Prrrrrr

Snip snip.

Dit is hoe ik me voel...

Quosque tandem abutere...

Ik ben kapot. Gebroken. Verloren.

Net zoals vandaag in 1918 den Duits.

Jakkes.

Ping, zei mijn koersfiets. Wanneer een microgolf dat doet, is 't eten gereed, en is dat goed. Dat is daarom niet direct zo wanneer je fiets dat doet. Integendeel.

Want, zo heb ik van 't weekend geleerd, een fiets zegt onder andere ping wanneer de bout in je zadelpen doormidden breekt. Waardoor je zadel en je fiets geen unie meer zijn, maar eerder een confederatie van losse onderdelen. Waardoor je, zeker wanneer je net zonder handen aan het fietsen bent, sneller dan dat je kunt stoppen met fietsen achteruit vliegt, met je gat eerst op je achterwiel, je voeten nog in je klikpedalen, en vervolgens beland je alras pardoes met je gat op de macadam.

Wat dan weer als gevolg heeft dat je gat er een tijdje later als een dalmatier uitziet, overwegend wit met donkere plekken. Vrolijk bij een hond, iets minder op je achterste. En je kan enkel nog rechtstaand verder fietsen, met twee gekneusde polsen en een gat in je broek.

Nee, nee, het is niet goed als je fiets ping zegt.

Ach, de geneugtes van thuiswerk, breek er mijn bek niet over open.

In plaats van in de file naar je werk te schuifelen, schuifel je vrolijk in je pyjama naar de ontbijttafel. De enige stress die je daar hebt, is als de melk op is. En zelfs dan, dan eet je gewoon cornflakes met een duvel, want dat zit wel nog in je frigo.

Je hoeft je niet te wassen, je tanden hoeven niet gepoetst te worden, en een verse onderbroek is ook al niet nodig:

Er zijn alleen maar voordelen aan thuiswerken:

Wil je boeren, je boert, wil je een scheet laten, je laat een scheet. Je hoeft zelfs niet naar het toilet te gaan, je mag alles gewoon langs je kuiten naar beneden lopen.

Ach, de geneugtes van thuiswerk.