1. Een beresterke titelsong
2. Een Patrick Swayze
3. En dan hop met de beentjes
Dirty! Dancing! Time! Of my life!
donderdag, juni 30, 2005
dinsdag, juni 28, 2005
maandag, juni 27, 2005
Het is toch godgeklaagd dat een mens achtenveertig jaar moet worden om eindelijk wat verstand in zijn kop te krijgen. In plaats van vierhonderd miljoend duizend euro te betalen voor een optreden van 4 fucking Irish cunts die al een eeuwigheid ketelmuziek maken, bestaan er veel betere én goedkopere vormen van vertier.
Dit is wat jullie allemaal moeten gaan zien, en dat kan op een maandagavond al vanaf 5 euro in het Leuvense. In tegenstelling tot die oude wijn met nieuwe zakken is Sin City verfrissend als een koud, nat washandje op dagen zoals deze, zo virtuoos als ik die de lambada dans, en zo uniek als de wortel die ik zonet gegeten heb. O jongens toch, je had die moeten zien! En daarbovenop nog eens democratisch van prijs. Lang leve de democratie!
Er is geen enkele film die ik ken die maar enigszins in de buurt komt qua vertelstijl en beeldzetting, die er in slaagt om je binnen de vijf minuten mee te nemen in een verwrongen wereld vol leed, woede, geweld en liefde, tenzij dan misschien home alone II, die fijne schelmenfilm met dat kleine snotjong Macauly Culkin. Maar dat was dan ook een film uit de duizend.
Ik kende alleen maar de mannelijke hoofdrolspelers, Benicio Del Toro, Bruce Willens Nillens, Mickey Rourcke, die hobbit met zijn ring, en eerlijk is eerlijk, ze stelen de show zoals al lang niet meer gebeurd is, maar dan doe je eigenlijk de vrouwelijke actrices oneer aan, want zij kunnen er ook wat van. Naakt is nog nooit zo functioneel geweest in zwart en wit! Hoera!
Kortom, voor één keer geef ik een bevel: allen daarheen!
Dit is wat jullie allemaal moeten gaan zien, en dat kan op een maandagavond al vanaf 5 euro in het Leuvense. In tegenstelling tot die oude wijn met nieuwe zakken is Sin City verfrissend als een koud, nat washandje op dagen zoals deze, zo virtuoos als ik die de lambada dans, en zo uniek als de wortel die ik zonet gegeten heb. O jongens toch, je had die moeten zien! En daarbovenop nog eens democratisch van prijs. Lang leve de democratie!
Er is geen enkele film die ik ken die maar enigszins in de buurt komt qua vertelstijl en beeldzetting, die er in slaagt om je binnen de vijf minuten mee te nemen in een verwrongen wereld vol leed, woede, geweld en liefde, tenzij dan misschien home alone II, die fijne schelmenfilm met dat kleine snotjong Macauly Culkin. Maar dat was dan ook een film uit de duizend.
Ik kende alleen maar de mannelijke hoofdrolspelers, Benicio Del Toro, Bruce Willens Nillens, Mickey Rourcke, die hobbit met zijn ring, en eerlijk is eerlijk, ze stelen de show zoals al lang niet meer gebeurd is, maar dan doe je eigenlijk de vrouwelijke actrices oneer aan, want zij kunnen er ook wat van. Naakt is nog nooit zo functioneel geweest in zwart en wit! Hoera!
Kortom, voor één keer geef ik een bevel: allen daarheen!
zondag, juni 26, 2005
Als er nu iemand zou zijn aan wie ik mijn sleutel niet zou geven, dan zou het aan De Deurzakkers zijn. En Grant Taylor natuurlijk, dat spreekt voor zich.
Het is niet juist om je in te moeten beelden dat De Deurzakkers de sleutel van je huis hebben, en om je te verrassen het helemaal herinrichten in hun o zo typische zwart rood en wit motieven, met een knipoog naar carnaval erbovenop. En dan olijk aan je voordeur staan te wachten, beiden met hun duim in de lucht, samen met een cameraploeg en Frank Dingenen wachtend op je thuiskomst. Nee, nee, ik moet dringend aan iets anders denken.
Je kon het slechter treffen met je ouders.
Dat iets anders kan met deze zwoele zomerdagen bijna niks anders zijn dan de Lambada van Kaoma, het door Orangina gesponsorde lied uit 1989 dat mij leerde wat heupwiegen was. Met Jacky Arconte op gitaar, Chyco op bas, de goddelijke Juan Jose Mosalini op bandoneon en Claudio Queiroz op sax. Fania zorgde voor de fun, en Loalva Braz zong, en meer was er in die jaren niet nodig om een hit te pakken te hebben.
Ai ai aaaaaai! Lang leve de jaren tachtig!
Het is niet juist om je in te moeten beelden dat De Deurzakkers de sleutel van je huis hebben, en om je te verrassen het helemaal herinrichten in hun o zo typische zwart rood en wit motieven, met een knipoog naar carnaval erbovenop. En dan olijk aan je voordeur staan te wachten, beiden met hun duim in de lucht, samen met een cameraploeg en Frank Dingenen wachtend op je thuiskomst. Nee, nee, ik moet dringend aan iets anders denken.
Je kon het slechter treffen met je ouders.
Dat iets anders kan met deze zwoele zomerdagen bijna niks anders zijn dan de Lambada van Kaoma, het door Orangina gesponsorde lied uit 1989 dat mij leerde wat heupwiegen was. Met Jacky Arconte op gitaar, Chyco op bas, de goddelijke Juan Jose Mosalini op bandoneon en Claudio Queiroz op sax. Fania zorgde voor de fun, en Loalva Braz zong, en meer was er in die jaren niet nodig om een hit te pakken te hebben.
Ai ai aaaaaai! Lang leve de jaren tachtig!
donderdag, juni 23, 2005
Is het de warmte die in mijn kop is ingeslagen als een donderslag bij regenachtig weer, is het metaalmoeheid na maanden van topkwaliteit leveren op deze blog, wie zal het zeggen, maar het niet onspreekbare feit is dat deze blog maar over één ding meer gaat, en dat is topsport, en om het kind bij naam te noemen de wielersport in Vlaanderen en omstreken.
En als je er over nadenkt kun je dan beter sporza of http://granttaylor.blogspot.com/ een bezoekje brengen, want die gaan over de echte helden en helden exploten van vandaag. En eigenlijk hebben de lezertjes gelijk die me aanspreken over mijn eenzijdigheid van onderwerp.
Ik mag gerust wat breder gaan in mijn interesse, niemand is ooit doodgegaan van een gezonde interesse in bijvoorbeeld boeken, de groenteteelt in vaste potgrond met behulp van hulpmiddelen, of de bouwstenen van de chemie. En laten deze drie dingen nu wonderwel samengevat worden in het boek zijn dat ik aan het lezen ben. En wat ik jullie zal besparen door een foto te publiceren. Hopla!
Huis, tuin en keuken chemie voor iedereen, gebracht met een godverdomme sexy cover!
En als je er over nadenkt kun je dan beter sporza of http://granttaylor.blogspot.com/ een bezoekje brengen, want die gaan over de echte helden en helden exploten van vandaag. En eigenlijk hebben de lezertjes gelijk die me aanspreken over mijn eenzijdigheid van onderwerp.
Ik mag gerust wat breder gaan in mijn interesse, niemand is ooit doodgegaan van een gezonde interesse in bijvoorbeeld boeken, de groenteteelt in vaste potgrond met behulp van hulpmiddelen, of de bouwstenen van de chemie. En laten deze drie dingen nu wonderwel samengevat worden in het boek zijn dat ik aan het lezen ben. En wat ik jullie zal besparen door een foto te publiceren. Hopla!
Huis, tuin en keuken chemie voor iedereen, gebracht met een godverdomme sexy cover!
zondag, juni 19, 2005
Voila, die week vakantie zit er ook al weer op. Oef. Eindelijk. Niemand heeft graag vakantie, maar het moet nu eenmaal gebeuren. Geen ontsnappen aan voor een gezonde mens, en dus ook niet voor mij.
Na twee weken op drie fietsen in het Franse hooggebergte, ziet mijn achterste er uit als een rauwe paardenbiefstuk, maar niet getreurd, mijn dijen en kuiten zien er dan weer uit als de dijen en kuiten van een raspaardje dat zonet Waregem koerse heeft gewonnen. Ik zal jullie de foto van mijn paardenbiefstuk sowieso besparen, maar misschien komt er wel nog eens eentje van mijn rennersbenen. 'k Beloof wel niks, jullie moeten scherp en hongerige wolven blijven.
Vrijdag heb ik de laatste der grote Cols beklommen, met name de Ventoux langs de kant van Bédoin, en dat in een ware knaltijd van, afhankelijk van de bron van de tijdsmeting, 2u04'44'', of 2u06'. Wat in beide gevallen uitmuntend is te noemen, gezien mijn carrure van een Flandrien en mijn tegensputterende fiets, en wat slechts iets minder is dan de beste tijd van de groep, 1u29' en een kletsje.
De mensen die er niet bijwaren hebben er niet veel aan, maar we verbleven daar bij le Géant du Provence in Verclause, in een villa met zwembad. De huisbaas was Monsieusr Bricolage, wat zich uitte in zelfontworpen poortsluitsystemen, ineengeknutselde sterren- en zonnestelselplafonds, en prachtige kunstwerken. Of het nu een Egyptisch aandoend werkje was, een kunstig uitgesneden houtwerkje, een schilderij of een fresco, Monsieur Bricolage draaide er zijn hand niet voor om.
Zo werd het toilet bijvoorbeeld gesierd door een fresco of twee, één van de savanne en van iets anders, maar het neusje van de zalm was toch het zeeschilderij in de living van de villa. Halfafgewerkt, maar toch geëncadreerd, met een zee die schuin naar beneden liep, een vogel in de lucht zonder kop, nee, ik lieg, want de lucht was er nog niet, en een nooit geziene visie op perspectief en grootte orde der dingen. Alleen al dat schilderij is de moeite waard om daarnaar toe te gaan, je krijgt er nog het schone weer, zwembad en prachtige streek gratis en voor niks bij! Allen daarheen!
Na twee weken op drie fietsen in het Franse hooggebergte, ziet mijn achterste er uit als een rauwe paardenbiefstuk, maar niet getreurd, mijn dijen en kuiten zien er dan weer uit als de dijen en kuiten van een raspaardje dat zonet Waregem koerse heeft gewonnen. Ik zal jullie de foto van mijn paardenbiefstuk sowieso besparen, maar misschien komt er wel nog eens eentje van mijn rennersbenen. 'k Beloof wel niks, jullie moeten scherp en hongerige wolven blijven.
Vrijdag heb ik de laatste der grote Cols beklommen, met name de Ventoux langs de kant van Bédoin, en dat in een ware knaltijd van, afhankelijk van de bron van de tijdsmeting, 2u04'44'', of 2u06'. Wat in beide gevallen uitmuntend is te noemen, gezien mijn carrure van een Flandrien en mijn tegensputterende fiets, en wat slechts iets minder is dan de beste tijd van de groep, 1u29' en een kletsje.
De mensen die er niet bijwaren hebben er niet veel aan, maar we verbleven daar bij le Géant du Provence in Verclause, in een villa met zwembad. De huisbaas was Monsieusr Bricolage, wat zich uitte in zelfontworpen poortsluitsystemen, ineengeknutselde sterren- en zonnestelselplafonds, en prachtige kunstwerken. Of het nu een Egyptisch aandoend werkje was, een kunstig uitgesneden houtwerkje, een schilderij of een fresco, Monsieur Bricolage draaide er zijn hand niet voor om.
Zo werd het toilet bijvoorbeeld gesierd door een fresco of twee, één van de savanne en van iets anders, maar het neusje van de zalm was toch het zeeschilderij in de living van de villa. Halfafgewerkt, maar toch geëncadreerd, met een zee die schuin naar beneden liep, een vogel in de lucht zonder kop, nee, ik lieg, want de lucht was er nog niet, en een nooit geziene visie op perspectief en grootte orde der dingen. Alleen al dat schilderij is de moeite waard om daarnaar toe te gaan, je krijgt er nog het schone weer, zwembad en prachtige streek gratis en voor niks bij! Allen daarheen!
vrijdag, juni 10, 2005
Op naar een veel te duur concert, maar ja, ik ben een beetje dwangmatig, en met dat ik die vroeger goed vond, ga ik maar.
'k Heb eigenlijk veel meer goesting om een statement te maken, daar aan het Boudewijnstadion. Eenmaal aan de ingang haal ik mijn veel te duur betaald ticket ostentatief boven, ik pak een aansteker, en net voor de ingang steek ik de fik in dat vod.
Dat zal Bono een lesje leren!
'k Heb eigenlijk veel meer goesting om een statement te maken, daar aan het Boudewijnstadion. Eenmaal aan de ingang haal ik mijn veel te duur betaald ticket ostentatief boven, ik pak een aansteker, en net voor de ingang steek ik de fik in dat vod.
Dat zal Bono een lesje leren!
donderdag, juni 09, 2005
Iedereen heeft wel eens van die absoluut originele gedachten, en vandaag was het prijs bij mij. De tijden, ze zijn aan het a-veranderen, dat schoot opeens door mijn hoofd. Waar het een paar maand terug bitter koud en donker was, zijn de dagen nu veel langer en warmer, en ik denk dat we het einde nog niet gezien hebben.
Ideaal om wat te fietsen, of naar megalomane groepen met megalomane zangers te gaan kijken. Dus ga ik zaterdag naar Frankrijk, meer bepaald de Provence, om de Ventoux te beklimmen, en vrijdag naar het Heizelstadion om U2 te zien.
En omdat ik vanaf zaterdag alweer een weekje stil zal zijn, krijg je er nog een paar foto's bovenop.
Een duveltje smaakt altijd na een dag koers!
Col du Télégraphe, met vijf van de zes.
Met de zesde, bemerk de subtiele krant onder de canvas trui, klaar voor de afdaling
Op de top van de Galibier, de sponsor zal blij zijn!
brrr!
Les deus Alpes, een makkie!
Col de la Madeleine, gesloten voor verkeer, verse pek en steenslag op de weg, een reus van een berg, maar toch op de top geraakt!
Alle zes op de Croix de Fer! Hoera!
Hop, nog eens op de Col du Glandon!
Prints van de foto's kunnen in drie formaten bij mij bijbesteld worden, stort hiervoor geld op mijn rekening, en dan kijk ik wat ik hiervoor kan regelen.
Ideaal om wat te fietsen, of naar megalomane groepen met megalomane zangers te gaan kijken. Dus ga ik zaterdag naar Frankrijk, meer bepaald de Provence, om de Ventoux te beklimmen, en vrijdag naar het Heizelstadion om U2 te zien.
En omdat ik vanaf zaterdag alweer een weekje stil zal zijn, krijg je er nog een paar foto's bovenop.
Een duveltje smaakt altijd na een dag koers!
Col du Télégraphe, met vijf van de zes.
Met de zesde, bemerk de subtiele krant onder de canvas trui, klaar voor de afdaling
Op de top van de Galibier, de sponsor zal blij zijn!
brrr!
Les deus Alpes, een makkie!
Col de la Madeleine, gesloten voor verkeer, verse pek en steenslag op de weg, een reus van een berg, maar toch op de top geraakt!
Alle zes op de Croix de Fer! Hoera!
Hop, nog eens op de Col du Glandon!
Prints van de foto's kunnen in drie formaten bij mij bijbesteld worden, stort hiervoor geld op mijn rekening, en dan kijk ik wat ik hiervoor kan regelen.
maandag, juni 06, 2005
Ik had het moeten weten, want de wereld gaat iedere dag iets meer naar de knoppen, maar niemand had me gewaarschuwd, en waar dat toe leidt hebben we een paar maanden geleden gezien.
Tijdens de week fietsen in la douce France hebben we in tuinhuisjes gelogeerd op de Camping Cascade, een camping die een website heeft die niet te zien is in een deftige browser, gelegen aan de voet van Alpe d'Huez, in wat zij chalets plegen noemen, maar het zijn klojo's, die pipo's van Camping Cascade, want het zijn weliswaar veredelde tuinhuisjes, maar het zijn en blijven toch tuinhuisjes waar ze ons zwaar voor lieten afdokken.
Dat het klojo's zijn, was aan veel te merken. Zo hadden ze al net dezelfde bordjes als de sportplaza tegen fietsen. En ik dacht dat ik daar ging gerust gelaten worden!
het verbodsbordje is back!
De uitbater was een agressief baasje, dat met veel moeite tussen woede aanvallen en haantjesgedrag er in een week tijd is in geslaagd om een natuurstenen muurtje te metsen, met behulp van een stokoude lookalike van de mannen van ZZ Top. Die zowat de enige sympathieke Fransman op de camping was, wat dan toch nog altijd 50% was.
Die Franse uitbater was zonder aanleiding te veranderen in een kokend vat woede, klaar om zijn vuisten te laten spreken, en het heeft er dan ook een paar keer dik tegen gezeten. Aan het zwembad met je gerief beginnen smijten, iedereen uit het zwembad laten komen om je zwembroek te tonen, en je zwaar laten afdokken voor een prul, hij wist er alles van. Op het einde hebben we 100 euro mogen dokken voor een kapotte deurstijl in één van zijn tuinhuisje, die krom trokken van de warmte, en waar alle deuren moeilijk opengingen, maar hij wist maar al te goed dat we naar huis wilden, en dat we wel gingen betalen.
Met andere woorden, ga nooit naar Camping Cascade, het zit er vol met Hollanders, de uitbaters zijn agressief, en ze draaien er hun hand niet voor om om je zwaar te laten afdokken voor hun krakkemikige infrastructuur.
Zo, dit moet wel genoeg zijn qua waarschuwing.
Tijdens de week fietsen in la douce France hebben we in tuinhuisjes gelogeerd op de Camping Cascade, een camping die een website heeft die niet te zien is in een deftige browser, gelegen aan de voet van Alpe d'Huez, in wat zij chalets plegen noemen, maar het zijn klojo's, die pipo's van Camping Cascade, want het zijn weliswaar veredelde tuinhuisjes, maar het zijn en blijven toch tuinhuisjes waar ze ons zwaar voor lieten afdokken.
Dat het klojo's zijn, was aan veel te merken. Zo hadden ze al net dezelfde bordjes als de sportplaza tegen fietsen. En ik dacht dat ik daar ging gerust gelaten worden!
het verbodsbordje is back!
De uitbater was een agressief baasje, dat met veel moeite tussen woede aanvallen en haantjesgedrag er in een week tijd is in geslaagd om een natuurstenen muurtje te metsen, met behulp van een stokoude lookalike van de mannen van ZZ Top. Die zowat de enige sympathieke Fransman op de camping was, wat dan toch nog altijd 50% was.
Die Franse uitbater was zonder aanleiding te veranderen in een kokend vat woede, klaar om zijn vuisten te laten spreken, en het heeft er dan ook een paar keer dik tegen gezeten. Aan het zwembad met je gerief beginnen smijten, iedereen uit het zwembad laten komen om je zwembroek te tonen, en je zwaar laten afdokken voor een prul, hij wist er alles van. Op het einde hebben we 100 euro mogen dokken voor een kapotte deurstijl in één van zijn tuinhuisje, die krom trokken van de warmte, en waar alle deuren moeilijk opengingen, maar hij wist maar al te goed dat we naar huis wilden, en dat we wel gingen betalen.
Met andere woorden, ga nooit naar Camping Cascade, het zit er vol met Hollanders, de uitbaters zijn agressief, en ze draaien er hun hand niet voor om om je zwaar te laten afdokken voor hun krakkemikige infrastructuur.
Zo, dit moet wel genoeg zijn qua waarschuwing.
Een week fietsen in het Franse hooggebergte, het kruipt niet in je koude kleren, en terwijl je daar bent gaat je hart wild tekeer, dwars door de woeste orkaan. Een col beklimmen is zoals een longontsteking, eenmaal je er één te pakken hebt, volgen er meer, en het is niet goed voor je gezondheid. Behalve dan dat je er bruiner van wordt, want in tegenstelling tot een longontsteking beklim je een col het best in de buitenlucht.
In die week tijd zijn mijn metgezellen en ik naar de col de Madeleine, de Glandon, de Galibier, de Croix de Fer, Alpe d'Huez, en vele andere bultjes in de Franse Alpen gegaan, we hebben ze aanschouwd, en ik heb ze vervolgens tergend traag per fiets overwonnen. Bijna zo traag als die boot in Melopee, wat jullie dan ook op volgende bewerking van een gedicht te staan komt:
Onder de zon schuift de lange pasweg
Over de lange pasweg schuift moede de man
Onder de man op de lange pasweg
schuift de fiets naar de top
Langs het hoogwei
langs de laagwei
schuift de fiets naar de top
schuift met de schuivende man
de fiets naar de top
Zo zijn ze gezellen naar de top
de fiets de man en de berg
Waarom schuiven de fiets en de man
getweeën gedwee naar de top
Voila, qua cultuur zit 2005 ook weer snor, en kunnen we overgaan tot de orde van de dag. Wat dat ook moge zijn.
In die week tijd zijn mijn metgezellen en ik naar de col de Madeleine, de Glandon, de Galibier, de Croix de Fer, Alpe d'Huez, en vele andere bultjes in de Franse Alpen gegaan, we hebben ze aanschouwd, en ik heb ze vervolgens tergend traag per fiets overwonnen. Bijna zo traag als die boot in Melopee, wat jullie dan ook op volgende bewerking van een gedicht te staan komt:
Onder de zon schuift de lange pasweg
Over de lange pasweg schuift moede de man
Onder de man op de lange pasweg
schuift de fiets naar de top
Langs het hoogwei
langs de laagwei
schuift de fiets naar de top
schuift met de schuivende man
de fiets naar de top
Zo zijn ze gezellen naar de top
de fiets de man en de berg
Waarom schuiven de fiets en de man
getweeën gedwee naar de top
Voila, qua cultuur zit 2005 ook weer snor, en kunnen we overgaan tot de orde van de dag. Wat dat ook moge zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)