Het spannendste dat ik vandaag al gedaan heb, behalve dan naar hier komen om deze post te schrijven, was de afwas doen, en zo hoort het ook op vakantie. Lekker lang uitslapen, een beetje lummelen, en wat mijmeren over hoe het zou zijn op de skipiste, op een koude mistige dag, vanuit een lekker warm appartementje. Zeker na 2 dagen snowboarden in een gebied waar amper sneeuw ligt, en na een supervermoeiende Tjechie reis. Ik hou er van als een plan werkelijkheid wordt!

Het spannendste wat ik vandaag al gezien heb, was een slippende Renault Clio op de haarspeldbocht voor het appartement, en slippend naar de afgrond. Maar die kon nog net corrigeren, dus het was spannend zoals het hoort. Vanavond hoop ik nog een aantal spannende dingen te zien, want na een dag lummelen ga je voor een deftige apres ski.

Dit is trouwens ook de duurste post die ik ooit geschreven heb, ik heb hier 5,5 euro mogen dokken voor een halfuur, en de connectie snelheid is nog trager dan wat ik in Afrika meegemaakt heb. De Fransen kunnen duidelijk nog een lesje leren van de Tjechen in correcte prijszetting, want daar krijg je waarschijnlijk gedurende een maand een eigen glasvezelverbinding met de buitenwereld voor 5 euro.

Dat ik vandaag niks gedaan heb, dat heeft alles te maken met gisteren, wat een complete offday was. De eerste dag snowboarden ging wonderwel, ik oefende reeds mijn jumps om show te kunnen geven in het snowpark, maar op dag 2 liep alles fout wat fout kon lopen. Ik ging constant op mijn bek, en het plan was om via de skipistes de oversteek te maken naar de overkant van de berg, want niet gemakkelijk was. Toen we eindelijk na de middag, na 20 keer te vallen, iets konden eten, bleek ik nog eens mijn ipod nano kwijt te zijn gespeeld. Die ligt nu ongetwijfeld nog altijd in de eeuwige sneeuwvelden, het is een witte. Enkel als de aarde genoeg opwarmt dat er geen sneeuw meer in de Alpen ligt heb ik een kansje om die terug te vinden, dus vanaf nu duw ik extra hard door op mijn gaspedaal, en zit ik in de winter deuren en ramen wijd open. Mijn knieen waren compleet kapot na al die valpartijen, dus besloot ik direct terug te keren naar huis. Dat was echter niet zo gemakkelijk gedaan, want de enige weg terug was via een pannekoekenlift, die nogal heftig startte, en waardoor ik er niet kon op blijven rechtstaan op mijn snowboard, ook al compleet vermoeid zijnde van al mijn valpartijen. Ik bleek dan nog ook eens mijn kaartje van het gebied verloren te zijn, en ik mocht de berg naar boven tjaffelen. Niet vooraleer echter het enige gedeelte dat nog geen pijn deed pijn gedaan te hebben, want na nog een aantal keren die pannekoekenlift te proberen, waren die in al even erbarmelijke toestand als mijn knieen. Ik moet ergens iets misdaan hebben, denk ik...

Ik denk niet dat de gemiddelde Tjech veel op reis gaat. De schoonste madammen ter wereld lopen er rond, overal in het land, het maakt niet uit waar je bent, waarnaar je kijkt of hoe laat het is, altijd zijn er tal van schone Tjechische kinderen in de buurt, soms zelfs zoveel dat het pijn doet aan je ogen. En een pint op café kost er twee keer niks, voor een halve lieter Gambrinus, Staropramen of Budweiser (de echte Tjechische that is, niet de Amerikanska shit) betaal je afhankelijk van de streek en klasse van het café tussen de 17 en 25 Kronen voor een halve liter, wat neerkomt op tussen de 22 en 35 frank. Ik zeg het nog in franken, want in euro's klinkt het nog belachelijker.

Met dat zowat alle drijfveren om naar het buitenland op reis te gaan ontbreken, blijven ze allemaal thuis, waardoor dat die madammen daar blijven rondlopen, zodat ze niet op reis gaan, en zo kom je al snel in een vicieuze cirkel terecht. En zoals grant taylor maar al te goed weet, het is niet gemakkelijk om daar uit te geraken, altijd wordt je opnieuw naar beneden gezogen.

Afgezien van het feit dat Tjechië daarbovenop nog eens een architecturaal een schoon land is, waarbij je al snel het woord pittoresk of jugenstil te binnen schiet, is het echter ook een hard land. In een bepaalde club dacht ik er aan om de schoon kinderen aan de deur te triëren, en enkel de minder knappe binnen te laten, want als je een dansclub te vol met schoon madammen steekt, komt daar ongetwijfeld heibel van, en ik kon het gewoon ook niet meer aan. Zowat het enige wat ik daar zei was iets in de trend van 'Oempf', want daar stond dan weer zo'n kind knap te wezen. Omdat dat misschien een beetje een te drastische maatregel was, heb ik dan maar mijn bril afgedaan, dan zag ik dat zo niet meer, en zag ik ook niet meer dat ieder schoon kind je diep in de ogen kijkt, wat je telkens ietwat wee in je buik doet worden.

Ik zal misschien ooit nog eens meer vertellen over de lotgevallen van Vaclav, Pavel en Pipo in Tjechië, want zo werden we daar genoemd, maar nu zal ik jullie op je honger moet laten zitten, ik moet mijn valies nog maken om morgen zum skifahren zu gehen. Wat ik wel nog wil meegeven, is als je me ooit tegen het lijf loopt, je eens moet vragen wat ik van Monica in Brno denk, want ik heb daar iets voorgehad dat ik zelf niet kon geloven, ik kan het trouwens nog altijd niet geloven.

Ciao, en hou het wat deftig op de commentaren in mijn afwezigheid, want wat was me dat allemaal?

Dit zal waarschijnlijk mijn laatste post zijn voor dit jaar vanuit België, want binnenkort vertoef ik meer in het buitenland dan dat goed voor me zal zijn.

Het begint met de P-reis naar Praag, waarna ik in Val Meunier of zoiets ga skiën, waarna ik nog een bezoekje breng aan Schotland, en meer bepaald Glasgow.

Dus de volgende post is in het Tjechisch (ik kan al misschien zeggen in die taal, proc, protsj uitgesproken, en zeggen dat ik goed tjechsich spreek, mlivu dobre tjeski, al zal de spelling hiervan wel mis zijn), de volgende in het Frans (ik kan al vloeken in het Frans, merde, en vragen of iemand met mij wil slapen, voulez-vous coucher avec moi), en daarna in het Schots (waar ik weeral in kan vloeken, shite, en ik een speech kan afsteken over keuze, ..., I chose not to choose life, I chose something else, ...).

Dus dat ziet er goed uit!

Er zijn vele redenen om feest te vieren.

Zo is dit mijn 300ste post ooit (ik hou dit bij in een dagboek), en zo is het dat ik 64 lezers heb. Toch volgens Google analytics, want die beweren dat er 64 terugkerende pipo's zijn die dit pareltje bezoeken.

Al zullen er daar nog wel wat dubbels inzitten. De meeste mensen hebben vandaag de dag twee pc's, dus heb ik nog 32 lezers. Als er een koppel 3 pc's hebben, stel bijvoorbeeld de helft, heb ik zeker nog 16 lezers. En dan hou ik nog geen rekening met mensen met meer dan 3 pc's, want als ik die meetel, moeten er nog iets van een 12 lezers overschieten. Pak dan dat er van die 12 nog een aantal paranoïde mensen tussenzitten, die alles van geschiedenis altijd verwijderen, blijven er daar nog een 6 stuks van over.

Van die 6 zullen er dan nog wel een paar zijn die via google of een andere zoekrobot toevallig twee keer op mijn blog zijn uitgekomen, zegge en schrijve pakweg 4, en bijgevolg kan ik met een aan zekerheid grensende waarschijnlijkheid beweren dat ik 2 terugkerende lezers moet hebben.

Omdat ik graag lees wat ik zelf geschreven heb, val ik er ook van af, en ben ik dit eigenlijk voor die ene persoon aan het schrijven. Geniet er van!

Ik heb oren die graag flapperen, en wanneer ik iets hoor over sport, dan beginnen die al te flapperen. Telkens wanneer ik nog maar iets over een koersfiets hoor, is het prijs, en wanneer ik mag meedoen aan een skwasj toernooi, is het al helemaal feest. Kun je nagaan wat dat zaterdagavond in de Killshot, het Leuvense Istanboel der edele skwasjsport, voor geflapper was?

In tegenstelling tot in het echte leven, is het in sport niet de intentie die telt, maar het doel, met name de totale dominantie, en in de benadering van sport huldig ik dan ook een machiavellistische aanpak. Dus op het skwasjtornooi dit weekend in de killshot was ik vooraf van plan om de finale te halen, en die stijlvol en gracieus te winnen.

Was me dat even een koude douche, want de eindbalans was dat ik in de voorronde 2 van de 9 sets won, en dat ik bijgevolg al mocht douchen voor de kwartfinales. Ik voelde me het Anderlecht van het skwasjtornooi, zij het dat ik een paar keer dichtbij de overwinning was geweest, maar dat ik telkens op het beslissende moment fysiek ten onder ging.

Ik stoef graag met mijn sporthart, ooit heeft een dokter tegen me verteld dat ik dat had, maar ik begin toch serieus te twijfelen aan de beroepskunde en -ernst van die lieve mens. Want of ik nu skwasj, wandel of fiets, altijd ga ik fysiek ten onder, overvleugeld door mijn tegenstanders die er soms uitzien als uitgemergelde, aan tbc lijdende boekhouders. Ik denk dat ik maar eens een second opinion over mijn hart zal vragen.

Voor mijn reguliere skwasjpartners was het ook al geen vette, want die wonnen respectievelijk 0, 1 en 3 sets, waarbij die 3 sets tegen een blinde, gehandicapte mens was, die zelfs nog geen eigen racketje had. We gaan misschien best eens wat lessen pakken, of toch alleszins al trekken uit zaterdagavond...

Ik ben nu al een paar jaren in de duik aan het leren skwasjen, zelfs in die mate dat mijn slaapkamer tot een skwasjkot is omgebouwd. Het slaapt niet supermakkelijk, want zo'n rubberen balletje kan serieus pijn doen na er een nachtje op te slapen.

Maar nu is het tijd om uit de kast te komen: ik ben een skwasjer, in het diepst van mijn hart, en ik ben niet meer beschaamd over. Voila, dat taboe is ook alweer doorbroken, ik ga er misschien een paar lezers door verliezen, maar het is een pak van mijn hart dat ik de wereld er kundig heb van kunnen maken. Ik kan nu eindelijk zijn wie ik ben.

Nu iedereen weet dat ik skwasj, hoef ik ook niet bang meer te zijn dat ik zaterdagavond door iemand herkend zal worden op het skwasjtornooi in de Killshot, want ik ga daar aan meedoen. Benieuwd wat het gaat geven, eindelijk eens tegen een tegenstander kunnen spelen!