Het komt goed uit dat ik opnieuw internet zal hebben, want één van mijn eeuwenoude frustraties is sinds vandaag eindelijk van de baan. Waardoor ik nog meer zal kunnen bloggen!

Tot voor deze morgen wist ik nooit waar ik over gedroomd had. Soms had ik wel een vaag gevoel waarover het geweest was, soms ook wat aanwijzingen, maar ik wist het nooit precies. Tot vanmorgen, waarbij ik bij het ontwaken glashelder wist wat ik gedroomd had.

Nu weet ik het ook niet precies meer, het was iets met de duivel en fietsen en Parijs, maar als ik in het vervolg 's morgens wakker wordt, dan schrijf ik het direct neer op mijn blog. En kan je meegenieten van mijn dromen. Vooruitgang kan mooi zijn!

Bloggen, het is iets wat dagelijks hoort te gebeuren, maar wanneer je thuis geen internet meer hebt, komt het er niet van. Vandaar dat ik beslist heb om toch maar weer dat verfoeide internet bij me thuis binnen te pakken, en dat er vandaag een mens van Belgacom is langsgeweest om alvast de telefoonlijn aan te leggen. We zijn nu toch alweer onder de mensen.

Waar ik de voorbije tijd extreem summier in mijn gekozen onderwerpen was, kun je binnenkort weer je hart ophalen aan recensies van danetjes, verslagen van eetwedstrijden met danetjes, een foto van een fiat in mijn straat, een foto reportage over mijn nieuwe fiets, een verhaal over mijn buurman, en nog veel meer. Kortom, de belangrijke zaken des levens zullen opnieuw ruimschoots aan bod komen.

Voila, dat moet zowat de laatste lezer die er overschoot weggejaagd hebben, nu kan ik eindelijk met een schone, nieuwe lei beginnen. Hoera!

Opgepakt worden door de flikken, het doet de herinneringen aan die goeie oude tijd dat ik nog met Molotov cocktail en baseballbat over straat liep terug opborrelen. In Leuven is het niet zo gemakkelijk om opgepakt te worden, toch tenminste niet zonder studentenkaart, maar in Gent volstaat het om je auto ergens te parkeren, en gegarandeerd, vijf minuten later word je door een flik in burger opgepakt.

Ik had zaterdagavond met mijn zus afgesproken, en met dat ik Gent niet zo goed ken, was dat ergens aan een straat na de afrit naar Gent centrum. Ik was te vroeg of zij te laat, en ik parkeerde mijn auto in de Frans Spaestraat of zoiets. Met dat ik te vroeg was, ben ik na alles in mijn auto bepoteld te hebben dat ik kon bepotelen, uitgestapt, en heb ik die Frans Spaestraat eens nader bekeken. Op de hoek van de straat werd ik door een mollig ventje met een snor vastgescheerd, met de melding dat hij van de politie was, en of ik wel eens mijn identiteitskaart wou bovenhalen. Ik had echter net een boekje over Praag gelezen, en als je dat boek mag geloven loopt het daar vol met namaakflikken, dus mocht hij zich eerst zelf wel eens identificeren. Dat er iets vuil technologisch in zijn oor zat kon me niks schelen, iedere yup heeft wel iets technologisch inzijn oor.

Nadat hij zijn badge had bovengehaald heb ik dan mijn paspoort bovengehaald, en gevraagd of hij wel besefte met wie hij te maken had. Dat hielp niet echt, en er begon een kruisverhoor. Dat ik niet van Gent was, en waarom ik dan wel nu in Gent was. En dat dat raar was, niet van Gent zijn, en te staan lanterfanten in de Frans Spaestraat. Toen vroeg ik om een advocaat, maar daar kon die ook al niet mee lachen. Uiteindelijk kon ik die mens wel overtuigen dat ik geen crimineel was, en moest ik nog wat tussen zijn drie collega's blijven staan. De reden dat hij me vastgescheerd had, was dat ik mijn auto voor het huis geparkeerd had waar de flikken net gingen binnenvallen. Dat was met stormram en bivakmutsen op, en in totaal liepen er een twintig flikken rond.

En toen mocht ik gaan, en wat later zag ik die flikken in hun auto stappen. In tegenstelling tot wat ze je in flikken willen doen geloven rijdt een flik in Gent niet rond in een Toyato, maar in zware Volvo's en BMW's. En ze heten ook niet Britt, want dat waren over het algemene potige venten waar je liever niet tegenaan loopt.

En toen kon ik naar Gabriel Rios gaan kijken, en tal van andere groepen. Hoera!

Bedrijfswagens, dat is de grootste, decadentste vuiligheid die er bestaat. Niet alleen rij je er mee rond dat het een lust is in barre tijden van olieschaarste en globale opwarming, het kost je ook geen rotte frank om er iets aan te laten herstellen. Meer nog, je wordt nog beloond als je een platte band rijdt.

In mijn geval heb ik nu zo'n fluo jasje, een doekje om mijn ramen mee te poetsen, wat witte en zwarte verf voor mijn blauwe auto, een soort doorzichtige toilettas, en een Michelin sticker.

Als ik snel nog een paar platte banden rij, dan weet ik alvast welke nuttige kado's ik voor de komende feestdagen kan uitdelen.

Een tijdje geleden heb ik tijdens een avondlijke escapade in het Gentse beslist dat ik enkel nog thema reizen ga doen. De boude plannen die toen gesmeed zijn waren talrijk, en bestonden bijvoorbeeld uit plannen om doorheen geheel Europa op zoek te gaan naar mini dingen (er zijn dadelijk een paar kandidaten, bv. mini europa in Brussel, madurodam in Holland, of hoe noemt dat, het mini menhir park dat ik ooit eens gezien heb in Ierland, en er moeten nog veel onbekende en onontdekte pareltjes zijn met miniatuur eigenschappen), of op reis van zoo naar zoo, of op reis naar Estland, Letland en Litouwen om de president van die landen te interviewen. Moeilijk kan dat niet zijn, ze zullen daar ongetwijfeld blij zijn dat ze nog eens iemand zien.

En nu, een tijdje later, is het eindelijk zover. Eind december ga ik op themareis. Het thema van de reis is de letter P geworden, wat betekent dat de reis start in de P (ofte ook wel de Pigeon d'or), waarna het richting Praag gaat, alwaar pinten kunnen gedronken worden, en porno blijkt ook wonderwel in het rijtje te passen. Ik kan daar Pasen vieren, pirouettes maken, postzegels verzamelen, de mogelijheden zijn schier eindeloos.

Laat ons nu hopen dat Poorter ook meegaat op reis, want met die achternaam past hij wonderwel in het concept.

Voor de rest valt er te melden dat ik een mountainbike heb gekocht, en dan nog wel een Cube. Wat van Duitse makelij is, soms moet een mens zijn principes aan de kant schuiven. Als je er meer wil over lezen, het kan op een blog die bijna dood is.

De enige persoon op mijn werk die de vinger aan de pols van de moderne muziek houdt, is een stokoude man, hij is er wel bijna vijftig.

F. bijvoorbeeld is jonger, maar luistert alleen naar jaren tachtig muziek, W. is veeeel jonger, maar zit nu al weg te roesten in een symfonisch orkest waarin hij filmmuziek speelt, B. is bezig met serious beats, en ikzelf ben al eens naar een U2 concert geweest, dus dat zegt genoeg. Nee, nee, het is enkel C. die nog met de tijd meegaat, en into the New York scene is.

Hij was al een tijdje bezig over hoe goed Antony and the Johnsons wel niet waren, waarbij ik dacht dat dat iets was als Buddy Holly and the Rockets, want hoe gaat dat men mensen van 50 jaar. Maar hij heeft de cd meegebracht, en die is echt goed, en nog spiksplinternieuw ook.

Antony is een jongen die nu een bird is, een beetje overhoopt ligt met de mama en de papa, niet overhoopt ligt met Boy George en Lou Reed, en prachtige muziek kan maken. Lang leve Antony!

Het centrale concept van de wereldbeschouwing van mijn neefje Sander is 'Koek', in al zijn maten en gewichten. Mama en papa spelen naast kaka en tata ook nog wel een rol, maar sinds hij de oe klank kan gebruiken, steekt koek er met kop en schouders bovenuit.

Mijn centrale concept is niet zo duidelijk omlijnd, en dat durft al eens te veranderen. Vorige week was dat nog 'Turks fruit', vandaag is dat 'Oorlog en vrede'.

Het is verbazend hoe tijdloos dat boek is. Er zitten wel wat gedateerde stukken in (wie schrijft er nu nog over tsaren en keizers en veldslagen te paard), maar de Russische bevolking en jeugd bleek in 1860 (toen is het boek geschreven, het gaat over de periode aan het begin van de 19de eeuw) al te lijden aan dezelfde symptomen als vandaag. Niets menselijks was de Rus uit die tijd vreemd, of het nu gaat over carrières, liefde, depressies, het was er toen ook al.

Goed voor je wereldbeeld, en een aanrader als je eens heel veel tijd te veel hebt!