De volledige Leuvense beau monde, en dus ook ik, zijn vanavond opnieuw een illusie rijker geworden, en we hebben ons kunnen laven aan sloten gratis drank en bergen gratis hapjes. Die sloten drank en hapjes, daar ben ik wijselijk vanaf gebleven, want de laatste keer dat ik in de buurt van de Leuvense beau monde vertoefde keken die maar raar naar mij, plus er woekert een virus in mij dat het niet meer schoon is.

Die illusie rijker, dat was van de openingsdocumentaire van docville, het Leuvense documentarie filmfestival, alwaar een van de organisatoren de gevleugelde en nu al historische woorden: "splik, splik, spliksplinternieuw, ja zo nieuw dat ik drie keer splik zeg" in de mond heeft genomen. Ik kan het niet helpen, maar dan monkel ik diep vanbinnen, en dan hoop ik ook dat hij de titel van de film "Live in Clongo" zou uitspreken, maar die illusie was ik al vlug armer.

De documentaire ging over een aantal optredens die Ronny Mosuse samen met Aram en Klaas net voor de verkiezingen in Congo ten beste gaf, en het was er vlak op. Als die documentaire over de muzikale strijd tegen aids in Congo ooit op tv wordt uitgezonden, kijken is de boodschap.

Het is een fijne, vrolijke maar kleine wereld.



Fijn en vrolijk, dat maak je maar voor je zelf uit, klein omdat de ontkurkte fles op de foto van de laatste wijngaard is die ik in hoogsteigen persoon bezocht heb, en ik die van 't weekend gekregen heb van iemand die niet mee op reis was, en in de verste verte niet weet dat ik daar ooit geweest ben. En mocht het nog een gigantisch groot wijndomein geweest zijn, het toeval zou wat kleiner zijn, maar nee, Domaine de Verquière is een kleine, familiaal geleide wijnboer, alwaar de mensen nog vriendelijk en de pensen omvangrijk zijn.

Klein ook omdat je, mocht je in Indonesië vertoeven, twee sympathieke Belgische fietsers kan tegenkomen, die het plan opgevat hebben om zowel in het Nederlands als in het Engels naar Beijing te fietsen. Zoals een pointy haired boss ooit zei: "Waaaw!"

Steek die mensen eens een hart onder de riem, en wens hen alle succes toe in het door regenseizoenen en wakte geteisterde Indonesië!

Mijn lot wil dat ik de eerste fatsoenlijke mens moet zijn. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik op een zekere dag heilig zal verklaard worden.

Het kon een uitspraak van mezelf zijn, maar dat is het niet. Om maar te zeggen dat ik over Nietzsche aan het lezen ben, de filosoof met een enkeldiep tapijt onder de neus, en dat die mens qua uitspraken van niemand lessen te trekken had.

Ook die andere Duitser, Arthur Schopenhauer, was niet bang van een klaar en duidelijk geponeerde stelling, en aan hem hebben we de inzichten te danken als daar zijn "we kunnen ons leven beschouwen als een nodeloos storende episode in de gelukzalige rust van het niets" en "het menselijk bestaan moet een soort vergissing zijn, er kan van gezegd worden dat het vandaag slecht gaat en met de dag slechter zal gaan, tot het allerergste van al komt". Fijn!

Dit alles als inleiding op de melding dat ik gisteren naar een wijnproeverij ben geweest, meer bepaald een Duitse wijnproeverij, alwaar het volliep met filosofen. Alwaar bleek dat Duitsers dan toch nog iets kunnen, tenminste zolang ze geen halve kilo suiker in hun flessen wijn kappen, want hun wijn is best te pruimen, zolang het geen mierzoete rommel is die drie keer meer suiker bevat dan een ijsgekoelde coca cola.

Om met Friedriech Nietzsche af te sluiten, niet alles waardoor we ons beter voelen is goed voor ons, niet alles wat pijn doet hoeft slecht te zijn.

Zoals op deze blog al heel vaak tot vervelens toe is geschreven, de afwezigen hadden vrij-, zater- en zondag weeral ongelijk. Zaterdag was ik zelf afwezig, waardoor nog maar eens bewezen wordt dat ook ik soms ongelijk kan hebben. Als is het dan maar af en toe, of eigenlijk zelden, of, nu ik er over nadenk, bijna nooit. Eigenlijk is dat nog maar één keer gebeurd, en dat was nu zaterdag. En dat was dan nog enkel maar omdat ik afwezig was. Maar soit.

Vrijdag was het de M van Mechelen en marginal die de klok sloeg (soms gebruik ik die twee woorden door elkaar, Mechelen en marginal, kan er mij iemand eindelijk eens het verschil uitleggen, voor zover er één is, natuurlijk), op de kermis in Leuven, waar L. samen met A. op Mechelse wijze haar verjaardag vierde. De witte sokken en zebra prints waren niet van de lucht, en je kon er al eens iemand met een blik bier en een wazige blik in de ogen zien rondlopen. In tegenstelling tot de kermis in mijn dorp, waar er ieder jaar enkel botsauto's, een schietkraam, een eendjeskraam, een luna parkje, en één keer om de twee jaar een ponykraam stond, mag die foor in het Leuvens er best zijn. Al durft het wel eens te gebeuren dat je met krampen van een attractie stapt, bijvoorbeeld de Eclipse.

H., de kelner van de Commerce, heeft ons nog eens haarfijn het verschil uitgelegd tussen een verkoper en een product advisor van auto's, ik zal jullie dit besparen door het hier niet te vertellen.

Geen dank.

Zondag was een sportieve topdag, zij het niet in Marginal, want ik was te laat om me in te schrijven voor hun kwarttriathlon, maar in Tilff, Bastogne en weeral Tillf, alwaar de renner in vorm de rest van het peleton getoond heeft hoe dat nu eigenlijk hoort, dat fietsen.

Die renner in vorm, mocht dat nog niet geweten zijn, dat ben ik. Ik ben zelfs in bloedvorm, hoe dat gekomen is, ik zou het begot niet weten. Zo zie je maar weer, er blijven altijd raadsels en mysteries in het leven te over...

Zoals je ouders maar al te snel na je geboorte beseften, een accidentje is rap gebeurd. Ziehier wat er gebeurt als je in je auto één moment onoplettend bent, en er voor je een mercedes met een trekhaak stilstaat op de openbare weg.


Voor de ongelovige thomassen, nog een foto.

Af en toe is er een sprankeltje hoop in het barre blogland, en wordt mijn genie er erkend. Dan mag je bijvoorbeeld in interactieve seminarievorm vertellen hoe je een blog maakt, of beter nog, een goed geschreven blog maakt, en dan word je gelokt door het feit dat er catering voorzien is op het seminarie.

Maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat niet zo te zijn, en mag je op je kin kloppen totdat de honger over is. Sommige mensen hebben toch echt wel geen stijl...

Wie er absoluut wel stijl heeft, is de vriendelijkste man van de VRT, de heer F. Deboosere, want afgelopen dinsdagavond heeft hij mijn avond verblijd door vol enthousiasme, goede bedoelingen en kennis van zaken uitleg te geven over het heelal en alles wat daar rond hangt. Daarbij professioneel bijgestaan door het materiaal in de volkssterrenwacht van Grimbergen, ook wel het Mira genaamd.

Er is ook een poging ondernomen om naar de sterren te kijken, maar daar stak het weer een wolkje voor, en verder dan een 150 maal vergrote glimps van de maan zijn we niet geraakt. Waarna al even enthousiaste vrijwilligers van het Mira urenlang uitleg hebben zitten geven over alles wat daar in dat gebouw staat. Fijn!

Om af te sluiten, wist je trouwens dat de maan 400 000 kilometer van de aarde staat?