Sommige blogs steken schaamteloos de loftrompet af over de jaren tachtig, maar ik wil dat toch wel eens in een iets breder perspectief plaatsen, die so called trendy en sexueel vrijblijvende eighties.

Jaren tachtig, dat staat niet alleen voor fijn entertainend familie amusement zoals de één-twee-drie show met de op het net zowat spoorloze legendarische Ted De Braak, of dichter bij huis de Pak de Poen Show met de even legendarische maar jammer genoeg minder spoorloze Verreth Brothers, in een argeloze bui ook wel eens de pest van Mechelen genoemd, voor zover dit geen tautologie is natuurlijk.

Neenee, wat veel minder mensen weten, en wat de regering angstvallig in de doofpot probeert te stoppen, het staat ook voor de absolute wan- en slechte smaak, voor een era waarin Vlamingen zoals u en ik wilden aangesproken worden met Italiaanse achternamen verwijzend naar de liefde, voor een tijdperk waarin de pull-over achteloos over de schouders werd geslagen, voor een decenium bol staand van spuuglelijke mode, geföhnde kapsels en met tipp-ex (heb jij nog tipp-ex gebruikt in de jaren negentig?) witgeverfde tanden, voor het verfoeilijke en gelukkig sinds begin jaren negentig ter ziele gegane G&D muzieklabel, waarop allerlei non talenten mochten botvieren wat ze niet hadden, kortom, voor de tijd dat ene Dennie Da Maro het nummer Modeshow schreef, opnam en verloor. Als exponent van de jaren tachtig kan dit tellen.



Dit mocht nodig eens gezegd worden!