Dit komt er van als je West Vlamingen in je redactie opneemt, die kennen het verschil tussen een g en een h niet.

Ondertussen krijg ik vliezen tussen mijn tenen en vingers, schubben op mijn huid, hangt er constant een zuur, halfverteerd visluchtje rond mij, maar feit blijft dat ik meer in dan uit het zwembad vertoef. Al die nevenwerkingen van het vele zwemmen, daar zijn nog nooit wetenschappelijke studies over verschenen, maar daar mogen ze wel eens werk van maken.

In tegenstelling tot het naast je gsm slapen, want dat schijnt je nachtrust met een uur in te korten. Ik gebruik dat ding als een wekker, maar dat is nu definitief verleden tijd. Hier komt de vernieuwde, verfriste W.!

Jammer van dat visluchtje...

Ik reis om te leren, hali halo, en ik voel me zeer zeker niet te min om wat ik op diezelfde reizen opsteek, te delen met de minderbedeelden op deze harde, harde wereld. Diep in mij zit er ergens een educatief verantwoorde mens verscholen, en op een zondagnamiddag wil die er wel eens uit.

Moest ik bijvoorbeeld nu in Spanje zijn, dan had ik heel veel goesting in een bikini, maar ik ben het niet, dus heb ik heel veel goesting in een croque monsieur, want zo noemen ze die dingen daar.

Moest ik nu in Spanje zijn, dan had ik niet veel goesting in van die piepkleine inktvisjes, want alles van wat uit de zee komt, daar moet ik niet van weten.

Het presenteert anders wel schoon, maar uit de zee is uit de zee.


Wat een Vlaming lately ook graag zegt, is "Geef me maar een glaasje Cava", maar sinds kort weet ik dus ook dat die zin als "Wat een Blaming lately graag zegt, is "Geef me maar een glaasje Caba"" in Spanje wordt uitgesproken. Tja, rare mannen, die Spanjolen.

Spanjolen zijn ook allerminst vies van een beetje commercie. In hun kathedralen zetten ze bijgevolg al vlug eens een coca automaat, of eentje vol snoep, voor als er een hongertje opkomt bij de kathedraal bezoeker.


En als het bij de Spanjaard op properte aankomt, heb je over het algemeen niet te klagen. Behalve dan bij trappen, want als er op een trap een vogel schijt, gaan ze dat niet rap opkuisen.


Voila, educatief én ontspannend, de combinatie kan!

Op algemene aanvraag, of toch op aanvraag van één iemand, je moet ergens beginnen, dan toch nog eens een post. Alhoewel mijn motto van 2008 "Maak het eens vijf minuten stil in jezelf" is. Kun je nagaan wat het zou geven als vijf mensen me zouden vragen om nog eens iets te schrijven.

Maar goed, de stilte is gebroken, en dan kan ik er maar beter iets van proberen te maken. En eigenlijk heb ik na al die stilte niet zo veel te zeggen, behalve dat zwemmen eigenlijk stom is, en oersaai is.

Ik ben de afgelopen week nu al drie keer gaan zwemmen, en iedere keer opnieuw was dat het fysieke equivalent van babbelen met een kleine, gestuikte Spanjaard die Salva heet, wat je in Spanje Salba moet uitspreken, in een bank werk, en wiens vriendin een Zwitserse is die je telkens aankijkt alsof ze het eerste is wat ze ziet, nadat ze zonet op een miraculeuze manier opeens haar zicht terug gekregen heeft na vijf jaar selectieve blindheid. Want anders hou je het niet uit bij een kleine, gestuikte Spanjaard, die, wars van alle Spaanse etiquette, zelfs niet rookt.

Hei, eigenlijk is dit schrijven wel nog aangenaam, dat moet ik meer doen, en dat is een beetje het mentale equivalent van twintig keer weg en weer te zwemmen in een veel te ambitieus opgezet zwemcomplex, dat dan wel weer een veel te klein zwembad heeft.