Een sportman die zijn sport serieus neemt, kan het beter niet te nauw nemen met wat hij allemaal uitsteekt in het weekend. Dit heeft als gevolg dat ik zaterdagavond thuis gebleven ben, gedeeltelijk omdat ik 's zondags begin te verhuizen, maar vooral omdat de koers, en bij extrapollatie de triathlon, in bed gewonnen wordt. En de uren voor twaalf uur tellen dubbel, wist mijn mama en ongetwijfeld ook de jouwe altijd te zeggen. Avondmarkten in Kortemark, het nachtleven in Gent, de oude markt in Leuven, het zei me allemaal niks vandaag, ik zou wel wat bloggen.

Op een vrijdagavond naar de Kaminsky gaan kan nog net, maar veel meer kan ik me niet permitteren, wil ik op 18 september een modderfiguur slaan in de Mechelse triathlon. Waar ik als zot voor train, ik zwem, ik fiets, ik zwem en ik fiets, en ik fiets en ik zwem, ik doe ganse dagen niks anders meer. De laatste twee weken heb ik al 150 kilometer meer gefietst en 8 kilometer meer gezwommen dan in de andherhalve maand er voor, kun je nagaan. Lopen doe ik niet in mijn voorbereiding, daarvoor ligt het trauma van de dodentocht nog te vers in het geheugen. Je mag die achttiende september trouwens in dikke drommen komen supporteren, je zal me gemakkelijk kunnen herkennen aan mijn zwembroek, terwijl iedereen anders een wetsuit zal dragen. Maar aan die moderne nieuwlichterij voor watjes doe ik niet mee!

Op zo'n vrijdagavond zie je trouwens vogels van allerlei pluimage in de Kaminsky. Het gaat van de obligate marginaal, overgewaaid uit de Pigeon d'Or, die pintjes drinkt uit cola glazen, over mezelf die normale pintjes drinkt, tot de hele dikke mens Frank Vanderlinden, die cola drinkt uit cola glazen, ondertussen zijn hele hebben en houden in 3 plastiek zakken meesleurend, ik vraag me af of die mens eigenlijk nog een dak boven het hoofd heeft. Man, wat is die Frank verdikt zeg. Ik heb die al een hele tijd niet meer weten optreden, en misschien moet Frank dat maar weer eens beginnen doen, kwestie van toch wat lichaamsbeweging te hebben. Ziezo, ik lever nu al gratis en voor niks tips aan bekende vlamingen, deze blog neemt iedere dag opnieuw een nieuwe en onverwachte wending! Hoger! Verder! Nieuwer!

Verhuizen is mijn tweede natuur geworden. Van 't weekend is het weeral prijs, ik vertrek na een maandje uit de Tivolistraat.

De redenen van mijn vertrek uit deze wondermooie villa zijn talrijk, maar laat ik het houden op het feit dat de douche levensgevaarlijk is, het huis binnenin compleet uit bordkarton lijkt opgetrokken te zijn, de huisbaas een melker, ook van huisjes, en dat er een paar wakke plekken en watervalletjes in het huis aanwezig zijn.

Ik ga terug in Kessel-Lo wonen, waar ik ooit een jaartje gewoond hebt, en waar er zo mogelijk nog meer marginalen wonen dan in Heverlee, Mechelen en Merelbeke samen. Dat kan niet slecht aflopen!

Deze week was het in Koksijde weer tennistornooi geblazen, en vandaag zondag was de finale. Waar niet veel over kan gezegd worden, behalve dat het slaapverwekkend was door de vele fouten die Caroline Maes en Manege Vergos maakten, het druilerig weer was, en de bezetting van het tornooi niet meer is wat die ooit geweest was. Geen Sabine Appelmans, Dominique Monami, Justine Hénin of Kim Clijsters meer...

Wat wel kan gezegd worden is dat Sabine Appelmans aanwezig was, zij het niet om te tennissen, maar om de jeugd een hart onder de riem te steken, getooid in een fleurig vestje met truzels, en in spierwitte all stars. Wat Grant kan goedkeuren, en wat de moderubriek voor dit jaar afsluit.

Iedereen lacht als ik hen vertel dat ik een kwarttriathlon ga doen. Alsof ik na de dodentocht hier ook weer niet in ga slagen...

Ik snap ten volle dat er wel eens gegrinnikt of geginnegapt werd wanneer ik zei dat ik 100 km in één keer zou wandelen, daarbij pertinent weigerend om te trainen, want ik wandel niet graag en dat is voor oude mensen, daarbij geen lessen trekkend uit het verleden, maar als het gaat om de combinatie van anderhalve kilometer zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen, dan moet er daar niet flauw over gedaan worden, lachen hoort hier ook al allerminst thuis, want daar durf ik wel eens voor te trainen.

Ik ben al ingeschreven, mijn naam staat al op de deelnemerslijst, en dat voor de schappelijke prijs van 16,5 euro. Totdat ik de kleine lettertjes las, en zag dat je bij het zwemmen verplicht bent om een wetsuit te dragen. Maar de organisatie zit goed in elkaar, en er stond zelfs een link op de site waar je zo'n pak kon huren. Waar blijkt dat dit 50 euro kost, en je het minimum voor een week moet huren. Grrmmppff.

Als alles goed gaat, doe ik op 18 september mee aan een kwarttriathlon in het Mechelse.

Op hun site kun je ergens lezen:

Er wordt een rangschikking opgemaakt voor 4 categorieën:

Cat 1: heren senioren - Cat 2: heren junioren - Cat 3: heren veteranen tot 50 - Cat 4: dames - Cat 5: heren veteranen ouder dan 50

Ik lees zo'n dingen graag. Het doet me denken aan een Monty Python sketch, en dat kan nooit missen.

Ik had het eigenlijk vooraf moeten weten. Een Ferrari doet nu eenmaal ook niet mee aan de rally van Finland. Als je lichaam gebouwd en getraind is op pure snelheid, moet je niet deelnemen aan een wandeltocht die je met een slakkegangetje langs boerenwegels door Brabantse velden leidt.

Om maar te zeggen, ik heb ook dit jaar weer niet het einde gehaald van de Dodentocht. Wat op de tracking site duidelijk te zien is, wanneer je het nummer 5861 ingeeft. Om kwart voor acht 's ochtends ben ik in de Palm brouwerij in Steenhuffel gesneuveld, na een helse odyssee van meer dan 53 kilometer. Wat ik wel mooi vind, is dat er op die site nu staat dat ik me vermoedelijk bevind op 93.57 Km, tussen Mariekerke-Kerk en Branst-Zates. Terwijl de tocht nu toch al een paar uren afgesloten is.

Alles ging goed, tot rond kilometer 50, toen Pieterjan en ik opeens merkten dat we plots door iedereen voorbijgewandeld werden, bij voorkeur door oude mensen waarbij je, mocht je ze tegengekomen aan een kruispunt, de drang zou hebben om ze de straat helpen over te steken, en dat we op een sporadische, veel te dikke rus, niemand meer inhaalden.

De laatste 3 kilometer naar Steenhuffel waren een hel, waarbij we constant trager begonnen te wandelen, wat meer en meer op het schuifelen begon te lijken dat je wel eens in een rusthuis ziet. Mijn goede been wou wel nog, maar mijn linker had niet veel goesting meer. De dodentocht is eigenlijk een goede voorbereiding op de oude dag, want dan zul je ongetwijfeld ook een goed en een slecht been hebben, en zeker één slechte heup. Als je nu al eens wil weten hoe het voelt om oud te zijn, raad ik je aan om volgend jaar met de dodentocht mee te doen.

Ikzelf hou het voor bekeken, die dodentocht, mij zul je daar niet meer zien, behalve als supporter dan, want ik heb nu wel gemerkt dat wandelen niks voor mij is. De weersomstandigheden waren ditmaal ideaal, en nog geraak ik maar een beetje over halfweg. Als ik dat tochtje ooit zou willen uitlopen, zou ik moeten beginnen trainen, ieder weekend een lange wandeling in de duinen of de Ardennen, en ik heb nu eenmaal wel wat beters te doen.

Wat ik wel nog wil doen, is mijn groot respect betuigen aan Pieterjan, die samen met mij gesneuveld is, aan Karlien en Bert, die het tot kilometer 68 hebben uitgezongen, aan Lore voor de logistieke steun en het lekkere eten, en vooral aan Sylvie, die 78 kilometer ver is geraakt. Respect!

Shit. Ik zag zonet een lichtflits, quasi direct gevolg door een donderslag bij heldere hemel. Oorverdovend, en ik denk niet dat ik ooit al de bliksem zo nabij heb weten inslaan. En ik moet vanavond starten in de dodentocht, het belooft weer een pretje te worden...

Brrr.

Ik loop hier rond als een kieken zonder kop, met een ei in mijn broek. Zenuwachtig. En dat allemaal omdat ik vanavond, vannacht en morgen wat ga wandelen in het Bornemse. Een mooie streek bij nachte, weet ik nog van vorig jaar, hoe het er in klaarlichte dag uitziet hoop ik dit jaar te ontdekken, door om 7 uur 's morgens nog altijd aan het wandelen te zijn.

Bemoedigende berichtjes mogen altijd naar mijn GSM gestuurd worden, als is het is om mij te ontmoedigen of om te lachen met mijn miserie, gelieve je te onthouden!

And you jerk it out!

Ik was beter bij moeder thuis gebleven de laatste paar dagen, me stilletjes in mijn bed voor alles en iedereen verborgen houdend, er voor zorgend dat ik niets deed, want dan kon ik ook niks fout doen. Ik zou waarschijnlijk ook beter thuis blijven de komende dagen, want het lijkt er niet direct op te beteren. Ik geloof dat mijn karma van de laatste paar dagen niet echt tip top is, niet één ding is goed gegaan sinds maandag.

Ik heb al een kastdeur op mijn kop gekregen, recht op mijn neusbrug, waardoor het nu lijkt of ik in Mechelen ben geweest of dat ik gevochten heb en een serieuze toek op mijn neus heb gekregen, ik heb spaghettisaus laten aanbranden, iets wat me al jaren niet meer overkomen was, vanmorgen ben ik in de douche uitgegleden, al vallend heb ik het douchegordijn meegetrokken, om uiteindelijk op mijn kop te landen, hoofdpijn en een buil is mijn deel, op mijn werk loopt het ook al niet op wieletjes, en mijn stoelgang is niet meer wat die ooit geweest is.

Nu is de verhuurder van waar ik sinds kort woon langsgeweest, en die heeft de huurprijs zomaar verhoogd met 100 euro. Indexatie noemt die dat, waarop ik zei dat de index het laatste jaar niet direct met 10 procent was gestegen, maar toen dreigde hij er nog meer bij te doen. Met andere woorden, ik wil weg waar ik woon, want zo'n klojo huisjesmelker hoef ik niet als huisbaas.

Maar het zou wel eens kunnen dat al dit slechte de voorbode is van wat me vrijdag ten deel zal vallen, wanneer ik blijgezind en gezwind de 100 kilomoters van de dodentocht in het Bornemse zal afstappen. Er hoort nu eenmaal evenwicht te zijn in de wereld, en ik die honderd kilometer in één stuk wandel, daar moeten dan wel een heel pak slechte zaken voor gebeuren vooraleer dat het natuurlijk evenwicht hersteld is.

Hopsa. Internet terug. Kan weer bezig zijn. Geen folk gehoord. Weekend was fijn, moe. Drankstop. Rookstop. Stop. Sportstart. Zwem. Zal zwemmen. Zal wandelen. Ben oud. Wandelen = oude mensen. 100 kilometer = zeer oude mensen. Nu vrijdag. Stap, stap, stap, stap, en nog vele malen stap. Gat en spieren doen al pijn bij de gedachte. Lessen trekken uit het verleden. Of toch niet. Ook weer niet zo oud.

Het is een weekje stil geweest, maar verhuizen kruipt alleszins niet in je koude kleren, en het feit dat je in je nieuwe huis nog geen internet connectie hebt helpt ook al niet. Langzaam maar zeker valt alles echter op zijn pootjes, en binnenkort kan ik vanuit mijn ruime tuin bloggen.

Het zal een compleet nieuwe dimensie geven. Ik vermoed bijvoorbeeld dat ik vanaf nu veel meer zal mijmeren over vroeger toen je nog buiten kon spelen, het groen, de vogels en de beestjes, kortom, het zal een blog voor oude, saaie zakken worden. Wat precies overeenstemt met mijn lezerspubliek denk ik, dus die zie ik niet zo direct weglopen van die nieuwe stijl.

Voor de rest, dit weekend is het folkfestival, dus veel hoef je hier zaterdag en zondag niet van mij te verwachten. Allemaal de groeten, en goed weekend!