Overal waar ik kom wordt de wereld geteisterd door rampen.

Ik ben vertrokken in Belgie, toen we nog geen regering hadden, en we hebben er nu nog altijd geen. Ik was in Australie, daar hadden ze dan weer de grootste overstromingen sinds de eerste aboriginal het een goed idee vond om een regendans te doen. Ik was in Nieuw Zeeland, en hopla, de aarde beefde, alsof Bart De Wever jumpen had ontdekt. Nu ben ik in Thailand, en in het noorden hebben ze een aardbeving, groter dan die in Nieuw Zeeland, en ter plaatse zijn er overstromingen.

Ik ben op het eiland Phuket, en het regende hier de voorbije dagen constant. Op het strand bakken was geen goed idee. Duiken was ook al niet bijster snugger, met golven tot 7 meter. En wat kan een mens dan doen, als hij nog niet de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt om een Thaise op te scharen?

Hij gaat van zijn klein dorpje eens een kijkje nemen in Patong. Wat een joekel van een toeristenplaats is. Waar je om de oren wordt geslagen met pingpongshows. Als je dan zoals ik in je jeugd een talentvolle en enthousiaste pingponger was, kun je daar moeilijk nee tegen zeggen.

Zo komt het dat ik samen met de Duitsers waar ik hier mee rondhang naar een show ben geweest. Matthias, Matse voor de Duitsers, was een fan en natuurtalent. Driemaal op het podium klauteren om je ding te doen, het is aan weinigen gegeven in een pingpongshow als je er niet voor betaald wordt. Matse deed het vol overgave.

Zo'n show is trouwens zoveel meer dan pingpongen (ik heb er tot mijn verbazing geen pingpong tafel gezien). Je ziet er ook een vogelpik show, je hoort er Finse muziek, er worden vreemde dingen met scheermesjes en lintjes gedaan.

't Is jammergenoeg een post zonder foto's, die mochten daar niet getrokken worden. Je zal het zelf moeten gaan bekijken...

Met tranen in de ogen omdat ik Nieuw Zeeland, land van schapen en zandvliegen, moest verlaten (een lang verhalen met schapen, botten en dierenrechten) en na een onverwachte tussenstop in Singapore (aansluiting gemist, verplicht naar een poepsjiek hotel gebracht op kosten van de luchtvaartmaatschappij, het leven kan hard zijn) ben ik terug Azie binnengeduikeld.

De laatste dagen in Auckland kwam ik naast mij volslagen onbekenden weer allerlei mensen tegen die ik al tegengekomen was. Je gaat op reis om nieuwe mensen te ontmoeten, en de helft van de tijd kom je bekenden tegen. De wereld is klein, en lijkt er alleen maar kleiner op te worden.

De kleurrijkste van de tot dan toe voor mij onbekenden was een Kiwi van een jaar of 55, die zichzelf en vooral zijn hersenen compleet te pletter had gezopen. Zijn voorhoofd parelde van het zweet tot hij voldoende gedronken had, zijn verhalen waren losse associaties, en deden denken aan die oude man in de fast show, die in zijn zetel gezeten al mompelend vertelt over zijn leven, om op het einde te zeggen dat hij very, very drunk was.

Zo weet ik nu dat hij in '64 naar de olympische spelen in Tokio is geweest, met de boot, hij zelf een veelbelovende 400 en 800 meter loper was (zo ken ik ook nog iemand), weet ik het een en ander over plexiglas en alternatieven, over hoe je een US resident kan worden, waar je in detox kunt gaan, waar er ter wereld allemaal oktober festen zijn, hij 2 maal getrouwd was, dat het niet verstandig is om de pincode van je bankkaart aan iemand te vertellen, en al zeker niet aan iemand willekeurig in de straat (don't tell people here your pincode, never, ever do it). Shit man, als je dat hoort, terwijl je je al 10 maanden aan iedereen die je tegenkomt voorstelt als: "Hallo, ik ben Wouter, en mijn pincode is 4045, het was 1418, maar dat heb ik op 11 november veranderd", dat is ontnuchterend. En dat Auckland een levensgevaarlijke stad is om in rond te lopen. Had ik dat geweten, ik was er waarschijnlijk overvallen. En dat ben ik allemaal te weten gekomen in een tijdspanne van 20 minuten. Mooi.

Het plan was om naar Kuala Lumpur in Maleisie te gaan, en het is Phuket in Thailand geworden. Ik had al een ticket voor KL (zo wordt Kuala Lumpur onder reizigers genoemd), maar dat kon ik annuleren, en in de plaats kwam een goedkoper ticket naar Phuket. Phuket moet je ondanks de h na de p niet uitspreken als fuck it, maar als Poek zoals in koek zoals in koekoek en et zoals in tet zoals in tetten. Hopla, weer iets opgestoken.

Wanneer ik de luchthaven buitenstapte, merkte ik direct dat ik terug in Azie was. Opeens blijk je de interessantste persoon ooit te zijn, zoveel aandacht krijg je, toch voor zolang het niet duidelijk is dat neen, je hebt geen taxi, massage of pingpong show nodig. Je ziet ook heel veel opa's, die samen met hun kleindochter op stap zijn. Het vreemde is dat die opa's blank zijn, en hun kleindochters er voor 100% Thai uitzien. Terwijl ze toch 25% dezelfde genen moeten hebben. Maar als je de affectie tussen opa en kleindochter ziet, zie je ook meteen dat het wel familie moet zijn.

Als het hier even stopt met regenen, is het plan wat op een strand te liggen, misschien eens een cocktail drinken, en eens in de zee te duiken. Als je nog een fris idee hebt wat ik hier kan doen, laat het me gerust weten!

Een verschrikkelijke vermoeidheid heeft zich van mij meester gemaakt. Het fietsen zit er sinds een paar dagen op, en het is fantastisch geweest om door Nieuw Zeeland te pedalleren. Als je dan opeens stopt met dagelijks onmenselijke prestaties te leveren, dan reageert je lichaam daar blijkbaar op door je constant te doen slapen.

De laatste 48 uur heb ik er denk ik 40 geslapen. Gaap. 'k Ga binnenkort eens checken of ik daardoor niet in aanmerking kom voor een vermelding in het Guinness book of world records. Wie weet, misschien ben ik wel een wereldkampioen!

Voor zij die nu nog altijd niet geloven dat ik door Nieuw Zeeland ben gefietst, hier zijn nog een paar harde, onomstotelijke bewijzen.


Zo'n zongebruinde handen, op de onderste vingerkootjes na, 't is moeilijk om bescheiden te blijven en om dat zo te krijgen. Tenzij je hele dagen fietst, en je vingers om een stuur zitten. Neen, ik ben niet met afgetapete vingers naar een zonnebank centrum geweest.

En op het zuid eiland ben ik vanaf Balclutha tot Fox Glacier constant 2 jolige fietsende Nederlanders tegengekomen. Die af en toe op hun blog naar mij refereren. Als je al dacht, maar wat is die daar allemaal aan het doen, behalve naar Kaka Point gaan en in towns of opportunies te zijn, ook een goede blog om te kijken waar ik geweest ben en wat ik de laatste maand zoal gedaan heb. Je vindt er veel foto's terug van de dingen die ik gezien heb, en beschrijvingen en profielen van mijn route op het zuid eiland. Moest ik niet zo moe zijn, ik postte zelf nog wat foto's.

Snurk.

Je gaat nooit raden door welk plaatsje ik vandaag gefietst ben.

Als je Canvastown, Nieuw Zeeland, zei, dan is het voor mij weer maar eens een les om nooit nooit te zeggen.

Canvastown is nog maar eens het bewijs dat de VRT veel te veel geld heeft. Als ze zoveel geld hebben dat ze zelfs een obscuur dorp in Nieuw Zeeland naar een van hun TV netten kunnen laten noemen, dan is het voor iedereen overduidelijk dat er van jouw en mijn belastingsgeld best wel wat minder naar de VRT kan gaan.

Ik ben er het gemeentehuis binnengestapt, en daar zag ik naast overal het ons overbekende logo van een wit vierkant foto's met maar al te bekende ex CEO's en strategisch adviseurs van de VRT, die de sleutel van het dorp kregen aangereikt. Canvastown blijkt ook 2 ere burgemeesters voor het leven te hebben, een Maria Tony, en ene Loved Fromfence. Er zijn ook zeer veel Sam's en Bettina's geboren tussen 2003 en 2007, want daar kreeg je in die periode als inwoner subsidies voor. Het geld is in die periode blijkbaar niet allemaal naar excluviteitscontracten gegaan...

Ik geef het ruiterlijk toe, ik ben naar Kaka point geweest. En ja, absoluut waarvoor je denkt dat ik er op bezoek ben gegaan. Ik wou er de geeloog pinguins en de zeehonden, robben en/of zeeleeuwen zien.



Kaka point is genoemd naar de grootste coproliet die ooit gevonden is, een 1700 kg zwaar exemplaar van een diplodocus. Waarvan ze vermoeden dat hij al een paar weken geconstipeerd was. De coproliet is niet meer te bezichtigen in Kaka point zelf, wegens slechte klimatologische omstandigheden is er enkel een gipsen afgietsel te zien. Om de real thing te zien moet je vandaag de dag in het Natuurhistorisch Museum in Wellington zijn.

Net zoals ik nog altijd geen kiwi's (vogels, zucht) gezien heb, heb ik er de zeer zeldzame geeloog pinguins niet gezien. Maar er was wel van alles anders te zien en te doen in Kaka point, dat maakte het al wat goed.

Iedereen weet dat Zweedse kinderen vaak een kleine ijsbeer of een pinguin als huisdier hebben, en dat hele kleine kinderen zelfs samen met die pinguin slapen gaan. Niks dat zo goed helpt tegen nachtmerries als een guitige pinguin in je bed. Maar wat weten jullie, jullie beotiers, jullie coelecanthen eigenlijk over Nieuw Zeeland, en haar fauna en flora?

Die vraag stellen is ze eigenlijk al beantwoorden.

Gelukkig ben ik met een studiereis bezig, en kan ik na van noord naar zuid gereisd te hebben het een en ander over de Nieuw Zeelandse fauna en flora vertellen.

Eerst en vooral de fauna.

Mag ik je voorstellen, de toitoi.


Overal zie je de toitoi langs de wegen wuivend en wapperend in de wind. Taalkundigen en etymologen, 2 soorten die anders nooit overeenkomen, zijn het er roerend over eens dat de eerste 2 toi's van het Nederlandse toi toi toi gebaseerd zijn op hierboven getoonde plant. Waar de derde toi vandaan komt bij de Nederlanders, daar zijn al vele symposia en academische discussies over geweest, maar er is tot op heden nog geen consensus. Een van de belangrijkste scholen zegt van het Franse toi, en andere zegt dat Nederlanders amper het verschil kennen tussen 2 en 3. Als ze er ooit uitkomen, ik laat iets weten.

Verder wordt Nieuw Zeeland gekenmerkt door groene, rollende heuvels met witte stippen op. Dat groen, dat is overwegend gras, en de witte stippen, dat zijn beestjes die ze hier sheep noemen. In 't Nederlands worden dat algauw schapen. Naast vlees leveren die wol, en er is een grote kans dat de wollen trui die je de volgende winter koopt voor een stukje op een van onderstaande foto's rondloopt.



Als je niet kan slapen, qua tellen zouden deze foto's je wel even bezig moeten houden.

Wat dit is, fauna of flora, dat heb ik nog niet gevonden, maar je ziet deze ook overal.


En tot slot en mijn grote verbazing zijn de zwanen hier niet wit, maar zwart. Op de volgende foto ziet het ... eeeeuuhh ... zwart van de zwanen.

De burgemeester in dit dorpje in Nieuw Zeeland moet een manager zijn, anders verzin je zo geen slogan voor je dorp.


Ik zweer het je, het enige wat er daar te doen was, was dat je er stront, meer bepaald paardenstront, kon kopen.

Dit moest er op het bord gestaan hebben:

Milton, Town full of opportunities*.

*: if your interests are shit, in particular horse shit

Even een dringend berichtje aan de collega's. Stop asjeblieft alle aankopen van 2D en zelfs 3D camera's en aanverwant materiaal. Wegens achterhaald, onmodieus, niet meer mee met de tijd, iets waar we nu meewarig naar terugkijken, al zij het met een melancholisch gevoel dat vroeger alles beter was.



De kiwi's hebben een godverdomse (een ander woord is er niet) 4D camera gemaakt. Te vinden in het antartic center, met pinguins en alles er op en er aan.

Ik zoek het uit, en probeer zo'n 4D camera mee te brengen. 't Zal wel niet goedkoop zijn, dat kan ik nu al zeggen.

Uit beschaamdheid durf ik het bijna niet zeggen, maar gisteren had ik meer dan 6 uur nodig om 90 km te fietsen. En het was nog overwegend vlak ook. Of wat voor vlak kan doorgaan in Nieuw Zeeland.

Er stond wel een wind op kop om u tegen te zeggen, de gevreesde north westerlies, en tjonge, tjonge, tjonge, wat heb ik daarop gevloekt. Ik was zelfs blij als het even goed omhoog ging, dat was er minder wind, en dan ging het wat sneller.

Ik heb het zuidelijk puntje van Nieuw Zeeland bereikt, en ben nu in Tuatapere op weg naar Fjordland. Terug naar het noorden, waar het warmer is...