Eenmaal je van zwart Afrika hebt geproefd, zo wordt toch door zowat iedereen beweerd, wil je nooit nog iets anders. En raar maar waar, het is zo. Je stapt het vliegtuig uit, pikt de bagage op, en bij het buitenkomen uit de luchthaven ben je teleurgesteld dat er geen twintig man survival of the fittest gewijs op je toeschiet om je taxi, je reis en je hotel te regelen voor een special price, speciaal voor jou, omdat jij hun special friend bent. Eenzaam en alleen ben je op jezelf aangewezen om de weg naar Pisa stad te vinden. Dan bloedt je hart, dat je deels verloren hebt in Afrika.

Het plan van de Pisa reis was om die low budget te houden, dat is ook de reden dat ik in Pisa van het vliegtuig stap, en niet ergens in Egypte, waar het ideaal duikweer is. Met dat plan in het achterhoofd is het out of the question om een taxi te nemen, om als een vorst rond te reizen en de bestuurder de helft meer te betalen dan wat hij vroeg, omdat hij zo'n sympathieke Jos is, en reggae cassetjes in één van zijn drie zijn autoradio's oplegt. Dit vertaalt zich in het feit dat er nu in plaats van een British Airways toestel een Ryanair masjien onder mijn kont zit, wat minder luxueus is en schappelijker van prijs. Wanneer je maar anderhalf uur op een vliegtuig zit, heb je al die luxe toch niet nodig. Wat minder is, is het feit dat Ryanair vroege vogels zijn, en hun vliegtuigen om 6u30 het sop doen kiezen, waardoor je om rond vier uur moet opstaan om er op tijd te geraken. Dat, in combinatie met het pas gaan slapen rond kwart voor drie, maakt dat het overal pijn doet, maar gelukkig niet teveel, omdat je nog te suf bent. Zo'n zaken maken dat, hoewel Pisa 's avond bubbelt en bruist, je zelf heel wat minder bubbelt en bruist. Zo is het wel heel gemakkelijk om goedkoop te reizen. I love it when a plan comes together.

Zoals elke reis, is deze meticuleus gepland, en pakken we op Pisa vliegveld de eerste bus die we zien, we zien wel waar we arriveren. Ticketjes zijn nergens te koop, en op de bus zelf is de chauffeur niet happig om er ons te verkopen. Als ze het zo gaan spelen, dan we rijden zonder mee. Jihaaaaa! Het vliegveld blijkt vlak tegen Pisa stad te liggen, daar kunnen de bewoners en beleidsmakers van Zaventem nog wat van opsteken. Handig. Na een minuut of twee stappen we uit de bus, want we zijn al bij het centraal station van Pisa. Zonder wrang gevoel, want afgezet om daar te geraken zijn we allerminst.

Het is rond acht uur 's morgens wanneer we bij Pisa station staan, en het voelt alsof het al een goede, gevulde dag is geweest. Om half vijf opgestaan, slaapdronken, om dacht ik de vlieger van tien voor zeven te halen, en rond zes uur in Brussels South International Airport afgezet (de dank is eeuwig voor wie dit voor mij doet). Om uiteindelijk het vliegtuig te halen dat om half zeven vertrekt, en waardoor we nu al onder onze voeten kregen van een norse mademoiselle aan de check in balie, die ons uitkaffert omdat we zo laat inchecken. Je moet 2 uur op voorhand inchecken, zegt ze nors, eerst in het Engels, dan in het Frans en tenslotte in het Nederlands. Ik dacht het niet, als je vliegtuig om half zeven 's ochtends vertrekt. Ik laat het gezonde verstand zegevieren.

In Pisa stappen we het tweede beste hotelletje dat we zien binnen, en hopla, 't is verkocht. We kunnen douchen achter een plank, en kakken op een gemeenschappelijk toilet.De douche doet deugd, al blijft de bek wat klef, en het hoofd zwaar door slaapgebrek. Proper gewassen kan Pisa verkend worden. Man, man, man, die Italianen, en vooral die Italiaanse hebben stijl als ze over straat flaneren. Ieder picollo Pietroke is hip, en heeft én hippe schoenen, én een hippe zonnebril, én een hip kapsel en vriendin. En dat alles nog eens assortie gecombineerd! Nu weet ik hoe een Oost-Duitser zich overal ter wereld moet voelen. We eten iets bij een trattoria, en het volk op straat wordt gekeurd en goedbevonden. Algauw blijkt de reis naar Afrika geen maat voor niks te zijn geweest, want je wordt hier constant lastig gevallen door special friends uit Afrika die je een rolex of een designer zonnebril willen verkopen (Emperio Armani! Groot! Gigantisch!). Een beetje terug in Afrika, hoera! Of urra! Want zo doe je dat, in het Italiaans.

Om half negen begint het serieus op te warmen te Pisa, en dat eind oktober. Hier past maar één woord en conclusie: terrasweer. Ik ben er amper een halfuur, maar Toscane heeft nu al een plaatsje in mijn o zo ruime hart veroverd. Na de trattoria op het gemak, dolce vita in het vaandel, op zoek naar die scheve toren, die nog schuiner blijkt te staan dan verwacht, en wat gedraaid. Al bij al blijkt het in Brugge nog mee te vallen inzake Japanners, en van de - hou je vast - politie agente in de grootste doopkapel ter wereld (uniek!) krijgen we een optreden zwanger van echo's door de ronde koepel van het baptisterium. Het is niet omdat jullie geen moeilijke woorden kennen, dat ik er geen mag gebruiken. Dat is wat anders, die agente, dan de flikken uit Gent, of het fascistische Tobback privé militie korps in Leuven. Italië, hoeft het nog gezegd, rocks! In het zonnetje zitten en kijken naar torens, kerken en mensen eind oktober, in korte mouwen, het is absoluut mijn idee van reizen in de natuur! Lekker eten erbij (prosciutto, o, prosciutto, waer bestu bleven?), en daarna naar bed, want het is een lastige dag geweest.

Voor ik vertrok naar la bella Italia was ik nog even op de Donna redactie binnengeweest, en daarbij kon ik niet anders denken dat wat een bende gay motherfuckers ze daar bij elkaar gezet hadden, en wat voor een bende hippe, of toch wanna be hippe, mofo's dat was.

Hier in Italie denk ik nog altijd dat het eerste een waarheid als een klok is, ik zie niet direct een reden om dat terug in te trekken. Maar mijn uitspraak over hip zijn, dat is andere koek. Die Donna mannen en vrouwen, weet ik nu, dat zijn de grootste boerenkinkels die er bestaan, met het stijlgevoel van een groente met een grappige vorm.

Hier in Italie, ja, hier heeft iedereen stijl en verfijning te koop. De jongens mogen hier zelfs roze hemdjes dragen, en ze blijven zo hetero als kan zijn. De vrouwen moeten een immense garderobe hebben, want het is slechts af en toe dat je er eentje kan betrappen op een onmodieus kledingstuk. De zonnebrillen zijn soms de grootte van een flinke pompoen, maar het blijft altijd stijlvol. Ik kijk hier mijn ogen uit. De enige Belg die ik ken die hier een hippe vogel zou zijn, en misschien zelfs een mode goeroe, is deze jongen. Want Chipie broeken, L.C. Waikiki t-shirts, Mickey Mouse en giftig gekleurde Laurent David zakken heb ik hier nog niet gezien, laat staan een combinatie ervan...

Zo hoogbegaafd, en zo'n domme dingen in een commentaar durven zeggen. Wist ik niet beter, ik dacht dat het geschreven was door een geïmmigreerde Pool tweede generatie.

Mijn vorige post over de Belg en de Singaporiaan (het lijkt wel een slechte mop) is de Belg in het verkeerde keelgat geschoten, en hij heeft er wat commentaar bij geschreven. Leze het wie lezen kan. Sorry, Francis, het zal voor een andere keer zijn voor u...

Who cares of wat ik zeg nu al dan niet op historische feiten is gebaseerd, mensen die dat willen gaan wel wat in een encyclopedie lezen, of nog saaier, geschiedenis studeren. Want wat moet je daar saai voor zijn, om geschiedenis te studeren. Muf is het woord dat ik hier eigenlijk zoek.

Ik vind het een beetje vreemd, misschien zelf wat belachelijk, dat een zelfverklaarde world critic zich zo laat afsnoeven en -troeven door een zestienjarige puber. En zo in zijn gat is gebeten. Met het in zijn blootje zetten bedoelde ik niet wie er nu al dan niet gelijk heeft, maar dat zo'n jonge, cocky aziatische hond er moeiteloos in slaagt om kritiek op alles en iedereen te geven, op een grappige manier. Iets waar world critic best nog wat boterhammen voor eet. Wat geeft het dat mister i-rule er voor kiest om te kakken op een schrijffout, hij kakt, en dat als iemand die net in een Poolse bedrijfskantine is gaan eten. Overvloedig, vettig en redelijk vuil dus, voor de trage verstaander.

En wat een klojo moet je zijn om te 'stoefen' met een iq van 156. Mama, kijk ik heb de grootste. Zelf heb ik nooit meer dan 74 gehaald op zo'n iq testen, wat gedeeltelijk verklaart waarom ik zo veel kwijl. Maar het servt him right, dat i-rule hem fucking great neersabelt ("Perhaps in other lands, professors seriously want to help the people with shockingly low IQ. But, that's not the case in Belgium. IQ has another meaning in Belgium. Irritant Quotient. The higher IQ you have over there, it reflects your abilities to irritate fellow anthropoids around you.") over zijn lid zijn van mensa happy few. Wat kan je er nu aan doen dat je een hoog iq hebt, en wat zegt dat over een mens. Een verstandige mens zou verstandiger moeten zijn...

En nu ga ik op reis. Neh.

Hihi.

Er zijn toch nog goede Belgische blogs, geschreven vanuit de buik en een sterk startpunt. Ietwat schoorvoetend waagt de modale Belg zich aan het bloggen, en een sprietje kwaliteit schiet af en toe op uit het stort dat je de blogwereld met een gerust gemoed kan noemen.

Die hierboven gelinkte Belgische blog heeft bezoek gehad van een fantastische singaporiaan, nu al mijn favoriete mannen op het net, die nog voller is dan grant taylor van zichzelf, en zo mogelijk nog platvloerser dan george "Mijn persoonlijkheid is zoals de citroën saxo, gammel, lelijk en het spreken erover niet waard" in de porsche.

Ik zit me hier met een voorhamer op het hoofd te slaan, van de spijt die ik heb dat ik zelf niet op zinnen ben gekomen als "My intelligent is eternal. Even after I die, there will be a brilliance aura surrounding my tomb. Not to mention that it is already present before I die ".

En dit mag er ook best zijn: "Though its not the first time THE WORD B-E-L-G-I-U-M is placed in front of my beaaaaaautiful and sexy pair of eyes, its definitely not the last time Im gonna hate this country ".

Nog wat verder gelezen, en wat blijkt, die gast uit het verre oosten is 16 jaar, en schrijft als een piepjonge, kwade en moegetergde tornado. Zestien jaar, en al zo goed zo kwaad kunnen schrijven. R.e.s.p.e.c.t.

Hihi, die mens van mensa met zijn iq van 156 is ook serieus in zijn blootje gezet. En dat noemt zich dan een world critic. Tssssss.

Singapore rules man!

Mijn trouwste fan (mezelf dus, mijn mama leest dit niet) vindt dat ik de laatste tijd te veel new age shit de wereld instuur, en gelijk heeft 'm. Hij heeft trouwens meestal gelijk, alleen wel iets minder dan vroeger, de laatste tijd.

Zinnen zoals deze horen nu eenmaal niet thuis op een zichzelf respecterende blog:

Een optimist heeft het veel harder in de niet zo zachte wereld dan een pessimist. Een optimist verwacht het beste, maar wordt geconfronteerd met het slechtste (ai, teleurstelling, verdriet, pijn), een pessimist verwacht het slechtste, en krijgt soms het beste (hoera!). Dat vat zowat samen wat de filosoof Stoica lang geleden gesteld heeft, verwacht niet te veel, en draag je lot.

Zo kwam ik vandaag thuis van mijn werk, en rond dat uur is er meestal geen parkeerplaats meer in mijn straat. Dus toen ik iets verder een plaatsje vond, heb ik daar mijn auto in gepleurd. Dat doe ik door goed gas te geven, mijn handrem dicht te trekken en met een vlotte bocht van 180 graden mijn auto in een gat te plakken. Jihaaaa! Ik heb 20 cm meer plaats nodig dan mijn auto lang is voor dit kunstje, behalve als ik wat gedronken heb. Dan kom ik toe met 5 cm.

Toen ik naar mijn voordeur stapte, was er daar wel plaats voor 20 zwarte golfjes. Al dat gewandel voor niks. Het leven slaat altijd tegen als je pessimist bent, nooit hebben die mannen eens geluk.

Niemand is geïnteresseerd in waar en hoe ik nu precies mijn auto parkeer. Behalve dan mijn buurman, die hele dagen gauloises rokend van achter zijn gordijn de straat in het oog houdt. Maar ik wijd er beter niet te veel over uit, over mijn parkeergewoontes, je zal zelf wel grif toegeven dat je je tijd wel beter kon besteed hebben dan de laatste twee minuten. Ik zal het dan ook niet meer doen. Ik beloof het hier plechtig, niks van dit alles meer.

Ik beter mijn leven. In die Zukunft zal hier alleen maar dingen zoals dit te lezen zijn:

Ik ga naar Italië, met mijn klassieke vorming in de rugzak, en gewapend met een miniem lokaal vocabularium. Wat me van pas moet komen om met de locals te communiceren.

Iedere vrouw, oud of jong, knap of lelijk, zal door mij aangesproken worden met "Ciao bella", ieder meervoud van mannen met "Ciao ragazzi". Sympathiek met de mannen, galant voor de vrouwen, zo kent iedereen me wel. Succes verzekerd, daar in het me door zowat iedereen aangeraden Toscane.

Vervolgens kan ik enkel nog zeggen "Crepa, pezzo di merda, e vai a sucare cazzi su un aereo!", maar ik weet niet of ik in veel situaties zal belanden waar dat bruikbaar is...

Oud worden, ik heb lang gedacht dat het alleen maar nadelen had.

Ik ben immers iemand die vindt dat de jeugd altijd gelijk heeft. En op lang genoege termijn is dat nagenoeg ook altijd zo. En dus heb ik zelf altijd maar minder en minder gelijk. Verdoeme.

En ik vind dat alle goede dingen in het leven langzaam verboden worden, of toch zeker minder. Het gaat er niet op vooruit in de wereld, noch bij mezelf. Zo weeg ik dubbel zo veel als toen ik twaalf jaar was (254 kilo nu vergeleken bij 162 kilo toen), had ik toen ik twaalf jaar was totaal geen idee wat vier jaar in de bak zitten betekent, en herinner ik me niet dat ik vroeger last had van reuma of spam.

Maar, er is een maar. Ik heb namelijk gemerkt dat alle slechte dingen ook minder worden, of beter nog, verdwijnen. Als je maar genoeg geduld hebt. Bush Sr. zie je bijna niet meer, de junior trekt het hopelijk niet te lang meer, Saddam zit opgeborgen, Karel Dillen lijkt iedere dag een beetje meer op een plant (sorry planten, maar het is nu eenmaal zo), de citroën Saxo wordt niet meer verkocht, en Bart Somers is onze minister president niet meer. Van een verbetering gesproken!

Samengevat, er is een evenwichtstoestand in de wereld. Gaat er ergens iets fout, dan gebeurt er op een andere plaats tegelijkertijd iets goed. Ik postuleer dit als het eerste axioma van mezelf:

1. De som van het miserie en het geluk in de wereld is op ieder moment gelijk aan nul.

't Is equivalent aan de wet van het behoud van energie, en kijk maar eens rond jou hoe die de wereld veranderd heeft. De toekomst zal moeten uitwijzen of het een waarheid als en koe is. Benieuwd of die evenwichtstoestand zal blijven, en de eerste test komt er binnenkort aan. En dan nog wel in het voetbal.

De beste transfer die Anderlecht ooit gedaan heeft, is ongetwijfeld die van Gertje Verheyen naar Club Brugge. Het evenwicht van goed en kwaad in de wereld bleef bestaan, de supporters van Anderlecht hadden het veel beter, die van Club Brugge hadden het, wie had dat ooit voor mogelijk gehouden, nog slechter. Hij is nu gestopt bij de nationale ploeg. Het zou me niks verwonderen dat het erge orkaanseizoen in Amerika daar iets mee te maken had...

Binnen hier en twee jaar zal 'm niet meer voetballen. Met een beetje gelukt zien we hem nooit meer terug. Is het leven dan zoveel slechter geworden? Ergens anders zal er waarschijnlijk een paar rampen moeten gebeuren, anders is mijn wet niet juist.

Rep je naar de Carrefour, woensdag.

Voor het te laat is.

Vanaf dan verkopen ze de dvd 'live and loose in paris' van Phil 'I can feel it coming in the air tonight, Oh Lord, I've been waiting for this moment, all my life, Oh Lord, Can you feel it coming in the air tonight, Oh Lord, Oh Lord" Collins. Ik verwacht een stormloop, dus wees er vroeg bij.

Om dat te vieren ga ik op reis! Allrighty! I know I know the sun is hot!

En nu even serieus. Fantastische clip! Zo mogelijk nog beter! Precies een jonge Elvis, de Josh.

Alles wat je ooit over mij wilde weten, maar nooit durfde te vragen.

En alles wat niet waar is over Grant Taylor.

I can go.
With the flow.

Wie heeft er als kind geen sigaren, flessen sterke drank, of sportauto's verzameld? En zelfs op vergevorderde leeftijd zijn er nog mensen die postzegels, knikkers of bucht verzamelen. En ik kan ze geen ongelijk geven.

Zelf ben ik lang gevrijwaard gebleven van verzamelwoede. Maar met dat ik een dvd speler had, ben ik begonnen aan een dvd collectie.

De redenering was dat dat goede kwaliteit is, dat dat blijft, en dat ik een goede film best wel naar waarde weet te schatten. Maar eigenlijk feitelijk levert mijn dvd collectie me niets meer op dan mijn eigen eigenste, kleine VT4, waarop herhalingen troef zijn, en waar de kwaliteit van bedenkelijke aard is. En over vijf jaar weet niemand nog wat dvd's zijn, laat staan dat je nog de moeite zal willen doen om recht te staan om een film te bekijken. Want laat je niets wijsmaken door die gladde dvd speler verkopers, dat is wat je moet doen als je een dvd wil bekijken. Rechtstaan, dvd in de speler steken, en dan pas kun je terug gaan zitten.

Dus exit mijn dvd collectie, 't is nooit mijn ambitie noch mijn bedoeling geweest om in de voetsporen van viking television four te treden.

En het leven wordt er alleen maar beter op!

Blij dat mijn blog niet in dovemans oren valt, daar bij de politiekers. En dat ze, weliswaar onder druk van de media, toch nog iets voor dit land kunnen doen.

Om de verbittering tegen te gaan hebben ze Bavo Claes terug anker gemaakt van het journaal! Lang leve de sérieux!

André, Florke of Superman terugbrengen lag nu eenmaal wat moeilijker.

En ja, we brengen verzoekjes ;-)

Je portefeuille uitkuisen, het is naast tanden poetsen en douchen een van die dingen die een mens altijd uitstelt, tot het te laat is.

Zonet heb ik én gedouchet (koud, zoals het een man betaamt), én mijn tanden gepoetst, én mijn portefeuille uitgekuist. Als je aan het ene denkt, dan komt het andere vanzelf. Wat ziet dat oud Belgisch geld er grappig uit, plus dat lijkt zo veel waard. Er zat nog iets van een 37000 frank in mijn portefeuille, maar als je dat omrekent naar euro zal dat wel niks waard meer zijn. Als ik er iemand nog een plezier mee kan doen, een verzamelaar of zo.

En er zat nog een bewijsje in van in Jomo Kenyatta International Airport, the place to be als je naar Kenia wil. Wat me deed terugdenken aan Afrika. Wat me deed denken aan eindeloze vlaktes en de Serengeti. Wat me aan leeuwen deed denken, met als gevolg dat ik wanneer ik mijn ogen dichtdeed zebra's, en langbenige gazelles zag. Waardoor ik aan rennen dacht, waardoor ik aan wielrennen dacht, wat me deed denken aan geschoren benen, wat me er aan deed denken dat ik me nog moest scheren.

Alweer zoiets wat een mens altijd uitstelt...

Hoera! Een flamewar! Tussen mijn twee favoriete blogs! Let the games begin!

Ene Grant Taylor, omdat hij de visie van een visionair uit de jaren tachtig combineert met het taalgebruik van zijn moeder (je zou die eens moeten bezig horen tegen haar buren, je zou denken dat ze opgegroeid is in de hoerenbuurt van Kaboel), versus ene Inge, omdat ze de fragiliteit van een poëte koppelt aan het vocabularium van een langdurig geschoolde Germaniste.

Ik weet trouwens niet of ze het zelf beseffen, maar hun blogs zijn redelijk gelijkaardig, behalve dan dat die van Inge beter geschreven is. Als homo universalis weet ik beide extreme uitingen van pure vormgeving wel te appreciëren.

Grant was begonnen, met het ongevraagd spuien van platvoers commentaar op Inges blog, wat niet netjes is. Zonder reden doe je zoiets niet.

Gevolgd door de meer dan terechte reactie van Inge, die het probeert netjes te houden, maar precies toch iets te goed mijn blog gelezen heeft (wat ik anders altijd wel toejuich). Lees gerust verder.

Het is niet netjes om andermans blog te parafraseren, zeker niet als het gaat over paardekoppen en mensen, en totaal zonder bronvermelding gebeurt.

Het kan natuurlijk altijd zijn dat het toeval is (Grant Taylors blog wordt nu eenmaal maar gelezen door één man en een paardekop, en als je Inge er bij rekent, twee man en een paardekop), maar ik vind het toch net iets te toevallig...

En nu kan een mens enkel wachten op wat er verder te gebeuren staat. To be continued?

Alles pakken ze de kleine man af, alles wat het leven de moeite maakt.

1. Florke
2. André
3. Bedrijfswagens.
4. Superman.

En dan zijn de politiekers verwonderd dat er zo veel verbitterde mensen zijn.

Soms stelt het leven ons voor raadsels die ons gevoel voor verwondering aanscherpen.

Soms suckt het ook gewoon.

Soms wordt ik beschuldigt van niks waar op mijn site te zetten. Maar daar kan ik kord op antwoorden, met een fotoverslag van het slotfeest van 50 jaar tv. De waarheid, niks meer, niks minder, en niks dan de waarheid.

Busreizen zijn en blijven nu eenmaal mijn favoriete vorm van reizen, dus met de bus naar het sportpaleis gesjeesd. Het begin van het jubileum gemist, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.

Ik zat daar als de eerste de beste pipo met mijn foto toestel, 450 meter van het podium verwijderd. Maar al bij al is het serieus de moeite geworden. Als je materiaal maar professioneel genoeg is, dan komt het wel in orde.

Het feest begon goed, met Axelle Red, die aan de drugs zit, en die mooi kan zingen. Van Franse liedjes word ik altijd wat mistroostig, maar nu viel dat reuze mee. Was het de busreis die me murw had gemaakt, wie weet.


Axelle op de piano

Daarna was het aan de beurt aan de vrolijke olijke bende Spring, die ook aan de drugs zitten, om het paleis op stelten te zetten. Ik wil leeeeven ik wil vriiijjjjjjjj zzzzijjjjn, pampam pampam pam pam pampampaaaaaam!

Mensen die kinderen hebben, of fan van ketnet zijn, weten ongetwijfeld dat de twee potige juffrouwen van Spring tijdens het optreden zo in hun enthousiasme kunnen opgaan, dat ze wel eens de luchtgitaar durven bovenhalen. Het enige dat mijn pa me geleerd heeft, is dat luchtgitaar spelen en niet uitgelachen worden, aan bitter weinigen gegeven is. En het is dan ook geen verrassing dat de Spring madammen imago gewijs niet met een ongeschonden imago van het podium stapten. Normaal word ik altijd wat weemoedig van zo'n ongebreideld optimisme, maar dat viel dit keer reuze mee.


spring

Het moest niet allemaal leeghoofdig jong geweld zijn, dus werd die in slow motion reagerende winnaar van de koningin elisabeth wedstrijd voor piano van de jaren tachtig - pffffft, wat een zin - uit de motteballen gehaald. Als die niet aan de drugs zit, dan weet ik het ook niet meer. Die mens stond gewoon stijf van de speed, wat al bij al een geluk was. Het stuk van Gershwin dat 'm gekozen had duurt normaal veertien uur, maar hij is er in geslaagd om het in een half uurtje te brengen. Het had wel iets, wat goed was, want piano's maken me altijd wat neerslachtig, maar nu viel dat reuze mee.


volondat

Dan kwamen Nicole en Hugo het podium opgehuppeld, met bolle wangen van de hamburgers en een bloedneus van de cocaine. Nicole in een wit kleed, Hugo in zijn o zo fake glimlach. Als ik zo'n dingen niet op een cruise zie, waar het thuishoort, wordt ik er altijd wat triest van, maar deze keer...


nicole en hugo

De volgende in het rijtje was Joost Zweegers. Dat is eigenlijk een Hollander, dus het zal je niet verwonderen dat die ladderzat het podium kwam opgekropen. Het schijnt dat die de laatste keer nuchter in België is gesignaleerd toen hij vijf dagen in koma in het Sint Salvator ziekenhuis van Diest heeft gelegen, omdat hij met zijn zatte botten dacht dat hij kon vliegen. Om maar te zeggen, hij was er ook, en na zijn optreden was het niet gelogen dat the best yet to come was.


't Is nieuw! 't Is een ster! 't Is Novastar!

"Sometimes, you gotta take some dope.", en dat waren geen loze woorden die Geike van Hooverphonic zong. Zoals altijd was die zo high als iets, enkel nog overtroffen hierin door de andere muzikanten van Hooverphonic. Maar ja, moest ik van Poperinge zijn, ik zou het ook wel weten.


Hooverphonic

De fans van thuis, de serie waar iedere acteur aan de heroine zit, kwamen ook deze avond niet thuis van een koude kermis, want Waldek, Simonneke en die dikke loodgieter kwamen vertellen over goudvissen. Heroine haalt niet het beste boven in mensen, laat ik het daar bij houden.


waldek

En toen kwam, zoals Joost al gezongen had, het beste van de avond. Sergio, grant taylors own personal hero, kwam een ode brengen aan een kleine grote man. Ik was niet graag het haar op mijn armen geweest, toen Sergio "Zij gelooft in mij" kweelde.

De emotie was me te sterk, en ik kon mijn fotokodak niet meer stil houden, waardoor de foto's van sergio iets minder haarscherp zijn dan die hierboven. Maar jullie vergeven me het wel, wetende dat ik emotioneel zeer diep aan het graven was op dat moment. Het zal ook wel niemand verwonderen dat Sergio niet van de magic mushrooms was gebleven, want anders loop je niet rond met zo'n kapsel, carrure en kledij. Dat de politie daar eens iets aan doet.


sergio en de ode aan andré

Ik begin er eigenlijk aan te twijfelen of het wel mijn gebibber was dat die foto zo wazig gemaakt heeft. Zou het niet zijn dat André er ook bij was, en zijn aura de foto's heeft doen mislukken? Een mirakel! Verklaar hem heilig, beste paus! Doe eens iets nuttigs!


sergio in grote doen


sergio revisited

En toen kwam Bart Peeters, aangekondigd door Geena Lisa op de ukelele, en ik zag dat alles goed was. Bart zit niet aan de drugs, want toen hij klein was was ADHD nog geen ziekte. Ritalin kon geholpen hebben, maar dan hadden wij veel moeten missen. Hij was into folk, wat altijd fijn is, maar toen werd ik toch wat somber, want het was bijna gedaan.




Enkel de bee gees, of hoe heten die zingende broetjes ook al weer, volgden, en toen moest ik terug in de bus. Naar Brussel, voor het spel gedaan was, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.

Ik heb hier ooit de lof van een prachtige blog gezongen, en die woorden wil ik hier absoluut niet terug intrekken.

Maar nu vraag ik me toch af wat de onderwerpen van de poëzie op die site zijn.

Gestolen seconde gaat overduidelijk over een orgasme, dan de slaap, en dan opnieuw beginnen vrijen, Sushi me over wat ik hier niet durf uit te spreken, en Reflectie over exhibitionisme.

Dient er geen actie comité opgericht te worden om onze jeugd hiertegen te beschermen?

Het is een blijft een verfoeilijke reclame techniek, iets tonen aan de mensen, om ze vervolgens te laten sudderen in hun eigen nat, niet wetende wat voor of achter is. En laat dat nu net zijn wat ik in mijn vorige post gedaan heb. Tsssss...

't Zit zo, mijn aldi medion fotokodak is terug, en jullie zullen het geweten hebben. Foto's zullen in de nabije toekomst te pas en te onpas kwistig over de pagina's van deze blog gesprenkeld worden, in zo'n overvloed als dat er hier gestoefd wordt over deze blog. Ai ai, caramba!

Als mensen helemaal naar Parijs willen reizen, en daar nog eens willen betalen om in het Louvre de Mona Lisa te bekijken, waarom zouden ze dan niet willen betalen om op mijn blog naar foto's van mijn blog te komen kijken? Hier is er alvast eentje, free of charge.




En als ik dan toch bezig ben met foto's te trekken, waarom zou ik er dan geen van mijn winnaar van de red dot design award publiceren? Kijk en sta versteld van het meesterlijke design:


red dot design!

En tja, als ik dan toch bezig ben, op dit toetsenbord worden de ondertussen legendarische posts van deze blog getokkeld. Voor de echte fans, dit toetsenbord is te koop op e-bay, laat het bieden beginnen!




Als mijn toetsenbord op de blog mag, dan mag de muis dat ook. Hier was de kleine deugniet even aan mijn aandacht ontsnapt.


musti!


mmmmmmm


nog mmmmmmmmmer

Om tenslotte nog iets persoonlijks te tonen, hier is mijn knie.

Voor mensen die zich afvragen wat de onderstaande foto's hier staan te doen, even geduld. Technische storing...

toets

Het is eindelijk zo ver. Ik ben er na jaren research in geslaagd het geheim van de eeuwige jeugd te ontdekken. Nee, het is niet de graal, en nee, het is zeker niet Esther Lambrechts, want geef toe, die ziet er niet meer zo piep uit.

Volgens mij volstaat het om iedere dag een kwartiertje te schommelen, en dan blijf je wel jong. Het suizen van de wind, de kriebels, de adrenaline. Meer is er niet aan. Vreemd hoe je vergeet hoe fijn sommige dingen uit je jeugd waren.

Voorlopig, totdat ze mijn schommel komen leveren, schuim ik nog de lokale speeltuinen af. Wat ik bijvoorbeeld vandaag gedaan heb in Oostkamp, en ik moet zeggen, dat was top materiaal.