Ik begin me nu zelf zorgen te maken over de nummer 2, want Daniels "Maar op zaterdagavond" is toch wel de mijlpaal in onze muziekgeschiedenis, qua belang vergelijkbaar met pre en post rafaelitische kunst. Het zou me verwonderen als iemand van mijn lezers de nummers uit de top drie niet letterlijk kan meezingen, maar ik ben toch nog zelf benieuwd wie het geworden is!

Op de meest ondankbare plaats en op nummer 2 staat Pecos, een van de grondleggers van de bond zonder naam, die in 1978 de muziekindustrie op zijn Kurt Cobains op zijn grondvesten deed daveren, door "Een simpel gebaar" uit te brengen, waarop ook "Kerstmis zonder moeder" stond. In "Kerstmis zonder moeder" bracht Pecos het voor die tijd zeer pijnlijke verhaal van zijn moeder die een geslachtsoperatie onderging, waardoor hij in 1978 kerstmis moest vieren met twee papa's, en effectief zonder moeder.

De dubbele witte van de Beatles wordt vaak vergeleken met dit plaatje, maar eerlijk gezegd is dat wat overroepen. Laten we zeggen dat de dubbele witte de schoenveters mag knopen van "Een simpel gebaar/Kerstmis zonder moeder", wat op zich toch ook al een prestatie is voor vier jongens uit Liverpool.

Pecos is een grote poedelliefhebber, en stond er altijd op dat zijn haar voor een optreden met hondenshampoo werd gewassen. Het karakter Pekkie, het hondje in de Jommekes strips, was trouwens gebaseerd op zijn haartooi, en Pecos heeft door die portretrechten tot nu toe altijd zeer royaal kunnen leven. Wegens het tanende succes van Jommeke, die bij de jeugd toch niet meer de impact van vroeger heeft, vreest Pecos nu voor zijn belangrijkste bron van inkomsten. Bij de tekenaar van de K3 strips heeft hij al gevraagd om ook daar een hondje gebaseerd op zijn haar te introduceren, maar doordat hij niet meer van de jongsten is, en zijn haar nu meer op een schurftige poedel trekt dan op wat iets anders, lijken de kansen daarop eerder klein te zijn.



Volgende keer nummer 1!

U2, je mag er van beweren wat je wil, maar dat zijn of geweldige geldzakken, of ze zijn alle banden met de realiteit verloren. Ze komen op 10 juni optreden in Brussel, en de kaarten kosten van 48 tot 85 euro. En je kan als je wil, jezelf nog een voorkooprecht op kaarten kopen kopen als je lid wordt van U2.com, waarvoor je nog eens 40 euro per jaar op tafel mag kletsen. Ik vind dat toch wat veel, iemand moet daar slapend zeer rijk aan het worden zijn. En wanneer ik dat zelf niet ben, kan ik daar niet goed tegen.

Nu, voor één keer heb ik er niks op tegen om veel geld op tafel te smijten, want telkens ik dat tot nu toe gedaan heb om naar oude zakken met nieuwe wijn te gaan kijken (Prince! Bruce Springsteen!) blijken dat fantastische optredens te zijn. Maar je moet natuurlijk wel nog kaarten kunnen bestellen, wat bij U2 niet vanzelfsprekend was. En wat wil nu het toeval, om tien na één heb ik kaarten te pakken gekregen. Als je ook naar dat optreden gaat, ik zit ergens langs achter, op die gele plaatsen voor 65 euro. Je mag gerust eens zwaaien naar mij, ik zal je dat niet kwalijk nemen.


Een goed doel?

'k Heb er ook minder moeite mee om aan U2 zo veel geld te geven, want Bono is op zich natuurlijk een goed doel, en je weet dat je geld niet bij louche Boliviaanse drugsdealers, maar bij arme kindjes in Afrika en Azië zal terechtkomen. Of bij verkopers van dure design zonnebrillen, want daar kent Bono ook iets van.

En vandaag is er alleen maar goed nieuws te melden, want eindelijk heb ik een gemakkelijk tooltje gevonden om mijn itunes muziekjes van dat lastige DRM te ontdoen. Voor het geval dat je het zelf zou willen, het is Jhymn, en het werkt verdomme goed.

Gisteren was ik in een melancholische bui, maar ik ben dan meer dan professioneel genoeg om dat niet op mijn blog te laten blijken. Een blog, dat is geen plaats om je persoonlijke problemen of leven te bespreken. Vandaag ben ik dan bloed gaan geven, dat helpt altijd wel tegen melancholie, en heb ik weer maar eens mijn steentje bijgedragen om de nood in Zuid Oost Azië te lenigen. Zonder dat ze het merkten heb ik daar een paar zakjes bloed gepikt, en die heb ik daarstraks naar een willekeurig adres in Zuid Oost Azië gestuurd. Die mensen zullen blij opkijken als ze zien dat dat pakje uit het verre België levensreddend bloed bevat! Maar genoeg over mezelf, je wil natuurlijk weten wie er op 3 staat in de Vlaamse toptien om te zien. En na nummer 10, 9, 8, 7, 6, 5 en 4 wordt het langzamerhand tijd voor een nummer 3. Zo zie je maar weer, ook op deze blog worden de wetten van de logica niet met vuile voeten getreden.

Op nummer 3 staat Daniel, die er op zijn eentje voor verantwoordelijk was dat de Vlaamse jeugd niet meer enkel op vrijdagavond, maar ook op zaterdagavond begon uit te gaan. Altijd gehuld in smetteloze witte pakken, schoenen en tanden, bracht "Maar op zaterdagavond" bij zijn avant-première in 1975 een ware revolutie teweeg in het casino kursaal in Oostende. Drie vierde van de zaal verliet het casino kursaal na één strofe, gechoqueerd door het expliciete sexuele karakter van de tekst, en daarna is Daniel niet meer welkom geweest in parochiezalen tot in 1984. Ook in het verre Iran werd dit nummer met ongeloof aanhoord, en weinigen weten nog dat Daniel zijn tijd ver vooruit was door 17 jaar voor Salman Rushdie een fatwa van Ayatollah Khomeini op zijn nek te halen. Enkel door bemiddeling en voorspraak van zijn muzikale copain Suleyman Islam ofte Tony Winter werd deze vloek omgebogen in tien weesgegroetjes en een onzevader.

Afgezien van de revolutionaire tekst bracht "Maar op zaterdagavond" ook muzikaal een revolutie teweeg, omdat velen dit als de eerste echte drum 'n bass plaat beschouwen.

Langzamerhand begint het om de prijzen te gaan in mijn eindeloze toptien van de laatste jaren, en in vele Vlaamse huiskamers staan de zenuwen nu dan ook serieus op springen. Zal de muzikale buurman er in staan, of beter nog, zal het plaatje dat je in lang vervlogen tijden in een zeldzame artistieke bui zelf hebt opgenomen in deze enige ware hall of fame terechtkomen? Om je niet langer in spanning te houden, hier komt het nummer 4. Vooraleer je op je achterpoten gaat staan, en steigeren, omdat ik vorige keer de top 4 beloofd had, op aanraden van mijn media adviseur bouw ik de ondertussen onmenselijke spanning verder op, en hou het vandaag bij één nummer. That's the way I like baby, I don't wanna live forever!

Op nummer 4 staat de enige Vlaming die in het Nederlands internationaal potten heeft gebroken, mede doordat hij zijn naam in het begin van zijn carrière zeer vooruitziend heeft gekozen. Rik De Vlaeminck, nog een verre neef van Roger en Eric De Vlaeminck, ging tegen de wil in van zijn moeder altijd gehuld in een leren jekker en een permanent, en dat heeft hem als Ricky Fleming geen windeieren gelegd. "Ik wil jou" heeft de funderingen gelegd waar later groepen als de Kreuners hun succes hebben mee opgebouwd, en met hun "Ik wil je, blijf bij me, ga nooit meer weg" schaamteloos van geprofiteerd hebben.

"Ik wil jou" doorbrak het taboe dat Vlaamse zangers ideale schoonzonen moeten zijn, en Ricky Fleming heeft later met zijn bekentenissen over zijn bezoekjes aan het Brusselse Fontenas plein nog een taboe doorbroken.




En omdat het niet allemaal Vlaams moet zijn, hier komt de Lemmy!


Lemmy!

Hoe hard kan een man zich mispakken? Hard, heb ik mogen merken, want in een vorige post heb ik de vzw sportplaza er namelijk valselijk van beschuldigd me op zotte kosten te jagen, door hun afkeuring te melden voor mijn zwemshort, en me een zwemslip te doen kopen.

Maar wat blijkt nu, nadat ik een boze brief heb gestuurd naar het Vlaamse departement voor water-, lucht- en wildbeheer, om te melden dat het godgeklaagd is dat een zwembad me niet in zwemshort wil binnenlaten? Dat het net datzelfde departement is dat me op kosten jaagt, en niet de moeder Theresa onder de zwembaden, het Leuvense sportplaza.

De Vlaamse wettenmakers hebben er namelijk niks beters op gevonden om zich bezig te houden om in Vlarem II, een potsierlijk stukje bemoeizucht van de overheid, in te schrijven dat in zwembaden niet meer in zwemshort mag gezwommen worden. Kun je geloven dat een volwassen mens die niet in een beschutte werkplaats werkt zich daar mee bezig houdt? Straks gaan ze nog zwemmen verboden maken voor kinderen onder de twaalf jaar, want welk kind gaat er nu uit het zwembad als het moet pissen, terwijl het toch veel fijner en gemakkelijker is om de natuur zijn vrije loop te laten gaan in het zwembad?

Een toptien van de Vlaamse singles door de eeuwen heen die maar uit drie nummers bestaat, het zou een beetje al te belachelijk zijn, en mede daarom is er nu het vervolg op de post over de nummers 10 tot 8.

Voor de mensen met geheugenproblemen even kort samenvatten hoe dat ook alweer zat. Nummer 10 was Paul "doebie doebie" Severs met "Ween niet mama", 9 was Suleyman Islam met het hartverscheurende "Bye bye lieveling", en 8 was Christian Adam met het bruggen slaande "Avec toi".

Nummer 7 wordt zeer verdienstelijk ingenomen door John Horton, die bij zijn debuut in 1963 een megahit scoorde met "Oh luna rossa", komende vanuit het absulute niks, Mechelen. John was de eerste artiest die optrad met valse tanden en geschoren benen, wat al zeer vlug werd overgenomen door het kruim van de Vlaamse showbiz. Later, veel later, volgde respectievelijk ook de oudere modale Vlaming en het complete wielerpeleton schoorvoetend Johns voorbeeld.

Na 1964 bleef John een eeuwige belofte, en enkel "Zing toch weer dat liefdeslied", wat hij voor zichzelf geschreven had als aansporing in donkere dagen en bij gebrek aan erkenning, werd nog een bescheiden succesje. Zijn verdere carrière deed echter geen afbreuk aan het visionaire karakter van "Oh luna rossa", wat de Vlaamse soundtrack werd bij de maanlaanding in 1969, en wat voor John slechts een kleine stap op weg naar de vergetelheid betekende, maar een grote stap voor de showbiz.

John is ook de enige Mechelse artiest die er in geslaagd is om meer dan 100 platen te verkopen, en alleen daarom verdient hij al een pluim en in deze lijst te staan.




Het enige rocknummer, eigenlijk een ballad (en waar bijvoorbeeld Extreme de mosterd haalde voor hun "More than words"), dat de toptien heeft gehaald, is "I've been hurt" van Moustache, en staat op nummer 6.

"I've been hurt" gaat over de hond van Moustache, die toen Moustache weer maar eens vergeten had het mormel eten te geven, in de hand beet van de baas die hem maar al te vaak niet voedde. Moustache, bang van ziekenhuizen, heeft de wonde niet ontsmet, en het koudvuur is er in gekropen. Uiteindelijk heeft hij zijn hand bij een bevriende slager laten amputeren, wat zijn gitaarspel uiteindelijk ten goed is gekomen, en waardoor de drummer van Def Leppard Moustache altijd als zijn spirituele vader heeft aanzien. In de slagerij "De kiekeboer" wordt nu nog altijd Moustache américain preparé verkocht, en de fans die beweren een vingerkootje van Moustache in hun bezit te hebben zijn talloos.

Op dezelfde plaat als "I've been hurt" stond ook het wondermooie "Dancing shoes", wat de eerste echte merchandising in de showbiz betekende. Moustache, niet vies van commercie, lanceerde al zeer vlug na het uitbrengen van de plaat zijn eigen schoenmerk, "Dancing shoes", die in de jaren 70 en 80 bekend stonden met peperdure, maar o zo hippe, dansschoenen. Een jongeling die in die tijd iets wilde betekenen op de dansvloer, moest Dancing shoes onder zich hebben. Door drankproblemen en in het zak gezet door louche zakenpartners heeft Moustache sinds eind de jaren tachtig zijn oeuvre Johny Cash gewijs in Leuven Centraal moeten brengen, maar dat doet geen afbreuk aan de kwaliteiten van het muzikale wonderkind, de Mozart der Lage Landen, de man die de snor zijn rechtmatige plaats heeft terugbezorgd.

Na zijn vrijlating is hij in de late jaren negentig naar Thailand geëmigreerd, waar hij nu een Vlaamse frituur uitbaat. Om zijn fouten uit het verleden goed te maken is hij daar nu belangeloos volop aan het meehelpen om het land terug op te bouwen, door te voorzien in gezonde en goedkope voeding.




Op nummer 5 staat Mike Steve, met het tedere "Bij jou zijn".

Wat "Du" van Peter Maffay voor de Duitsers betekent, dat betekent "Bij jou zijn" voor generaties Vlamingen. Vraag maar eens aan je ouders of ze "Bij jou zijn" nog kennen, en wat het in hen bovenbrengt. Velen hebben beweerd dat Mike, wanneer hij in Amerika was geboren, groter zou zijn geweest dan Elvis en The Beatles samen, maar dat is nooit kunnen gecontroleerd worden, omdat Mike nu eenmaal in Merchtem is geboren.

"Bij jou zijn" betekende ook een boom voor de Vlaamse zonnebril fabrikanten, die in het voorjaar van 1976 hun omzet verviervoudigd zagen, enkel en alleen omdat Mike zijn zonnebril nooit afzette, en dankzij de b-kant een heropleving voor de naam Julia, sinds de roaring twenties qua voornaam toch wat in onbruik geraakt bij net bevallen ouders van een dochtertje.



De spanning begint al te snijden te geraken, maar dat is nog maar het begin, want de volgende keer zal ik het hebben over de kleppers die het tot in de topvier hebben geschopt. Ik zou al een tipje van de sluier kunnen lichten door te zeggen dat de permanent zeer nadrukkelijk aanwezig is in die contreien, maar ik zal de spanning niet verpesten, en het niet doen.

Vroeger was het beter, en dan zeker in de Vlaamse muziekindustrie. Ik ben het ronduit gezegd beu dat mensen beweren dat het hun eigen schuld dikke bult is dat toppers als Salim Seghers en Tina Rosita niet meer plaatjes verkopen, want talent is er alleszins altijd genoeg geweest, en Grant Taylor beweert iedere dag opnieuw dat er in Vlaanderen nog altijd meer dan talent genoeg zit.

Om te bewijzen dat het vroeger nu eenmaal beter was, heb ik een top tien samengesteld van de beste Vlaamse singles gemaakt van 1940 tot nu. En laat me er duidelijk over zijn, zonder de stemmen van zijn fervente fanclub, op het randje van een satanische sekte af, komt die Luc De Vos er niet in voor. Daar is meer voor nodig dat wat hees gemurmel over een Mia die het licht heeft gezien.

Tot mijn schaamte en bewijsvoering zitten er geen platen bij van de laatste 15 jaar. Verwonderd was ik er allerminst over, want Mac Donalds en Coca Cola zijn nu eenmaal troef geworden, en zaken zoals Idool doen er ook al geen goed aan. Als het niet van over de oceaan of van ergens ver weg komt, vinden de mensen het niet goed meer.

Op nummer 10 staat Paul "dam dam dam" Severs, met het in '74 uitgebrachte "'k hou zo van jou" en "ween niet mama". Niet alleen door de gedurfde arrangementen, met voor de eerste maal in de Vlaamse muziekgeschiedenis panfluiten, maar ook door de strakke vormgeving is dit plaatje in de toptien geraakt. In 1974 was rood plastiek hét van hét, nadat het in 1973 was uitgevonden door een Boliviaans onderwijzer. Omdat het toen nog goed ging in de Vlaamse showbiz, werd op geen frank meer of minder gekeken, wat duidelijk op de hoes te zien is als je weet dat een kilo rood plastiek in volle oliecrisis voor de toen astronomische som van 5000 frank de kilo verkocht werd.




Op nummer 9 staat Tony "Enige frigide charmezanger in de Vlaamse showbiz" Winter, met "Mi amore Angelica", maar vooral met het zeer geslaagde B-kantje van die single "Bye Bye lieveling". Voor de eerste keer was er sprake van een geslaagde vermenging van Angelsaksische invloeden en simpele, oprechte Vlaamse gevoelens, zo pakkend en treffend weergegeven enkel en alleen al in de titel. Door de fusion tussen verschillende culturen waar Tony op deze plaat mee experimenteert is men beginnen praten over de multiculturele samenleving, en is het later voor artiesten als Will Tura mogelijk geworden om dingen zoals "Moh vent toch" op te nemen.

Bye Bye lieveling was hét lijflied van de beter gekapte jongeman uit de jaren tachtig, en vele meisjesharten zijn gebroken toen Tony in 1984 wegens een tragisch ongeluk afscheid van zijn publiek heeft genomen. Door zijn kuif naar de geest van de olympische gedachte altijd maar hoger en verder te willen stuwen, en daarbij geen verboden of experimentele middelen te schuwen, is zijn lief engelengezicht in de derde graad verbrandt, en leeft Tony nu teruggetrokken in de Vlaamse Ardennen. Hij heeft nog de hoofdrol in de Vlaamse versie van de musical van "The elephant man" aangeboden gekregen, maar Tony heeft dat vriendelijk geweigerd, en wenst nu met de naam "Suleyman Islam" aangesproken worden. Sinds Nine Eleven mag hij de VS niet meer binnen.




Op nummer 8 van de tijdloze toptien staat Christian Adam, die in 1972 wars van alle communitaire gehakketak een brug tussen Walen en Vlamingen sloeg, door als een simpele boerenjongen uit de Kempen in het Frans "Tu sais si bien dire je t'aime" en het symbolische beladen en sterke "Avec toi" te brengen. Christian Adam, die in het echte leven gewoon Aimé Degieter heet, werd zo het symbool van de verbondenheid tussen beide taalgroepen in dit land. Alleen Sandra "j'ai quinze ans et je te dis Whoa whoa..." Kim slaagde daar in 1986 nog even in, maar de laatste tijd is er meer dan ooit nood aan een artiest die de grenzen van de dagdagelijkse problemen overstijgt. Niks voor niks wordt hij ook vaak de Vlaamse John Lennon of de mannelijke Dolly Parton genoemd.

"Avec toi" werd later nog gecoverd door artiesten zoals bijvoorbeeld Britney Houston, in het Engels vertaald als "I Can't Live If Living Is Without You", en door bijvoorbeeld U2 gezien als inspiratiebron voor hun gehele oeuvre en specifiek voor "With or without you". Sir Cliff Richard heeft het nummer ook als antwoord gegeven op de vraag van welk nummer hij spijt had dat hij het niet zelf geschreven had. Iedereen die het goed met de wereld voorheeft vermeld dit nummer als steun in zwakke momenten.



Binnenkort zal ik het hebben over nummer 7 tot 5, en laat ik er nu al geen twijfel meer over bestaan, de kwaliteit van de nummers én kapsels zal zo mogelijk nog uitmuntender zijn!

Begin volgend jaar wil ik nog eens de andere kant van de wereld opzoeken, en dan lijkt Nieuw Zeeland me de geknipte kandidaat. Kiwi's zijn uiterst sympathieke nachtvogels, het is er niet te koud, het is er niet te warm, en sinds kort weten ze er ook dat eten meer inhoudt dan een schaap op een spit.

Ter voorbereiding van die reis ben ik naar de boekenwinkel gestapt, en heb ik me een roman laten aansmeren door een Nieuw Zeelander geschreven. Kwestie om het land vanuit een ander standpunt te leren kennen dan via die typische reclamefolders, websites of pure commerciële promotiefilms. Die ik hier in de traditie van boekbesprekingen op deze blog zal behandelen.

De keuze is op de roman "New Zealand" gevallen, van een zekere mijnheer of mevrouw (de dag van vandaag zijn die voornamen bijlange na niet meer duidelijk over het geslacht van hun eigenaar) Lonely Planet. Nu, kwam ik even thuis van een korte kermis.

Al vlug had ik door dat mijnheer Lonely er op zijn minst gezegd onortodoxe principes op nahoudt als het op romanschrijven aankomt. Hij ziet literatuur als het eindeloos opsommen en afdrammen van feiten, het constant namedroppen van restaurants waar hij eet en hotels waar hij slaapt, en van een spanningsboog heeft hij nog nooit gehoord. De personages wisselen elkaar tot in den treure toe om de haverklap af, het is een eindeloos komen en gaan van ééndimensionale warrige figuren, en Lonely hoopt om een iets positievere kritiek te krijgen door schaamteloos paginagrote kleurenfoto's van mooie streken in zijn roman te zetten. Waardoor het nog meer op een vuistdikke reclamefolder begint te lijken. Je geeft beter geen geld uit aan dit boek, eens langsgaan bij om het even welk reisbureau levert je minstens evenveel feiten en kleurenfoto's op. Laat me dit zeggen, meer dan vorm is deze roman niet, en wegens gebrek aan een plot kun je op ieder moment stoppen met het lezen van dit boek. Dit is dan ook quasi het enige positieve dat ik over zijn werk kan zeggen. Neenee, zo'n avantgardistische literatuur, het is niet mijn kop of thee.

Mijnheer Planet, ik raad u ten stelligste af om verder te gaan in het romanschrijven, en om het misschien eens te proberen als auteur van kook- of tuinboeken. Als Koen Crucke en Mark Demesmaeker daar in slagen, waarom u niet?


Nieuw! New! Nouveau!

Geloof me nu maar, al het slechte dat je van dat Sportplaza hoort, het is allemaal waar en niks gelogen! Het is waar dat ze je op zotte kosten willen jagen (zo voldeed mijn zwembroek niet aan hun normen, terwijl ik daar nog niemand op het strand van Bredene heb over horen klagen), het is waar dat ze subtropisch nog altijd interpreteren als water van 12 graden, en de slierbaan, glijbaan of schuif af, kies maar naargelang je dialect, die trekt ook nu hij open is voor het publiek op de ballen. De glijbaan heeft ongeveer een lengte van 5 meter, een hellingsgraad van 2%, en het sexappeal van een mottige citroën saxo.

Maar dit keer was het echte zwembad open, en heb ik gezwommen. Ik moet toegeven, het was een lust voor het oog, en het was nog eens goed voor mijn conditie ook. Hoera!


Prijslijst! Op aanvraag! Amputeerders!

Eindelijk is de nieuwe Sylvester "Rocky "Rambo" Balboa" Stallone opgestaan! Eindelijk, want hoe lang geleden is het nog dat er een nieuwe Rocky of Rambo film was, of een film waar de hoofdrol gespeeld werd door een spierbundel die amper kan spreken, en waar de scriptschrijvers na lang denken gevonden hebben om van de hoofdrol dan maar een amper sprekende spierbundel te maken?

Aanrader van de week is dan ook zonder concurrentie "Chronicles of Riddick", gespeeld door de, als je het met mij vergelijkt, matig gespierde maar zeer babbelzieke Vin "Mark Vincent" Diesel. Vin maakt het in de kronieken al te bont op planeten als daar zijn Crematoria en wordt in de film tot mijn groot plezier geconfronteerd met boosaardige tegenstanders als daar zijn Necromangers. Meer heb ik niet nodig om kraaiend van plezier voor mijn scherm te zitten, en wanneer je daar bovenop nog eens dame Vaako's en New Mecca's gratis en voor niks aangeboden krijgt, is het feest bij mij.

Omdat één kwaliteitsfillem de lente niet maakt, en het buiten verpillepapt koud is, komt daar nog een bijkomde filmische tip bij. "Army of Darkness" klinkt alvast veelbelovend, en wanneer ik er nog eens bij vertel dat de hoofdrol wordt gespeeld door een vlotjes kettingzaag hanterende "Yo, she bitch" muilende manspersoon, die op zoek is naar Necronomicon, tja, dan moet ik niks meer zeggen.

Als je mijn blog vluchtig zou lezen, lijkt het wel of je een bespreking over een of andere death metal groep leest, met zo'n namen er in...

Als zelfs de Simpson familie niet ontsnapt aan een "best of" en een "making of" aflevering, kan er dan alstublieft iemand zeggen waarom ik daaraan zou moeten ontsnappen?

Zeker niet ter gelegenheid van het één jarig bestaan van dit veel te weinig bezochte meesterwerk der moderne literatuur. Jep, je leest het goed, je komt hier al dag in dag uit een jaar langs, om de lotgevallen van je held besproken te zien, of om een link te krijgen naar de donkerste krochten van het intenet. Het lijkt veel korter, maar dat is altijd zo als het fijn is, of als je met verstomming en verbazing wordt geslagen door zaken die je in de verste verte niet begrijpt.

Over de "making of" kan ik kort zijn. Meestal word ik midden in de nacht wakker, ik krijg een geniaal idee, en dat publiceer ik dan de volgende dag. Brrrriiiiilllljjjjaaaaannnntttt!!!!!

Voor een "best of" is het moeilijker om zo bondig te zijn, want iedere post is een pareltje bekwaam om in een bloemlezing der Nederlandse literatuur hoge toppen te scheren. Maar omdat er nog nooit iemand is doodgegaan van te proberen, hou je vast aan het toestenbord en de muis van je je computer, hier komen de linken naar de prachtigste verhalen van één jaar blog.

Er was de schuchtere eerste post op woensdag 14 januari, een dag die vanaf nu overal ter wereld op alle schoolbanken moet aangeleerd worden als de start van de eerste echte serieuze blog, en een zekere kandidaat voor een nationale feestdag!

Er was de dag dat foto's via blobber mogelijk werden, en je eindelijk een gezicht op deze blog kon plakken. Er was een moedige bekentenis over een frauduleuze post waar iedere gedopeerde en betrapte wielrenner een voorbeeld aan kan nemen, en waarmee deze blog voor de zoveelst maal een trendsetter van moreel gezag werd. Yves Leterme werd bezongen, Yves Leterme werd bejubeld, en vuiligheid werd bij naam genoemd.

Soms werd overmoed genadeloos afgestraft, soms was er een openbarende politieke bewustwording. Die bewustwording resulteerde in politieke acties, en het zou geen politiek zijn als er geen natrappen of afrekeningen in het politieke milieu zouden zijn.

Er was het ware relaas van mijn avontuurlijk bestaan, er was de voorbereiding van de reis naar een vulkaan, een biotoop en een strand, er was de reis naar een vulkaan, een biotoop en een strand zelf, en het heroïsche verslag over de overwinning op de grenzen van het menselijk lichaam en de beklimming van de Kilimanjaro.

Er werden oplossingen geboden voor kwaaltjes die topsporters treffen, er was de post over depressies en versteende bomen die de literaire prozac van 2004 kan genoemd worden, en er werden spijkerharde maar terechte kritieken geschreven over de iconen van de Vlaamse literatuur, eindelijk had iemand in 2004 de moed om zijn mond open te doen!

Er was grote treurnis en verlies in 2004, maar er werd ook poëzie geschreven, en er viel ook goed, simpel en eerlijk volksvermaak te beleven. De familie, hoeksteen van onze samenleving, werd ook niet vergeten, en er werd dan ook royaal verslag uitgebracht van de zich in familieverband afspelende Italië reis. En dat was dan ook de enige allusie die er op de pfaffs werd gemaakt! Je moet het maar doen!

Vanaf december werd er op deze blog op de e-service wagon gesprongen, en werden er diensten via deze blog aangeboden. Zonder al te veel succes, dankzij deze blog ben ik geen euro miljonair geworden, zodat ik het komende jaar nog altijd werken moet.

Kortom, er was altijd wel iets te beleven! En things were good when we were young!

Is er dan godverdomme niks meer heilig in dit land? Hoe ver gaan ze het nog drijven? Ze, dat zijn de fabrikanten van boter, en ze hebben het mijns inziens al godverdomme ver gedreven.

Ik zit aan tafel, ik heb brood, een tas melk, boerenhesp en een nieuw vlootje boter. Kortom, alle ingrediënten om er een geslaagde maaltijd van te maken zijn aanwezig (ik, een stoel, een tafel, een brood, melk, boerenhesp en boter). Ik doe dat onschuldig uitziend vlootje open, en wat zie ik, tot mijn afgrijzen en ontzetting? De klote kop van een demonisch grijnzende Piet Huysentruit, en dat op mijn nuchtere maag. Met de vraag of ik het durf, elke dag bakken en braden met Belolive. Piet vraagt me verder nog of ik het ook nog aandurf om mijn gezin elke dag te verrassen. Wat voor een stomme vraag is me dat. Volgens de logica van Piet "Ja, ik word vaak verward met een lachende aardappel" Huysentruyt kun je door iedere dag je eten in hetzelfde vet te bakken je gezin elke dag opnieuw verrassen. Ik denk dat Piet verrassing en hoop op een betere toekomst dooreen haalt. En die hoop bestaat dan vooral uit het feit dat je stilletjes hoopt om niet meer met de kop van Huysentruyt op je eten geconfronteerd te worden.

Een mens zou er bijna nog van beginnen vloeken...


Brrrrr.....

Wie durft er nog zeggen dat er in Leuven niks gebeurt, en niks te beleven valt? Sinds vrijdag zijn we hier in het bezit van een sportplaza, wat een afkorting en een gemakkerlijker te bekken benaming is voor een hypermodern, multifunctioneel en oprecht complex. Ter grotere eer van mezelf, want ik moet een kwarttriathlon afwerken dit jaar, en u, ja u, ben ik het met een arendsoog gaan uittesten, en dit is mijn waargebeurd verhaal.

Wanneer je er naartoe stapt, is de sportplaza, de Leuvense versie van Nou Camp en qua grootte orde schril afstekend tegen de afmetingen van de Leuvense leider, echt wel een indrukwekkend gebouw. Eenmaal binnen is het nog altijd indrukwekkend, en als je de prijzen hoort om te zwemmen, hap je naar lucht, die door de mentale klap uit je longen geperst werd, en ben je nog des te meer onder de indruk. Om in het normale zwembad te zwemmen, mag je het bruto nationaal product van Gambia, drie euro's, op tafel gooien, om in het subtropisch paradijs te zwemmen zelfs vier. Omdat er maandag een zwemclub het spel, qua naast zijn schoenen lopen en megalomanisch zijn enkel geëvenaard door Grant "de olifant" Taylor, heeft afgehuurd, mochten we enkel in het subtropisch zwembad, mét Turks stoombad werd ons verzekerd aan de kassa. Om binnen te mogen in het zwembad, kreeg je een extreem hippe magneetkaart, alleen jammer dat je die niet kon gebruiken, want het systeem werkte nog niet. Je kon gewoon doorstappen, dus dat vond ik al goed geregeld.

De kleedhokjes zijn ruim, voorzien van alle modern comfort en gemak, kortom, mij hoorde je nog altijd niet klagen. Omdat modern sinds de jaren tachtig nog nooit zo in is geweest, hebben de sportplaza'ers (zouden dat trouwens dezelfde mannen zijn als achter Plaza, de hitmachine met hits als o o en yo yo uit de jaren tachtig, in een plaats hier ver vandaan, ...) er niks beters op gevonden dan een ultramoderm kleerkastjessysteem in hun zwembad in te bouwen. Je zal er maar op bezoek gaan als mongooltje, of als oma met een beginnende hersenziekte. Je moet eerst op een computerscherm de computer een kastje laten kiezen, dat nummer onthouden, en vervolgens een vierletterige code kiezen, die je dan ook moet onthouden. En je mag als code niet 4 maal hetzelfde getal gebruiken. Ik vrees een beetje dat veel kindjes en oudjes hun kleren nooit meer zullen terugzien, en de tocht huiswaarts vaker dan hun lief is nat en in hun badkostuum zullen mogen aanvangen.

Maar dan kwam het fijne moment, en mochten we het subtropische paradijs in het Leuvense betreden. Speels als een jonge hond, en vol verwachtingen als een Oostblokker die voor de eerste keer in de makro gaat winkelen stormden we binnen. We zagen een kinderzwembadje, met een gesloten glijbaan, maar onvervaard gingen verder, tot waar we twee broebelbaden en een peuterzwembadje zagen. We keerden terug, maar dat bleek het dan te zijn. Voor de zekerheid vroegen we aan een redder waar het echte zwembad was waar we vier euro's voor betaald hadden, maar dat bleek hett kinderzwembadje (met een amateuristische stroomversnelling) te zijn. Op naar de broebelbaden, waar we dan maar voor anderhalf uur zijn blijven inzitten.

En waar bleek dat het zwembad toch zijn uiterst royale inkomprijs meer dan waard was, want al snel werden we vervoegd door twee schoon madammen, die ook serieus in het zak waren gezet. En die ook vaak in de Kaminsky bleken te komen. Griet en Eva, hierbij wil ik jullie uit mijn naam danken voor het redden van de prijs/kwaliteitsverhouding van het Vlaams Brabantse subtropische zwemparadijs. Want wees nu eens eerlijk, hoeveel dingen kun je opsommen die leuker zijn dan met twee knappe juffrouwen die je van haar noch pluim kent in een broebelbad zitten, wetende dat het twee sympathieke en sociale juffrouwen zijn?

In het broebelbad werd al vlug het vermetel plan opgevat om de ons beloofde Turkse stoombaden uit te testen, maar die bleken nog in aanbouw te zijn. Het bleek ook dat het subtropische paradijs nog niet subtropisch was, en dat het water in het kinderzwembadje redelijk koud was. Twaalf graden is meer de temperatuur die de Noordzee op een mooie zomerdag heeft dan het water bij een paradijselijk strand op de Whitsundays. Qua in het zak zetten, het was precies of je iets in Mechelen zou kopen!

Je hoort wel eens verhalen over hoe iemands haar in één nacht spierwit werd, of van koppels die vijftig jaar getrouwd zijn, waarvan de ene sterft, waarop de andere stilletjes, zonder iets tegen iemand te zeggen, beslist dat het genoeg is geweest en er ook het bijltje bij neerlegt.

En nu is er ook zoiets voorgevallen bij mij in de buurt. Tot voor kort was er een kleine videotheek in mijn buurt, 't Videoke. De man achter de toog was teruggetrokken, maar vriendelijk. Een paar maand terug hield 'm opeens uitverkoop, hij deed zelfs al zijn Bond films weg. En toen bleek dat 't Videoke sloot, en dat hij zijn videotheek overgelaten had.

Op 3 januari begon de overnemer in het pand van het mosselhuis, dat ook al wegens triestige omstandigheden was gesloten. Maar de uitbater van 't Videoke, die 42 was, heeft de opening van die nieuwe videotheek niet willen meemaken, en heeft er op oudejaarsnacht mee opgehouden. Hij voelde zich niet goed op oudejaaravond, en is naar zijn slaapkamer gegaan, waar hij vier uur later is gevonden. De gerechtsdokter is er bijgehaald, en hij bleek vier uur na zijn dood nog altijd 36 graden te hebben. Hij moet 42 graden koorts gehad hebben...

Een mens wordt er stil van.


Niet alleen maandag gesloten, maar ook dinsdag, woensdag en alle andere dagen van de week...

Na 1979 (jaar van het kind), 1986 (jaar van Sandra Kim), 1994 (jaar van de universele rechten van huisdieren), komt er een nieuw feestjaar. 2005, jaar van de golf. Meer bepaald van de golf met nummerplaat DTB 097, en wel omdat 2005 het jaar is dat 'm in de ondergaande zon naar zijn tiende levensjaar toerijdt.

't Is allemaal begonnen op de, achteraf bekeken, grootse maandag 10 januari 1996, waarop 'm zijn eerste pasjes gezet heeft. En nu, negen jaar later, is hij tot volle wasdom gekomen, en is hij eindelijk gerodeerd.

Op 10 januari 2005 wordt het startschot voor het feestjaar gegeven, aan de hand van een optocht door Brussel, in kolonne, van alle golfbezitters die op 10 januari 1996 met hun golf beginnen rijden zijn. Gedurende heel 2005 doet hij dan blijde intredes in alle provinciehoofdsteden, om tenslotte op 10 januari 2006 een knalfeest te geven voor zijn vrienden. Wie weet, misschien wordt er wel een vrouwtjes porsche ingehuurd...

Guns don't kill people, wappers do!

Halt, stop de persen, de world press photo van het jaar 2005 is gekend!


world press photo class!

Een goede tweede in die competitie is een prent van de reden waarom mensen de laatste tijd meer en meer bang langs de kant van de stoep gaan staan wanneer ik hen passeer. Vol ontzag en verwondering. En vragen of het niet stoort dat ze ook gebruik maken van de openbare weg.



Jep, er staat een soortement boksbal in mijn living, en die krijgt de laatste tijd rake klappen te verwerken. Een combinatie van een linkse, gevolgd door een rechtse hoek en een uppercut is in de maand janauri vaak te spotten bij mij thuis. En als je liever niet wil dat ik je het eens van dichtbij toon hoe die combinatie precies in zijn werk gaat, zou ik maar beleefd zijn wanneer je mij nog eens tegenkomt. Er is nog niemand doodgegaan van met twee woorden te spreken, en mijnheer bevat maar twee lettergrepen, dus dat moet ook nog lukken.

En het stopt maar niet, het goede nieuws. Dit is één van de redenen dat ik het in de maand januari kan opbrengen om te gaan lopen, door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Want als ik met de conditie die ik nu heb aan zo'n berg zou beginnen, vrees ik dat ik na 100 meter de remmen zou moeten dichttrekken, en de fiets over de haag gooien. Maar dat zal dus niet, want binnenkort (zegge en schrijve einde mei) ben ik in topvorm, in het hoofd, én in de benen!

Als ik tenminste niet langs alle kanten gesaboteerd wordt, door achterbakse sujetten en slinkse verkopers. Die mijn gezondheid en mental proberen te breken, door onder andere mij via fysieke weg te proberen te intimideren. Op het gevaar af om met mijn leed een nieuwe drie maal nul vijf maal nul twaalf twaalf actie te beginnen, hier komen het afschuwelijke beeld van wat er in een skwasjkotje is gebeurd, mij toegedaan door krapuul met de initialen B.B., moedwillig en ongegeneerd. Als mensen dat zien, zou het me niet verwonderen dat de miljarden euro's binnenkort ook op mijn rekening binnenstromen, en dat de Belgische afdeling van artsen zonder grenzen op een goede morgen op mijn stoep zou staan om de ergste nood te lenigen.


Eindelijk wat bloot op mijn blog!

Terwijl de mannen en vrouwen van artsen zonder grenzen toch veel beter werk in Afrika kunnen verrichten, tenminste als deze pipo daar niet alles kapot gaan maken. Als je die link volgt met een deftige browser, gaat dat niet zo goed gaan, want mijnheer desertfrox durft zijn slashes en backslashes wel nog eens doorheen te halen in zijn url's.

Maar voor de rest is het een fijne kerel, waar dit een stille getuige van is. Al gaan die reclame jongens toch wel ver om hun champagne te slijten. Maar eindelijk eens een link naar sex met beesten op mijn blog! Hoera!

Ai, daar verliest mijn sportjaar al wat van zijn pluimen. 'k Wou mij inschrijven voor de 20 km door Brussel, maar daar zeiden ze me dat ze geen profatleten meer inschreven, dat ik te laat was. Ik heb nog zitten smeken, en proberen te bewijzen dat ik geen profatleet ben, maar dat wilden ze maar niet geloven.

Wat een beetje trainen toch niet teweeg kan brengen. Dat is een lesje in nederigheid dat ik niet vlug zal vergeten. En nu ga ik lopen, voorbereiden op een kwart triathlon!

Hygiëne freaks onder ons zullen bij het lezen van deze post wel de haren uit hun hoofd kunnen trekken, maar er gaat niks, absoluut niks boven een houten wc bril. 's Winters, 's zomers, in de herfst of in de lente, het is altijd even aangenaam en relaxed om op een houten bril te gaan zitten. Altijd de gepaste temperatuur, altijd die huiselijke warmte en frisse bosgeur. Nooit geen kwaad woord, of schampere verwijten. Een houten bril is écht wel het ideale huisdier, en je hoeft het niet aan een boom vast te binden wanneer je op reis gaat.

Zoals wel vaker met zaken uit het leven gegrepen, besef je pas wat je mist als het er niet meer is. Een houten wc bril heeft namelijk de ronduit onhebbelijke gewoonte om na veelvuldig gebruik in stukken uiteen te vallen. En laat dat nu net zijn wat mijn eigenste persoonlijke bril heeft gedaan. De rotzak. En nu moet ik naar 't toilet op een melkwitte plastieken bril. Plastiek is geen vooruitgang, plastiek is geen stijl, plastiek was iets uit de jaren zeventig, ik ben het toch nog op één punt eens met die verfoeide groene rakkers...



Een foto zegt meer dan 1000 woorden. Het jammerlijke einde van mijn favoriete bril.

Meer dan dit en dit viel er niet te zeggen over 2004. Voor zover het nog zal kloppen als je op de link klikt...

Ik kan niet zeggen dat 2005 goed begonnen is. Mijn visie van een in roze kleren en auto's gehuld 2005 blijkt verre van waar te zijn. Overal waar ik dit jaar al gekomen ben, bleek er geen 50 procent volledig in het roos gehuld te zijn. Mode barbaren! 2005 blijkt eerder nog de comeback van de VTM sticker op de auto's te zijn, maar dan in een vuil lettertype, en zonder dat groene Amedee monster er op, wat ook al iets is.

Voor de rest is 2005 begonnen zwanger van goede voornemems. Geen sportwedstrijd of uitdaging is me te veel dit jaar. De ronde van Vlaanderen, Alpe d'Huez, een kwarttriatlon, de 20 kilometer van Brussel, Luik-Bastenaken-Luik, de dodentocht, parachutespringen, zweefvliegen, het zal er dit jaar allemaal van komen.

Dat zijn eigenlijk geen goede voornemens, maar dingen die ik zal doen. Mijn enige goede voornemen voor 2005 is om vriendelijk te blijven als mensen nog nooit van mijn blog gehoord hebben, of wat nog erger is, als mensen al van mijn blog gehoord hebben, maar er niet dagelijks naartoe surfen. Jaja, mijn wilskracht zal op de proef gesteld worden door zoveel onwil, slecht karakter of onwetendheid.

Een gelukkig nieuwjaar!