Overal waar ik kom wordt de wereld geteisterd door rampen.

Ik ben vertrokken in Belgie, toen we nog geen regering hadden, en we hebben er nu nog altijd geen. Ik was in Australie, daar hadden ze dan weer de grootste overstromingen sinds de eerste aboriginal het een goed idee vond om een regendans te doen. Ik was in Nieuw Zeeland, en hopla, de aarde beefde, alsof Bart De Wever jumpen had ontdekt. Nu ben ik in Thailand, en in het noorden hebben ze een aardbeving, groter dan die in Nieuw Zeeland, en ter plaatse zijn er overstromingen.

Ik ben op het eiland Phuket, en het regende hier de voorbije dagen constant. Op het strand bakken was geen goed idee. Duiken was ook al niet bijster snugger, met golven tot 7 meter. En wat kan een mens dan doen, als hij nog niet de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt om een Thaise op te scharen?

Hij gaat van zijn klein dorpje eens een kijkje nemen in Patong. Wat een joekel van een toeristenplaats is. Waar je om de oren wordt geslagen met pingpongshows. Als je dan zoals ik in je jeugd een talentvolle en enthousiaste pingponger was, kun je daar moeilijk nee tegen zeggen.

Zo komt het dat ik samen met de Duitsers waar ik hier mee rondhang naar een show ben geweest. Matthias, Matse voor de Duitsers, was een fan en natuurtalent. Driemaal op het podium klauteren om je ding te doen, het is aan weinigen gegeven in een pingpongshow als je er niet voor betaald wordt. Matse deed het vol overgave.

Zo'n show is trouwens zoveel meer dan pingpongen (ik heb er tot mijn verbazing geen pingpong tafel gezien). Je ziet er ook een vogelpik show, je hoort er Finse muziek, er worden vreemde dingen met scheermesjes en lintjes gedaan.

't Is jammergenoeg een post zonder foto's, die mochten daar niet getrokken worden. Je zal het zelf moeten gaan bekijken...