Ik hou er van om licht en snel te reizen, en Spaans inquisitiegewijs te verschijnen in het buitenland. Dat wil zeggen, zonder dat die buitenlanders weten dat ik op komst ben. Want dan houden ze hun dochters toch maar binnen, en verbergen ze hun beste flessen drank.

En dus had ik niks gereserveerd in Amsterdam voor de doctoraatsverdediging over de behandeling van prostaatkanker, in zo'n stad zou er wel altijd een slaapplaatsje te vinden zijn. Dacht ik.

Sta me toe om een paar foto's te tonen.



Die drie foto's zijn slechts de spreekwoordelijke tip van de ijsberg, onder de foto's gaat een onnoemelijke miserie schuil van ettelijke bezochte hotels, en in geen enkele, zelfs niet in de vijf sterren hotels, was er een plaatsje vrij voor 2 Belgen.

Zelfs de coffeeshops waren met gepaste verontschuldigingen dicht. Waar gaat dat heen met de wereld als je zelfs al in Amsterdam geen goedkope drank, drugs en vrouwen meer vindt, dat wil ik wel eens weten. O tempora, o mores.

We zijn daar van tien uur tot half twee 's nachts van vol hotel naar vol hotel gestrompeld, en toen was de maat vol. Het was hopeloos, en het plan was om met de auto uit Amsterdam weg te rijden, en ergens een baanhotel te proberen te vinden. De auto stond geparkeerd op de Europa parking, alwaar we bij aankomst vooral volgend bord zagen.

Om één uur sloot dat spel, kun je dat geloven? In de hoofdstad van Nederland, niet één of ander klein dorp, maar de hoofdstad.

Onder druk en 's avonds laat krijg je de beste ideeën, en al vlug rijpte het plan bij die parking om dan maar op stap te gaan tot 's ochtendsvroeg, en dan ietwat verfomfaaid op de doctoraatsverdediging te verschijnen. I love it when a plan comes together.

Ik liep al de hele tijd met een rugzakje rond, terwijl B. met zo'n handig voort te trekken valies op wieltje rondzeulde. Zijn handen lagen half open, en toen we een politiekantoor zagen, wou hij zijn valies daar afzetten. Dat mocht niet, verantwoordelijkheid en zo, maar die Amsterdamse flikken bleken de kwaadste nog niet te zijn, en zijn beginnen rondbellen. Of er nergens plaats was voor twee arme Belgen. En hop, daar konden we via het reisbureau van de flikken naar het Hans Brinker Hotel.

Ik weet dat wel van een gegeven paard en in zijn bek kijken en zo, maar iets vreemds aan de muren, volgens B. het slechtse bed ooit en een douche als deze is toch niet echt fijn te noemen. Gelieve je hoofd bibliotheekgewijs schuin te houden...

Een beetje verstandige lezer blijft me het antwoord niet schuldig als ik vraag wat de belangrijkste doodsoorzaak is bij Belgische mannen boven de 63 jaar. Jep, aangezien ik hoofdzakelijke verstandige lezers heb, hoor ik je het al binnensmonds mompelen, of blij luidop roepen, het correcte antwoord op die vraag is natuurlijk prostaatkanker.

Als alsmaar ouder wordende man van binnenkort middelbare leeftijd vind ik het dan ook meer dan hoog tijd om niet bij de pakken te blijven zitten. Als mijn opa mij één ding geleerd heeft, is dat je al flierefluitend door het leven kan stappen, om dan opeens te panikeren als je iets voorhebt. En daar is absoluut niks mis mee. Maar niet zo deze jongen. Ik wil goed voorbereid zijn, ik en mijn prostaat moeten één worden. Als er iets aan mij schort, moet hij het weten, als er iets aan hem schort, wil ik het weten.

Stap 1 van mijn actie is dan ook informatiegaring geworden. Hierbij ben ik totaal niet geïnteresseerd in wat Zulma over prostaatkanker zegt, gehoord van vette Jeanine van het frietkot op de hoek. Ook al heeft de nonkel van Jeanine dat tot 3 keer toe gehad, eet hij nog dagelijks 500 gram gekapt en drinkt hij anderhalve bak Rodenbach, om daarna achter de vrouwen te zitten, nee, nee, ik wil harde, wetenschappelijk onderbouwde uitleg.

Noem het toeval, noem het het noodlot, noem het zoals je wil, maar net nadat ik dat besluit had genomen viel er een uitnodiging om naar een doctoraatsverdediding te gaan over de behandeling van prostaatkanker.

Ik moest er naartoe, koste wat het kost, want gezondheid heeft nu eenmaal geen prijs.
Dat die uitleg in Amsterdam plaatsvond, was in de eerste plaats de minste van mijn zorgen. Maar niks was minder waar.

Wordt vervolgd...

Ik leef in het landelijke L., meer bepaald in de suburb K.-L. nabij L. Je hoeft me niet meer te vertellen dat er in mijn buurt hoofdzakelijk drugsverslaafden, straathoertjes, kattenliefhebbers en af en toe zelfs Mechelse marginalen rondlopen, maar wat je van al die mensen absoluut niet kan beweren, is dat ze geen hart van goud hebben, en eerlijk als een hamster zijn.

Sinds zaterdagmorgen stonden de vier ramen van mijn auto wagenwijd open, en iemand die wel eens in mijn auto gezeten heeft kan bevestigen dat het daar vol ligt met cd's en snoep allerhande. Pas maandagmorgen had ik gezien dat mijn ramen openstonden, en er was geen enkele cd of snoep uit mijn auto verdwenen. Hopla.

Gewoon om te bewijzen dat mijn buurt goudeerlijk is, staat mijn auto nu met zijn vier ramen open voor mijn deur geparkeerd, met sleutel in het stopcontact én ronkende motor. En morgen rij ik er gewoon mee naar het werk. Het is goed toeven, hier in K.-L.

Veel bloed, tranen en vooral veel zweet armer, maar ook spieren en een mooi bruin kleurtje rijker, ben ik net terug van een weekje fietsen in de Provence. De Mont Ventoux ken ik nu van binnen en van buiten, en over de Mistral, die dekselse Provençaalse wind, kan ik ook meespreken. Als je naar de top van de Ventoux toerijdt, en er zijn van die rukwinden, dan leer je die Mistral wel kennen.

Het was niet allemaal afzien en kommer en kwel in de Provence, er waren ook fijne momenten. Al schiet er me nu niet direct iets te binnen. Hmmm.

Of het moest het bezoek aan het nieuwe kasteel van de paus zijn, in de volksmond aldaar ook wel Chateauneuf-du-Pape geheten. Alwaar we achtereenvolgens door een besnorde wijnboer, een gepensioneerde wijnboer met vrouw in bloemetjesschort, Elzasienne en blonde, pronte madam van een jaar of vijftig uitleg kregen over de plaatstelijke o zo lekkere en dure wijntjes. Van dewelke ik je de nietzeggende foto's absoluut niet wil ontzeggen.

Le voilà: