Op algemene aanvraag, of toch op aanvraag van één iemand, je moet ergens beginnen, dan toch nog eens een post. Alhoewel mijn motto van 2008 "Maak het eens vijf minuten stil in jezelf" is. Kun je nagaan wat het zou geven als vijf mensen me zouden vragen om nog eens iets te schrijven.

Maar goed, de stilte is gebroken, en dan kan ik er maar beter iets van proberen te maken. En eigenlijk heb ik na al die stilte niet zo veel te zeggen, behalve dat zwemmen eigenlijk stom is, en oersaai is.

Ik ben de afgelopen week nu al drie keer gaan zwemmen, en iedere keer opnieuw was dat het fysieke equivalent van babbelen met een kleine, gestuikte Spanjaard die Salva heet, wat je in Spanje Salba moet uitspreken, in een bank werk, en wiens vriendin een Zwitserse is die je telkens aankijkt alsof ze het eerste is wat ze ziet, nadat ze zonet op een miraculeuze manier opeens haar zicht terug gekregen heeft na vijf jaar selectieve blindheid. Want anders hou je het niet uit bij een kleine, gestuikte Spanjaard, die, wars van alle Spaanse etiquette, zelfs niet rookt.

Hei, eigenlijk is dit schrijven wel nog aangenaam, dat moet ik meer doen, en dat is een beetje het mentale equivalent van twintig keer weg en weer te zwemmen in een veel te ambitieus opgezet zwemcomplex, dat dan wel weer een veel te klein zwembad heeft.