Kia ora!

Niet dat het er veel zullen zijn, maar voor de bezorgden onder jullie, kort even melden dat al mijn financiele problemen verdwenen zijn als een dief in de nacht. Met mijn laatste 3 dollar heb ik hier een lotje voor de locale win for life gekocht, en dat was weggesmeten geld. De bankcontacten alhier zijn daarentegen zo vriendelijk om mij terug geld te geven als ik daar met mijn bankkaart met maestro om verzoek.

'k Heb direct al een parel van een fiets gekocht, en morgen hit ik de road. Tenminste als de ex orkaan die hier passeert het rustig aandoet.

Ka kite ano!

't Is bijna niet te geloven. Mijn bank- en kredietkaart werken net zoals ikzelf nog altijd niet, niettegenstaande de beloftes van de bank en mijn goede voornemems voor 2011. Maar al mijn problemen zijn opgelost.

In een vorige post had ik al gezegd dat de wereld klein is, en nu ben ik in mijn hostel in Auckland Neil tegengekomen, het seksuele roofdier uit Engeland van in Alice Springs.

Samen hebben we meegedaan aan de quiz, als hij tenminste niet bezig was met telkens hetzelfde verhaal te vertellen aan een ander meisje, of ik op zoek was naar geld. Wonder boven wonder, we hebben die gewonnen. Naast een jug of beer (zeg hier niet pitcher, dat is amerikanski) bracht dat een busticket voor het noord eiland op. Nu kan ik, ook al heb ik nog maar 8 dollar 30 cent, het hele noord eiland afreizen. En in Wellington, in het zuiden van het noord eiland, ken ik mensen die mij een fiets willen lenen, en een tent, en alles wat het hart belieft van een reizende fietser.

De quiz ging over Australie, en noch Neil noch ik wisten daar veel van. Het meisje achter de bar stak een helpend handje toe. Af en toe ging ik naar het internet gedeelte van de hostel om nonchalant wat vragen te stellen over het cricket team van Australie, of over wie nu ook weer de vrouwelijke hoofdrol in King Kong speelde. De tegenkandidaten waren verwoed aan het sms'en naar allerlei hulplijnen, maar wie heeft dat nodig als je het internet en een vriendelijk barmeisje ter beschikking hebt?

Dus ik kan beginnen reizen, en als de bank nog eens mijn bankkaarten in orde brengt, kan ik dat in stijl doen. Ik heb hier ook al een pracht van een fiets op het oog, een fietskundig pareltje, maar als ik die niet kan betalen, is het met de magic bus naar Wellington.

Woehoe.

Ik wou dat ik je kon vertellen dat Nieuw Zeeland prachtig is. Echt, ik wenste dat ik het kon. Dat ik het met mijn eigen ogen had gezien, en olalala, wat een mooi land het niet is. Maar het gaat niet. Ik ben bijna blut, 'heb nog 34,10 Nieuw Zeeland dollar voor 4 dagen (een kleine 20 euro) en zonder geld en met een allesverterende honger is het moeilijk om de schoonheid van een land te apprecieren. Plus ik ben in Auckland, zowat de enige stad die Nieuw Zeeland rijk is. Zie het als het Antwerpen van Nieuw Zeeland, je moet er ook geen schoonheid zoeken, want die is er niet te vinden. Daarbovenop is het hier niet warm, het zou hier zomer moeten zijn, maar het is zoals een zomer thuis. Winderig, nat, heel nat, en niet erg warm. Het moet geen 40 graden zijn zoals in Alice Springs. of 35 zoals in Perth, of 30 zoals in Sydney, maar het zou putje zomer toch warmer dan 15 graden mogen zijn.

Ik kan pas de 25ste of 26ste terug aan mijn geld. Dan werkt mijn kredietkaart weer, en dan zal hopelijk de maestro functie op mijn bankkaart het opnieuw doen. Man o man, wat zal ik dan een lekkere dingen eten, en wat zal ik dan sloten bier drinken.

Tot dan moet ik overleven op de spreekwoordelijke 7 broden en 5 vissen, alleen is het in mijn geval 1 brood, 1 pot choco, 2 liter melk, cornflakes, pindanootjes (allemaal van het topmerk Homebrand, de rolls royce onder de merken alhier) en 15 eieren. Je wil me misschien al niet kennen in Belgie, hier wil je me helemaal niet kennen. Ik laat om de vijf minuten een stinkende eierpuf (voor de niet West Vlamingen onder jullie, een eier boer), en dat ruikt niet lentefris. Ik zou eigenlijk ook mijn kleren moeten wassen. alleen kost dat geld, geld dat ik niet heb.

Om dit gepost te krijgen, doe ik een hit en run op een McDonalds, want de 3 dollar om te internetten, die kan er niet van af.

Milde giften mogen altijd cash naar mij in Auckland gestuurd worden. Giften op mijn bankrekening hoeven niet (al mag het wel), want daar kan ik niet aan.

Groetjes uit een nat Nieuw Zeeland!

Juicht en jubelt, lieve kinderen, eindelijk ben ik waar ik wil zijn, ik ben in Nieuw Zeeland!

Een van de 3 doelen van mijn reis (Finland bezoeken, gefaald, fietsen van Lhasa naar Kathmandu, gefaald, fietsen in Nieuw Zeeland van noord naar zuid, onbeslist) is binnen handbereik. Je zou verwachten dat het gemakkelijk is om in Nieuw Zeeland te geraken, ik ben tenslotte toch al in landen zoals China, Cambodja en Luxemburg geweest, maar niks is minder waar. Laat me je de historie van mijn calamiteiten vertellen...

Goed geluimd ging ik op een mooie namiddag naar de luchthaven in Sydney. Mijn e-ticket was geprint, mijn paspoort was nog meer dan 6 maanden geldig, en je hebt geen visa nodig voor Nieuw Zeeland. Ik wou inchecken bij Jetstar voor mijn vlucht naar Auckland. En toen vroeg de juffrouw aan de balie wanneer ik Nieuw Zeeland ging verlaten.
Eeeuh, dat weet ik nog niet, mevrouw. Ik ga er een maand of twee blijven, en dan ga ik terug naar Australie of ga ik naar Maleisie, zei ik.
Je hebt een return ticket nodig om naar Nieuw Zeeland te gaan, anders kunnen we je niet laten vertrekken, zei Luna. Ze zijn daar heel strict in, in Nieuw Zeeland.
Mijn luim werd al wat minder, en opeens voelde ik een heleboel tanden in mijn mond terwijl ik daar stond.
Wat is je Australisch visa nummer, vroeg ze.
Eeeuh, dat weet ik niet. Dat heb ik ergens wel op mijn computer, denk ik, en ik heb zeker het in mijn mailbox.
Ik zal het even opzoeken voor jou, zei ze. Ze tokkelde wat op het toetsenbord van haar computer. Hmmm. dat is vreemd, ik kan je visa nummer niet vinden.
Eeeuh, Ik heb er eentje, en anders zouden ze me niet binnengelaten hebben in Australie.
Het was al duidelijk dat ik niet "Zeg eens eeeuh", dat heerlijk stukje televisiegeschiedenis, zou winnen in mijn gesprek met Luna. Voor de mensen die het niet kennen, dat was met Gert Verhulst als presentator. Koen Crucke, Jaak Pijpen en Gertie Christoffels waren vaak panelleden. Jaja, er werd wat afgelachen in de jaren negentig op tv.
Eeeuh, als ik een terugvlucht uit Nieuw Zeeland nodig heb, dan ga ik maar een ticket boeken, zei ik bedremmeld.

Ik vond een internet kiosk, en ging op zoek naar vluchten weg uit Nieuw Zeeland. Na een tijdje zoeken vond ik er een vlucht van Nieuw Zeeland naar Kuala Lumpur, voor een grote 300 Ozzie dollars. Wanneer ik op de site van de luchtvaartmaatschappij kwam, was dat opeens bijna 500 dollar, maar ik moest en zou een ticket hebben, en ging verder. Bij het betalen werd het me duidelijk dat die 500 dollar in Nieuw Zeeland dollar was, en dat het dus iets van een 300 Ozzie dollar was. Hopsa, ik had mijn ticket geboekt.

Ik schreef het boekingsnummer op, en ik had ondertussen ook mijn Australisch visa nummer. Nu kon het niet meer mislopen, en ik ging terug naar de incheck balie.

Hallo, hier ben ik terug. Ik heb een ticket uit Nieuw Zeeland, en ik heb mijn visa nummer, riep ik bijna triomfantelijk.
Waar ga je precies naartoe, en wanneer ga je daar naartoe, vroeg ze.
Ik ga op 23 maart van Nieuw Zeeland naar Kuala Lumpur.
En waar ga je daarna naartoe?
Eeeuh, Thailand, Myanmar, Laos, Vietnam. Dan China, en dan ga ik terug naar Belgie. Vandaar ben ik. Daar ben ik geboren. Daar voel ik me thuis.
En je hebt tickets voor al die landen?
Eeeuh, neen. Ik heb een ticket naar Kuala Lumpur, en dan ook nog een ticket van Beijing naar Belgie. De rest reis ik overland, denk ik.
Dat is niet voldoende, je hebt een ticket nodig naar een land waar je binnenmag, met een geldig visa, of waar je mag blijven.
Eeeuh, maar ik mag binnen in Maleisie, ik heb daar geen visa voor nodig. Belgie en Maleisie zijn als 2 handen op een buik, als een pot en een ketel.
Het moet naar een land zijn waar je een visa voor hebt, of waar je mag blijven, was haar koele antwoord.
Eeuh, dan moet ik een ticket hebben naar Belgie. Want ergens anders willen ze me niet, toch niet permanent.
Of Australie, hielp ze, je hebt toch een visa voor Australie. Je kan aan de infobalie vragen wat er mogelijk is.

Op naar de balie.
Hallo, ik heb een ticket nodig, zo goedkoop mogelijk, van Nieuw Zeeland naar Australie. Het doet er niet toe wanneer, maar het moet voor 24 maart zijn. Dan loopt mijn Australisch visa af. Ik heb al een ticket van Nieuw Zeeland naar Maleisie, maar ik heb gehoord dat ik niet kan vertrekken naar Nieuw Zeeland als ik geen retour ticket heb naar een land waar ik een visa voor heb.
Dan zal het goedkoopste een refundable ticket zijn. Ik zal er eentje zoeken.
Weer werd er getokkeld op een toetsenbord.
Ik heb een vlucht van Auckland naar Sydney gevonden voor 464 dollar. Het is een refundable ticket. Dat betekent dat je het kunt cancellen. Je krijgt die som terug, min 50 dollar voor de boekingskosten.
Hmmm, zei ik. Dan zal ik dat maar boeken. Hier is mijn kredietkaart.
Ze tokkelde opnieuw.
Je kredietkaart is 2 maal geweigerd. Ben je zeker dat je nog voldoende krediet hebt?
Eeeuh, ik dacht van wel, stamelde ik.
In mijn hoofd maakte ik een rekensommetje van wat ik allemaal met mijn kredietkaart betaald had. Dat was veel minder dan de limiet. Maar dan dacht ik er opeens aan dat Jessica mijn huurauto geramd had. Ze gingen de schade aan mijn kredietkaart aanrekenen, en dat ik ging ik pas terugkrijgen nadat Jessica het de verhuurmaatschappij had terugbetaald.
Hmmm, ik heb ook nog een bankkaart, daarmee kan ik geld afhalen. Even geduld, ik ben zo terug.

Het werd dringend tijd dat ik een retourticket had, het vertrekuur van mijn vlucht naar Nieuw Zeeland kwam dichterbij. Met mijn bankkaart probeerde ik 400 dollar af te halen, maar ook dat werd geweigerd. Shit, dat is waar ook, vanaf ergens midden januari zou maestro niet meer werken buiten Europa. Paniek sloeg toe. Gelukkig ben ik een echte man, ik kijk onverschrokken in de ogen van paniek, haal mijn schouders even op, en glimlach.

Hou dit stil, maar zowat overal in mijn rugzak heb ik geld zitten. voor het geval ik mijn portefeuille zou verliezen. Ik begon alles bij elkaar te zoeken, en kwam op 275 euro en 180 US dollar uit. Samen met de 70 AUD in mijn portefeuille zou dat genoeg moeten zijn voor mijn ticket. Op naar de wisselagent. Die behandelde de persoon voor mij tergend traag, de klok tikte genadeloos verder. Uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik had mijn 464 AUD bij elkaar.

Blij als een kiwi met een kiwi liep ik naar de balie, en ik wapperde er met mijn 470 AUD. Ik had zelfs nog 6 dollar overschot.
Hallo, ik zou graag dat refundable ticket kopen, en ik overhandigde het geld. Ik kreeg in ruil een printout van mijn return ticket.

Voor de derde keer ging ik naar de incheck balie. En wonder boven wonder, ze gaf me ditmaal mijn ticket, en ik mocht vertrekken.

Om een lang verhaal lang te maken. zo komt het dat ik dit kan typen in Auckland, en dat 1 van mijn 3 doelen van de reis nog op schema zit. Al heb ik amper geld om eten te kopen. Het kan goed zijn dat ik over een paar dagen uitgehongerd gerepatrieerd wordt naar Belgie. Reizen is lastig...

Geschiedenis, de beroemde historicus d'Opwijk d'Aelbrecht zei het al, is een vloeistof in constante beweging. Jammergenoeg gebeurt er nooit iets in mijn leven, en al helemaal niet op reis. Nooit is er een nieuwe piste, nooit is er een nieuw idee, nooit is het de moeite om er iets over te schrijven. Gelukkig kom ik in Australie af en toe eens iemand tegen, en kan ik daar wat over vertellen.

Op dit eigenste moment heb ik in mijn hostel naast Guillaume en Guillaume, twee fijne Fransen, een Australisch kamergenootje. Al zal ik niet lang van zijn aanwezigheid kunnen genieten. Hij is 23 jaar, en moet vanaf vrijdag voor 23 jaar de bak in. Mooie symmetrie, dat wel.

Hij heeft op zijn eentje met een baseballbat 6 mensen in het ziekenhuis geslagen. Al deed hij het volgens eigen zeggen uit wettige zelfverdediging, de rechter dacht er anders over. Hij is naast handig met de baseballbat fan van auto's, houdt van driften met die auto's, en heeft de tweede keer dat hij met zijn opgefokte auto reed die auto in de prak gereden. Tof! En dat kom je allemaal te weten de eerste 5 minuten dat je met hem praat! Allrighty!

Verder, al reizend langs Australische autostrades krijg je handige tips van de locals.

In het noordwesten van Australie zijn er veel geiten in het wild, te veel geiten. Het is als vermijn naar het schijnt. Ze eten alle lekkere planten op, en er blijft niks meer over de schapen, die nuttige wollebollen die naast vlees verbazend genoeg ook wol leveren. Op bepaalde plaatsen krijg je 5 dollar per paar geitenoren die je de locale sheriff aanbiedt. Een goedkope manier om er te reizen is onderweg geiten af te schieten, de oren af te snijden, en zo je benzine te betalen. Je kan zelfs een geitje of 2 in je koffer meenemen. zo heb je van de eerste keer ook eten voor je hond. Kijk, dat zijn nu dingen die ze je niet leren in Boeketje Vlaanderen, of voor de iets modernere mensen, Vlaanderen Vakantieland.

Voor de mensen die graag iets groter afschieten, in de Northern Territories kun je in het seizoen dan weer op kamelenjacht gaan. Die zijn daar als de geiten in het noordwesten van Australie. Of je vijf dollar per bult krijgt, of tien voor een dromedaris bult, dat moet ik nog zien te achterhalen.

Voor de rest, in het verre westen moet je opletten voor Jessica. Jessica rijdt met een witte Holden (de Ozzie Opel) Commodore, doet dat nog niet zo lang, en om een kangoeroe een kangoeroe te noemen, niet zo goed. Om maar te zeggen dat ze iets te enthousiast parkeert, en daarbij wel eens tegen iets durft te rijden wat niet de bedoeling was. Zoals tegen mijn auto...

In King's Canyon, ergens tussen Alice Springs en Ayers Rock, hebben creationisten of intelligent designers zich in stilte bezig gehouden. Wie van de twee soorten pipo's weet ik niet, maar het was een van de twee.


Wanneer je daar een wandelingetje maakt, kom je bordjes tegen, en die geven uitleg over de betekenis voor de aboriginals ('t is iets met dromen en grote beesten) en over de geologische ontstaansgeschiedenis. Dan staat er bijvoorbeeld op dat bordje "x jaar geleden was hier een zee". Waar die x zou moeten aangeven hoeveel jaar geleden dat was, is dat overal weggekrabd. Want er stond bv 150 miljoen jaar geleden. En creationisten of intelligent designers weten dat de aarde maar maximaal 10000 jaar oud is, en dat die 150 miljoen jaar per definitie fout moet zijn. Dus net zoals bij een win for life (TM), muggebeten of schaamluizen, krab, krab, krab, zegt de creationist of intelligent designer.

Ik schud meewarig mijn hoofd bij zoveel geconcentreerde domheid, en doe wat de wet van actie en reactie me aanraadt. Als reactie op dat gekrab ben ik op bedevaart gegaan. Nu is er in Australie geen Lourdes of Mekka te vinden, het is Shark Bay geworden.

Niet om daar de Grote Haai te aanbidden, en mijn hoofd in zijn muil te steken, maar om dankjewel te zeggen tegen stromatolieten. Ik heb de neiging om stromalotieten te zeggen, maar neen, het is wel degelijk stromalotieten. Een van de redenen dat ik dit hier kan typen en jij dit quasi ogenblikkelijk na mijn getokkel kan lezen is de vooruitgang, een andere is stromatolieten.

Stromatolieten zijn bacterieen die in zout water leven, en dat al 3,5 miljard jaar doen. Het zijn sociale beestjes, en door te leven bouwen ze dingen die er uitzien als een kruising tussen een rots en een koeiestront. Wat belangrijker is, het zijn zij die CO2 uit de atmosfeer gefilterd en zuurstof in de atmosfeer gebracht hebben. Zij hebben gedurende miljoenen jaren meer en meer zuurstof in de atmosfeer gebracht, en het leven (dieren, mensen. planten) zoals we het nu kennen mogelijk gemaakt. Waardoor ik dit hier kan typen, en jij lezen. Reden genoeg om dankjewel te gaan zeggen, toch?






Nu zijn ze bijna nergens meer te vinden, door het zoute water in Shark Bay (ander leven dat hen opeet is er niet mogelijk) is het een van de weinige plaatsen waar ze nog vrolijk bubbelen. Die belletjes op het water, dat is levende verse zuurstof, net uitgeademd door stromatolieten. Al 3,5 miljard jaar, elke dag opnieuw. Dat moet je verdienen!

De wereld, beste lezer, die is niet groot.

Je kan dan wel beweren dat een bal met ruwweg een omtrek van 40000km een grote bal is, en dat het al moet treffen dat je uberhaupt ooit iemand tegenkomt die je kent op die bal, maar proefondervindelijk heb ik ondervonden dat een bal van 40000km niet groot is. Uberhaupt, want ik was recentelijk omsingeld door Duitsers, onbewust ga je toch wat in dat Duits denken. Omsingeld is eingekesselt in hun taal, waar oorlogsdocumentaires dan weer allemaal niet goed voor zijn. Maar soit, ik dwaal af.

Ik was in Perth. Ik geef toe, ik had na Alice Springs het telefoonnummer van Aline, een Nieuwpoortiaans meisje, en dat hielp met het elkaar terugvinden in Perth. Maar dat nummer was helemaal niet nodig geweest, midden in Perth kwam ik haar toevallig tegen. De bal werd al wat kleiner dan ik dacht.

Op een mooie zomeravond, zo eentje waar we er in Belgie 3 op een jaar van hebben, was ik op weg naar een picnic met Aline in King's Park in Perth. Kwam ik midden in de stad Alfredo tegen, een Italiaanse ingenieur van 33 die er 43 uitzag. Perth was duizenden kilometers verwijderd van waar ik hem eerst was tegengekomen, en het is een stad van anderhalf miljoen mensen. Volgens de theorie van de grote bal zou het al moeten treffen dat ik hem ooit nog eens tegenkwam. Het trof die avond.

King's Park is een groot park. Het grootste park ter wereld in een stad, heb ik me laten vertellen door ingewijden. Volgens de overlevering was er in dat park ooit een kat met jongen, en die vond ze daar niet meer terug. Via de telefoon wist ik waar Aline in het park was, en ik kon haar van ver zien wuiven. Door een boom, die kom je ook al eens tegen in een park, was ik haar even uit het oog verloren, en was ik haar kwijt. Er wuifde (woof?) een ander meisje naar me, en ze kwam naar me toe gelopen. Eerst herkende ik haar niet (wat wuift die onbekende naar mij?), van dichterbij bleek het Lise te zijn, een sympathieke Francaise die ik samen met haar vriend Soufian ook al in Alice Springs was tegengekomen. De theorie dat de wereld een grote bal is, begint te wankelen.

Na de pic nic gingen we naar het Belgisch biercafe in Perth, de Westende. Aline had een grootvader uit Langemark, en ze belde die avond met haar ouders. Haar vader vroeg me of ik een Valerie kende, dat was familie van hen. Valerie is ook familie van mij, ik zat potverpillepap een veel te dure Chimay te drinken in een uithoek van Australie met verre familie van mij.

Je moet me niet geloven, maar de wereld is klein.

Mocht het je interesseren, vandaag is de achterkant van de bovenkant van mijn benen verbrand. Enkel dat. Vreemd. Zitten doet pijn.

Voor de rest: alles tip top.

Deze blog is gemakkelijk voor jullie, het is altijd ik die het opzoek- en denkwerk doe voor een post, en naar gelang jullie luim van de dag kunnen jullie een geestigheid posten, of zelfs helemaal niks. 't Was gemakkelijk, maar dat is nu gedaan. Trop is te veel, het dient hier wat interactiever te worden.

Vandaar, rarara, waar ben ik nu?



En kun je me vinden op de volgende foto, slim vermomd, en bijna geheel opgaand in de achtergrondkleuren?


In Alice Springs had ik de keuze tussen een tour van 3 dagen naar Uluru of Ayers Rock, Kata Tutja of de Olga's en Kings Canyon, of een zelf georganiseerde rondrit met toeristen die ik hier tegengekomen was. Met dat ik graag mijn eigenste goesting doe, heb ik gekozen voor een rondrit met mensen die ik hier tegengekomen ben. Achteraf bekeken, had ik maar een tour gedaan.

Ik had 3 compagnons.

De eerste was Jeremie, een Canadese jongeling, en dat was eigenlijk wel een vriendelijke jongen. Het enige rare er aan was dat hij het hoofdpersonage van "Into the wild" achterna wou, en in de wildernis, alhier de bush genoemd, wou leven. Voor mensen die "Into the wild" gelezen of gezien hebben, het overleven in de wildernis in Amerika in dat verhaal loopt niet zo goed af. Ik ben benieuwd of het overleven hier gemakkelijker zal zijn, het is hier selchts 40 graden, ieder beestje, hoe miniscuul ook, heeft genoeg gif in zich om een dorp uit te roeien, en Australiers mogen het dan vaak over bush tucker hebben, een tuin van Eden waar het eten en drinken in je mond wandelt is het hier allerminst. We hebben Jeremie bij Uluru achtergelaten, en van daaruit zou hij een paar dagen zonder eten in de bush trekken. Ik ben benieuwd of ik nog ooit iets van hem zal horen (en of dat dan in de krant zal zijn, genre "Onherkenbaar lijk gevonden in de bush!").

De tweede was Alan, een gepensioneerde Britse militair, die ook al bij al meeviel. Al had die het boek "The game" gelezen, en was hij er vol van. Ik kende het niet, maar het is een boek over hoe je vrouwen kunt verleiden. Gedurende 3 dagen ben ik ingeleid in hoe dat allemaal in zijn werk gaat, en kunnen mijn verleidingstruken met Duitses eindelijk verder gaan dan over de oorlog en bloemen en mesthopen vertellen. Alan had ook een mankini bij, wat in de film Borat door Borat gebruikt wordt om te zonnen. En hij wou overal een foto van in zijn mankini (dat heeft trouwens een paar, zij het niet zo smaakvolle, doch grappige foto's opgeleverd). Sexy time!

En de derde was een Francaise, en oulala, wat een kreng was me dat. Kort samengevat is die te omschrijven als een egoistische, egocentrische, liegende, stelende francaise, die nog nooit van het begrip persoonlijke hygiene heeft gehoord. Een walmende zich nooit wassende francaise is niet wat je nodig hebt in een klimaat van 40 graden, dat kan ik je nu wel met enige zekerheid vertellen.

Tijdens dag 1 was het al ruzie tussen de Engelsman en de Francaise, en spraken die niet meer met elkaar. En ik, die volgens de traditie van mijn familie babbel met een hond met een hoedje, sprak niet meer met haar na dag 2. Het was er totaal over. Ze gaf de indruk dat ze Engels verstond, en af en toe sprak ze ook een paar woorden, maar dan bleek later iedere keer opnieuw dat ze het niet begrepen had. Op dag 3 heb ik haar in het Frans gevraagd of ze begreep wat we in het Engels zeiden, en zij zei van ja, maar daar heb ik toch zo mijn twijfels over. Het is of niet verstaan, of ze heeft een rot karakter, waar Sardonis of de slechteriken van "Thuis" nog iets van kunnen leren. Maar ik denk dat ze gewoon geen Engels verstaat, en terwijl we toch over het verstaan van talen bezig zijn, geen honds ook.

De laatse avond waren we in Jim's place, een bar/tankstation in de bush in de buurt van Alice Springs. Wat speciaal is aan Jim's place (voor de mensen die de streek kennen, bij Stuart's Well), is dat Dinky, de zingende dingo er rondloopt. Dinky is een dingo die al graag eens op de piano springt en wandelt, en dat getokkel begeleidt met een huilend zingen. Hij is een beetje beroemd in Australie (hij heeft zijn eigen trivial pursuit vraag) en in de wereld (het hangt er vol met krantenartikelen). Jim had al meerdere keren gezegd "Don't touch Dinky. Het is en blijft een wilde hond, en hij wordt niet graag aangeraakt." De naar eigen zeggen engelsprekende francaise ging Dinky toch strelen, en net voor ze het deed riep een local nog "Don't touch Dinky", maar ze deed het toch. Dinky zei grom in het dingolees, waarop Jim naar haar riep "Don't touch", en ze Dinky nog eens begon te aaien. Waarbij het gegrom van Dinky naar een snauwen overging, en hij haar bijna beet. Toen had ze het begrepen. Maar voor de rest begreep ze niks, nooit deed ze wat afgesproken was. Gelukkig stonk ze uren in de wind, zo konden we haar altijd netjes terugvinden, en onze reis verderzetten. Je wil toch niemand in de outback per ongeluk achterlaten, daar is het een beetje te warm voor.

Jaja, je maakt wat mee, in de outback...

Het is ronduit indrukwekkend wanneer een saltie (voor Ozzies, voor jou is dat is een zoutwaterkrokodil) uit het water springt om een ribbetje te eten. Als er dan nog Ozzies "That's amaizing" roepen, dan kan ik naast mijn schrik voor dat beest enkel maar glimlachen. En moet ik opeens denken aan magische pennen die blijven schrijven, of aan een zwart schaap. That's amaizing!






Na lang aarzelen, ja, noem het gerust maar treuzelen, heb ik mijn angst om gigantische hoeveelheden geld uit te geven overwonnen in Australie, en heb ik in ruil voor veel te veel geld een rivier cruise geboekt. Waardoor ik in een miniscuul bootje naar salties ging kijken. Die kunnen tot 6 meter worden, en wanneer zo'n joekel tot op 50 cm van me kwam gezwommen, dan werd mijn angst om van mijn geld afstand te doen al gauw vervangen voor angst om door zo'n beest van mijn hoofd of ledematen geholpen te worden. Op de oever lijken die beesten onpraktisch en loom, maar als je ze vliegensvlug uit het water ziet springen naar vlees dat met een hengel uit de boot wordt gehouden, dan besef je dat ze als een vis in het water zijn. Ook al zijn het geen vissen.

Voor de rest kun je in Darwin en omstreken prachtige natuur zien, waarbij alle watervallen pompen en verzuipen. 't Is nu eenmaal het regenseizoen. En je kan er magnetische termieten zien.



Neen, die foto's zijn niet in Bretagne in Carnac getrokken, 't is wel degelijk in Australie, en de stenen zijn geen menhirs, maar magnetische termieten heuvels. Die beestjes bouwen hun kathedralen in perfecte alignatie met de noord zuid as, et voila, daar komt hun naam van. Wetenschappers, daar zijn ze er nu eenmaal voor, hebben onderzocht of die beestjes een magnetisch zesde zintuig hebben. Ze hebben zitten sleuren met zware magneten rondom beginnende termietenheuvels, om het magnetische noorden te veranderen, en gekeken of dat een effect had op de bouwsels. En ik weet het antwoord, jullie niet. Er zijn, al is het minimaal, voordelen aan op reis gaan :-)