Het plan was om het voorbije weekend 3 dagen te mountainbiken in de streek rond Gap. Dat is nog niet echt de Hautes Alpes, maar het scheelt niet veel. Ik had wel gehoord dat dat een marathon mountain bike tocht was, maar ik heb een maand of twee geleden toch door Nieuw Zeeland gefietst, over berg en door dal, dus dat mocht geen probleem zijn.
De naam van de tocht was Chemins Du Soleil, en in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, was er geen slecht-weer-geld-terug-garantie bij de chemins. Laat het het voorbije weekend overal in Frankrijk warm en zonnig geweest zijn, daar was in de streek rond Villard de Lans en Gap weinig van te merken. Het was er koud, guur en nat.
Daarbovenop komt dat ik geen mountainbiker ben. Ik rij wel eens op de koersfiets, maar op een mountain bike word ik liever niet gezien. Maar voor een weekend wou ik ik dat mountainbiken het voordeel van de twijfel geven.
Ik was dus in de veronderstelling dat ik een weekend ging mountainbiken. Wat bij mijn weten nog altijd een soort van fietsen was. De eerste dag stond er een tocht van 100km op het programma, met een 3000 hoogtemeters, en ik was met de instelling vertrokken dat dat geen wandeling in het park zou zijn. Groot was mijn verbazing dat het eigenlijk wel een wandeling in het park bleek te zijn. Zij het in een groot park, de Alpen en het stuk er voor zijn niet te vergelijken met ons Zonienwoud, en zij het een extreem lastige wandeling. Wanneer het bergop begon te gaan, stapte iedereen fluks van zijn fiets, en klauterde naast zijn fiets omhoog. Ik geef toe, mijn conditie was niet al te denderend na twee maand in de Aziatische zon, en als ik heel eerlijk ben, ik kan eigenlijk niet zo goed sturen, zeker niet als er glibberige, natte rotsen op het parcours liggen. Ik zat bijgevolg ergens achteraan het deelnemersveld. Maar als niet mountainbiker reed ik vaker op mijn fiets dan mijn lotgenoten in het achterste van de tocht. Het was een voor mij goed bewaard geheim dat mountainbiken in de bergen voor de helft uit wandelen bestond. En laat ik nu net niet graag wandelen.
Dan waren er nog stroken waar de modder zich vastzoog in je wielen, derailleur en remmen. Waar je opnieuw mocht afstappen. Mijn remmen waren geen schijfremmen, maar van die Magura oliedruk remmen, en ik heb van 't weekend geleerd dat je absoluut schijfremmen nodig hebt in de Alpen als het wat nat is. Want normaal rij ik graag naar beneden, maar dat werd nu door de gladheid en mijn remmen een ware calvarie tocht. In de modder verzamelden mijn remmen die modder, alsof het een mooi souvenir was om mee naar huis te nemen. Dat fietsen er door onmogelijk werd, daar hielden ze geen rekening mee. Op het einde van de dag stonden mijn kuiten vol schrammen van mijn pedalen en andere uitsteeksels, en ik ben drie keer gevallen. Huilen heb ik nog net niet gedaan, maar het scheelde niet veel.
Kort samengevat, het weer was niet goed, ik mocht wandelen als het omhoog ging, wandelen als het modder was, en tot kramp in mijn handen toe remmen als het naar beneden ging. Het was eigenlijk nooit plezant. Op het einde van de dag was ik dan ook nog eens zo vermoeid dat ik moest opletten om niet in het ravijn te belanden. Waarbij de mogelijkheid duidelijk werd gemaakt door 2 van mijn collega's in het ravijn te zien liggen. Gelukkig hadden die niks, eentje heb ik er nog mee helpen uithalen, maar mooi om te zien was het niet.
Ik lieg eigenlijk een beetje als ik zeg dat er voor mij niks plezant was. De laatste 18 km waren hoofdzakelijk over de weg en wat karresporen, en gingen lichtjes naar beneden, en dat vond ik dan wel weer fijn. Het zal wel mijn koersfietsbloed zijn. Als ik ga fietsen fiets ik graag, wandelen komt daarbij vaak op het tweede plan.
Met dat het niet aangenaam voor me was, en het gevaarlijk was op de afdalingen, heb ik beslist om dag 2 en 3 aan me voorbij te laten gaan. Ik ben gewoonweg niet goed genoeg als mountainbiker, en het zou in een lelijk accident kunnen eindigen als ik verder had gefietst. Het zou waarschijnlijk wel anders geweest zijn als het mooi weer was geweest en het parcours droog.
Om op een positieve noot te eindigen, je hebt fantastische uitzichten tijdens de tocht, en de organisatie van de chemins is dik in orde. Alles is goed bewegwijzerd, bij gevaarlijke punten staan er mensen om je te waarschuwen, de bevoorradingen zijn super, en de sfeer onder de fietsers is fantastisch. Mountainbikers blijken vriendelijke mensen te zijn. Wie had dat gedacht?
Ik heb alvast geleerd dat je in de Alpen absoluut een mountainbike met schijfremmen nodig hebt, en dat je best wat berg ervaring hebt voor je aan zo'n driedaagse tocht als de chemins du soleil begint. Nooit ben je te oud...
