te flapperen. Telkens wanneer ik nog maar iets over een koersfiets hoor, is het prijs, en wanneer ik mag meedoen aan een skwasj toernooi, is het al helemaal feest. Kun je nagaan wat dat zaterdagavond in de Killshot, het Leuvense Istanboel der edele skwasjsport, voor geflapper was?

In tegenstelling tot in het echte leven, is het in sport niet de intentie die telt, maar het doel, met name de totale dominantie, en in de benadering van sport huldig ik dan ook een machiavellistische aanpak. Dus op het skwasjtornooi dit weekend in de killshot was ik vooraf van plan om de finale te halen, en die stijlvol en gracieus te winnen.

Was me dat even een koude douche, want de eindbalans was dat ik in de voorronde 2 van de 9 sets won, en dat ik bijgevolg al mocht douchen voor de kwartfinales. Ik voelde me het Anderlecht van het skwasjtornooi, zij het dat ik een paar keer dichtbij de overwinning was geweest, maar dat ik telkens op het beslissende moment fysiek ten onder ging.

Ik stoef graag met mijn sporthart, ooit heeft een dokter tegen me verteld dat ik dat had, maar ik begin toch serieus te twijfelen aan de beroepskunde en -ernst van die lieve mens. Want of ik nu skwasj, wandel of fiets, altijd ga ik fysiek ten onder, overvleugeld door mijn tegenstanders die er soms uitzien als uitgemergelde, aan tbc lijdende boekhouders. Ik denk dat ik maar eens een second opinion over mijn hart zal vragen.

Voor mijn reguliere skwasjpartners was het ook al geen vette, want die wonnen respectievelijk 0, 1 en 3 sets, waarbij die 3 sets tegen een blinde, gehandicapte mens was, die zelfs nog geen eigen racketje had. We gaan misschien best eens wat lessen pakken, of toch alleszins al trekken uit zaterdagavond...

Ik ben nu al een paar jaren in de duik aan het leren skwasjen, zelfs in die mate dat mijn slaapkamer tot een skwasjkot is omgebouwd. Het slaapt niet supermakkelijk, want zo'n rubberen balletje kan serieus pijn doen na er een nachtje op te slapen.

Maar nu is het tijd om uit de kast te komen: ik ben een skwasjer, in het diepst van mijn hart, en ik ben niet meer beschaamd over. Voila, dat taboe is ook alweer doorbroken, ik ga er misschien een paar lezers door verliezen, maar het is een pak van mijn hart dat ik de wereld er kundig heb van kunnen maken. Ik kan nu eindelijk zijn wie ik ben.

Nu iedereen weet dat ik skwasj, hoef ik ook niet bang meer te zijn dat ik zaterdagavond door iemand herkend zal worden op het skwasjtornooi in de Killshot, want ik ga daar aan meedoen. Benieuwd wat het gaat geven, eindelijk eens tegen een tegenstander kunnen spelen!

Het komt goed uit dat ik opnieuw internet zal hebben, want één van mijn eeuwenoude frustraties is sinds vandaag eindelijk van de baan. Waardoor ik nog meer zal kunnen bloggen!

Tot voor deze morgen wist ik nooit waar ik over gedroomd had. Soms had ik wel een vaag gevoel waarover het geweest was, soms ook wat aanwijzingen, maar ik wist het nooit precies. Tot vanmorgen, waarbij ik bij het ontwaken glashelder wist wat ik gedroomd had.

Nu weet ik het ook niet precies meer, het was iets met de duivel en fietsen en Parijs, maar als ik in het vervolg 's morgens wakker wordt, dan schrijf ik het direct neer op mijn blog. En kan je meegenieten van mijn dromen. Vooruitgang kan mooi zijn!

Bloggen, het is iets wat dagelijks hoort te gebeuren, maar wanneer je thuis geen internet meer hebt, komt het er niet van. Vandaar dat ik beslist heb om toch maar weer dat verfoeide internet bij me thuis binnen te pakken, en dat er vandaag een mens van Belgacom is langsgeweest om alvast de telefoonlijn aan te leggen. We zijn nu toch alweer onder de mensen.

Waar ik de voorbije tijd extreem summier in mijn gekozen onderwerpen was, kun je binnenkort weer je hart ophalen aan recensies van danetjes, verslagen van eetwedstrijden met danetjes, een foto van een fiat in mijn straat, een foto reportage over mijn nieuwe fiets, een verhaal over mijn buurman, en nog veel meer. Kortom, de belangrijke zaken des levens zullen opnieuw ruimschoots aan bod komen.

Voila, dat moet zowat de laatste lezer die er overschoot weggejaagd hebben, nu kan ik eindelijk met een schone, nieuwe lei beginnen. Hoera!

Opgepakt worden door de flikken, het doet de herinneringen aan die goeie oude tijd dat ik nog met Molotov cocktail en baseballbat over straat liep terug opborrelen. In Leuven is het niet zo gemakkelijk om opgepakt te worden, toch tenminste niet zonder studentenkaart, maar in Gent volstaat het om je auto ergens te parkeren, en gegarandeerd, vijf minuten later word je door een flik in burger opgepakt.

Ik had zaterdagavond met mijn zus afgesproken, en met dat ik Gent niet zo goed ken, was dat ergens aan een straat na de afrit naar Gent centrum. Ik was te vroeg of zij te laat, en ik parkeerde mijn auto in de Frans Spaestraat of zoiets. Met dat ik te vroeg was, ben ik na alles in mijn auto bepoteld te hebben dat ik kon bepotelen, uitgestapt, en heb ik die Frans Spaestraat eens nader bekeken. Op de hoek van de straat werd ik door een mollig ventje met een snor vastgescheerd, met de melding dat hij van de politie was, en of ik wel eens mijn identiteitskaart wou bovenhalen. Ik had echter net een boekje over Praag gelezen, en als je dat boek mag geloven loopt het daar vol met namaakflikken, dus mocht hij zich eerst zelf wel eens identificeren. Dat er iets vuil technologisch in zijn oor zat kon me niks schelen, iedere yup heeft wel iets technologisch inzijn oor.

Nadat hij zijn badge had bovengehaald heb ik dan mijn paspoort bovengehaald, en gevraagd of hij wel besefte met wie hij te maken had. Dat hielp niet echt, en er begon een kruisverhoor. Dat ik niet van Gent was, en waarom ik dan wel nu in Gent was. En dat dat raar was, niet van Gent zijn, en te staan lanterfanten in de Frans Spaestraat. Toen vroeg ik om een advocaat, maar daar kon die ook al niet mee lachen. Uiteindelijk kon ik die mens wel overtuigen dat ik geen crimineel was, en moest ik nog wat tussen zijn drie collega's blijven staan. De reden dat hij me vastgescheerd had, was dat ik mijn auto voor het huis geparkeerd had waar de flikken net gingen binnenvallen. Dat was met stormram en bivakmutsen op, en in totaal liepen er een twintig flikken rond.

En toen mocht ik gaan, en wat later zag ik die flikken in hun auto stappen. In tegenstelling tot wat ze je in flikken willen doen geloven rijdt een flik in Gent niet rond in een Toyato, maar in zware Volvo's en BMW's. En ze heten ook niet Britt, want dat waren over het algemene potige venten waar je liever niet tegenaan loopt.

En toen kon ik naar Gabriel Rios gaan kijken, en tal van andere groepen. Hoera!

Bedrijfswagens, dat is de grootste, decadentste vuiligheid die er bestaat. Niet alleen rij je er mee rond dat het een lust is in barre tijden van olieschaarste en globale opwarming, het kost je ook geen rotte frank om er iets aan te laten herstellen. Meer nog, je wordt nog beloond als je een platte band rijdt.

In mijn geval heb ik nu zo'n fluo jasje, een doekje om mijn ramen mee te poetsen, wat witte en zwarte verf voor mijn blauwe auto, een soort doorzichtige toilettas, en een Michelin sticker.

Als ik snel nog een paar platte banden rij, dan weet ik alvast welke nuttige kado's ik voor de komende feestdagen kan uitdelen.

Een tijdje geleden heb ik tijdens een avondlijke escapade in het Gentse beslist dat ik enkel nog thema reizen ga doen. De boude plannen die toen gesmeed zijn waren talrijk, en bestonden bijvoorbeeld uit plannen om doorheen geheel Europa op zoek te gaan naar mini dingen (er zijn dadelijk een paar kandidaten, bv. mini europa in Brussel, madurodam in Holland, of hoe noemt dat, het mini menhir park dat ik ooit eens gezien heb in Ierland, en er moeten nog veel onbekende en onontdekte pareltjes zijn met miniatuur eigenschappen), of op reis van zoo naar zoo, of op reis naar Estland, Letland en Litouwen om de president van die landen te interviewen. Moeilijk kan dat niet zijn, ze zullen daar ongetwijfeld blij zijn dat ze nog eens iemand zien.

En nu, een tijdje later, is het eindelijk zover. Eind december ga ik op themareis. Het thema van de reis is de letter P geworden, wat betekent dat de reis start in de P (ofte ook wel de Pigeon d'or), waarna het richting Praag gaat, alwaar pinten kunnen gedronken worden, en porno blijkt ook wonderwel in het rijtje te passen. Ik kan daar Pasen vieren, pirouettes maken, postzegels verzamelen, de mogelijheden zijn schier eindeloos.

Laat ons nu hopen dat Poorter ook meegaat op reis, want met die achternaam past hij wonderwel in het concept.

Voor de rest valt er te melden dat ik een mountainbike heb gekocht, en dan nog wel een Cube. Wat van Duitse makelij is, soms moet een mens zijn principes aan de kant schuiven. Als je er meer wil over lezen, het kan op een blog die bijna dood is.

De enige persoon op mijn werk die de vinger aan de pols van de moderne muziek houdt, is een stokoude man, hij is er wel bijna vijftig.

F. bijvoorbeeld is jonger, maar luistert alleen naar jaren tachtig muziek, W. is veeeel jonger, maar zit nu al weg te roesten in een symfonisch orkest waarin hij filmmuziek speelt, B. is bezig met serious beats, en ikzelf ben al eens naar een U2 concert geweest, dus dat zegt genoeg. Nee, nee, het is enkel C. die nog met de tijd meegaat, en into the New York scene is.

Hij was al een tijdje bezig over hoe goed Antony and the Johnsons wel niet waren, waarbij ik dacht dat dat iets was als Buddy Holly and the Rockets, want hoe gaat dat men mensen van 50 jaar. Maar hij heeft de cd meegebracht, en die is echt goed, en nog spiksplinternieuw ook.

Antony is een jongen die nu een bird is, een beetje overhoopt ligt met de mama en de papa, niet overhoopt ligt met Boy George en Lou Reed, en prachtige muziek kan maken. Lang leve Antony!

Het centrale concept van de wereldbeschouwing van mijn neefje Sander is 'Koek', in al zijn maten en gewichten. Mama en papa spelen naast kaka en tata ook nog wel een rol, maar sinds hij de oe klank kan gebruiken, steekt koek er met kop en schouders bovenuit.

Mijn centrale concept is niet zo duidelijk omlijnd, en dat durft al eens te veranderen. Vorige week was dat nog 'Turks fruit', vandaag is dat 'Oorlog en vrede'.

Het is verbazend hoe tijdloos dat boek is. Er zitten wel wat gedateerde stukken in (wie schrijft er nu nog over tsaren en keizers en veldslagen te paard), maar de Russische bevolking en jeugd bleek in 1860 (toen is het boek geschreven, het gaat over de periode aan het begin van de 19de eeuw) al te lijden aan dezelfde symptomen als vandaag. Niets menselijks was de Rus uit die tijd vreemd, of het nu gaat over carrières, liefde, depressies, het was er toen ook al.

Goed voor je wereldbeeld, en een aanrader als je eens heel veel tijd te veel hebt!

Ik ben er niet vies van om mensen die in de put zitten te helpen. Vandaag zijn dat bijvoorbeeld mensen die worstelen met hun zelfbeeld, meer bepaald met hun uiterlijk, en die zal ik een flinke stap vooruit helpen.

Indien je denkt dat er iets mis is met je uiterlijk, dien je als de vliegende weerwind naar een optreden van de groep F. Ferdinand te gaan. De groepsleden van die vrolijke fransen (wanneer heb ik nog eens een slechte mop laten liggen?) zijn al niet van de mooisten, maar als je denkt dat je dan alles gezien hebt, wel, dan heb je hun publiek nog niet gezien. Je waant je in een instelling voor schurftpatienten of in een brandwondencentrum, zo lelijk is dat volk. Mocht ik een remake van Planet of the Apes moeten regisseren, ik zou weten waar ik mijn figuranten wist te vinden. Je loopt er met het gevoel buiten dat je bij een mister F. Ferdinand verkiezing gemakkelijk zou winnen, zelfs indien je kapper eerder op de dag niet zijn beste dag had. En je kat haar klauwen in je gezicht had gezet. Wat op zich al een flinke oppepper is voor je zelfbeeld.

Daarbovenop komt dan nog eens dat F. Ferdinand een vrolijk deuntje niet schuwt, laat staan dat ze een kans laten liggen om je te doen huppelen. Zodat je, wanneer je buitenwandelt, dit met een glimlach op je gezicht is, wat, je raadt het al, ook al niet slecht is voor je eigendunk.

Voila, als ik maar mensen kand helpen.

Ik ben de laatste tijd veel te veel in het Mechelse geweest, want ik merkte dat ik het al gewoon begon te vinden hoe het er daar aan toegaat. Ik vond het maar wat normaal dat de straten en publieke plaatsen van een stad bevolkt werden door krapuul allerhande, marginalen en losgeslagen gekken.

Van 't weekend zijn echter de schellen van mijn ogen gevallen, want in Gent gaat het er wel even anders aan toe. Er loopt daar normaal volk op straat, de stad is netjes, je ziet niet op elke hoek een overval, en er is iets te doen. Vrijdag was er filmfestival, zoals op zovele andere dagen in het Gentse, waar er trouwens altijd wel wat te beleven valt voor jan met de pet.

Op zo'n filmfestival kun je kijken naar films zoals 'mala leche', of ook weer niet, want Chileense films zijn zoals Chilenen zelf in de jaren tachtig, ze durven wel eens spoorloos te geraken. Waarop in de filmzaal onaangekondigd de Griekse film 'Hardcore' werd getoond.

Dewelke nogmaals bewees dat 'Griekenland Apenland' een catchy en waarheidsgetrouwe bottom line op Griekse toeristische folders zou zijn.

Hardcore begon veelbelovend, met functioneel kunstzinnig naakt, maar - en ik dacht dat ik dat nooit ging zeggen over een film met veel bloot in - was langdradig en onsamenhangend, en teerde zoals alles van Griekse origine op hun ooit roemrucht verleden, toen het nog normaal was dat je met een wuivende bos op je helm rondliep, en 'eureka!' in bad riep. Kortom, een aanrader als een melancholische, wat verwarde en op bloot beluste Griek bent, anderen kunnen Hardcore gewoon aan zich voorbij laten gaan.

Het is een doelpubliek als een ander.

Ik dacht dat ik wijzer en ouder geworden was, maar een reden om gelukkiger te worden is dat nu ook weer niet. Zo zie je maar, je bent nooit te oud om nog wat wijzer te worden.

In plaats van allerlei goedkope rommel te kopen in de Aldi, had ik me een ipod nano gekocht. Op de apple site. Met 'stielo' er in gegraveerd. Nadat ze me een week of twee uitgelachen hadden op mijn werk (jaloezie doet vreemde dingen met de mensen), is 'm vandaag gearriveerd, en ik ben er nu al niet content van. Je moet software installeren om daar mee te kunnen werken, van de beloofde 2 GB kun je maar 1.8 GB gebruiken, je kan het enkel opladen aan je pc, van een stekker hebben ze bij Apple blijkbaar nog niet gehoord, en het spel zit vol gebreken.

Er wordt altijd beweerd dat een apple ding veel gemakkelijker is in het gebruik, zelf vrouwen zouden het kunnen, maar daar heb ik toch niks van gemerkt. Na installatie van de software was het enige wat op het scherm van mijn nano verscheen 'Do not disconnect', en kreeg ik om de 5 seconden een waarschuwing op mijn pc dat mijn ipod schijf vol was.

En het is maar opgelost geraakt nadat ik dat onding wel disconnected had. Tot zover dus mijn apple plezier. Mp3's er op zetten kan enkel met itunes, dus ik ben ook al op mijn pc's itunes zetten om mijn ipod te kunnen gebruiken. Gebruiksvriendelijk. In windows verkenner staan wel een paar directories, maar iets met muziek zit daar niet tussen.

Die ipod batterij opladen, dat kan ik enkel aan een pc, want een stekker en stopcontact, dat is te min voor die hippe apple vogels. Als ik dus mijn ipod meepak op reis, moet ik altijd ergens een pc zien te vinden om naar muziek te kunnen luisteren. Is dit dan vooruitgang? Je kan ongetwijfeld wel ergens een stekker voor je ipod kopen, maar dat gaat me weer een nier of ander orgaan kosten, en niks geef ik nog aan die design pipo's. Zelfs niet als ze werkloos, dakloos, hongerig zitten te bedelen in brussel centraal. Ze hebben het zelf gezocht.

Als iemand hem wil hebben, kom hem maar halen, want anders smijt ik die rommel toch maar in de vuilbak.

Bijster veel lezers had ik vroeger al niet, benieuwd hoeveel ik er daar nog van over gehouden heb na mijn brute loskoppeling van het internet. Via een niet nader genoemd persoon heb ik al gehoord dat ik dringend wat meer moet posten op mijn blog, want zijn broer verveelt zich op zijn werk. Die heb ik dankzij de verveling die velen van onze generatie plaagt toch nog kunnen houden als lezer...

Over die loskoppeling van het net, daar ben ik trouwens reuze van te spreken. Ik denk niet dat ik ooit nog een internet aansluiting bij mij thuis moet hebben, want het leven is zo veel plezanter zonder dat internet. Je komt nog eens buiten, en je weet met je tijd bijna geen raad meer. Ik kan het iedereen aanraden.

Ondertussen is er weer het een en ander gebeurd bij mij thuis, maar van het meeste zul je nooit nog iets horen, en dat allemaal dankzij de afschaffing van dat internet thuis. Is er nog een andere reden nodig dat ik geen internet verbinding meer heb thuis? Ik dacht het niet.

Wat ik je wel niet wil onthouden, is het feit dat ik tot voor kort nog nooit echt in Londen was geweest. Ik was er wel een paar keer op doortocht doorheen London Heathrow geweest, maar nog nooit had ik een voet gezet in de stad zelf. Maar nu dus wel. Maar wat viel me dat tegen zeg. Ik was er als ramptoerist, maar de metro werkte weer tiptop, en ze konden er daar ook al niet mee lachen dat ik mijn rugzak overal liet rondslingeren. Is dat nu die Britse flair, is dat dan die droge Britse humor? Ik heb er alleszins niet veel van gemerkt.

Is er dan niets heilig voor die moslim fundamentalisten?

Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets postte, en daar is nog altijd een goede reden voor. Ik heb niet wekenlang in coma gelegen in een ziekenhuis, ik ben niet op een veertiendaagse voettocht naar Santiago de Compostela geweest, noch heb ik alle moderne technologie afgezworen. Er is een meer simpele verklaring.

Mensen die mij een beetje kennen, of nog weten wat ik hier allemaal schrijf, weten dat ik iedere avond vanaf zeven uur in de P kan gevonden worden, door niet kenners de Pigeon d'Or genoemd. Maar sinds vrijdag is dat niet meer het geval, ik heb iets nieuwers, én beters leren kennen.

Het Poorthuis is ondertussen één jaar oud, en het is eigenlijk een schande dat ik er nog nooit geweest was. In een vorig leven van het café was ik er nog binnen geweest, in de toenmalige Réjean, bij Fons, om voetbal te kijken, want toen was ik nog zo rijk om geen televisie te hebben. Ondertussen is de Fons al een paar jaar gestopt, en was het een tijdje een niet erg succesvolle taverne geweest, die op de fles is gegaan (pun jammergenoeg intended, tja, wat doe je er aan?).

Het Poorthuis is een ware verfrissing in het dorre horeca land in Leuven. De Oude markt lijkt altijd maar meer op Legoland (als je er ooit komt, moet je ruiterlijk toegeven dat de bomen verdacht veel op de exemplaren in Lego lijken, en als het aan Louis Tobback lag, woonden er enkel plastieken mensen in het Leuvense), en de rest is ook al niet veel soeps. Met uitzondering van het Poorthuis dus. De Duvels zijn schappelijk geprijsd, en vooral de muziek is uitmuntend. Er is geen schroom, wat bewezen wordt door het feit dat er in deze tijden ongegeneerd Gerard Joling wordt gedraaid, en dat Jos, de cafébaas, zich niet inhoudt en met Gerard meezingt. Jos is een prima peer, spreekt je aan met U en meneer, totdat je zegt dat je naam niet meneer is maar Wouter, en zegt tegen iedereen die het Poorthuis verlaat tot morgen.

Eerst dacht ik dat alle klanten gewoonweg iedere dag terugkwamen, maar iets later viel mijn frank, bij het zien van het briefje waarop trots het eenjarig bestaan werd aangekondigd. De volgende dag zou het groots gevierd worden, vandaar dat Jos tegen iedereen tot morgen zei, ook tegen de bibberende alcoholieker. Die zeker zou komen, want tussen negen en tien zou de drank voor niks zijn. Dat noem ik nu eens klantvriendelijkheid.

De kwarttriathlon van zondag in het Mechelse is een perfecte afspiegeling van de stad Mechelen geweest. Verschrikkelijk dus.

Vooraf was het mijn ambitie om te finishen, en een tweede, bijkomend doel was om niet als laatste te arriveren. Daar ben ik net in geslaagd, met een zevental man achter mij, tegen een kleine 300 voor mij. Maar wel tegen een zeer hoge prijs. De man met de hamer ben ik een paar keer tegengekomen, en als ik nu iets te snel wandel, krijg ik steken onder mijn rechter ribbenkas. Plezierig is anders...

Ik zag de bui al hangen bij de start, waar ik zowat de enige recreatieve sporter was. Iedereen had superblitse, dure wetsuits aan, was afgetraind tot en met, en leek elkaar wel te kennen van vroegere gelegenheden. Weinig joviale dikkerds te zien, weinig mannen die de avond voordien na een paar duvels te veel beslist hadden om dat ook eens te proberen, een kwarttriathlon.

Eenmaal je aan zo'n wedstrijd deelgenomen hebt, heb je blijkbaar twee keuzes. De eerste keuze is dat je zegt "Nooit meer, wat voor een zottigheid is dit", en dan kom je niet meer terug, de tweede keuze is dat je zegt "He, dit is tof, maar ik wil de volgende keer beter voor de dag komen", waarna je als een gek begint te trainen. Er is blijkbaar niemand die voor de gulden middenweg kiest, af en toe wat sport, en dan ook maar eens aan een triathlon meedoet. Jammer.

Voor de mensen die na dit te lezen de smaak te pakken hebben, volgen nog wat tips om het zelf tot een goed einde te brengen.

1. Train op de overgang tussen fietsen en lopen, want dat is het meest lastige. Er staat dan nog eens volk op te kijken ook wanneer je begint te lopen, terwijl je milt, al je organen, je hoofd en je longen pijn doen, je benen verkrampen bij iedere stap. Je hebt het best al eens meegemaakt, je weet beter vooraf waar je aan begint.

2. Eet niet te veel vooraf, want dan ga je bij het lopen constant moeten kotsen, en er zijn plezantere dingen in het leven. Laat je niet vangen door een wedstrijd spaghetti eten net voor je start.

3. Loop vooraf ter voorbereiding meer dan 7 kilometer in totaal, probeer bijvoorbeeld eens om 10 kilometer in één stuk op voorhand te lopen. Zoniet kan het wel eens zijn dat je onaangenaam verrast wordt...

Voila, nu ben je klaar om er ook eens één te doen!

De spaghetti is in de kas geslagen, ik ben ingeschreven, het rug- en borstnummer zijn opgehaald, kortom, ik ben klaar voor een kwarttriathlon.

Ik was al bevreesd dat 2 van de 4 deelnemers zouden afhaken, en nu is het ook officieel. Frank en Bart sturen alletwee hun kat, en aangezien een kat meestal geen waterrat is, laat staan dat een kat op een koersfiets kan rijden, ziet het er niet goed uit voor hun tijd.

Blijft er nog Bert en mezelf over, en de strijd zal op het scherp van de snee uitgevochten worden, met het mes tussen de tanden. De psychologische oorlogsvoering is niet van de lucht, al laat Bert wel zijn zwakheden zien. Hij sukkelt wat met de schouder, en die wordt dan met een zalfje ingewreven. Ik zou trouwens niet verbaasd zijn dat dat zalfje een aantal verboden producten zoals cortisone en anabole steroiden bevat. Maar ja, zo is die Bert wel, eerlijkheid staat niet in zijn woordenboek, en die gaat als het op sport aankomt over lijken.

Daarstraks hebben we om ter meest spaghetti gegeten, waarbij Bert net iets meer dan mij at, maar hij moest ook bekennen dat hij niet ontbeten had. Zoals je zelf wel zal weten, het ontbijt is de moeder aller maaltijden, en zonder kan je een sportieve topprestatie vergeten. Dit zit dus snor.

Omdat ik ook een man van de vooruitgang ben, die valt toch niet tegen te houden, wat baat het om tegen windmolens te vechten, ben ik ook al de chip gaan halen waarmee de tijdsopmeting zal gebeuren. Om het voor de neutrale toeschouwer iets vlotter overzichtelijk te houden, dragen we nog borst- en rugnummers, maar eigenlijk is dat all part of the show. 't Is de chip die echt telt, en wie ben ik om jullie daar een foto van te onthouden?

Dit weekend heb ik de laatste grote sportafspraak van het jaar. We zouden met zijn vieren deelnemen aan de kwarttriathlon in Mechelen, en de uitslag daarvan zou voor eens en voor altijd uitmaken wie de beste, snelste, hoogste en verste sporter is. Zouden, want er is één en ander gebeurd waardoor de krachtmeting der triathleten niet kan doorgaan.

Frank heeft zonet afgemeld, met het in mijn ogen wel zeer flauw excuus dat hij klierkoorts heeft, en bij Bart hoor ik geluiden die verdacht veel op het begin van terugkrabbelen lijken. Ik zal er niet veel meer woorden aan vuil maken, maar zelf zou ik er niet aan denken om niet deel te nemen, zelfs al zou ik zaterdag nog beide benen geamputeerd worden, zelfs al zou er zich een Boeiing 747 in de vaart Mechelen-Leuven boren, zelfs al zat ik met acute uitdrogingsverschijnselen. Laat ik het houden dat sommige mannen blijkbaar niet uit het goede hout zijn gesneden.

Blijft er nog Bert en mezelf over, waarbij Bert eigenlijk geen partij voor me is. Ooit was die jongen wel een beloftevolle sporter, maar dat is al heeeeel lang geleden. Het zou me ten zeerste verwonderen als ik die na de start nog ergens zal terugzien, behalve dan misschien zittend langs de kant, wanneer ik al opnieuw aan een volgende ronde bezig ben, of aan de eindmeet, wanneer ik net een medaille krijg voor het één of ander, en hij over de eindmeet strompelt.

Zondag zullen we het weten!

Tja, het internet bij mij thuis komt maar niet van de grond, dus de posts blijven uit.

Gelukkig maar, want had ik internet gehad, moest ik dingen schrijven als "Zondag had ik bijna Chipie, een pikzwart katje van een of andere bloggger uit het Merelbeekse vermoord door er met mijn loemp gat op te gaan zitten.", en echt sympathiek komt dat bij de gemiddelde lezer niet over. Of "Vandaag ben ik ter voorbereiding van de kwarttriathlon van zondag voor de eerste keer gaan lopen, 5 kilometer, en dat ging precies niet zo goed. Ik kon nog net de vrouwen die in het bos liepen inhalen, maar echt van harte liep het niet."

Wie heeft daar nu een boodschap aan? Blanche?

Allez, om jullie toch op de hoogte te houden, in telegram stijl een update van de laatste tijd:
1. ik ben geplooid en heb een wetsuit gekocht, huren voor 50 euro vond ik wat veel, dus heb ik er een gekocht voor 19,90 euro in de Go sport. Kwaliteit uber alles!
2. ik ben weeral verhuisd, je vindt me nu in de Stijn Streuvelslaan 44 in Kessel-Lo, dit bespaart me de telefoontjes, mails en gesprekken uit!

Er heerst hier oververdovende stilte, recentelijk. Niet omdat ik het bloggen beu ben, niet omdat ik met een writer's block zit (verre van, ik barst van de posts, alleen schrijf ik ze niet op), maar wel omdat ik geen internet meer heb thuis, na mijn tweede verhuis in korte tijd.

Ooit komt dat er wel weer van, en dan kan ik je alvast een mooie fotoreportage beloven, en tal van wondermooie posts. In tussentijd, hou je vooral nuttig bezig!

Een sportman die zijn sport serieus neemt, kan het beter niet te nauw nemen met wat hij allemaal uitsteekt in het weekend. Dit heeft als gevolg dat ik zaterdagavond thuis gebleven ben, gedeeltelijk omdat ik 's zondags begin te verhuizen, maar vooral omdat de koers, en bij extrapollatie de triathlon, in bed gewonnen wordt. En de uren voor twaalf uur tellen dubbel, wist mijn mama en ongetwijfeld ook de jouwe altijd te zeggen. Avondmarkten in Kortemark, het nachtleven in Gent, de oude markt in Leuven, het zei me allemaal niks vandaag, ik zou wel wat bloggen.

Op een vrijdagavond naar de Kaminsky gaan kan nog net, maar veel meer kan ik me niet permitteren, wil ik op 18 september een modderfiguur slaan in de Mechelse triathlon. Waar ik als zot voor train, ik zwem, ik fiets, ik zwem en ik fiets, en ik fiets en ik zwem, ik doe ganse dagen niks anders meer. De laatste twee weken heb ik al 150 kilometer meer gefietst en 8 kilometer meer gezwommen dan in de andherhalve maand er voor, kun je nagaan. Lopen doe ik niet in mijn voorbereiding, daarvoor ligt het trauma van de dodentocht nog te vers in het geheugen. Je mag die achttiende september trouwens in dikke drommen komen supporteren, je zal me gemakkelijk kunnen herkennen aan mijn zwembroek, terwijl iedereen anders een wetsuit zal dragen. Maar aan die moderne nieuwlichterij voor watjes doe ik niet mee!

Op zo'n vrijdagavond zie je trouwens vogels van allerlei pluimage in de Kaminsky. Het gaat van de obligate marginaal, overgewaaid uit de Pigeon d'Or, die pintjes drinkt uit cola glazen, over mezelf die normale pintjes drinkt, tot de hele dikke mens Frank Vanderlinden, die cola drinkt uit cola glazen, ondertussen zijn hele hebben en houden in 3 plastiek zakken meesleurend, ik vraag me af of die mens eigenlijk nog een dak boven het hoofd heeft. Man, wat is die Frank verdikt zeg. Ik heb die al een hele tijd niet meer weten optreden, en misschien moet Frank dat maar weer eens beginnen doen, kwestie van toch wat lichaamsbeweging te hebben. Ziezo, ik lever nu al gratis en voor niks tips aan bekende vlamingen, deze blog neemt iedere dag opnieuw een nieuwe en onverwachte wending! Hoger! Verder! Nieuwer!

Verhuizen is mijn tweede natuur geworden. Van 't weekend is het weeral prijs, ik vertrek na een maandje uit de Tivolistraat.

De redenen van mijn vertrek uit deze wondermooie villa zijn talrijk, maar laat ik het houden op het feit dat de douche levensgevaarlijk is, het huis binnenin compleet uit bordkarton lijkt opgetrokken te zijn, de huisbaas een melker, ook van huisjes, en dat er een paar wakke plekken en watervalletjes in het huis aanwezig zijn.

Ik ga terug in Kessel-Lo wonen, waar ik ooit een jaartje gewoond hebt, en waar er zo mogelijk nog meer marginalen wonen dan in Heverlee, Mechelen en Merelbeke samen. Dat kan niet slecht aflopen!

Deze week was het in Koksijde weer tennistornooi geblazen, en vandaag zondag was de finale. Waar niet veel over kan gezegd worden, behalve dat het slaapverwekkend was door de vele fouten die Caroline Maes en Manege Vergos maakten, het druilerig weer was, en de bezetting van het tornooi niet meer is wat die ooit geweest was. Geen Sabine Appelmans, Dominique Monami, Justine Hénin of Kim Clijsters meer...

Wat wel kan gezegd worden is dat Sabine Appelmans aanwezig was, zij het niet om te tennissen, maar om de jeugd een hart onder de riem te steken, getooid in een fleurig vestje met truzels, en in spierwitte all stars. Wat Grant kan goedkeuren, en wat de moderubriek voor dit jaar afsluit.

Iedereen lacht als ik hen vertel dat ik een kwarttriathlon ga doen. Alsof ik na de dodentocht hier ook weer niet in ga slagen...

Ik snap ten volle dat er wel eens gegrinnikt of geginnegapt werd wanneer ik zei dat ik 100 km in één keer zou wandelen, daarbij pertinent weigerend om te trainen, want ik wandel niet graag en dat is voor oude mensen, daarbij geen lessen trekkend uit het verleden, maar als het gaat om de combinatie van anderhalve kilometer zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen, dan moet er daar niet flauw over gedaan worden, lachen hoort hier ook al allerminst thuis, want daar durf ik wel eens voor te trainen.

Ik ben al ingeschreven, mijn naam staat al op de deelnemerslijst, en dat voor de schappelijke prijs van 16,5 euro. Totdat ik de kleine lettertjes las, en zag dat je bij het zwemmen verplicht bent om een wetsuit te dragen. Maar de organisatie zit goed in elkaar, en er stond zelfs een link op de site waar je zo'n pak kon huren. Waar blijkt dat dit 50 euro kost, en je het minimum voor een week moet huren. Grrmmppff.

Als alles goed gaat, doe ik op 18 september mee aan een kwarttriathlon in het Mechelse.

Op hun site kun je ergens lezen:

Er wordt een rangschikking opgemaakt voor 4 categorieën:

Cat 1: heren senioren - Cat 2: heren junioren - Cat 3: heren veteranen tot 50 - Cat 4: dames - Cat 5: heren veteranen ouder dan 50

Ik lees zo'n dingen graag. Het doet me denken aan een Monty Python sketch, en dat kan nooit missen.

Ik had het eigenlijk vooraf moeten weten. Een Ferrari doet nu eenmaal ook niet mee aan de rally van Finland. Als je lichaam gebouwd en getraind is op pure snelheid, moet je niet deelnemen aan een wandeltocht die je met een slakkegangetje langs boerenwegels door Brabantse velden leidt.

Om maar te zeggen, ik heb ook dit jaar weer niet het einde gehaald van de Dodentocht. Wat op de tracking site duidelijk te zien is, wanneer je het nummer 5861 ingeeft. Om kwart voor acht 's ochtends ben ik in de Palm brouwerij in Steenhuffel gesneuveld, na een helse odyssee van meer dan 53 kilometer. Wat ik wel mooi vind, is dat er op die site nu staat dat ik me vermoedelijk bevind op 93.57 Km, tussen Mariekerke-Kerk en Branst-Zates. Terwijl de tocht nu toch al een paar uren afgesloten is.

Alles ging goed, tot rond kilometer 50, toen Pieterjan en ik opeens merkten dat we plots door iedereen voorbijgewandeld werden, bij voorkeur door oude mensen waarbij je, mocht je ze tegengekomen aan een kruispunt, de drang zou hebben om ze de straat helpen over te steken, en dat we op een sporadische, veel te dikke rus, niemand meer inhaalden.

De laatste 3 kilometer naar Steenhuffel waren een hel, waarbij we constant trager begonnen te wandelen, wat meer en meer op het schuifelen begon te lijken dat je wel eens in een rusthuis ziet. Mijn goede been wou wel nog, maar mijn linker had niet veel goesting meer. De dodentocht is eigenlijk een goede voorbereiding op de oude dag, want dan zul je ongetwijfeld ook een goed en een slecht been hebben, en zeker één slechte heup. Als je nu al eens wil weten hoe het voelt om oud te zijn, raad ik je aan om volgend jaar met de dodentocht mee te doen.

Ikzelf hou het voor bekeken, die dodentocht, mij zul je daar niet meer zien, behalve als supporter dan, want ik heb nu wel gemerkt dat wandelen niks voor mij is. De weersomstandigheden waren ditmaal ideaal, en nog geraak ik maar een beetje over halfweg. Als ik dat tochtje ooit zou willen uitlopen, zou ik moeten beginnen trainen, ieder weekend een lange wandeling in de duinen of de Ardennen, en ik heb nu eenmaal wel wat beters te doen.

Wat ik wel nog wil doen, is mijn groot respect betuigen aan Pieterjan, die samen met mij gesneuveld is, aan Karlien en Bert, die het tot kilometer 68 hebben uitgezongen, aan Lore voor de logistieke steun en het lekkere eten, en vooral aan Sylvie, die 78 kilometer ver is geraakt. Respect!

Shit. Ik zag zonet een lichtflits, quasi direct gevolg door een donderslag bij heldere hemel. Oorverdovend, en ik denk niet dat ik ooit al de bliksem zo nabij heb weten inslaan. En ik moet vanavond starten in de dodentocht, het belooft weer een pretje te worden...

Brrr.

Ik loop hier rond als een kieken zonder kop, met een ei in mijn broek. Zenuwachtig. En dat allemaal omdat ik vanavond, vannacht en morgen wat ga wandelen in het Bornemse. Een mooie streek bij nachte, weet ik nog van vorig jaar, hoe het er in klaarlichte dag uitziet hoop ik dit jaar te ontdekken, door om 7 uur 's morgens nog altijd aan het wandelen te zijn.

Bemoedigende berichtjes mogen altijd naar mijn GSM gestuurd worden, als is het is om mij te ontmoedigen of om te lachen met mijn miserie, gelieve je te onthouden!

And you jerk it out!

Ik was beter bij moeder thuis gebleven de laatste paar dagen, me stilletjes in mijn bed voor alles en iedereen verborgen houdend, er voor zorgend dat ik niets deed, want dan kon ik ook niks fout doen. Ik zou waarschijnlijk ook beter thuis blijven de komende dagen, want het lijkt er niet direct op te beteren. Ik geloof dat mijn karma van de laatste paar dagen niet echt tip top is, niet één ding is goed gegaan sinds maandag.

Ik heb al een kastdeur op mijn kop gekregen, recht op mijn neusbrug, waardoor het nu lijkt of ik in Mechelen ben geweest of dat ik gevochten heb en een serieuze toek op mijn neus heb gekregen, ik heb spaghettisaus laten aanbranden, iets wat me al jaren niet meer overkomen was, vanmorgen ben ik in de douche uitgegleden, al vallend heb ik het douchegordijn meegetrokken, om uiteindelijk op mijn kop te landen, hoofdpijn en een buil is mijn deel, op mijn werk loopt het ook al niet op wieletjes, en mijn stoelgang is niet meer wat die ooit geweest is.

Nu is de verhuurder van waar ik sinds kort woon langsgeweest, en die heeft de huurprijs zomaar verhoogd met 100 euro. Indexatie noemt die dat, waarop ik zei dat de index het laatste jaar niet direct met 10 procent was gestegen, maar toen dreigde hij er nog meer bij te doen. Met andere woorden, ik wil weg waar ik woon, want zo'n klojo huisjesmelker hoef ik niet als huisbaas.

Maar het zou wel eens kunnen dat al dit slechte de voorbode is van wat me vrijdag ten deel zal vallen, wanneer ik blijgezind en gezwind de 100 kilomoters van de dodentocht in het Bornemse zal afstappen. Er hoort nu eenmaal evenwicht te zijn in de wereld, en ik die honderd kilometer in één stuk wandel, daar moeten dan wel een heel pak slechte zaken voor gebeuren vooraleer dat het natuurlijk evenwicht hersteld is.

Hopsa. Internet terug. Kan weer bezig zijn. Geen folk gehoord. Weekend was fijn, moe. Drankstop. Rookstop. Stop. Sportstart. Zwem. Zal zwemmen. Zal wandelen. Ben oud. Wandelen = oude mensen. 100 kilometer = zeer oude mensen. Nu vrijdag. Stap, stap, stap, stap, en nog vele malen stap. Gat en spieren doen al pijn bij de gedachte. Lessen trekken uit het verleden. Of toch niet. Ook weer niet zo oud.

Het is een weekje stil geweest, maar verhuizen kruipt alleszins niet in je koude kleren, en het feit dat je in je nieuwe huis nog geen internet connectie hebt helpt ook al niet. Langzaam maar zeker valt alles echter op zijn pootjes, en binnenkort kan ik vanuit mijn ruime tuin bloggen.

Het zal een compleet nieuwe dimensie geven. Ik vermoed bijvoorbeeld dat ik vanaf nu veel meer zal mijmeren over vroeger toen je nog buiten kon spelen, het groen, de vogels en de beestjes, kortom, het zal een blog voor oude, saaie zakken worden. Wat precies overeenstemt met mijn lezerspubliek denk ik, dus die zie ik niet zo direct weglopen van die nieuwe stijl.

Voor de rest, dit weekend is het folkfestival, dus veel hoef je hier zaterdag en zondag niet van mij te verwachten. Allemaal de groeten, en goed weekend!

Stilte is gemakkelijk. Ik zit hier met de krop in de keel, de allerlaatste keer dat ik een krop in de keel zal hebben in de Adjudant Harboortstraat 8, want dit is het einde van de vijf jaren die ik hier gewoond heb. Ik weet wel dat aan alles een begin zit, en daarop volgend een einde, maar mijn gemoed schiet toch vol, wetende dat ik straks die deur voor de laatste keer achter me zal dichttrekken. Het is goed geweest, het is fijn geweest, en ik heb hier altijd graag gewoond.

A. en B. uit M. vonden het blijkbaar niet nodig om waardig afscheid te komen nemen, ze hadden wel andere en betere dingen te doen, terwijl ze hier toch de personen geworden zijn die ze nu zijn. Ondankbaarheid is 's werelds loon, mocht je het nog niet weten, van mensen die in Mechelen wonen weet je op voorhand al zeker dat je stank voor dank krijgt, en met een beetje ongeluk krijg je er nog een vreemde, zeldzame nierziekte bovenop. Voor de rest wil ik iedereen van harte danken die aanwezig was, en mijn groot respect betuigen voor de serene en waardige manier waarop afscheid is genomen. Het was stijlvol, het straalde warmte uit, en er hing een klein beetje een melancholische sfeer.

Tot nog eens!

Het is zover. Het huis in de Adjudant Harboortstraat is verkocht, en zonder dat de kopers me gebeld hebben om te vragen wat ik van het huis vond. Ik zou er triestig van worden, ware het niet dat er vrijdag een feest is, om waardig afscheid te nemen. Want laat je niks wijsmaken, dat is nu eenmaal het verschil tussen de doorsnee bevolking en een ware gentleman. Waardig afscheid nemen, het is niet iedereen gegeven!



Ik denk niet dat ik zoveel vraag wanneer ik je vraag om één minuut stilte in acht te nemen bij deze post. Waarvoor alvast dank.

Er is absoluut niks mis met reclame maken, zeker niet voor de goede zaak, en dit is echt wel de goede zaak. Die goede zaak heeft een blog, alleen moet die nog gerestyled worden, en is er misschien wat meer tekst nodig dan wat er nu op staat. Maar dat is slechts een kwestie van doorzettingsvermogen, creativiteit en goede smaak, toevallig drie dingen die ruimschoots aanwezig zijn bij de easystars.

Mocht je je afvragen wie en wat de easystars zijn, é wel, dat zijn de nieuwe sterren aan Vlaanderens liefhebberwielermilieu, allen godenkinderen van de fiets, gezegend met het talent van Merckx en Briek Schotte, voorzien van high tech fietsmateriaal, barstend van de kennis en genetisch materiaal om iedere berg fluitend op te fietsen, flandriens in hart en nieren, balancerend op het randje van een ideale mix tussen menselijkheid en onmenselijke prestaties, allen herculessen op twee wielen. Kortom, een club waar ik lid van ben. Hoera!

Shit. Dan denk je dat je redelijk goed bezig bent met je blog, wat toch een beetje je visitekaartje op het web is, maar dan blijkt dat je in je pink nog niet het talent hebt dat deze jonge Turk in zijn hele lichaam heeft. Ik zal blijven proberen, en blijven slashdot lezen om op deze linken uit te komen.

Pffft. Het is de nationale feestdag, iedereen doet iets fijns, en ik zit ziek thuis. Met pijn aan mijn hoofd, keel, gewrichten, longen, oren en een loopneus. Dat duurt nu al meer dan twee weken, en het betert er maar niet op.

Op zo'n momenten overvalt het gevoel mij dat de wereld niet eerlijk is, maar ja, wat doe je er aan?

Veel meer is er niet te doen dat wat foto's uit de oude doos te serveren. Ik hoop dat je van schapen houdt.

Huisbazen, het is me toch een raar volkje.

Het huis waar ik woon (vrijdag 29 juli feest in de Adjudant Harboortstraat 8, 3001 Heverlee, deuren open vanaf 9 uur, iedereen welkom!) wordt verkocht, en het geraakt precies niet verkocht. Zou het feit dat het huis toren van Pisa gewijs langzaam maar zeker aan het omvallen is er iets mee te maken hebben, of dat het complete dak moet vernieuwd worden, ik weet het niet en ik spreek me er niet over uit.

Maar feit is dat de huisbaas uiteindelijk toch een geïnteresseerde koper had gevonden, en die wilde toch eens met de bewoners praten vooraleer hij het kocht. De vrouw van de huisbaas belde me op om te vragen of die mensen mij eens mochten bellen, wat van mij mocht, ik ben nu eenmaal een schappelijke mens, en toen begon ze te zeggen wat ik moest zeggen wanneer de kopers me een vraag stellen.

Het kwam er op neer dat ik op iedere vraag moest antwoorden met het zinnetje 'Ik heb er altijd graag gewoond'. Dus als ze me vroegen 'Zijn er mankementen aan het huis?' moest ik antwoorden 'Ik heb er altijd graag gewoond'. In plaats van 'Het is aan het wegzakken, en het dak is zo rot als de kop van Filip Dewinter. Wat de kopers wel zouden begrijpen, want het waren Japanners. Of Chinezen, enfin, ik wil er van af zijn.

Waarop ik zei dat ik waarheidsgetrouw op hun vragen ging antwoorden, en raar maar waar, ik heb nog altijd geen telefoontje gekregen van noch een Japanner, noch een Chinees. Vreemd.

Ik woon nu nog in een nogal marginale buurt, en ik moet zeggen, ik ben nog niet verhuisd, of ik mis het al.

Mijn favoriet in de buurt is mijn neurotische overbuurman, die zijn buurvrouw nog toegesnauwd heeft dat ze niet met haar lompe poten zo luid van de trap moet komen, maar die vooral ook neurotisch is. Wat, als je hem niet kent, tot voor kort vooral te merken was wanneer hij wegging of thuiskwam.

Wanneer hij zijn huis verlaat, weet je dat al twee minuten op voorhand, omdat hij voor hij vertrekt eerst twee minuten aan de binnenkant van zijn voordeur zijn klink op en neer doet bewegen, en zijn klink langs buiten huppelde dan vrolijk mee. Dan komt hij naar buiten, en beweegt hij zijn klink langs de buitenkant twee minuten op en neer. Waarna hij kan vertrekken, echter niet vooraleer met een knokkel nog eens op zijn raam te tikken. En hopla, hij is er mee weg.

Sinds gisteren spaart hij een heleboel tijd uit, want hij heeft zijn deurklink aan de buitenkant vervangen door een ijzeren stuk aan de buitenkant, dat 'm niet meer op en neer kan bewegen als een klink. Dat noem ik nu eens vooruitgang!

Neurotisch! Deurklink!

Antoine, mijn tandarts, die kent er toch wat van. Ik liep sinds kort met een vulling te kort rond, dus moest ik wel eens langsgaan, en de jaarlijkse check up was ook broodnodig. Afspraak gemaakt, netjes op tijd naar binnen, op de zetel moeten gaan liggen, mijn mond moeten opendoen, beginnen boren, opvullen, eens kijken, betalen, en hop, ik kon weer naar hartelust knabbelen.

Als je ooit al eens naar de tandarts bent geweest, zal je misschien gemerkt hebben dat verdoven, anesthesie, pijnstillen termen zijn die in bovenstaand relaas niet voorkomen. Dat komt omdat Antoine niet gelooft in verdoven en al die moderne mikmak, en liever op een alerte, wakkere patient boort en plombeert. Wat mijn respect voor hem alleen maar doet groeien, want dat is nu nog eens een oude stempel naar mijn hart van een tandarts. En hij zegt ook niks, enkel één keer "niet verschieten" en één keer "negenenveertig euro alsjeblieft", maar toch straalt hij warmte, genegenheid en competentie uit. Als Antoine een film was, was hij Sin City, en riep ik: Allen daarheen!

En het mag dan wel de Vlaamse feestdag geweest zijn, er wordt in Vlaanderen toch nog altijd veel te weinig feestgevierd. Alhoewel er redenen te over zijn. Maar het ontbreekt hier aan de politieke moed, en dat moet veranderen.

Ik ga binnenkort verhuizen, met als logisch gevolg dat het groot feest is. Iedereen, echt iedereen (jep, jij ook) is vanaf 9 uur welkom op vrijdag 29 juli in de Adjudant Harboortstraat 8, 3001 Heverlee. Alleen voor Oost-Duitsers maak ik graag een uitzondering, maar voor de rest mag iedereen komen.

Je hoeft geen kado's mee te nemen want dat moet ik toch maar verhuizen, en wat meer is, je mag alles wat nog in de living, keuken, veranda, koer en badkamer staat (behalve de drank en de muziekinstallatie) dat niet te vast zit, of te zwaar of te warm is om mee naar huis nemen mee naar huis nemen. Want dat moet ik dan niet meer verhuizen. Totale uitverkoop, alles moet weg!

Is het al lang geleden dat je nog in een broebelbad gezeten heb, pak gerust je handdoek mee, en kom een broebelpad pakken. En wil je binnenkort op een ver strand twee weken gaan bakken, maar je bent nu nog te wit, kom gerust af en lig wat onder de zonnebank in de kelder.

Redenen genoeg om langs te komen dus, de afwezigen en Grant Taylor hebben altijd ongelijk!

I don't ask, for much these days
And I don't bitch, and whine, if I don't get my way!

Shit. Ik zit in serieuze geldproblemen. Mijn drank-, drugs-, vrouwen- en gokverslavingen helpen daar absoluut niet bij, en het is zelfs in die mate erg geworden dat ik verplicht ben om mijn auto, de zon in mijn ogen en de lust van mijn leven, te verkopen. En nog wel voor 3000 euro, want dat is het geld dat ik verschuldigd ben aan Eenoog Enrique, mijn bookie. Ik zou hem via e-bay of zo kunnen verkopen, maar waarom al die moeite doen, wanneer er ongetwijfeld wel een paar fans zullen zijn die mijn auto willen kopen tegen grof geld. Als die versbakken paus zijn golf voor honderduizend euro kan verkopen, waarom ik dan niet?

Als ik dat geld niet tegen woensdag bij elkaar heb, snijdt Marcel het Mes iedere dag één van mijn vingers af, en hoe ga ik dan nog deze blog kunnen typen? Dus is er iemand die deze prachtauto wil kopen? Doe het niet alleen voor mezelf, maar ook voor al mijn lezers.

Dit is de parel der techniek waarvan sprake, geef toe dat het een koopje is.



Voor de rest luister ik enkel nog naar the Roots, want van 't weekend heb ik in het Mechelse Serenity Fails horen spelen, en dan heeft een mens wel eens iets anders nodig. De groep mag dan wel twee drummers hebben, dat is er zeker eentje teveel, en de bassist moet leren naar het publiek kijken. Lang leve the Roots!

Een ietwat zieke blogschrijver is nog altijd beter dan geen blogschrijver, laat staan dat het slechter zou zijn dan een over een paard en bok getilde blogger. Vandaar, vanaf vandaag nu ook met oor-, keel- en longpijn, en dat ik er geen klachten over hoor!

Waarom die Vivian Dean, zelfverklaarde onwettelijke dochter van James Dean en Zulma Cretskens, nooit haar eigen raad heeft opgevolgd, niemand die het nog kan zeggen, want ze heeft in 1997 een eind aan haar leven gemaakt door met haar Nissan Micra Deansgewijs tegen een boom te knallen, nadat ze het dak van haar auto had laten afzagen om ten volle van het cabrio effect te genieten.

Dat het ontegensprekelijk vaststaat dat ze er zelf beter eerst eens over nagedacht had, vooraleer het dak van haar auto te zagen, vooraleer tegen een boom te knallen, maar vooral vooraleer dit gedrocht van een nummer op plaat uit brengen, is onderhand een publiek geheim.


Als dit nummer ons iets moet bijleren, is dat je er best eens over nadenkt. Zeker als je naam Vivian is.

Dan kon Gerard Joling toch een stukje beter zingen, en had hij het bij het rechte eind om op kruistocht tegen de bolero te gaan. Want wie is die bolero van Ravel niet hartstikke beu, en wie houdt er nu niet van een goed gekapte jonge castraatzanger?


Een hollandse Helmut Lotti avant la lettre!

Die Gerard, die kan dan wel hoog zingen, maar er blijft nog altijd een klasse apart in de showbiz, en dat is die van zangers die je bij de strot kunnen pakken met zinnen als 'hold me now' en 'Love is like a cloud, it holds a lot of rain'. In die klasse hoort Johnny thuis, die, het lijkt er wel om gedaan, beide zinsneden in zijn nummers heeft gebruikt.


In tijden van nood kent mijn zijn vrienden

Wat was er in de jaren tachtig nodig om een goede film te maken?

1. Een beresterke titelsong
2. Een Patrick Swayze
3. En dan hop met de beentjes


Dirty! Dancing! Time! Of my life!

Gelezen op slashdot, wat gaan ze nog allemaal uitvinden?

Het is toch godgeklaagd dat een mens achtenveertig jaar moet worden om eindelijk wat verstand in zijn kop te krijgen. In plaats van vierhonderd miljoend duizend euro te betalen voor een optreden van 4 fucking Irish cunts die al een eeuwigheid ketelmuziek maken, bestaan er veel betere én goedkopere vormen van vertier.

Dit is wat jullie allemaal moeten gaan zien, en dat kan op een maandagavond al vanaf 5 euro in het Leuvense. In tegenstelling tot die oude wijn met nieuwe zakken is Sin City verfrissend als een koud, nat washandje op dagen zoals deze, zo virtuoos als ik die de lambada dans, en zo uniek als de wortel die ik zonet gegeten heb. O jongens toch, je had die moeten zien! En daarbovenop nog eens democratisch van prijs. Lang leve de democratie!

Er is geen enkele film die ik ken die maar enigszins in de buurt komt qua vertelstijl en beeldzetting, die er in slaagt om je binnen de vijf minuten mee te nemen in een verwrongen wereld vol leed, woede, geweld en liefde, tenzij dan misschien home alone II, die fijne schelmenfilm met dat kleine snotjong Macauly Culkin. Maar dat was dan ook een film uit de duizend.

Ik kende alleen maar de mannelijke hoofdrolspelers, Benicio Del Toro, Bruce Willens Nillens, Mickey Rourcke, die hobbit met zijn ring, en eerlijk is eerlijk, ze stelen de show zoals al lang niet meer gebeurd is, maar dan doe je eigenlijk de vrouwelijke actrices oneer aan, want zij kunnen er ook wat van. Naakt is nog nooit zo functioneel geweest in zwart en wit! Hoera!

Kortom, voor één keer geef ik een bevel: allen daarheen!

Als er nu iemand zou zijn aan wie ik mijn sleutel niet zou geven, dan zou het aan De Deurzakkers zijn. En Grant Taylor natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Het is niet juist om je in te moeten beelden dat De Deurzakkers de sleutel van je huis hebben, en om je te verrassen het helemaal herinrichten in hun o zo typische zwart rood en wit motieven, met een knipoog naar carnaval erbovenop. En dan olijk aan je voordeur staan te wachten, beiden met hun duim in de lucht, samen met een cameraploeg en Frank Dingenen wachtend op je thuiskomst. Nee, nee, ik moet dringend aan iets anders denken.


Je kon het slechter treffen met je ouders.

Dat iets anders kan met deze zwoele zomerdagen bijna niks anders zijn dan de Lambada van Kaoma, het door Orangina gesponsorde lied uit 1989 dat mij leerde wat heupwiegen was. Met Jacky Arconte op gitaar, Chyco op bas, de goddelijke Juan Jose Mosalini op bandoneon en Claudio Queiroz op sax. Fania zorgde voor de fun, en Loalva Braz zong, en meer was er in die jaren niet nodig om een hit te pakken te hebben.


Ai ai aaaaaai! Lang leve de jaren tachtig!

Is het de warmte die in mijn kop is ingeslagen als een donderslag bij regenachtig weer, is het metaalmoeheid na maanden van topkwaliteit leveren op deze blog, wie zal het zeggen, maar het niet onspreekbare feit is dat deze blog maar over één ding meer gaat, en dat is topsport, en om het kind bij naam te noemen de wielersport in Vlaanderen en omstreken.

En als je er over nadenkt kun je dan beter sporza of http://granttaylor.blogspot.com/ een bezoekje brengen, want die gaan over de echte helden en helden exploten van vandaag. En eigenlijk hebben de lezertjes gelijk die me aanspreken over mijn eenzijdigheid van onderwerp.

Ik mag gerust wat breder gaan in mijn interesse, niemand is ooit doodgegaan van een gezonde interesse in bijvoorbeeld boeken, de groenteteelt in vaste potgrond met behulp van hulpmiddelen, of de bouwstenen van de chemie. En laten deze drie dingen nu wonderwel samengevat worden in het boek zijn dat ik aan het lezen ben. En wat ik jullie zal besparen door een foto te publiceren. Hopla!


Huis, tuin en keuken chemie voor iedereen, gebracht met een godverdomme sexy cover!

Voila, die week vakantie zit er ook al weer op. Oef. Eindelijk. Niemand heeft graag vakantie, maar het moet nu eenmaal gebeuren. Geen ontsnappen aan voor een gezonde mens, en dus ook niet voor mij.

Na twee weken op drie fietsen in het Franse hooggebergte, ziet mijn achterste er uit als een rauwe paardenbiefstuk, maar niet getreurd, mijn dijen en kuiten zien er dan weer uit als de dijen en kuiten van een raspaardje dat zonet Waregem koerse heeft gewonnen. Ik zal jullie de foto van mijn paardenbiefstuk sowieso besparen, maar misschien komt er wel nog eens eentje van mijn rennersbenen. 'k Beloof wel niks, jullie moeten scherp en hongerige wolven blijven.

Vrijdag heb ik de laatste der grote Cols beklommen, met name de Ventoux langs de kant van Bédoin, en dat in een ware knaltijd van, afhankelijk van de bron van de tijdsmeting, 2u04'44'', of 2u06'. Wat in beide gevallen uitmuntend is te noemen, gezien mijn carrure van een Flandrien en mijn tegensputterende fiets, en wat slechts iets minder is dan de beste tijd van de groep, 1u29' en een kletsje.

De mensen die er niet bijwaren hebben er niet veel aan, maar we verbleven daar bij le Géant du Provence in Verclause, in een villa met zwembad. De huisbaas was Monsieusr Bricolage, wat zich uitte in zelfontworpen poortsluitsystemen, ineengeknutselde sterren- en zonnestelselplafonds, en prachtige kunstwerken. Of het nu een Egyptisch aandoend werkje was, een kunstig uitgesneden houtwerkje, een schilderij of een fresco, Monsieur Bricolage draaide er zijn hand niet voor om.

Zo werd het toilet bijvoorbeeld gesierd door een fresco of twee, één van de savanne en van iets anders, maar het neusje van de zalm was toch het zeeschilderij in de living van de villa. Halfafgewerkt, maar toch geëncadreerd, met een zee die schuin naar beneden liep, een vogel in de lucht zonder kop, nee, ik lieg, want de lucht was er nog niet, en een nooit geziene visie op perspectief en grootte orde der dingen. Alleen al dat schilderij is de moeite waard om daarnaar toe te gaan, je krijgt er nog het schone weer, zwembad en prachtige streek gratis en voor niks bij! Allen daarheen!

Op naar een veel te duur concert, maar ja, ik ben een beetje dwangmatig, en met dat ik die vroeger goed vond, ga ik maar.

'k Heb eigenlijk veel meer goesting om een statement te maken, daar aan het Boudewijnstadion. Eenmaal aan de ingang haal ik mijn veel te duur betaald ticket ostentatief boven, ik pak een aansteker, en net voor de ingang steek ik de fik in dat vod.

Dat zal Bono een lesje leren!

Iedereen heeft wel eens van die absoluut originele gedachten, en vandaag was het prijs bij mij. De tijden, ze zijn aan het a-veranderen, dat schoot opeens door mijn hoofd. Waar het een paar maand terug bitter koud en donker was, zijn de dagen nu veel langer en warmer, en ik denk dat we het einde nog niet gezien hebben.

Ideaal om wat te fietsen, of naar megalomane groepen met megalomane zangers te gaan kijken. Dus ga ik zaterdag naar Frankrijk, meer bepaald de Provence, om de Ventoux te beklimmen, en vrijdag naar het Heizelstadion om U2 te zien.

En omdat ik vanaf zaterdag alweer een weekje stil zal zijn, krijg je er nog een paar foto's bovenop.


Een duveltje smaakt altijd na een dag koers!


Col du Télégraphe, met vijf van de zes.


Met de zesde, bemerk de subtiele krant onder de canvas trui, klaar voor de afdaling


Op de top van de Galibier, de sponsor zal blij zijn!


brrr!


Les deus Alpes, een makkie!


Col de la Madeleine, gesloten voor verkeer, verse pek en steenslag op de weg, een reus van een berg, maar toch op de top geraakt!


Alle zes op de Croix de Fer! Hoera!


Hop, nog eens op de Col du Glandon!

Prints van de foto's kunnen in drie formaten bij mij bijbesteld worden, stort hiervoor geld op mijn rekening, en dan kijk ik wat ik hiervoor kan regelen.

Ik had het moeten weten, want de wereld gaat iedere dag iets meer naar de knoppen, maar niemand had me gewaarschuwd, en waar dat toe leidt hebben we een paar maanden geleden gezien.

Tijdens de week fietsen in la douce France hebben we in tuinhuisjes gelogeerd op de Camping Cascade, een camping die een website heeft die niet te zien is in een deftige browser, gelegen aan de voet van Alpe d'Huez, in wat zij chalets plegen noemen, maar het zijn klojo's, die pipo's van Camping Cascade, want het zijn weliswaar veredelde tuinhuisjes, maar het zijn en blijven toch tuinhuisjes waar ze ons zwaar voor lieten afdokken.

Dat het klojo's zijn, was aan veel te merken. Zo hadden ze al net dezelfde bordjes als de sportplaza tegen fietsen. En ik dacht dat ik daar ging gerust gelaten worden!


het verbodsbordje is back!

De uitbater was een agressief baasje, dat met veel moeite tussen woede aanvallen en haantjesgedrag er in een week tijd is in geslaagd om een natuurstenen muurtje te metsen, met behulp van een stokoude lookalike van de mannen van ZZ Top. Die zowat de enige sympathieke Fransman op de camping was, wat dan toch nog altijd 50% was.

Die Franse uitbater was zonder aanleiding te veranderen in een kokend vat woede, klaar om zijn vuisten te laten spreken, en het heeft er dan ook een paar keer dik tegen gezeten. Aan het zwembad met je gerief beginnen smijten, iedereen uit het zwembad laten komen om je zwembroek te tonen, en je zwaar laten afdokken voor een prul, hij wist er alles van. Op het einde hebben we 100 euro mogen dokken voor een kapotte deurstijl in één van zijn tuinhuisje, die krom trokken van de warmte, en waar alle deuren moeilijk opengingen, maar hij wist maar al te goed dat we naar huis wilden, en dat we wel gingen betalen.

Met andere woorden, ga nooit naar Camping Cascade, het zit er vol met Hollanders, de uitbaters zijn agressief, en ze draaien er hun hand niet voor om om je zwaar te laten afdokken voor hun krakkemikige infrastructuur.

Zo, dit moet wel genoeg zijn qua waarschuwing.

Een week fietsen in het Franse hooggebergte, het kruipt niet in je koude kleren, en terwijl je daar bent gaat je hart wild tekeer, dwars door de woeste orkaan. Een col beklimmen is zoals een longontsteking, eenmaal je er één te pakken hebt, volgen er meer, en het is niet goed voor je gezondheid. Behalve dan dat je er bruiner van wordt, want in tegenstelling tot een longontsteking beklim je een col het best in de buitenlucht.

In die week tijd zijn mijn metgezellen en ik naar de col de Madeleine, de Glandon, de Galibier, de Croix de Fer, Alpe d'Huez, en vele andere bultjes in de Franse Alpen gegaan, we hebben ze aanschouwd, en ik heb ze vervolgens tergend traag per fiets overwonnen. Bijna zo traag als die boot in Melopee, wat jullie dan ook op volgende bewerking van een gedicht te staan komt:

Onder de zon schuift de lange pasweg
Over de lange pasweg schuift moede de man
Onder de man op de lange pasweg
schuift de fiets naar de top

Langs het hoogwei
langs de laagwei
schuift de fiets naar de top
schuift met de schuivende man
de fiets naar de top
Zo zijn ze gezellen naar de top
de fiets de man en de berg
Waarom schuiven de fiets en de man
getweeën gedwee naar de top

Voila, qua cultuur zit 2005 ook weer snor, en kunnen we overgaan tot de orde van de dag. Wat dat ook moge zijn.

Vanaf morgen ben ik gedurende een week enkel à la danseuse te aanschouwen op de flanken van kleppers als daar zijn Alpe d'Huez, de Galibier, La Madeleine en aanverwante konsoorten. Het spreekt voor zich dat ik me dan niet kan bezighouden met het vullen van pagina's op het web, laat staan op mijn blog, ook al ben ik daar zo goed in. Dus vanaf heden een week stilte.

De wereld heeft het verdiend!

Druk, druk, druk.

Zaterdag vertrek ik naar de Alpen, voor een week sport en plezier, en ik moet nog o zo veel regelen.

Wie wist dat op vakantie gaan zo vermoeiend kan zijn?

Ik had er goeie hoop in, maar diep van binnen wist ik het al. Ik was gepoept dat het geen naam had, het moment dat ik mijn hartslagmeter slash uurwerk kocht in de Aldi.

Ik heb voor de tocht door de Alpen mijn koersfiets op punt gezet, en onder ander nieuwe batterijtjes in mijn draadloze kilometriek gestopt. Wat ik niet mocht gedaan hebben, want toen ik vandaag ging fietsen, reed ik volgens die kilometriek constant tussen de 60 en de 108 kilometer per uur, en had ik constant een hartslag tussen de 160 en 235. Het steekt je wel een hart onder de riem, dat je opeens gigantische snelheden kan halen, en dat je hart kan kloppen zoals het nog nooit geklopt heeft, maar je begint je toch vragen te stellen over de accuraatheid van al die high tech wanneer je stilstaat, en je op het schermpje van je kilometriek ziet dat je nog altijd 18 kilometer per uur rijdt.

Ik wist het, ik wist het, ik wist het, en toch liep ik er met open ogen in. Wanneer zal ik het eindelijk leren?

Burgerlijke ongehoorzaamheid tegen onzinnige zaken en geweldloos verzet tegen de verdrukker is iets wat in éénieder in hart en nieren zou moeten gebakken zitten. Het zat in Mahatma Ghandi, het zit in mij, en ik hoop van harte dat het in u en uw naasten zit.

Ik had al geschreven over die Leuveniaanse Sportplaza die overal vebodsbordjes tegen fietsers had gehangen, maar nu zijn ze toch wel erg ver gegaan. Die enkel op geld beluste wolven deinzen er nu niet meer voor terug om in mijn eigenste gang zo'n bordje te plaatsen! In de entree tot mijn living! Die durven nogal!


fiets met bordje...


al wat duidelijker...


bordje met vuile fiets...

Ik laat het hier niet bij, en roep dan ook op om telkens als je bij de Sportplaza passeert langs te gaan en een bordje mee te pakken. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, is het binnenkort gedaan met die belachtelijke bordjes, en kan er in Leuven weer als vanouds gefietst worden dat het een lieve lust is. De toekomstige generaties zullen ons dankbaar zijn!

Hoe groot het verschil kan zijn tussen de ene blogger en de andere, was al duidelijk aan de bedroevende schrijfstijl en krakkemikige spelling van de ene, én aan de bedroevende spelling en krakkemikige schrijfstijl van de andere te merken. Een verwaarloosde jeugd en drugs, drugs, drugs heeft nu eenmaal zijn gevolgen.

Dat dit in het verdere leven repercussies heeft van een grootteorde van fout zijn na den oorlog, mag geen taboe meer zijn. Dit materiaal levert dan ook zijn steentje bij in het doorbreken ervan:


grrrrrrrr!


een tijger in het nauw!


hop!


looft! prijst! heilig!

Waar de ene sereen, waardig en geloofwaardig is in een tijgervel-motief-deken, is de andere één brok rauwe energie, die op pinksteren de Heer dicht bij zijn hart draagt. Wie heeft er gelijk? Blanse?

trek!


trek! trek!


treeeeeek!


TTRRRREEEEEEKKKKK!


vroem!


vrroooaaar!


plons!


brrrrrr!