Op het gevaar af om hier in herhaling te vallen, dit weekend ben ik weeral gaan fietsen, en het ging weeral fantastisch. Ik weet nu ook waar die coureurs het over hebben als ze over een superdag spreken, want die had ik, daar op de Davitamon Classic.

Die Davitamon Classic is trouwens een absolute aanrader voor de velocyclist. Het speelt zich af in de Vlaamse Ardennen, de organisatie is vlekkeloos, en wat meer is, achteraf kost alle drank maar één euro dertig centiemen. Jep, je leest goed, of je nu een coca, pintje, leffe of duvel pakt, het kost er maar één euro dertig! De braadworsten zijn wel wat prijziger, maar voor twee euro zestig kun je nog niet klagen. Als dat nog niet genoeg redenen zijn om volgend jaar naar daar te gaan, weet ik het ook niet meer.

Voor de rest, mijn pa heeft een nieuwe hobby. Pa V. reist vaak samen met moeder C. met de kusttram, en als hij de tram opstapt zegt hij nu af en toe tegen mijn ma of hij nu al zal beginnen de ticketjes te controleren. Waarop er af en toe zwartrijders zijn die zich nog spoeden om hun ticketje af te stempelen. Hihi.

Een ideetje als je zelf nog eens de tram pakt :-)

Een goeie ipod is zoals een goeie kater. Die kan ook wel eens een paar dagen van huis weg zijn, jagend achter de katinnetjes van de buurt. Maar als het er op aankomt, komt die altijd wel weer terug thuis.

Om maar te zeggen dat mijn ipod terug is, en wel dank zij een anonieme vinder die het ding bij de dienst verloren voorwerpen op mijn werk heeft binnengebracht. Ik wist zelfs niet dat we een dienst verloren voorwerpen hadden, en zo zie je maar weer, er zijn nog mensen met een goede inborst en het hart op de juiste plaats.

Was er de laatste week een verkiezing van de lompste Belg geweest, ik had een zeer goeie kans gehad om dat spel te winnen.

Ik heb de laatste zeven dagen achtereenvolgens in het gat van een andere auto gereden, ben keihard van de pedalen van mijn fiets geschoten (gelukkig kwam ik net naast mijn ballen terecht, anders was deze post op een iets hogere toon geschreven), ben mijn o zo schattige ipod kwijtgespeeld, heb mijn spiegel van mijn auto in frut gereden, ben van de trap gevallen, heb bij het kleren wassen vergeten mijn broekzakken leeg te maken, ik heb vandaag twee keer frieten gegeten, enzovoort enzoverder, met als gevolg dat ik niet meer buiten durf komen. Want dan gebeurt er weer iets.

Misschien is het maar beter zo...

Ik ben vandaag in de hel geweest en terug. De wegen in de hel zijn geplaveid met kasseien, en het is er tot in tegenstelling van wat ik verwachtte een aangename 28 graden in de schaduw, en nog iets meer in de vlakke zon. En in de kranten stond zelfs dat het nog nooit zo heet in de hel is geweest.


Pffffft.

Desalniettemin blijft de hel de hel, en dat wordt door iedereen voor zichzelf anders ingevuld. Voor mij bleven de ongemakken beperkt tot een verstopte neus en mijn kleren die niet proper bleven, anderen hadden een zonneslag, nog anderen gaven vol overgave over en lagen uren in coma, en tenslotte had je van die renners die al opgaven nog voor het moest beginnen, zoals bijvoorbeeld Martin Müller. Het watje.


De strook in het bos van Wallers is trouwens helemaal niet zo steil bergop als onderstaande foto laat uitschijnen, dat is gewoon ik die geen foto's kan trekken.


En aan het aantal flikken te zien dat er rond stonden, was dat een heel belangrijke bus. Misschien wel eentje van de flikken zelf...


Tenslotte nog een woordje van proficiat voor renners die ondanks minuten achterstand toch dapper bleven verderrijden, al ware het aan een slakkegangetje. Flink! Doe zo verder!

De vooruitgang is moeilijk tegen te stieloën, laat staan dat die al helemaal te stieloën is. Je kan me nu ook gewoon een mail stieloën via stielo en dan @ en dan stielo.net

Vanavond heb ik trouwens nog gestielod, een absolute aanrader in dit mooie weer, om daarna uit te stieloën en twee pintjes te stieloën, en ik kan het niet onder stoelen of banken stieloën, maar het was zaaaalig.

Hmm, gelukkig dat de smurfen de smurfen noemden, en niet stielo's!

Het zal alleszins niet aan het ontbreken van aanmoedigingen te wijten zijn dat Leif Hoste de ronde niet gewonnen heeft, zoals dit stukje van de Oude Kwaremont nog maar eens bewijst. Het zal eerder zijn omdat hij een tandje te groot had geschakeld in de spurt.

Zelf heb ik zaterdag de fout van het te groot schakelen in de spurt niet gemaakt, vooral doordat ik reeds lang uit het wiel was gereden, twee bergen vooraleer er van spurten sprake was. Een berg of vier voor de muur van Geraardsbergen kon ik altijd na de berg jojo gewijs aanpikken bij de kop van de easystars, bij de muur was dat niet het geval, en ik kon alleen naar Denderwindeke of Meerbeke of waar de finish moge zijn peddelen.

Les van de dag: de muur liegt niet...

Vandaag was het de generale repetitie voor de ronde van Vlaanderen, die 's zaterdags door mezelf zal gefietst worden, en 's zondags door net iets betere renners dan mezelf. De zondag zal ik langs de kant van de weg staan om de profs aan te moedigen, en niks, absoluut helemaal echt niks, houdt je tegen om dat zelf 's zaterdags te doen, en bijvoorbeeld mij aan te moedigen. Al is dat wel een beetje belachelijk, want vind me maar eens tussen al die duizenden en duizenden idioten die niks beters te doen hebben dan af te zien en nog durven zeggen dat ze het plezant vinden ook.

Maar soit, vandaag was het generale repetitie, met een tochtje van een 45 km langs Brabantse wegen, o.a. langs het kasteel van Horst (jep, dat van die ridder!), maar vooral bergop en bergaf om te kijken hoe het zat met de explosiviteit. En dat zat snor.

De les die ik vandaag geleerd heb, is dat geloof sterk is, sterker dan velen onder ons vermoeden. Zo heb ik zowat een jaar rondgekoerst zonder reserve binnenband, en heb ik in dat jaar geen enkele keer lek gereden. Omdat ik geloofde dat ik niet lek zou rijden. Vandaag was ik voor het fietsen nog rap een binnenband gaan kopen, voor het geval dat ik lek zou rijden in de ronde, en lap, ik had vandaag al prijs, een lekke band. Lang leve het geloof!

Ik zou weerom kunnen schrijven dat het veel te schoon weer is om dit hier te lezen, laat staan om hier iets te schrijven, en daarbij zeggen dat je buiten moet gaan spelen, maar waarom zou ik dat doen, wetende dat ik dit weekend een sympathieke logie op bezoek had.

Hij heet Herman, is van middelbare leeftijd (ik denk iets van een 45 jaar), maar ziet er nog altijd meer dan goed uit. Hij is niet kieskeurig wat zijn eten betreft, verliest veel haar, en piest tegen alles wat hij ziet. En hij heeft een serieuze tong, wat de volgende foto's niet afliegen.