Er zijn van die dingen die je wel weet, maar die je niet aan jezelf wil toegeven. Je weet dat er in Bratislava geen zak te zien of doen is, je gaat er toch naar toe, je hoopt tegen beter weten in dat er iets te doen zal zijn, maar eigenlijk ook niet, want niks te doen hebben is ook fijn, en dan is er geen bal te beleven.

Behalve een klobasa eten, dat zijn verdomd lekkere dingen. Die klobasa, die staat niet in de reisgids als lokale delicatesse, maar dat is dan weer een gemiste kans. Die reisgids heeft ook geen goed woord over voor Bratislava, als het over het uitgaansleven (ze zeggen dat er niet veel te doen is, en dat alles op elkaar trekt, en het klopt wel), bezienswaardigheden (ze zeggen dat het kasteel er uitziet als een omgekeerd bed, en het klopt wel) of cultuur gaat, ze boren dat de grond in. En ik kan ze geen ongelijk geven.

Voor die cultuur moet je hier niet echt komen. Zo begint het nationeel museum van het land wel met een zeer mooie muntcollectie, maar dat ontaard alras in een samenraapsel van beddegoed, kookmateriaal en koffers. Not my idea of nature...

Plusplunten zijn de vriendelijke, vreemde talen quasi onmachtig zijnde lokale bevolking, en dat ze hier nog de waarde van het geld kennen. De lokale kroon is ongeveer een frank waard, en de prijzen zijn ongeveer die van bij ons begin jaren tachtig. Een gesneden brood kost hier een frank of twintig, je rekent hier al vlug terug in franken, en een pintje kost een 18 frank. O, waar is de tijd.

Op naar Boedapest.

iN DE WOELIGE KERSTTIJD EN HET DAAROPVOLGENDE OUDEJAAR KUN JE MAAR BETER ZORGEN DAT JE HET LAND UIT BENT. vOOR DE KERST IS HET WAT TE LAAT, MAAR MET OUDEJAAR MOET HET NOG LUKKEN.

wE ZIJN MET ZIJN VIJVEN DIE NAAR hONGARIJE TREKKEN, EN DE REGELS ZIJN EVEN SIMPEL ALS EENVOUDIG.

1. rEGEL ééN: wE REIZEN LICHT EN SNEL. dAT BETEKENT DAT WE ALLE KLEREN DIE WE AANHEBBEN MOGEN MEENEMEN, PLUS NOG TWEE EXTRA KLEDINGSSTUKKEN.
2. rEGEL TWEE: hET IS EEN IMPROVISATIE REIS, EN NIKS WORDT VASTGELEGD OP VOORHAND.
   
3. rEGEL DRIE: iEDEREEN HEEFT ééN STEM OM TE BESLISSEN WAT WE DOEN. hEB JE EEN KLEURSPOELING OF MESJEN IN JE HAAR, VERLIES JE DIE STEM OGENBLIKKELIJK.
4. rEGEL VIER: iN hONGARIJE DOEN WE ZOALS DE hONGAREN. dAT BETEKENT PAPRIKA, GOULASH EN SALAMI ETEN, tOKAY EN STIERENBLOED DRINKEN, EN PAARDELEREN KLEREN DRAGEN MET VEELKLEURIGE MUTSEN.
   

zIJN ER TOCH INBREUKEN OP DEZE REGELS, OVERTREDERS WORDEN DIRECT NAAR HUIS GESTUURD. tRAANTJES NOCH KRANSEN ZULLEN ENIG SOELAAS BRENGEN.

eN ALVAST EEN FIJN OUDEJAAR!

De les van het weekend is dat je nooit ofte nooit met je mama en papa mag pokeren, toch niet als je je erfenis niet wil kwijt geraken, of erger nog, als je niet opeens recht wil hebben op je eigen erfenis, en ook op die van je broer en je zus. Wanneer je ouders opeens zo in de schulden zitten, dat ze hun huis moeten verkopen om die schulden te kunnen betalen, daarvan gaat je hart bloeden, maar als je nu eenmaal recht hebt op dat geld, wie ben jij dan om dat tegen te houden?

Zaterdag heb ik dus met mijn ouders gepokerd, en het bleek dat mijn vader, die er trouwens in slaagt om de grootste verzinsels aan de mensen wijs te maken, niet in staat is om te bluffen in het pokerspel. En als er dan voor grote bedragen gepokerd wordt, is dat een serieus nadeel.

Mijn moeder was dan onverwachts veel beter in het spelletje, maar wel net niet goed genoeg om de auto en het vruchtgebruik op de 20 hectaren smoor op zee te bewaren.

Iemand zin om te pokeren?

Noem me simpel, noem me achterlijk, noem me een piloot, maar er zijn de laatste tijd toch een aantal dingen die ik niet meer begrijp, en een aantal zaken waar ik wel eens het fijne van wil weten.

Wat heeft bijvoorbeeld onze franstalige makkers van de RTBF bezield om, naast het graven van een diepe financiële put, ook nog eens een nieuwsuitzending te maken waarin Vlaanderen eenzijdig de onafhankelijkheid aankondigt? Willen die de kat bij de melk zetten? Robert Long is gestorven aan kanker, maar nergens, in geen enkele krant, op geen enkel nieuwsbericht noch op een site, kom je te weten welke kanker dat was. Welke zou dat kunnen zijn als daar zo over gezwegen wordt? Wat is er nu waar van de vrouw van Kris Wauters en Koen Wauters, en dat die twee toch nog dag in dat uit samen op een podium kunnen staan? Hoe moet je in godsnaam dat nummer dat Rios, Kauwlier en Franti gemaakt hebben downloaden, want als ik mijn bankkaart nummer daar ingeef, zegt 'm dat het fout is, terwijl dat eigenlijk wel een goed nummer is. En wat is er aan de hand met Yves - krasjes in mijn ogen - Leterme en zijn secretaresse, is daar iets van aan, en kan dat allemaal zomaar?

Veel vragen, veel te weinig antwoorden...

Subtiliteit is de moeder van de porseleinkast, en dus is het ook mijn tweede natuur. Mocht je nog niks gemerkt hebben, ik probeer hier te vertellen dat er een subtiele verandering op mijn blog gaande is.

Deze post is natuurlijk nieuw, maar daarbovenop zijn de labels onder bijvoorbeeld deze post nieuw, en de links links
(moet eigenlijk de links rechts zijn, maar links links klinkt zo lekker, links links klinkt linker dan rechts links) zijn beter geworden. Je kan nu gemakkelijk navigeren naar de post van zegge en schrijve september 2005. Niet dat je dat zal doen, willens nillens, maar weten dat het kan is al veel waard.

Als coureur pur sang is het voor moeilijk om dit uit mijn toetsenbord te krijgen, maar vandaag was een fijne dag om te mountainbiken. Was het omdat het - eindelijk! - goed koud was, het zonnetje scheen, en ik volledig in het nieuw gestoken was, wie zal het zeggen, maar het was plezierig.

Nu enkel nog mijn zadel van mijn fiets in orde brengen, want een zadel dat wegzakt, is verre van ideaal om sportieve topprestaties te leveren. In de koers stoppen ze ook niet iedere tien minuten om hun zadel weer wat hoger te zetten.

Alhoewel ik in het Brusselse prostitutiemilieu als cheap bastard bekend sta, spaar ik nu echt kosten noch moeite om Hongaars te leren. Want hoe anders verklaar je de aankoop van de Taalgids Hongaars (de meest gebruikte woorden en zinnen op reis), ter waarde van 1.91 euro in de Slegte?


Met dat boekje leer je zinnen zeggen zoals "Elromlott a fényképezögépem" en "Nem takarították ki a szobát" zeggen, wat respectievelijk wil zeggen dat mijn fototoestel kapot is en dat de kamer niet schoongemaakt is, en waardoor je hoopt dat je kamer telkens wel proper zal zijn, zodat je niet over Tanita Tikaram moet beginnen in een vreemd land.

In in een trek door leer ik nog Slovaaks ook, je weet nooit wanneer dat van pas komt, bijvoorbeeld wanneer je ooit naar Hongarije reist via Bratislava, de wondermooie hoofdstad van Slovakije.

Laat ons - hypothetisch - stellen dat je dat eind december doet, en dat je dan van België naar Slovakije rijdt, een paar dagen in Bratislava blijft, om dan naar Boedapest door te steken, alwaar je Buda en Pest zal bezoeken, om vervolgens op de Pusta op berenjacht te gaan, en te leven van de visvangst aan het Balatonmeer. Wel, als dat zo zou zijn, dan zou een elementaire kennis van het Hongaars en het Slovaaks superhandig zijn...

Ik ben volop Hongaars aan het leren, want je kan nooit weten wanneer je eens in Hongarije beland, dat gebeurt vroeger of later toch eens. Dat leren, dat doe ik aan de hand van mijn geheugen, een boekje en een cd-rom.

Via die cd-rom kan ik nu al ja en nee zeggen in het Hongaars (wat trouwens een pokke moeilijke taal is, geen enkel woord toont maar enige gelijkenis met een woord uit gelijk wel andere taal, behalve als het iets totaal anders wil zeggen, om je nog meer te verwarren, precies alsof er zo'n waarschuwing als bij de films met Hongaars meekomt, dat iedere gelijkenis met bestaande personen op toeval berust), en kan ik al tellen tot aan twintig.

Die cd-rom, die heet TalkNow Plus, is van het bedrijf Eurotalk Interactive, maar is nu al een kat in een zak. Volgens die cd-rom voor beginners heeft het Hongaars behalve het woord is (van in het Hongaars voor de geïnteresseerden) geen enkel werkwoord, want dat wordt er toch niet vernoemd.

Ben ik dan zo veeleisend geworden dat ik werkwoorden in een taalcursus verwacht? Ligt het aan mij dat ik denk dat iedere taal best wel een werkwoord kan gebruiken, om bijvoorbeeld, ik ben hier aan het freewheelen, een zin te vormen? het dan zo vreemd dat ik een werkwoord, om me beter te? Of dat niet nodig, en iedereen me zo ook wel? Ik een klein experiment, en of ik mijn posts op mijn blog niet serieus kan. Dat mij en jou tijd, en dat we allemaal wel tekort. Niet?

Tot mijn grote verbazing is er in de Nederlandstalige wikipedia nog geen entry voor topsport. Na deze post hoeft dat ook niet meer, want een beeld kan soms meer zeggen dan 1000 woorden.




Mevrouw topsport met de tattoo op de tet bleek de P.A. te doen van een fake André Hazes, die een beetje verliefd was op mevrouw topsport en over iemand zong die in hem geloofde. Wie waren wij om niet met die knul op de foto te willen?



Maar ook dit is topsport! De plaatselijke miss!


Als dat niet Jean-Marie Leblanc is!


Hopsa! Normaal vraag ik het nooit om met iemand op de foto te staan, behalve dan aan namaak André Hazessen en hun professionele diepgedecolleteerde bijstand, maar Jean-Marie kwam gewoon naast me staan, en poseerde voor de foto. Grijns...

Ik ben nooit echt een hippe vogel geweest, behalve dan die ene keer dat ik een lichtgevende jojo meehad op schoolreis. Voor de rest was het behelpen, vooral als de deurwaarder net langsgeweest was, en je maar één broek, t-shirt, trui en onderbroek had, en geen wasmachine.

In de winter rondlopen in een vuile, korte, sponsen broek, het was in de jaren tachtig niet goed voor je hipheidsfactor, dat kan ik je wel vertellen.

En dan groei je op, heb je opeens bergen geld en goud, en kun je je opeens het hipste van het hipste permitteren. En dan loop je met je ogen open voor de twaalvendertigste keer in de marketing hype van dat "kijk eens hoe wit, kijk eens hoe hip" bedrijf.

Jep, ik heb me weer een ipod gekocht, terwijl ik van de vorige niet content was, die van aankoop tot verlies precies 72 dagen had, en ooit dure eden gezworen heb dat ik nooit, nooit, nee, nooit nog één iets van apple zou kopen. Volgens mij doen die iets in mijn drinkwater, anders zou ik zo'n rommel niet kopen.

Rommel, jawel, want ik moest dat onding weeral installeren, mijn itunes versie moest upgedated worden vooraleer ik er iets op kon zetten, en tijdens dat alles verloor ik mijn netwerkconnectie.

Maar kijk eens hoe lief en schattig, wil je er zo ook geen hebben?

Niet dat ik immens veel bel, maar ik ga vanaf nu nog minder bellen. Alle telefoonnummers zijn namelijk uit mijn gsm verdwenen, als een klomp olifantenkak op de jaarlijkse vergadering van mestkevers aller landen.

Is het een kwaadaardige truuk van Nokia om eindelijk mijn stokoude gsm te vervangen door nieuwer, beter en sneller, een soort van na-vier-jaar-trouwe-dienst-wordt-binnen-vijf, vier, drie, twee, één, nul-alle-nummers-vernietigende-feature uitgevoerd, dwaal ik 's nachts al slapend en wandelend, laat ik dat maar slaapwandelen noemen, rond, en verwijder ik daarbij alle telefoonnummers uit mijn gsm, is het een heel goede grap van iemand, ik zal het wel nooit te weten komen.

Maar als je wil dat ik je nog eens opbel, stuur een berichtje naar mijn gsm met naam en toenaam, en telefoonnummer.

It's a chance of a lifetime!

De fillem die ik zonet gezien heb past wonderwel in het kader van mijn vorige post, want ook die ging eigenlijk over niks en ook wel een beetje over kakken. Of waar anders gaat een film over waar het hoofdpersonnage met een zakje stront aan tafel op een dineetje komt met de vraag waar hij dat moet deponeren?

Was de film die ik gisteren zag:

1. Kruistocht in spijkerbroek
2. Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit of Glorious Nation of Kazakhstan
3. Het parfum

Juiste antwoorden kunnen naar mijn e-mail adres gestuurd worden, foute antwoorden naar het Officiële Bureau van Toerisme van de Glorieuze Natie van Kazakhstan. De prijs die je wint als je het juiste antwoord weet, is dat je naar een heel grappige film kan gaan kijken. Yagshemash!

Het is dat het al zo lang geleden is dat ik iets geschreven heb, of ik zou hier niks schrijven, want ik heb nu eens niks maar dan ook niks maar dan ook eens echt niks te zeggen, behalve dat ik mijn vrije tijd niks anders doe dan kakken en boeken lezen.

Niet dat dat veel met anders verschilt, maar mijn vernieuwde lidkaart van de bib moet renderen, en ik lees dan ook als zot. Lezen gaat voor mij nog altijd het best op de wc pot, wat verklaart dat ik zoveel kak, want met je broek niet op je enkels vind ik niet dat je op een wc pot hoort te zitten. Noem me conservatief, noem me neurotisch, noem me een hippie, maar dat is hoe het hoort.

Boeken over Hongarijes, gaves, madama bovaries, Budapests, leraren en handtekinghandelaars, alles is leesbaar, alles is bespreekbaar. Alles moet maar kunnen! All God's children need travelling shoes! Pig out 'til you've seen the light!

BREAKING NEWS!

Frituur Tivoli, gelegen in het Leuvense en alwaar ondergetekende wel eens frieten haalt, is compleet gerenoveerd!

J. Voners, de bekendste bekende vlaming annex verliefde oude dwaas, bekend van programma's als daar zijn Benidorm en FC De Kampioenen, opende zaterdag jongsleden plechtig de vernieuwe frituur Tivoli. Hij bestelde er een koude spaghetti mét kaas (Johny gaat altijd voor dat ietsje meer), en twee platte ballen bestaande uit een onbekende substantie, marketing gewijs onder de noemer andere vleeswaren gecatalogeerd in de frituur.

Na dit startschot kon het gewone volk zich te goed doen aan frieten, frikandel special, bicky burgers, en dies meer, allemaal gebakken in splik splinternieuwe frietketels en te nuttigen in een mengeling van frietvetgeur en verf. Om vingers en duimen bij af te likken!

Johny werd niet bereid gevonden om commentaar te leveren bij zijn aankoop, en moest dringend ergens naartoe. De crew van rode loper had verstek gegeven, van een gemiste kans gesproken...

In die korte tijd dat ik in het land was, is er een goede traditie van haat en liefde tussen mij en Marokko gegroeid.


Het eerste wat een Franse met witte tanden tegen mij zei op Djema-el-Fna in Marrakech, was dat het allemaal dieven waren, daar, in Marokko, en het tweede was dat het allemaal harlekijnen waren. Dat eerste zit ver van de waarheid, en ik vraag me nog altijd waarom die dan naar Marokko op reis ging - één of andere kinky wens om bestolen te worden? -, maar het tweede wat ze zei was er vlak op.

Van de eerste tot de laatste Marokkaan die we tegengekomen zijn, het waren pipo's eerste klas, en er was zoals het hoort bij een harlekijn iets niet helemaal pluis. Of het nu onze marihuana rokende hoteluitbater was, die ons vriendelijk wat aanbood en ons en plus een sensuele massage aan de hand wou doen, onze berggids van rond de 60 die zei dat je met moderne vrouwen niks kon aanvangen, en met de vrouwen uit de bergen niet kon buitenkomen omdat die van alles bang waren, nog niet in het minste van een auto, en dat je vroeger nog iets kon doen met een dirham, of het drie giechelende meisjes waren die je, eenmaal de check in balie en de paspoortconrole voorbij in de Mohamed-wie-weet-hoeveelste luchthaven opwachten, die met hun donkere ogen al giechelend diep in jouw ogen kijken, en je op de beste manier ooit naar de tax free shop lokten, of de sinaassapverkopers die je met een glimlach op hun gezicht je het driedubbele van de prijs aanrekenen, maar dat zo al lachend doen dat je als een idioot glimlachend die prijs betaalt en nog blij naar huis gaat, aan een Marokkaan zit altijd wel een steekje los, en het is meestal wel een fijn steekje.




Ai, ai, ai, Puerto Rico!

Het verschil tussen Essouira en andere Marokkaanse steden waar we geweest zijn, is dat de kakkerlakken in Essouira in tegenstelling tot die in Casablanca, Marrakech of Ouirgane niet van die proporties zijn om je ballen er af te bijten, en je wordt er ook meer gerust gelaten dan op andere plaatsen in Marokko. Hoeveel grass, weed, marihuana of hasjiesj ik in Casablanca, Marrakech of Ouirgane al met een welgemikt "non, merci, c'est gentil" heb afgeslagen, ik hou het niet bij, maar het zullen toch al ettelijke containers zijn. En in Essouira zijn dat tot nog toe maar een paar flinke plastic zakken vol...

Na een week in Marokko ben ik eindelijk verbrand geraakt (en dan nog wel vooral aan mijn benen), met als gevolg dat ik tegen dat ik terug in België ben verveld zal zijn, en weer netjes de bleekscheet die ik was voor ik vertrok. Er zijn nog zekerheden in het leven.

Ik zal wel een paar ervaringen rijker zijn, zoals hoe het voelt om in een souk te winkelen en af te dingen, wat wandelen in de Atlas is, hoe het voelt om van top tot teen in een hammam, wat een Marokkaans stoombad is, geschrobt te worden, en last but not least hoe een tajine of couscous hoort te smaken. En voor de Belgen die dit nu verkleumd aan het lezen zijn, hoe het voelt om halfweg oktober een lange broek te moeten aandoen, omdat je benen te veel verbrand zijn, en je geen straaltje zon extra op je benen kan hebben. Pfffft, die zon, dat is niet om mee te lachen en serieus lastig. Ik wou dat het hier regende.

Eeeuh, of wacht, toch niet...

De blijgemutsheid om op reis te gaan is als sneeuw voor de Marokkaanse zon verdwenen, want het is ontieglijk vroeg en ik heb een plane to catch. Er zouden trouwens wetten moeten bestaan die bloggen zo vroeg op de dag verbieden, als het een beetje een rechtvaardige wereld was. Niet dus.

Maar zoals ze zo mooi in het Marokkaans zeggen: Arrividerci, suckers! Deze is er mee weg!

Deze post wordt met lichtheid in het gemoed en blijheid in het hart geschreven, het gebeurt immers niet elke dag dat je de volgende dag op reis naar Marokko vertrekt.

Er trekken de laatste tijd nogal veel vogels naar de vreemde. Maar je moet alles in zijn perspectief zien, en sommige van die vogels ben je nu eenmaal liever kwijt dan rijk. Ahum.

In Marokko, daar hebben ze zeer vreemde gewoontes. Het is er warm en droog, wat het tot een uitgelezen land maakt om veel en overvloedig te drinken, maar net dat doen ze niet tijdens de ramadan, die er nu volop bezig is. Ze eten er zelfs niks overdag, zelfs geen kunst!

Ik heb een paar dingen waar ik simpelweg niet aan kan weerstaan, zoals worsten op een kermis of festival, zuur snoep, en in mijn neus peuteren in de auto.

En jetons.

10+2 gratis!

In het Zweedse leger krijgen de soldaten iedere donderdag hetzelfde te eten, en dat is erwtensoep met pannekoeken. Groot was mijn vreugde dan ook dat er vandaag net dat op het menu stond, en zo kan ik zeggen dat ik toch een klein beetje weet wat in het leger zitten is. Al is het dan maar het Zweedse leger, en al is het enkel maar op een donderdag tijdens lunchtijd in vredestijd.

Burps.

Met dat iedereen me hier in het Zweeds aanspreekt, komt dit zinnetje me meer dan van pas: "Jag präte inte Svenska", maar wanneer ik dat zeg klopt dat natuurlijk niet meer, want dan ben ik Zweeds aan het praten. Verwarrend.

Gisteren heb ik voor de eerste keer in mijn leven kötbullar gegeten, en dankzij J. weet ik dat je dat uitspreekt als sjötbullar. Rare jongens die Zweden, die k als sj zeggen, of het moest zijn dat J. met mijn voeten aan het spelen is. Wie zal het zeggen?

Ik heb ook goed nieuws voor de mensen die die zwarte, afgetrokken, strakke, vooral door metal bands en lowlifes gedragen broeken en leggings uit de jaren tachtig mooi vonden, want die zijn hier opnieuw helemaal in, in Stockholm. Laat ons hopen dat het wafelijzerhaar (Gloria Estefan! Europe!) ook nog opnieuw hip wordt! En tijgerprints! Wiiieeeee!

Grötska vi Svenska!

Deze post wordt jullie gebracht vanuit Zweden. Mijn dag is al goed, want opgegroeid zijnde in een volvo 244, het is toch iets speciaals om in een volvo in Zweden rond te rijden. Ach, dat jeugdsentiment...

Als je trouwens binnenkort geen postkaartje van mij vanuit Zweden krijgt, dat zal wel aan de Zweedse post liggen, want die zijn hier aan het staken. Mijn tong ligt open van aan de postzegels te likken.

Kötbullar!

Een van de dingen die ik met ouder worden geleerd heb, is dat er in de koffer van je auto ten allen tijde een bak bier voorradig hoort te zijn, wat bijvoorbeeld handig is als je in de file staat, om midden op de autostrade een feestje te starten, en met een aantal pintjes op sta je veel relaxter in de file.

Vrijdagavond is gebleken dat dat niet alleen handig is voor in de file, maar dat die bak ook op feestjes van pas komt, want als het bier in de man is, en niet meer in de kan, kan je altijd teruggrijpen naar je koffer, en kan je het feest redden. Is het toeval, ik weet het niet, maar de volgende fotoreportage handelt net daar over.

Bak en koffer nog broederlijk samen.

De bak is uit de koffer!

Op weg.

De triomfelijke intocht op de trap!

Ze komen al goed van pas!

Het werk is gedaan, uitblazen op de tafel.


Voor de Limburgers onder jullie zal het fijn opmerken zijn dat de bak bier een bak Cristal is. De reden daarvoor is niet dat dat zo lekker is, maar is dat Inbev marchandise ten huize stielo geweerd worden, wegens het te kakken zetten van de kleine man op alle mogelijke manieren. Een bedrijf dat zijn werknemers en afnemers als citroenen behandelt, is mijn klandizie niet waard.

En nu op naar Zweden, het land van die muziekgroep, die auto's en die in elkaar te steken kasten!

De volledige Leuvense beau monde, en dus ook ik, zijn vanavond opnieuw een illusie rijker geworden, en we hebben ons kunnen laven aan sloten gratis drank en bergen gratis hapjes. Die sloten drank en hapjes, daar ben ik wijselijk vanaf gebleven, want de laatste keer dat ik in de buurt van de Leuvense beau monde vertoefde keken die maar raar naar mij, plus er woekert een virus in mij dat het niet meer schoon is.

Die illusie rijker, dat was van de openingsdocumentaire van docville, het Leuvense documentarie filmfestival, alwaar een van de organisatoren de gevleugelde en nu al historische woorden: "splik, splik, spliksplinternieuw, ja zo nieuw dat ik drie keer splik zeg" in de mond heeft genomen. Ik kan het niet helpen, maar dan monkel ik diep vanbinnen, en dan hoop ik ook dat hij de titel van de film "Live in Clongo" zou uitspreken, maar die illusie was ik al vlug armer.

De documentaire ging over een aantal optredens die Ronny Mosuse samen met Aram en Klaas net voor de verkiezingen in Congo ten beste gaf, en het was er vlak op. Als die documentaire over de muzikale strijd tegen aids in Congo ooit op tv wordt uitgezonden, kijken is de boodschap.

Het is een fijne, vrolijke maar kleine wereld.



Fijn en vrolijk, dat maak je maar voor je zelf uit, klein omdat de ontkurkte fles op de foto van de laatste wijngaard is die ik in hoogsteigen persoon bezocht heb, en ik die van 't weekend gekregen heb van iemand die niet mee op reis was, en in de verste verte niet weet dat ik daar ooit geweest ben. En mocht het nog een gigantisch groot wijndomein geweest zijn, het toeval zou wat kleiner zijn, maar nee, Domaine de Verquière is een kleine, familiaal geleide wijnboer, alwaar de mensen nog vriendelijk en de pensen omvangrijk zijn.

Klein ook omdat je, mocht je in Indonesië vertoeven, twee sympathieke Belgische fietsers kan tegenkomen, die het plan opgevat hebben om zowel in het Nederlands als in het Engels naar Beijing te fietsen. Zoals een pointy haired boss ooit zei: "Waaaw!"

Steek die mensen eens een hart onder de riem, en wens hen alle succes toe in het door regenseizoenen en wakte geteisterde Indonesië!

Mijn lot wil dat ik de eerste fatsoenlijke mens moet zijn. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik op een zekere dag heilig zal verklaard worden.

Het kon een uitspraak van mezelf zijn, maar dat is het niet. Om maar te zeggen dat ik over Nietzsche aan het lezen ben, de filosoof met een enkeldiep tapijt onder de neus, en dat die mens qua uitspraken van niemand lessen te trekken had.

Ook die andere Duitser, Arthur Schopenhauer, was niet bang van een klaar en duidelijk geponeerde stelling, en aan hem hebben we de inzichten te danken als daar zijn "we kunnen ons leven beschouwen als een nodeloos storende episode in de gelukzalige rust van het niets" en "het menselijk bestaan moet een soort vergissing zijn, er kan van gezegd worden dat het vandaag slecht gaat en met de dag slechter zal gaan, tot het allerergste van al komt". Fijn!

Dit alles als inleiding op de melding dat ik gisteren naar een wijnproeverij ben geweest, meer bepaald een Duitse wijnproeverij, alwaar het volliep met filosofen. Alwaar bleek dat Duitsers dan toch nog iets kunnen, tenminste zolang ze geen halve kilo suiker in hun flessen wijn kappen, want hun wijn is best te pruimen, zolang het geen mierzoete rommel is die drie keer meer suiker bevat dan een ijsgekoelde coca cola.

Om met Friedriech Nietzsche af te sluiten, niet alles waardoor we ons beter voelen is goed voor ons, niet alles wat pijn doet hoeft slecht te zijn.

Zoals op deze blog al heel vaak tot vervelens toe is geschreven, de afwezigen hadden vrij-, zater- en zondag weeral ongelijk. Zaterdag was ik zelf afwezig, waardoor nog maar eens bewezen wordt dat ook ik soms ongelijk kan hebben. Als is het dan maar af en toe, of eigenlijk zelden, of, nu ik er over nadenk, bijna nooit. Eigenlijk is dat nog maar één keer gebeurd, en dat was nu zaterdag. En dat was dan nog enkel maar omdat ik afwezig was. Maar soit.

Vrijdag was het de M van Mechelen en marginal die de klok sloeg (soms gebruik ik die twee woorden door elkaar, Mechelen en marginal, kan er mij iemand eindelijk eens het verschil uitleggen, voor zover er één is, natuurlijk), op de kermis in Leuven, waar L. samen met A. op Mechelse wijze haar verjaardag vierde. De witte sokken en zebra prints waren niet van de lucht, en je kon er al eens iemand met een blik bier en een wazige blik in de ogen zien rondlopen. In tegenstelling tot de kermis in mijn dorp, waar er ieder jaar enkel botsauto's, een schietkraam, een eendjeskraam, een luna parkje, en één keer om de twee jaar een ponykraam stond, mag die foor in het Leuvens er best zijn. Al durft het wel eens te gebeuren dat je met krampen van een attractie stapt, bijvoorbeeld de Eclipse.

H., de kelner van de Commerce, heeft ons nog eens haarfijn het verschil uitgelegd tussen een verkoper en een product advisor van auto's, ik zal jullie dit besparen door het hier niet te vertellen.

Geen dank.

Zondag was een sportieve topdag, zij het niet in Marginal, want ik was te laat om me in te schrijven voor hun kwarttriathlon, maar in Tilff, Bastogne en weeral Tillf, alwaar de renner in vorm de rest van het peleton getoond heeft hoe dat nu eigenlijk hoort, dat fietsen.

Die renner in vorm, mocht dat nog niet geweten zijn, dat ben ik. Ik ben zelfs in bloedvorm, hoe dat gekomen is, ik zou het begot niet weten. Zo zie je maar weer, er blijven altijd raadsels en mysteries in het leven te over...

Zoals je ouders maar al te snel na je geboorte beseften, een accidentje is rap gebeurd. Ziehier wat er gebeurt als je in je auto één moment onoplettend bent, en er voor je een mercedes met een trekhaak stilstaat op de openbare weg.


Voor de ongelovige thomassen, nog een foto.

Af en toe is er een sprankeltje hoop in het barre blogland, en wordt mijn genie er erkend. Dan mag je bijvoorbeeld in interactieve seminarievorm vertellen hoe je een blog maakt, of beter nog, een goed geschreven blog maakt, en dan word je gelokt door het feit dat er catering voorzien is op het seminarie.

Maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat niet zo te zijn, en mag je op je kin kloppen totdat de honger over is. Sommige mensen hebben toch echt wel geen stijl...

Wie er absoluut wel stijl heeft, is de vriendelijkste man van de VRT, de heer F. Deboosere, want afgelopen dinsdagavond heeft hij mijn avond verblijd door vol enthousiasme, goede bedoelingen en kennis van zaken uitleg te geven over het heelal en alles wat daar rond hangt. Daarbij professioneel bijgestaan door het materiaal in de volkssterrenwacht van Grimbergen, ook wel het Mira genaamd.

Er is ook een poging ondernomen om naar de sterren te kijken, maar daar stak het weer een wolkje voor, en verder dan een 150 maal vergrote glimps van de maan zijn we niet geraakt. Waarna al even enthousiaste vrijwilligers van het Mira urenlang uitleg hebben zitten geven over alles wat daar in dat gebouw staat. Fijn!

Om af te sluiten, wist je trouwens dat de maan 400 000 kilometer van de aarde staat?

De reis naar Marokko is in oktober gepland, wat daar volle ramadan periode is, en de voorbereidingen om mezelf aan die omstandigheden aan te passen zijn niet min. Omdat het daar dan overdag verboden is om te eten en te drinken, laat staan om een goeie boterham met boerehesp met een pint te drinken, leg ik me een ascetische levenstijl op, en heb ik tot dan alle drugs afgezworen. Cocaïne, heroïne, speed, het komt er niet meer in bij mij, en nee, je moet het niet vragen, ik heb geen paar gram op overschot meer.

Dat afzweren, dat moest ik ook wel een beetje doen van mijn dokter, want sinds kort zijn mijn rechterpink en die vinger ernaast al dagen onafgebroken aan het slapen (kun je nagaan hoe lastig het is om de m of de p te typen!), iets met zenuwuiteinden die verschrompelen door alle chemische rommel in mijn lijf, en een drugsvrije week moet dit verhelpen. Het enige waar ik mezelf nog aan overgeef, is soms eens een kop koffie, maar dat vind ik al meer dan zot genoeg.

Een fijne bijkomstigheid van die zuivering is dat ik eindelijk mijn eerste koers heb gewonnen. Hoe dat zo lang kon duren, ik, die zo bulk van het talent, ik snap het nog altijd niet.

Als je de smaak niet kent, wel de smaak van de overwinning is zoet, en dat het tegen twee supersterren van easystars was maakt het nog zoeter, en de kers op al die zoetigheid was dat het de Grote Prijs Ludo Diericksens was. Jawel, diezelfde Ludo die ik in nog niet zo lang vervlogen tijden uit volle borst stond aan te moedigen in Vlaanderens schoonste. Het is godverdomme een kleine wereld!

Die Hindu's hebben dat nog zo slecht niet gezien, reïncarnatie bestaat, en het bewijs is sinds kort in het Leuvense geleverd.

Het voorheen sportplaza geheten ronde rode bakstenen onding is herboren als sportoase, en ik heb er vandaag gezwommen, gebroebeld, gesaunad en geturksstoombad. Waarbij het broebelen het fijnst was, maar daar zal mijn voorkeur voor spuitwater vast en zeker wel ergens voor tussenzitten. Wat ook toe te juichen valt, is dat sinds de aandelenwissel er een ware metamorfose in de attitude van iedereen in dat gebouw is gekomen. Ze hebben de plaatjes van hun muren gehaald dat het er verboden is om er je fiets te stallen, en het onvriendelijke personeel is verwisseld voor sympathieke, aangename mensen met een goed, goed, doorgoed hart van koekebrood. Hoera!

Als het goed is, mag het ook gezegd worden, en vandaar: het is goed, vooral qua toeven dan, en vanaf vandaag ga ik geregeld naar de sauna, turks stoombad en broebelbad. Ik word nog een propere jongen!

Als hondstrouwe fan van Guido "Wat een kapsel" Belcanto (ik heb de man 2 keer zien spelen in 10 dagen tijd, en er telkens volop van genoten) heb ik besloten om iets terug te doen voor Guido en zijn fans.

Ik heb de afgelopen weken al een pak mensen geronseld om volgend jaar eind juni met de bus van België naar de champagnefeesten in Frankrijk af te zakken (deelnemers nog steeds welkom, nodig zijn een voorliefde voor champagne, een mondje Frans kunnen spreken en proper op jezelf zijn), maar sinds die optredens van de voorbije dagen is het opzet van die reis enigszins veranderd.

Het is de bedoeling dat die busreis volgend jaar onderweg opgevrolijkt wordt met live nummers van Guido, en ik zal de organisatoren aanschrijven om een plaatsje voor Guido op een van hun podia vrij te houden. Hij weet nog van niks, maar ik zie niet in wat hij er tegen kan hebben.

Inschrijvingsformulieren kunnen per mail en telefonisch besteld worden, en besef goed dat qua plaatsen op de bus het adagium "Op is op" geldt.

En om af te sluiten, nog een mooie foto:

In deze barre, bittere tijden vol van extremisme, haat, geweld en verdomd goed geschreven blogs is het gevaarlijk en misschien misplaatst om het volgende te zeggen, maar de kogel is door de ... eeeuuh ... moskee, Marokko is het volgende land waar ik naar op reis ga.

Waarom? Daarom, en ook een beetje voor Casablanca, de Atlas, de Sahara, Marrakesh, Fes en wie weet wat nog allemaal meer.

Mocht je er ook ooit eens zijn, ik geef het maar mee:

The Evil Eye

The power of the evil eye is a potent force for many Moroccans. One way of warding it off is to show the open palm of the hand, fingers pointing upwards. This 'hand of Fatima' (the Prophet's daughter) can frequently be spotted on stickers, painted on doors or as jewellery.

Zeg nu nog eens dat je hier niks kan opsteken!

In de trant van "Plastic bloemen verwelken niet", vandaag is het nummer van de dag van hij die breder dan groot was en het zo mooi zong: Een beetje verliefd! Lang leve het Nederlandstalig lied!

En de bollenwinkel is terug open. De warmte is uit de muren en uit mijn pc getrokken, de rust ten huize stielo is hersteld, en de ontbijtgewoontes zijn veranderd.

Sinds vorig weekend drink ik 's ochtends graag een coupe champagne, dat mag brut zijn, dat mag demi-sec zijn, en hell, dat mag zelfs rosé champagne zijn. En dan eet ik daar een of ander liflafje in toastvorm bij. Ouder worden, het is toch allemaal niet kommer en kwel, want tot kort was ik door die zelfgestookte alcohol 's ochtends altijd een halfuur blind, en ideaal om je te wassen of met de auto te rijden was dat toch niet.

Dat champagnedrinken, dat heb ik overgehouden aan mijn bezoek aan de champagnefeesten vorig weekend. Het concept van zo'n feest is even eenvoudig als geniaal, en meer dan wat champagne en dito boeren heb je niet nodig om er een feest van te maken. Voor geen geld kun je er een boekje kopen, en dan mocht je dit jaar bij 29 champagneboeren een coupe gaan proeven. Wat op 2 dagen een schier onmogelijke opdracht is, maar we hebben er toch maar het beste van gemaakt.

Het fijne er aan is dat het ieder jaar ergens anders is, en je je hele leven kan blijven gaan, totdat je alle champagnes die er zijn hebt geproefd! Wiiieeeeeee!










En dan na de inactiviteit op de blog nog wat goede raad: plastic rozen verwelken niet.

Was dat niet een J.G. die ooit eens het verschil tussen vrije en bevrijde tijd in een of ander krantje had uitgelegd?

Een ideale plek om te onthaasten en aldus van bevrijde tijd te genieten is/zijn de Kempen, want er is daar toch geen bal te beleven, en een nog betere plek is (of is het zijn?) de Nederlandse Kempen, want er is daar twee keer geen bal te beleven. En dat was dus waar we dit weekend waren, omzwermd door vuile beesten en Hollanders, maar bevrijd in hart en nieren.

Maar daar gaat deze post eigenlijk niet over, want op algemene aanvraag en wegens de aanhoudende hittegolf sluit deze blog zijn deuren tot nader order. Je had het wellicht al voelen aankomen, en indien je toch nog een blog van een idioot wil blijven bezoeken, voel je vrij om dit te bezoeken.

Niet alleen heb ik dit weekend de geneugten en het genoegen gehad om op 2 dagen tijd 3 stadsfeesten mee te kunnen maken, ik heb ook nog een geleende zonnebril gedragen en ben in dit prachtig warme weer met een veel te veel hijgende hond gaan wandelen. Druk. Druk. Druk.

Bij die feesten stak het Wulpse feestgedruis er met kop en schouders bovenuit, en dat was niet alleen omdat de muzikale omkadering verzorgd werd door de plaatselijke fanfare en iemand met een voorkeur om nummers van André "Ons veel te vroeg ontvallen" Hazes te draaien, of alleen omdat je er live op de old fashioned way boter kon zien maken, of alleen omdat er potten gedraaid en gebakken werden, of graan gedorst met een vlegel dat het geen naam had, worsten gebarbecued en frisse pinten in een verzengende hitte werden getapt, nee, het was alles van dat, en nog veel meer, want de klapper op de vuurpijl was ongetwijfeld de verkiezing van de schoonste koei.

Waarbij er een lama met een identiteitscrisis babegewijs probeerde om tot mooiste koebeest verkozen te worden, maar in haar jeugdig enthousiasme en wars van enige kennis over het gedrag van een Vlaamse koe over de hekken sprong, waarbij ze meteen haar kansen om gekozen te worden verbrodde, want welk zichzelf respecterende koe van het blauwwitte ras of kachtelgat springt over een hek van anderhalve meter? Juist, geen enkele, en dus terug naar Andes voor die lama. Feest!

Op een dag als deze is het klaar als pompwater dat waar dit land nood aan heeft, extra feestdagen zijn. In het bijzonder feestdagen waarbij je een dag congé krijgt, want alvast ik word daar blijer van, en ik hoop van u hetzelfde.

Vandaag ben ik dan ook Vlaming op en top, over een dag of tien ben ik de grootste belgicist die je kan vinden, en om mijn Europees gevoel wat op te krikken, is er dringend een Europese feestdag nodig, met dito congé dag. Dan zie ik ook nog ruimte voor een wereld feestdag, en op je verjaardag zou je, als de wereld juist en rechtvaardig zou zijn, eigenlijk ook een dag vrij moeten krijgen. En omdat moeders heilig zijn, ook op de verjaardag van je moeder, en dan ook bij je vader, want anders is die uit de bak gebeten. Iedereen is iemands kindje, en het zou de wereld een mooiere plaats maken.

Wat trouwfeesten vermoeiend maakt, is dat ze fijn kunnen zijn, of was dat nu omgekeerd? Ongegeneerd op AC/DC en de Bloodhound Gang je gang kunnen gaan, en een hucklebuck in volle glorie kunnen aanschouwen, waar kan je daar anders nog voor terecht, behalve in het Oostblok of ergens in een ontwikkelingsland? En dan moet je er harde valuta voor betalen.

Kortom, Benedikt en Kim, merci voor jullie fijne feest!

't Is zelfs geen intellectuele luiheid meer, maar gewoon pure, simpele, ouderwetse leegheid. Waarom nog wat tekst typen als wat prentjes en nummers volstaan.

En geef toe, die koe, die is er vlak op. En al dat inscannen, pfffft, ook lastig hoor!


1


2


3


4


5


6

Intellectuele luiheid is een mooi iets, en kan niet te veel gekoesterd worden vroeger, nu en later. En één beeld zegt soms meer dan duizenden woorden, kun je nagaan wat tientallen beelden en zelfs een paar video filmpjes zeggen?

Vandaar, check this out, en vergaap u aan de souplesse en stijl van de easystars in los Pyreneos! Arriba, arriba!

Na de dood recht in de ogen gekeken te hebben, en eens goed gelachen te hebben, gaat het leven gewoon verder. En daarbij heb ik beslist om gezond te beginnen eten.

Vandaag had ik een ananas, kersen, druiven, appels, bananen, en aardbeien gekocht, en nu ben ik mottig van al dat fruit op te eten. Op naar het frietkot!

Gevoelige lezertjes kunnen best deze post overslaan, want het zal er niet mooi aan toegaan.

Het fietsen in de Pyreneeën de voorbije twee weken ging goed, tot de afdaling van de Superbagnères. De beklimming daarvan volgde op de beklimming van de Portillon, en gebeurde onder een loden zon, want Frankrijk was in wettige staat van hittegolf. Moeizaam was ik boven op die Bagnères, nee nee, het was geen gewone Bagnères, het was een Superbagnères, geraakt, zigzaggend over de weg, vloekend op die tien kilo te veel die ik naar boven moest slepen en op mijn drinkbussen die zo rap leeg waren.

Daarmee in schril contrast staand was de afdaling plezant en vlotjes, totdat ze daar opeens wat rare bochten op elkaar deden volgen. Ik remde, slipte, kreeg een klapband, en ging in een haarspeldbocht overkop. Om daarna met mijn linkerkant over de weg te schuren en tot stilstand te komen in de graskant, tegen een borduur, met wat gras en een bloemetje in mijn helm.

Op het eerste gezicht ziet alles er nog goed uit.





Op het tweede gezicht was dat wel even anders.



Mijn voorwiel had duidelijk zijn beste tijd gehad, en als je wat nader naar mezelf kijkt, zie je dat er ook wel een en ander mis is. En deze keer is het niet enkel die lege, starre blik in mijn ogen, en dat kwijl dat altijd uit mijn mondhoeken naar beneden druipt.


Mijn pols zag er niet tiptop uit, maar die kwam me wel van pas om bij het bezoek aan Lourdes de rij wachtenden voorbij te steken, want iemand met stigmata krijgt daar nu eenmaal voorrang.


Een tattoo op mijn bovenarm was ook al niet meer nodig, scarification is het nieuwe zwart.


Mijn oog ziet er hier nog relatief goed uit, maar toen ik een dag of drie later iets aan een vrouw in Bagnère-la-Bigorre vroeg, liep die al gillend weg. Die foto's bespaar ik jullie.





Mijn borstkas en benen waar precies bezocht door klauwen van de beren die ze in de Pyreneeën losgelaten hebben, en dat lelijk canvas truitje kan ik ook eindelijk wegsmijten. Nog een geluk bij een ongeluk!

Maar goed, ik ben er heelhuids, eeuh, neen, zonder iets te breken vanaf gekomen. Laat ik het er op houden dat ik de volgende bergen ietsje trager ben afgedaald...

"And now, the end is near; and so I face the final curtain."

Of dan toch voor twee weken, en dan nog enkel voor deze blog, want dat is de tijd die ik vanaf morgen zwetend en zwoegend in de Pyreneeën zal vertoeven. Waarbij ik in de fysieke onmogelijkheid zal zijn om hier iets te posten, omdat ik overdag op de fiets dien te zitten, en 's avonds op een tuinstoel met een pint in mijn pollen en een stuk brochette of kip in mijn bord. Het beloven drukke tijden te worden!

Bij mijn afwezigheid kun je voor dringende zaken altijd contact opnemen met mijn manager, en je mag ook altijd een bemoedigend sms'je naar mijn gsm sturen gedurende die twee weken om me een hart onder de riem te steken. Zolang het maar een sporthart is (jaja, er mag hier ook eens gelachen worden)!

Voor de toevallige lezers die op deze blog terecht komen omdat ze bijvoorbeeld op google op "bloedzuiger+ademhalen" of "khomeini+bewustwording" hebben gezocht, dat berichtje mag naar 0479 790 329 gestuurd worden.

Het voedsel bij uitstek van een coureur die straks 2 weken op vakantie gaat in de Pyreneeën, en daar op een kilometer of twintig van Lourdes verblijft, is rap gekozen.

Als renner heb je suikers nodig, gezien de inspanning die je op die cols toch levert, en een zekere luchtig- en lichtheid, want je moet je eten zelf mee naar boven pakken. Daarbovenop komt dat Lourdes een bedevaartsoord is, en je van onze lieve heer net dat tikkeltje meer kan krijgen, als je maar genoeg bidt.

En zo kom je al rap uit op dit eten:


Mmmmm.

Vandaag met stip binnengekomen in mijn top tien van favoriete landen aller tijden, het tussen Estland en Rusland geprangde en veel te miskende Litouwen, land van Litouwers en eeeuh... Litouwers?

Ik had een koppel Litouwse inboorlingen over de vloer, en nadat die constant hadden staan knikken op wat ik hen zei heb ik ontdekt dat twee van die pipo's geen Engels konden, maar toch de elementaire beleefdheid hadden om instemmend te knikken en een geboeide interesse aan de dag te leggen voor wat ik zei. Kijk, een land dat zijn onderdanen deze principes bijbrengt, kan geen slecht land zijn.

De vraag van de week met dat ik die Litouwers op visite had, is of Lee "I can see clearly now the rain has gone" Towers zijn naam een woordspeling is op Litouwers. Dat wil ik wel eens weten...

Gone are the dark clouds that had me down
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day

Soms zegt een foto meer dan ik-weet-niet-hoeveel-woorden!



Wat "ze" ook mogen beweren, wanneer "ze" zeggen dat het volstaat om eens een kilometer of 3 of 4 te lopen vooraleer je aan de 20 kilometer van Brussel begint, geloof "ze" vooral niet, die stemmen in je hoofd. Het is een samenzwering.

Je moet goed gek zijn om zoiets doen, want ook al is je conditie tip top, je getrainde quadriceps van het fietsen zijn je alleen maar tot last tijdens het lopen, en je benen staan na een tiental kilometer op ontploffen. Ik ben er een beetje van verschoten, maar fietsen en lopen zijn dus twee totaal verschillende sporten. Wie had dat ooit durven denken?

En dan denk je dat je de weeromstandigheden meehebt, maar dan moet je je post op je blog met barstende koppijn schrijven, want het zou wel eens goed kunnen dat je een zonneslag te pakken hebt. En je voeten zijn totaal in frut, met blainen? bleinen? blèènen? langs alle kanten, en je moet achterwaarts de trap op, omdat voorwaarts niet meer lukt.

Maar goed, volgende keer beter! Voorwaarts!

Mijn tandvlees voelt zich de laatste tijd niet zo lekker, 't is precies of dat het een voorgevoel heeft dat ik er binnenkort weer eens met het volle gewicht op zou kunnen zitten. Wat op zich geen zo'n vreemd idee is, wetende dat het binnenkort de 20 km van Brussel is, ik daar aan meedoe, en zoals altijd voor die dingen mijn voorbereiding meticuleus uitgestippeld en afgewerkt is.

De voorbereiding bestond uit de 3.4 km die ik eergisteren ben gaan lopen, en uit het passen van het shirt dat ik zondag zal dragen. Dat kan weerom niet mislopen, al zal het dan meer op karakter, inzet en intrinsiek talent dan op training, conditie en gezond verstand moeten gebeuren! Succes verzekerd!

Voor al die luieriken die het niet zien zitten om het boek te lezen, en voor die nog luiere luieriken die zelfs te lui zijn om de fillem te gaan zien, wel, voor precies die mensen ben ik zo goed om hier te verklappen wat de Da Vinci code nu eigenlijk feitelijk is.

Het is simpel, die code is de code van de bankkaart van Leonardo. Voila, 12 euro uitgespaard door het boek niet te kopen, en 7 euro uitgespaard door niet naar de cinema te gaan. Die 19 euro mag je netjes op mijn rekening storten, met de vermelding "Geen dank".

En wat was dan die code, waar zoveel heisa in de media voor is?

Wel, in zijn tijd waren de banken nog veel minder gesofisticeerd dan nu, en kon je nog bankcodes kiezen die uit dezelfde 4 cijfers bestonden. In het geval van Leonardo Da Vinci (die da, moet dat met een hoofdletter of niet?) was dat 7777, en het is geen wonder dat we dat nu nog weten.

Da Vinci, verre van een uil, had namelijk een geheugen als het dak van de villa in de Tivolistraat nr 51. En daarom koos hij 7777, lekker gemakkelijk te onthouden. De eerste 7 nam hij omdat hij christelijk was, en er zeven goede werken zijn, de tweede 7 omdat hij christelijk was, en er 7 hoofdzonden zijn, de derde 7 omdat hij eens 7 biefstukken na elkaar had opgegeten, en de laatste 7 omdat hij ook ooit eens 7 biefstukken na elkaar had uitgekotst. Want een maag kan geen 7 biefstukken verwerken, laat ons een kat een kat noemen.

Nu, dat volstaat nog niet om te weten dat zijn bankcode 7777 was. Zelfs met bovenstaande mnemotechnische middeltjes kon hij dat nog niet onthouden, waardoor hij die code te pas en te onpas met een zeer cunning plan (a plan so cunning that you could pin a tail on it and call it a weasel) in spiegelschrift op al zijn schilderijen, etsen, litografieën, poëzieboeken van vrieden en weet ik wat nog allemaal meer schilderde, etste, litografeerde en tekende. Met de vermelding van "tip tap top, de code staat er op" erbij.

Voila, genoeg uitgelegd, en het zou me niet verwonderen als een of andere snuggere puberale puistenkop deze post integraal als boekbespreking durft in te dienen.

Voorwaarts! En dat allemaal omdat ik vandaag naar een film over een onmogelijke opdracht ben gaan kijken!

Ik ben de eerste om het toe te geven, ik heb er geen probleem mee om van kleine dingen gelukkig te worden, en evenzeer kan ik onuitstaanbaar zijn omwille van terug die kleine dingen, al zijn het dan wel andere dan die eerste. Het zou anders nogal wat geven...

Op de volgende link moet je inloggen, bah, maar inloggen kan met de gebruikersnaam frietvet en paswoord hopsa. Hopsa, als dat geen service is.

Bijvoorbeeld van dit filmpje word ik diep gelukkig, het gezicht van de geïnterviewde als hij voorgesteld wordt vind ik fantastisch, en ook zijn antwoorden op de vragen zijn van een niveau dat een betere politieker of voetballer haalt na jarenlang in het vak te zitten.

Als je er wat meer wil over weten, dat kan, maar het hoeft niet.

En groepen die gnarls barkley heten zouden verboden moeten worden, want ik kan dat bijna niet uitspreken, terwijl ze fantastische muziek maken, waar ik, alweer, diep gelukkig van word.

Lap. Het is weer zover. Zowat ongeveer telkens met het spruiten of vallen van het blad wordt mijn afdeling hervormd, een mens wordt er een beetje moedeloos van. Maar ook in moeilijke dagen mag men nog eens lachen. Als dat al niet meer kan...

Al is het maar als een kip met kiespijn of een kleine garnaal.

Er zijn twee soorten mensen in het leven, lopers en coureurs. En ja, voor de volledigheid, er zijn ook nog de mossel noch vissen, de mountainbikers.

Waar lopers eenzaten zijn die enkel willen afzien en het licht niet in andermans ogen gunnen, zijn coureurs sociale mannen, die er van houden iets van de wereld te zien en die de geneugtes des levens volop weten te smaken, er daarbij niet voor terugschrikkend om te stoppen, hun fietstruitje in tweeën te snijden, en er een oud vrouwtje mee te omwikkelen tegen de kou.

Een loper, die je zie namelijk altijd alleen lopen, dat praat tegen niemand, gaat niet op het einde, en al zeker niet halverwege (de gedachte alleen al!) een terrasje doen, terwijl een coureur over het algemeen babbelend langs de wegen kan aangetroffen worden, als hij tenminste al niet gedaan heeft met koersen, en dan maar in zijn natuurlijke biotoop, op een terrasje, zit, of ergens halverwege alvast een terrasje doet om te oefenen. Een mountainbiker zit daar een beetje tussenin, dat is meer een scampus of een gambum.

Om maar te zeggen, ik wil het over koers hebben, en meer bepaald over topkoers. Zaterdag startte de Giro d'Italia in Seraing, de parel aan de kroon van Waalse vervallen industriesteden waar geen fluit te doen is, behalve in 2006 de start van de ronde van Italië dan. En waar geen fluit te zien is, behalve massieve communistiche architectuur en verroest ijzer.

Elio en de rest van de Waalse vrienden hadden gezorgd voor gratis parking, gratis bussen, en nog net geen gratis drank en worsten, dat was daar prima in orde. Dat mag ook eens gezegd worden.

Zo'n ronde, dat brengt ook Italiaanse taferelen teweeg, met veel donkerharig en -ogig schoon op straat, en met flikken die Polizia op hun brommer hebben staan. En die design kostuums hebben! Hoera!


Proper!


Koers!


En toen waren mijn pillen plat!