De laatste tijd word ik meer en meer overvallen door een serieuze appetijt om iets kapot te maken. Niet zozeer omdat ik graag dingen kapot maak, maar vooral omdat de soundtrack die bij dat gevoel hoort fan-tas-tisch is.

Welke soundtrack mag dat dan wel zijn? Hmmm, laat me even nadenken.

Wat is er mis met de mensen? Waarom wil iedereen in het weekend van 23, 24 en 25 maart iets organiseren? Is het omdat de aarde opwarmt, en er stenen op het water drijven? Is het einde nabij? Zijn er een koppel mensen die dat weten, en daarom in de rapte nog een feest geven?

Feit is dat ik eigenlijk feitelijk nooit iets te doen heb, en sinds lang het weekend van 23 tot 25 maart gereserveerd heb om op weekend in de echte Ardennen te gaan ravotten. Het weekend ervoor heb ik niks te doen, dat erna ook niet, maar wederom feit is dat ik de 23ste en 24ste ook naar 2 kwissen kan, uitgenodigd ben voor een vrijgezellen, naar een homewarming party kan, en er twee flurken zijn die besloten hebben om hun dertigste verjaardag te vieren.

Tenzij de wereld echt de dag er op vergaat, vraag ik aan eidereen om redelijk te blijven, en alles te verzetten, van kwis over vrijgezellen naar homewarming party tot verjaardagsfeest. Veel vraag ik niet, alleen dat je het op een andere dag doet wat je van plan was het weekend van de 23ste maart te doen. Waarvoor dank.

Ik ben veel te weekhartig voor deze wereld. Geef mij een baseballbat, een paar baby zeehondjes, en gegarandeerd, na niet meer dan drie exemplaren beknuppeld te hebben hou ik mijn ogen niet meer droog. Ja, ja, ik heb een hart van koekebrood, het is sterker dan mezelf.

Maar als ik fiets, dan heb ik geen mededogen, en zou ik zo Indiana Jones and the temple of doom gewijs het hart uit een automobilist kunnen rukken, zeker als ze denken dat er enkel auto's in het verkeer zijn, en fietsers niet opmerken.

Want sommige autobestuurders zien fietsers precies niet, het zit in hun blinde vlek. Vandaag ben ik voor de eerste keer dit jaar naar mijn werk gefietst, en in het terugkeren had ik alweer bijna een ongeval. Er stonden lichten, het was groen, ik reed rechtdoor, en van de overkant was er een auto die doodleuk naar links afsloeg, zonder zich er aan te storen dat ik daar ook reed. Ik voluit in de remmen, en slippend kon ik de auto nog net ontwijken.

De les voor vandaag: beste automobilisten, er zijn ook fietsers op de weg! Wie had dat ooit durven denken?

Wat een heuglijke dag had moeten worden (de opening van het fietsseizoen!), is op een sisser afgelopen, in die mate zelfs dat het een nationale ramp was, en het goed mogelijk is dat ik geld trek van het rampenfonds.

Omdat er zoveel misgelopen is.

De omstandigheden waren nochtans ideaal. Het was mooi weer zaterdag, en 's middags was ik mijn fiets bij de Decathlon gaan ophalen, na een compleet nazicht, waarbij ze mijn kapot zadel hadden hersteld.

Al vlug bleek dat er van de goede conditie van vorig jaar weinig tot niks overschoot, en ik met moeite de Kemmelberg boven geraakte. En ramp o ramp, ik ben er zelfs op het vlakke afgereden. Ok, ik had amper iets gegeten die dag, en ik was wat ziekjes, maar het zou toch niet mogen.

Mijn materiaal bleek door de prutsers van de Decathlon helemaal niet hersteld en nagekeken te zijn. Behalve mijn ketting en cassette vervangen (die trouwens nog bijna spiksplinternieuw waren, nog geen 1000 kilometer mee gereden) hadden ze ook mijn vitessen afgesteld. Wat bij Decathlon betekent dat als je je ketting op je grote plaat legt, die ketting er afvliegt. Wat met creativiteit op te lossen is door van je koersfiets een loopfiets te maken, maar dan zijn je fietsvrienden alras stipjes in de verte.

Het enige ding wat voor de herstelbeurt echt kapot was, was mijn zadel. Dat hadden ze dus hersteld. Wat in Decathlon jargon betekent dat je een kleine dertig kilometer kunt fietsen op een tip top zadel, maar dan is de pret over, en zak je door je zadel. Ik weet niet of je het al eens heb meegemaakt, maar als de achterkant van een fietszadel wegzakt, dan komt de punt van voor naar boven, en fijn voor de ballen is dat niet. Ik wens het alvast niemand toe.

Ik was woedend, op mezelf doordat mijn conditie met de noorderzon vertrokken was, op mijn medefietsers omdat die zo hard reden, en vooral op Decathlon, omdat ze voor de zoveelste keer mijn vertrouwen hadden beschaamd. Vorige keer was ik maar 4 keer moeten teruggaan om mijn fiets in orde te krijgen, met als gevolg dat ik 'm nu in een andere Decathlon, in West Vlaanderen, had binnengedaan, in de hoop van daar betere service te krijgen. Niet dus.

Na het fietsen ben ik vol woede en razernij naar de Decathlon teruggereden, waar ik mijn auto dwars door het grote raam heb geparkeerd bij de fietsherstelplaats, want dat drukte toch beter mijn woede uit dan langs de schuifdeuren met de fiets aan de hand binnen te komen. Een dramatische entree is veel waard.

De eerste Decathlon werknemer die kwam kijken wat er gebeurd was, kreeg mijn fiets naar zijn hoofd geslingerd, en de tweede kreeg exact 10 minuten om mijn fiets te herstellen. Ik heb er nog niet durven op rijden, maar als het nu weer niet in orde is, ik sta niet in voor de gevolgen....

Om deze blog eindelijk een beetje nuttig te maken, vandaag geef ik gratis en voor niks computer advies.

Het is geen goed idee om je pc in een zelfgemaakte kooi van Faraday te stoppen, zeker niet als je een draadloos netwerk hebt. Dat kan wel eens nadelige effecten hebben op je netwerkconnectie.

Durf nu nog eens te zeggen dat deze blog niet educatief verantwoord is!

In juli 2006 is er iemand op het lumineuze idee gekomen om een naaktkalender met wielrenners te maken. Geniaal, in de goede, aloude traditie van 's nachts om 3 uur wakker worden en een geniaal idee hebben, nog half dromend en slaapdronken. Maar zoals meestal met dromen het geval is, er klopt één klein detail niet, omdat je merkt dat je in je blootje rondloopt of dat de wetten van de zwaartekracht niet meer zijn wat ze ooit geweest waren.

Net zo vertoont het business plan om een naaktkalender vol wielrenners te verkopen enkele hiaten.

Eerst en vooral is een coureur niet geneigd om in zijn blootje jos foto's te laten trekken, daar heb je nu eenmaal voetballers voor, en dat heeft als gevolg dat Tom en Sven en Stijn op de kalender in bloot bovenlijf staan, met de ballen en de flosj nog in de broek. Daar gaat de homo afzetmarkt.

Daarbovenop komt dan nog eens dat renners nu niet echt een gespierde borstkas hebben, meer nog, het doet allemaal een beetje aan een schrale kippenborst denken als je die grote hoofden op die magere lijfjes ziet. Daar gaat de iets oudere, rijpere vrouwenmarkt.

Doordat een koersfiets en toebehoren zo verschrikkelijk duur is, heeft de amateur coureur geen rotte frank over, en hopsa, van die afzetmarkt moet je ook al geen wonderen verwachten.

Je kan als kalender fabrikant nog proberen om er een artistieke touch aan te geven, door met zwart wit foto's te werken, op mooi glanzend papier, en naast de renners af en toe een knappe madam te zetten, maar feit is en blijft dat het geen zicht is, en dat niemand met een minimale hoeveelheid gezond verstand zo'n ding aan zijn muur wil hangen, laat staan dat hij of zij er voor wil betalen.

En dan blijf je begin februari 2007 met pakken onverkochte kalenders zitten, en kun je die naar de hoofden van de mensen gooien, of aan de straatstenen proberen kwijt te geraken, maar winst ga je er niet mee maken. Feit is dat ik gisteren een straatsteen was, en tot ik Sven Nijs zag niet goed wist wat ik met dat dink aan moest vangen.

Sven, wat uiteindelijk een lieve, sympathieke, op en top professionele rakker blijkt te zijn, had er geen problemen om zijn handtekening op zijn maand te zetten, en iemands mama dolgelukkig te maken.

Lang leve de vooruitgang!

Iets anders kun je dat niet noemen, zeker de FF+G op high activity!

Net zoals Copernicus, Leonardo da Vinci, Einstein, Marie Curie en Laura Lynn ben ik iemand die negen, en om helemaal goed te zijn, tien uur slaap nodig heb per dag. Als ik dan wegens omstandigheden maar aan negen uur geraak in 48 uur, hoef ik er geen tekeningetje bij te maken om te tonen wat voor effect dat dat heeft.

Ik heb het toch gedaan.


De Handelsbeurs, een concertzaal met hippe wc's én goedbewaarde, oude, massief porseleinen en gepantenteerde wc's achter glas, zit daar voor veel tussen, maar eigenlijk wil ik het daar niet over hebben. Ik wil het hebben over zondag laatsleden, alwaar in het landelijke Gits het WK veldrijden over de macadam en in de modder plaatshad.

Laat me beginnen zeggen dat het daar één groot volksfeest was, met volk en festiviteiten, en molens en f-16's.


Waarbij de locals op alles voorbereid waren, gezien de houten schuttingen achter hun ramen, en had je wat restafval meegebracht, je kon het er kwijt.


Waarbij er zeker geen gebrek aan mayonnaise was.


En waarbij er nog gekoerst werd ook, maar veel kan ik daar niet van tonen, want mijn kodak liet het weer maar eens afweten.