Het zijn harde tijden voor mijn lezers, en er beloven nog hardere tijden aan te komen. Twee en een halve dag thuisgezeten (vooral geslapen), met een oorontsteking, en veel te weinig fut om iets te doen, laat staan een post schrijven, en dan vertrek ik straks ook nog eens op skivakantie.

In die twee en een halve dag heb ik zowat 45 uur geslapen op 60, wat mooi is, en ik daag iedereen uit om dat te verbeteren. Straks ga ik ook nog eens om negen uur slapen, wat kan het leven toch spannend en avontuurlijk zijn!

Om de klap en de ontwenning niet te groot laten worden, stel ik voor dat je gewoon iedere dag een oude post van mij leest, dat is bijna het zelfde als een nieuwe post, alleen is die wat ouder. Want daar in FPÖ Oostenrijk gaan ze wel nog geen internet kennen zeker...

Wie vandaag op mijn werk zei dat er daar niks te beleven viel, wel, die zat er serieus naast. Vandaag mochten we met de afdeling naar onze nieuwe tijdelijke kantoren trappelen, om een kijkje te nemen. Het geeft het gevoel van een schoolreis, je hebt je goed humeur mee, iedereen is blij, iedereen is opgewekt, alleen jammer dat je 's middags geen pistolets met hesp in zilverpapier mag eten, en geen warme coca mag drinken. Want je bent al lang weer thuis tegen de middag.


Op weg


Hopla! De nieuwe kantoren!


Mooi mooi, kijk eens aan! Ik kan geen foto's trekken, maar deze is er niet naast! Zie die kleuren, zie die compositie, zie dat effect! Wat een belichting, wat een palet, wat een kadrering! Die vaste hand, dat kennersoog, dat pronken met het fotografie talent, deze foto heeft alles!


Het panorama is niet niks! Naar het schijnt is het zeer gezond om naast zo'n toren te werken, het is een baken wanneer je in de put zit, een haven waar je veilig thuiskomt, en een keer als het architecten plan van het raam is gehaald, zal je er nog meer van zien! Hoera!

Iedereen die ooit met een aantal mensen heeft samengewoond zal wel het een en het ander herkennen in de volgende blog. Vaat, vuilnis, papier en glas die zich opstapelen, eten dat in diverse vormen van vergankelijkheid op de meest vreemde plaatsen wordt gevonden, tot nieuwe levensvormen in de frigo toe, het gebruik van de gootsteen als alternatief voor de vuilbak, het gebruik van de zetels in de living als handdoek om de handen proper te krijgen, het kan allemaal wel eens gebeuren als je met mensen samenleeft.

Maar als je niet genoeg krijgt van iemand die een serieuze haat tegen de onhebbelijkheden van één van de samenwoners gekregen heeft, neem dan gerust hier een kijkje.

Iedere dag een post, je moet het maar doen!

Miljaarde, miljaarde, miljaarde. Ik heb nu wel tickets voor U2, maar zoals eerder gezegd is dat ergens helemaal langs achteren in het Boudewijn stadium, en daar komt nog eens bij dat ene Snow Patrol de support act is in Brussel. Nu, niet dat ik iets heb tegen die mensen, de eerste mensen waar ik iets tegen heb moeten nog geboren worden, maar ik ken ze niet en een eerste beluistering van hun muziek doet me noch koud noch warm worden. Terwijl in Amsterdam The Killers het voorprogramma doen, waar ik wel warm van word, en het soms toch wat killig kan zijn op een mooie juni avond. Tja, een mens kan niet alles hebben...

Dat een mens toch veel kan hebben, of alleszins kan winnen, zal ik binnen hier en een paar maanden bewijzen, want mijn megabike ploeg is zonet samengesteld. Ik doe nu al een paar keer buiten competitie mee, maar de prijzen zijn er niet veel minder om. De hoofdprijs is een reischeque van 1500 euro, en geïnteresseerden die met mij meewillen mogen zich nu al aanmelden, want nu ik mijn ploeg nog eens bekijk, die prijs kan me alleen maar ontlopen door zeer grote pech...

Ik ben een kind van de zee, en ik heb een groot deel van mijn jeugd nietsvermoedend in het Avondschemeringspad in Koksijde gesleten. Het was, afgezien van de vele verdorven en doorslechte stiefvaders met losse handjes, een schizofrene en aan lijm verslaafde loeder van een moeder, een plant als broer (hij stond er altijd op dat je hem aansprak met mijnheer rododendron, of het was er niet naast) en een kleptomane en dievegge als zus, een onbezorgde jeugd, waarin de lange, zorgeloze zomerdagen gesleten werden in politiekantoren allerhande, in asiel-, opvang- en afkickcentra, en sporadisch in serres. Een gemeente die zijn straten namen geeft als Avondschemeringspad, of Schoonjachtstraat, dat moest wel een gemeente zijn met een goede, voor zijn onderdanen bezorgde burgervader, dacht ik in die tijd, dus ging ik er van uit dat je al eens iets mocht mispeuteren, en dat dat vervolgens goedmoedig door de vingers zou gezien worden. Maar met een GB overvallen, of de dijk proberen op te blazen met een zelfgemaakte bom, ze konden er ook daar niet mee lachen.

Het heeft vervolgens nog vele jaren geduurd voor ik te weten kwam dat de gemeente geleid werd door een nietsontziende en aan grootheidswaanzin lijdende macchiavellistische machtswellusteling, die Napoleon en Hitler als rolmodel had, en dat de namen van de straten slechts dekmantels waren voor de harde realiteit in een kustgemeente. Net zoals in Vegas is er maar één wet in zo'n kustgehucht.

Maar nu wordt alles toch wat te gortig. Ze bouwen namelijk een nieuw gemeentehuis, daar in Koksijde, en wat is het plan om het in te huldigen? Dat willen ze doen op 6 juni 2006, wat op zich niks zegt, maar als ik het anders schrijf wordt het al veel duidelijker. 06-06-06, of 6-6-6, en de opening is om precies 6 uur, 6 minuten en 6 seconden. Je hoeft maar even te googelen om te weten dat 666 the number of the beast is, en dat de aanwezigen zich zullen mogen verwachten aan een zwavel- en sulfergeur, wat ze waarschijnlijk in eerste instantie zullen wijten aan het vele vuurwerk.

Maar u en ik weten wel beter, en ik zal ter verdediging van alle zwakken en goedgelovige mensen klaarstaan met emmers gewijd water, en een kruis!

Het gaat precies niet zo goed met wat ik allemaal laat en doe de laatste tijd, anders zou ik hier wel over wat anders schrijven dan over plaatjes van de jaren tachtig, of zou ik het toch meer moeten hebben over wat ik denk en doe. Als het zou gaan over wat ik doe, het zou quasi allemaal over sport gaan, want dat doe ik als een gek de laatste tijd, zwemmen, lopen, fietsen, skwasjen, basketten, noem een sport, en er is een meer dan reële kans dat ik die de laatste 24 uur heb gedaan. Ik sport, zelfs in die mate dat ik er aan denk om me aan mijn benen te laten opereren, om de vliesjes rond mijn spieren door te laten snijden, zodat die ongehinderd vrolijk kunnen blijven verdergroeien, enkel beperkt door de wetten van de fysica en zwaartekracht, die dicteren dat grotere objecten meer aantrekkingskracht hebben.

Het gaat zo mogelijk nog minder met wat ik lees, sinds 2005, het moet zijn dat het in de sterren staat dat vissen niet veel boeken lezen dit jaar. Romans met de grote R zitten er niet meer tussen, laat staan dat ik lately nog een existenzialisties of avantgardisties werk heb gelezen, en dit boek heb ik nog altijd niet uit, er zit zo weinig samenhang in.

Daarom was ik maar wat blij dat ik in de sporthal waar ik bloed geef toevallig uitkwam op een stapel boeken waarvan je naar hartelust exemplaren mocht plukken om mee naar te huis nemen, om in je zetel op koude winterdagen jezelf te verbeteren en bij te schaven. Zo'n berg op elkaar gekapte boeken, ik word er altijd weer warm van, zeker als er vergeten en verloren parels als "ABC Auto", een educatieve uitgave van de BRTN van Miel "Niet te warm, niet te kouw" Louw tussenzitten, Miel, de man die zijn volk leerde wat schooltelevisie was.

Miel is duidelijk niet van de domsten, en dat is onder andere te merken aan het feit dat hij het in een boek met als titel "ABC Auto" hoofdzakelijk heeft over het ABC van de auto.



Zo leer je al op pagina 3 dat er in januari 1992 al bijna 4 miljoen personenwagens op onze wegen rondreden, en dat dit aantal zou blijven stijgen. Nu, meer dan tien jaar later, blijkt dat dat geen loze profetische woorden waren, en dat Miel nog maar eens spijkers op de kop sloeg. Toenertijd waren er in België 68 verschillende merken te koop, met maar liefst 877 verschillende modellen. Ik zou niet graag moeten kiezen tussen al die auto's, hoe begin je daar immers aan?

Verder legt Miel haarfijn het verschil tussen diesel en benzine motoren, tussen K-Jetronic en LH-Jetronic, tussen bougies, differentieel en continu variabele transmissie. Er is geen facet dat hij vergeet of niet diep genoeg behandeld, en wanneer je dit werk uiteindelijk gelezen naast je legt, voel je je een slimmer en beter mens, slimmer omdat je nu weet dat een diesel een hogere compressieverhouding heeft dan een benzine motor, en beter omdat Miel een groene jongen avant la lettre was, die tussen de lijnen laat merken dat je maar beter wat meer zorg aan het milieu besteed. Kortom, een win-win situatie, dit boek, en een absolute noodzaak op je nachtkastje!



Weten waarmee je bezig bent, waarmee je rijdt... Het zijn geen overbodige vragen.

Sommige blogs steken schaamteloos de loftrompet af over de jaren tachtig, maar ik wil dat toch wel eens in een iets breder perspectief plaatsen, die so called trendy en sexueel vrijblijvende eighties.

Jaren tachtig, dat staat niet alleen voor fijn entertainend familie amusement zoals de één-twee-drie show met de op het net zowat spoorloze legendarische Ted De Braak, of dichter bij huis de Pak de Poen Show met de even legendarische maar jammer genoeg minder spoorloze Verreth Brothers, in een argeloze bui ook wel eens de pest van Mechelen genoemd, voor zover dit geen tautologie is natuurlijk.

Neenee, wat veel minder mensen weten, en wat de regering angstvallig in de doofpot probeert te stoppen, het staat ook voor de absolute wan- en slechte smaak, voor een era waarin Vlamingen zoals u en ik wilden aangesproken worden met Italiaanse achternamen verwijzend naar de liefde, voor een tijdperk waarin de pull-over achteloos over de schouders werd geslagen, voor een decenium bol staand van spuuglelijke mode, geföhnde kapsels en met tipp-ex (heb jij nog tipp-ex gebruikt in de jaren negentig?) witgeverfde tanden, voor het verfoeilijke en gelukkig sinds begin jaren negentig ter ziele gegane G&D muzieklabel, waarop allerlei non talenten mochten botvieren wat ze niet hadden, kortom, voor de tijd dat ene Dennie Da Maro het nummer Modeshow schreef, opnam en verloor. Als exponent van de jaren tachtig kan dit tellen.



Dit mocht nodig eens gezegd worden!

Het zou maar al te onmenselijk zijn om een kwis op je blog te zetten, om dan vervolgens de correcte antwoorden niet vrij te geven. En omdat ik nu eenmaal ook mijn goede kanten heb, hier komen de antwoorden:

Het was niet antwoord A. Pino, want wees nu eens heel eerlijk met jezelf, survival of the fittest gewijs is het voor een beest geen voordeel dat het een spiraalvormige nek heeft. Die, en het touwtje dat uit zijn hoofd kwam, gaf het weg dat het hier een artificieel beest betrof.

Het was niet antwoord C. Irene, want de buik van een echte eland is verre van zo behaard. Ik veronderstel dat mijn lezers toch enigszins beslagen zijn in het dierenrijk, en de elementen en eigenschappen ervan. Of is ook dat al te veel gevraagd?

Antwoord B. Betty was het ook niet, want er zijn wel dwerggeiten, en misschien ook ergens dwergschapen, maar een volwassen schaap zo groot als een pakje roltabak moet nog geboren worden.

Antwoord D. Herman was het ook al niet, een foto van een hond is moeilijk een hond te noemen. Jep, ik heb toen ik jong van hart was teveel naar een of andere schilder gekeken die nog zijn eigen tv show aan zee heeft gehad.

Wat was het dan wel? Antwoord E. Fanny op de kalender natuurlijk, vlot vergeten te vermelden, want dat blijft altijd wel een lekker dier. Oeps, dat klinkt niet goed, en mensen gaan nog rare gedachten krijgen over mij.

See that idiot walk!
See that idiot talk!

Ik heb al vele liedjes en melodietjes uit vervlogen tijden besproken in mijn toptien, maar het pronkstuk ontbrak tot nu nog. Velen hadden hier Jimmy Frey verwacht, met "Saaaaamen leeeeeven", maar net zoals bij die nobelprijs kun je hier enkel in de prijzen vallen als levende artiest. Sorry, Jimmy.

Het tot hiertoe ongekroonde lied van Vlaanderen is, en dat zal wel niemand die iets van muziek afkent verwonderen, het onvergetelijke en onverbeterlijke "Topkonditie" van John "Bill" Sates. Met zijn één meter vierendertig centimeter bewees John voor eens en altijd dat je niet groot hoeft te zijn om groots te zijn. Hij maakte dwergroei bespreekbaar in Vlaanderen, mede door zijn beklijvende cover van Petra's "In een klein stationnetje", waarin hij het stationnetje als meesterlijke metafoor voor zijn miniscule grootte gebruikte.

Topkonditie was niet alleen de aanleiding tot het uitbrengen van de progressieve spelling in Vlaanderen, maar werd later ook gezien als de start van de poging om in 2016 de Olympische Spelen naar Vlaanderen te halen, en is nu één van de grote troeven om in dat opzet te slagen. Bij het uitbrengen van de single stond John, zoals toch ietwat onluisterend te zien is op de hoes, wel niet helemaal scherp, maar dat was ook niet te verwonderen, wetende dat hij net een zeer vermoeiende toernee doorheen het Vlaamse land achter de kiezen had, trekkend van parochiezaal naar parochiezaal, telkens zichzelf in een achterzaaltje klaarmakend voor weer een intens en oprecht optreden, en dus telkens ook geconfronteerd met het onvermijdelijke frietkot dat naast dat achterzaaltje van het parochiecentrum stond.

John, ooit een zeer beloftevol jeugdrenner, had en heeft maar één probleem, en dat is, kan het ook moeilijk anders, met een op zijn frans uitgesproken naam die klinkt als een klok in een frietkot, zijn friet met frikandel spécial verslaving. Wat de papperige wangen verklaart, die hem door het BOIC en door BLOSO zeer lang kwalijk zijn genomen. Een promotiecampagne voor de jeugd met John als spilfiguur om hen meer te doen sporten moest in allerijl afgeblazen worden, en de affiches en het drukwerk werden naar het Oostblok gestuurd, omdat daar toen een papierschaarste heerste. Het tv spotje dook later ettelijke malen op in humoristische tv programma's op de VRT die een collage waren van het beste van het mooiste van humor op tv.

John verdient momenteel zijn brood als persoonlijke begeleider bij mijn sportjaar, en zijn "Topkonditie" is voor zowat iedere Vlaamse sporter van enige betekenis wat "Eye of the Tiger" voor Rocky Balboa, de sympathieke Italo-Amerikaanse bokser, was. Hij kan geboekt worden voor al uw feestjes, van trouwfeesten tot verjaardagen, van sportevenementen tot begrafenissen op het nummer 016/350775, en zoals je zal merken wanneer je dit nummer belt, kwaliteit hoeft op lange termijn helemaal niet zo duur te zijn. Al naar gelang de gelegenheid brengt hij zijn hitnummer "Topkonditie" uitbundig, traag of ingetogen.

Als tribute to John Sates kan ik na lang zoeken ook een door John hemzelve gesigneerd exemplaar van zijn hit presenteren. Stielo's blog proudly presents:


The John Sates Sporting Experience!

En dan nog een woordje van dank. Deze toptien kon slechts tot stand komen door de harde onderzoeksjournalistiek en het volhardende muzikale oor van deze jongen. Waarvoor dank!

Interactieve televisie is hot! Interactieve televisie is cool! Interactieve televisie is in! Ik kan niet achterblijven, stilstaan is achteruitgaan, en vandaar vanaf nu ook een interactieve blog. Gedaan met die "ik die schrijf, jij die leest, en soms eens commentaar durft geven" mentaliteit. We zullen hier gaan waar nog niemand voor ons is gegaan, kaal! Vandaar, een kwis op mijn blog. Dat nog niemand op heel dat wijde wereldomvattende web daarop is gekomen, ik snap het niet...

Omdat dat voor mij ook nog een beetje proberen en aftasten is, beperk ik die kwis tot één vraag, maar dan wel geen gemakkelijke. Hier is 'm, met als titel "Haal het echte dier van bij mij thuis uit volgende lijstje":


A. Pino


C. Irene!


B. Betty!


D. Herman.