BREAKING NEWS!

Frituur Tivoli, gelegen in het Leuvense en alwaar ondergetekende wel eens frieten haalt, is compleet gerenoveerd!

J. Voners, de bekendste bekende vlaming annex verliefde oude dwaas, bekend van programma's als daar zijn Benidorm en FC De Kampioenen, opende zaterdag jongsleden plechtig de vernieuwe frituur Tivoli. Hij bestelde er een koude spaghetti mét kaas (Johny gaat altijd voor dat ietsje meer), en twee platte ballen bestaande uit een onbekende substantie, marketing gewijs onder de noemer andere vleeswaren gecatalogeerd in de frituur.

Na dit startschot kon het gewone volk zich te goed doen aan frieten, frikandel special, bicky burgers, en dies meer, allemaal gebakken in splik splinternieuwe frietketels en te nuttigen in een mengeling van frietvetgeur en verf. Om vingers en duimen bij af te likken!

Johny werd niet bereid gevonden om commentaar te leveren bij zijn aankoop, en moest dringend ergens naartoe. De crew van rode loper had verstek gegeven, van een gemiste kans gesproken...

In die korte tijd dat ik in het land was, is er een goede traditie van haat en liefde tussen mij en Marokko gegroeid.


Het eerste wat een Franse met witte tanden tegen mij zei op Djema-el-Fna in Marrakech, was dat het allemaal dieven waren, daar, in Marokko, en het tweede was dat het allemaal harlekijnen waren. Dat eerste zit ver van de waarheid, en ik vraag me nog altijd waarom die dan naar Marokko op reis ging - één of andere kinky wens om bestolen te worden? -, maar het tweede wat ze zei was er vlak op.

Van de eerste tot de laatste Marokkaan die we tegengekomen zijn, het waren pipo's eerste klas, en er was zoals het hoort bij een harlekijn iets niet helemaal pluis. Of het nu onze marihuana rokende hoteluitbater was, die ons vriendelijk wat aanbood en ons en plus een sensuele massage aan de hand wou doen, onze berggids van rond de 60 die zei dat je met moderne vrouwen niks kon aanvangen, en met de vrouwen uit de bergen niet kon buitenkomen omdat die van alles bang waren, nog niet in het minste van een auto, en dat je vroeger nog iets kon doen met een dirham, of het drie giechelende meisjes waren die je, eenmaal de check in balie en de paspoortconrole voorbij in de Mohamed-wie-weet-hoeveelste luchthaven opwachten, die met hun donkere ogen al giechelend diep in jouw ogen kijken, en je op de beste manier ooit naar de tax free shop lokten, of de sinaassapverkopers die je met een glimlach op hun gezicht je het driedubbele van de prijs aanrekenen, maar dat zo al lachend doen dat je als een idioot glimlachend die prijs betaalt en nog blij naar huis gaat, aan een Marokkaan zit altijd wel een steekje los, en het is meestal wel een fijn steekje.




Ai, ai, ai, Puerto Rico!

Het verschil tussen Essouira en andere Marokkaanse steden waar we geweest zijn, is dat de kakkerlakken in Essouira in tegenstelling tot die in Casablanca, Marrakech of Ouirgane niet van die proporties zijn om je ballen er af te bijten, en je wordt er ook meer gerust gelaten dan op andere plaatsen in Marokko. Hoeveel grass, weed, marihuana of hasjiesj ik in Casablanca, Marrakech of Ouirgane al met een welgemikt "non, merci, c'est gentil" heb afgeslagen, ik hou het niet bij, maar het zullen toch al ettelijke containers zijn. En in Essouira zijn dat tot nog toe maar een paar flinke plastic zakken vol...

Na een week in Marokko ben ik eindelijk verbrand geraakt (en dan nog wel vooral aan mijn benen), met als gevolg dat ik tegen dat ik terug in België ben verveld zal zijn, en weer netjes de bleekscheet die ik was voor ik vertrok. Er zijn nog zekerheden in het leven.

Ik zal wel een paar ervaringen rijker zijn, zoals hoe het voelt om in een souk te winkelen en af te dingen, wat wandelen in de Atlas is, hoe het voelt om van top tot teen in een hammam, wat een Marokkaans stoombad is, geschrobt te worden, en last but not least hoe een tajine of couscous hoort te smaken. En voor de Belgen die dit nu verkleumd aan het lezen zijn, hoe het voelt om halfweg oktober een lange broek te moeten aandoen, omdat je benen te veel verbrand zijn, en je geen straaltje zon extra op je benen kan hebben. Pfffft, die zon, dat is niet om mee te lachen en serieus lastig. Ik wou dat het hier regende.

Eeeuh, of wacht, toch niet...

De blijgemutsheid om op reis te gaan is als sneeuw voor de Marokkaanse zon verdwenen, want het is ontieglijk vroeg en ik heb een plane to catch. Er zouden trouwens wetten moeten bestaan die bloggen zo vroeg op de dag verbieden, als het een beetje een rechtvaardige wereld was. Niet dus.

Maar zoals ze zo mooi in het Marokkaans zeggen: Arrividerci, suckers! Deze is er mee weg!

Deze post wordt met lichtheid in het gemoed en blijheid in het hart geschreven, het gebeurt immers niet elke dag dat je de volgende dag op reis naar Marokko vertrekt.

Er trekken de laatste tijd nogal veel vogels naar de vreemde. Maar je moet alles in zijn perspectief zien, en sommige van die vogels ben je nu eenmaal liever kwijt dan rijk. Ahum.

In Marokko, daar hebben ze zeer vreemde gewoontes. Het is er warm en droog, wat het tot een uitgelezen land maakt om veel en overvloedig te drinken, maar net dat doen ze niet tijdens de ramadan, die er nu volop bezig is. Ze eten er zelfs niks overdag, zelfs geen kunst!

Ik heb een paar dingen waar ik simpelweg niet aan kan weerstaan, zoals worsten op een kermis of festival, zuur snoep, en in mijn neus peuteren in de auto.

En jetons.

10+2 gratis!

In het Zweedse leger krijgen de soldaten iedere donderdag hetzelfde te eten, en dat is erwtensoep met pannekoeken. Groot was mijn vreugde dan ook dat er vandaag net dat op het menu stond, en zo kan ik zeggen dat ik toch een klein beetje weet wat in het leger zitten is. Al is het dan maar het Zweedse leger, en al is het enkel maar op een donderdag tijdens lunchtijd in vredestijd.

Burps.

Met dat iedereen me hier in het Zweeds aanspreekt, komt dit zinnetje me meer dan van pas: "Jag präte inte Svenska", maar wanneer ik dat zeg klopt dat natuurlijk niet meer, want dan ben ik Zweeds aan het praten. Verwarrend.

Gisteren heb ik voor de eerste keer in mijn leven kötbullar gegeten, en dankzij J. weet ik dat je dat uitspreekt als sjötbullar. Rare jongens die Zweden, die k als sj zeggen, of het moest zijn dat J. met mijn voeten aan het spelen is. Wie zal het zeggen?

Ik heb ook goed nieuws voor de mensen die die zwarte, afgetrokken, strakke, vooral door metal bands en lowlifes gedragen broeken en leggings uit de jaren tachtig mooi vonden, want die zijn hier opnieuw helemaal in, in Stockholm. Laat ons hopen dat het wafelijzerhaar (Gloria Estefan! Europe!) ook nog opnieuw hip wordt! En tijgerprints! Wiiieeeee!

Grötska vi Svenska!

Deze post wordt jullie gebracht vanuit Zweden. Mijn dag is al goed, want opgegroeid zijnde in een volvo 244, het is toch iets speciaals om in een volvo in Zweden rond te rijden. Ach, dat jeugdsentiment...

Als je trouwens binnenkort geen postkaartje van mij vanuit Zweden krijgt, dat zal wel aan de Zweedse post liggen, want die zijn hier aan het staken. Mijn tong ligt open van aan de postzegels te likken.

Kötbullar!

Een van de dingen die ik met ouder worden geleerd heb, is dat er in de koffer van je auto ten allen tijde een bak bier voorradig hoort te zijn, wat bijvoorbeeld handig is als je in de file staat, om midden op de autostrade een feestje te starten, en met een aantal pintjes op sta je veel relaxter in de file.

Vrijdagavond is gebleken dat dat niet alleen handig is voor in de file, maar dat die bak ook op feestjes van pas komt, want als het bier in de man is, en niet meer in de kan, kan je altijd teruggrijpen naar je koffer, en kan je het feest redden. Is het toeval, ik weet het niet, maar de volgende fotoreportage handelt net daar over.

Bak en koffer nog broederlijk samen.

De bak is uit de koffer!

Op weg.

De triomfelijke intocht op de trap!

Ze komen al goed van pas!

Het werk is gedaan, uitblazen op de tafel.


Voor de Limburgers onder jullie zal het fijn opmerken zijn dat de bak bier een bak Cristal is. De reden daarvoor is niet dat dat zo lekker is, maar is dat Inbev marchandise ten huize stielo geweerd worden, wegens het te kakken zetten van de kleine man op alle mogelijke manieren. Een bedrijf dat zijn werknemers en afnemers als citroenen behandelt, is mijn klandizie niet waard.

En nu op naar Zweden, het land van die muziekgroep, die auto's en die in elkaar te steken kasten!