Stilte is gemakkelijk. Ik zit hier met de krop in de keel, de allerlaatste keer dat ik een krop in de keel zal hebben in de Adjudant Harboortstraat 8, want dit is het einde van de vijf jaren die ik hier gewoond heb. Ik weet wel dat aan alles een begin zit, en daarop volgend een einde, maar mijn gemoed schiet toch vol, wetende dat ik straks die deur voor de laatste keer achter me zal dichttrekken. Het is goed geweest, het is fijn geweest, en ik heb hier altijd graag gewoond.

A. en B. uit M. vonden het blijkbaar niet nodig om waardig afscheid te komen nemen, ze hadden wel andere en betere dingen te doen, terwijl ze hier toch de personen geworden zijn die ze nu zijn. Ondankbaarheid is 's werelds loon, mocht je het nog niet weten, van mensen die in Mechelen wonen weet je op voorhand al zeker dat je stank voor dank krijgt, en met een beetje ongeluk krijg je er nog een vreemde, zeldzame nierziekte bovenop. Voor de rest wil ik iedereen van harte danken die aanwezig was, en mijn groot respect betuigen voor de serene en waardige manier waarop afscheid is genomen. Het was stijlvol, het straalde warmte uit, en er hing een klein beetje een melancholische sfeer.

Tot nog eens!

Het is zover. Het huis in de Adjudant Harboortstraat is verkocht, en zonder dat de kopers me gebeld hebben om te vragen wat ik van het huis vond. Ik zou er triestig van worden, ware het niet dat er vrijdag een feest is, om waardig afscheid te nemen. Want laat je niks wijsmaken, dat is nu eenmaal het verschil tussen de doorsnee bevolking en een ware gentleman. Waardig afscheid nemen, het is niet iedereen gegeven!



Ik denk niet dat ik zoveel vraag wanneer ik je vraag om één minuut stilte in acht te nemen bij deze post. Waarvoor alvast dank.

Er is absoluut niks mis met reclame maken, zeker niet voor de goede zaak, en dit is echt wel de goede zaak. Die goede zaak heeft een blog, alleen moet die nog gerestyled worden, en is er misschien wat meer tekst nodig dan wat er nu op staat. Maar dat is slechts een kwestie van doorzettingsvermogen, creativiteit en goede smaak, toevallig drie dingen die ruimschoots aanwezig zijn bij de easystars.

Mocht je je afvragen wie en wat de easystars zijn, é wel, dat zijn de nieuwe sterren aan Vlaanderens liefhebberwielermilieu, allen godenkinderen van de fiets, gezegend met het talent van Merckx en Briek Schotte, voorzien van high tech fietsmateriaal, barstend van de kennis en genetisch materiaal om iedere berg fluitend op te fietsen, flandriens in hart en nieren, balancerend op het randje van een ideale mix tussen menselijkheid en onmenselijke prestaties, allen herculessen op twee wielen. Kortom, een club waar ik lid van ben. Hoera!

Shit. Dan denk je dat je redelijk goed bezig bent met je blog, wat toch een beetje je visitekaartje op het web is, maar dan blijkt dat je in je pink nog niet het talent hebt dat deze jonge Turk in zijn hele lichaam heeft. Ik zal blijven proberen, en blijven slashdot lezen om op deze linken uit te komen.

Pffft. Het is de nationale feestdag, iedereen doet iets fijns, en ik zit ziek thuis. Met pijn aan mijn hoofd, keel, gewrichten, longen, oren en een loopneus. Dat duurt nu al meer dan twee weken, en het betert er maar niet op.

Op zo'n momenten overvalt het gevoel mij dat de wereld niet eerlijk is, maar ja, wat doe je er aan?

Veel meer is er niet te doen dat wat foto's uit de oude doos te serveren. Ik hoop dat je van schapen houdt.

Huisbazen, het is me toch een raar volkje.

Het huis waar ik woon (vrijdag 29 juli feest in de Adjudant Harboortstraat 8, 3001 Heverlee, deuren open vanaf 9 uur, iedereen welkom!) wordt verkocht, en het geraakt precies niet verkocht. Zou het feit dat het huis toren van Pisa gewijs langzaam maar zeker aan het omvallen is er iets mee te maken hebben, of dat het complete dak moet vernieuwd worden, ik weet het niet en ik spreek me er niet over uit.

Maar feit is dat de huisbaas uiteindelijk toch een geïnteresseerde koper had gevonden, en die wilde toch eens met de bewoners praten vooraleer hij het kocht. De vrouw van de huisbaas belde me op om te vragen of die mensen mij eens mochten bellen, wat van mij mocht, ik ben nu eenmaal een schappelijke mens, en toen begon ze te zeggen wat ik moest zeggen wanneer de kopers me een vraag stellen.

Het kwam er op neer dat ik op iedere vraag moest antwoorden met het zinnetje 'Ik heb er altijd graag gewoond'. Dus als ze me vroegen 'Zijn er mankementen aan het huis?' moest ik antwoorden 'Ik heb er altijd graag gewoond'. In plaats van 'Het is aan het wegzakken, en het dak is zo rot als de kop van Filip Dewinter. Wat de kopers wel zouden begrijpen, want het waren Japanners. Of Chinezen, enfin, ik wil er van af zijn.

Waarop ik zei dat ik waarheidsgetrouw op hun vragen ging antwoorden, en raar maar waar, ik heb nog altijd geen telefoontje gekregen van noch een Japanner, noch een Chinees. Vreemd.

Ik woon nu nog in een nogal marginale buurt, en ik moet zeggen, ik ben nog niet verhuisd, of ik mis het al.

Mijn favoriet in de buurt is mijn neurotische overbuurman, die zijn buurvrouw nog toegesnauwd heeft dat ze niet met haar lompe poten zo luid van de trap moet komen, maar die vooral ook neurotisch is. Wat, als je hem niet kent, tot voor kort vooral te merken was wanneer hij wegging of thuiskwam.

Wanneer hij zijn huis verlaat, weet je dat al twee minuten op voorhand, omdat hij voor hij vertrekt eerst twee minuten aan de binnenkant van zijn voordeur zijn klink op en neer doet bewegen, en zijn klink langs buiten huppelde dan vrolijk mee. Dan komt hij naar buiten, en beweegt hij zijn klink langs de buitenkant twee minuten op en neer. Waarna hij kan vertrekken, echter niet vooraleer met een knokkel nog eens op zijn raam te tikken. En hopla, hij is er mee weg.

Sinds gisteren spaart hij een heleboel tijd uit, want hij heeft zijn deurklink aan de buitenkant vervangen door een ijzeren stuk aan de buitenkant, dat 'm niet meer op en neer kan bewegen als een klink. Dat noem ik nu eens vooruitgang!

Neurotisch! Deurklink!

Antoine, mijn tandarts, die kent er toch wat van. Ik liep sinds kort met een vulling te kort rond, dus moest ik wel eens langsgaan, en de jaarlijkse check up was ook broodnodig. Afspraak gemaakt, netjes op tijd naar binnen, op de zetel moeten gaan liggen, mijn mond moeten opendoen, beginnen boren, opvullen, eens kijken, betalen, en hop, ik kon weer naar hartelust knabbelen.

Als je ooit al eens naar de tandarts bent geweest, zal je misschien gemerkt hebben dat verdoven, anesthesie, pijnstillen termen zijn die in bovenstaand relaas niet voorkomen. Dat komt omdat Antoine niet gelooft in verdoven en al die moderne mikmak, en liever op een alerte, wakkere patient boort en plombeert. Wat mijn respect voor hem alleen maar doet groeien, want dat is nu nog eens een oude stempel naar mijn hart van een tandarts. En hij zegt ook niks, enkel één keer "niet verschieten" en één keer "negenenveertig euro alsjeblieft", maar toch straalt hij warmte, genegenheid en competentie uit. Als Antoine een film was, was hij Sin City, en riep ik: Allen daarheen!

En het mag dan wel de Vlaamse feestdag geweest zijn, er wordt in Vlaanderen toch nog altijd veel te weinig feestgevierd. Alhoewel er redenen te over zijn. Maar het ontbreekt hier aan de politieke moed, en dat moet veranderen.

Ik ga binnenkort verhuizen, met als logisch gevolg dat het groot feest is. Iedereen, echt iedereen (jep, jij ook) is vanaf 9 uur welkom op vrijdag 29 juli in de Adjudant Harboortstraat 8, 3001 Heverlee. Alleen voor Oost-Duitsers maak ik graag een uitzondering, maar voor de rest mag iedereen komen.

Je hoeft geen kado's mee te nemen want dat moet ik toch maar verhuizen, en wat meer is, je mag alles wat nog in de living, keuken, veranda, koer en badkamer staat (behalve de drank en de muziekinstallatie) dat niet te vast zit, of te zwaar of te warm is om mee naar huis nemen mee naar huis nemen. Want dat moet ik dan niet meer verhuizen. Totale uitverkoop, alles moet weg!

Is het al lang geleden dat je nog in een broebelbad gezeten heb, pak gerust je handdoek mee, en kom een broebelpad pakken. En wil je binnenkort op een ver strand twee weken gaan bakken, maar je bent nu nog te wit, kom gerust af en lig wat onder de zonnebank in de kelder.

Redenen genoeg om langs te komen dus, de afwezigen en Grant Taylor hebben altijd ongelijk!

I don't ask, for much these days
And I don't bitch, and whine, if I don't get my way!

Shit. Ik zit in serieuze geldproblemen. Mijn drank-, drugs-, vrouwen- en gokverslavingen helpen daar absoluut niet bij, en het is zelfs in die mate erg geworden dat ik verplicht ben om mijn auto, de zon in mijn ogen en de lust van mijn leven, te verkopen. En nog wel voor 3000 euro, want dat is het geld dat ik verschuldigd ben aan Eenoog Enrique, mijn bookie. Ik zou hem via e-bay of zo kunnen verkopen, maar waarom al die moeite doen, wanneer er ongetwijfeld wel een paar fans zullen zijn die mijn auto willen kopen tegen grof geld. Als die versbakken paus zijn golf voor honderduizend euro kan verkopen, waarom ik dan niet?

Als ik dat geld niet tegen woensdag bij elkaar heb, snijdt Marcel het Mes iedere dag één van mijn vingers af, en hoe ga ik dan nog deze blog kunnen typen? Dus is er iemand die deze prachtauto wil kopen? Doe het niet alleen voor mezelf, maar ook voor al mijn lezers.

Dit is de parel der techniek waarvan sprake, geef toe dat het een koopje is.



Voor de rest luister ik enkel nog naar the Roots, want van 't weekend heb ik in het Mechelse Serenity Fails horen spelen, en dan heeft een mens wel eens iets anders nodig. De groep mag dan wel twee drummers hebben, dat is er zeker eentje teveel, en de bassist moet leren naar het publiek kijken. Lang leve the Roots!

Een ietwat zieke blogschrijver is nog altijd beter dan geen blogschrijver, laat staan dat het slechter zou zijn dan een over een paard en bok getilde blogger. Vandaar, vanaf vandaag nu ook met oor-, keel- en longpijn, en dat ik er geen klachten over hoor!

Waarom die Vivian Dean, zelfverklaarde onwettelijke dochter van James Dean en Zulma Cretskens, nooit haar eigen raad heeft opgevolgd, niemand die het nog kan zeggen, want ze heeft in 1997 een eind aan haar leven gemaakt door met haar Nissan Micra Deansgewijs tegen een boom te knallen, nadat ze het dak van haar auto had laten afzagen om ten volle van het cabrio effect te genieten.

Dat het ontegensprekelijk vaststaat dat ze er zelf beter eerst eens over nagedacht had, vooraleer het dak van haar auto te zagen, vooraleer tegen een boom te knallen, maar vooral vooraleer dit gedrocht van een nummer op plaat uit brengen, is onderhand een publiek geheim.


Als dit nummer ons iets moet bijleren, is dat je er best eens over nadenkt. Zeker als je naam Vivian is.

Dan kon Gerard Joling toch een stukje beter zingen, en had hij het bij het rechte eind om op kruistocht tegen de bolero te gaan. Want wie is die bolero van Ravel niet hartstikke beu, en wie houdt er nu niet van een goed gekapte jonge castraatzanger?


Een hollandse Helmut Lotti avant la lettre!

Die Gerard, die kan dan wel hoog zingen, maar er blijft nog altijd een klasse apart in de showbiz, en dat is die van zangers die je bij de strot kunnen pakken met zinnen als 'hold me now' en 'Love is like a cloud, it holds a lot of rain'. In die klasse hoort Johnny thuis, die, het lijkt er wel om gedaan, beide zinsneden in zijn nummers heeft gebruikt.


In tijden van nood kent mijn zijn vrienden