Met tranen in de ogen omdat ik Nieuw Zeeland, land van schapen en zandvliegen, moest verlaten (een lang verhalen met schapen, botten en dierenrechten) en na een onverwachte tussenstop in Singapore (aansluiting gemist, verplicht naar een poepsjiek hotel gebracht op kosten van de luchtvaartmaatschappij, het leven kan hard zijn) ben ik terug Azie binnengeduikeld.

De laatste dagen in Auckland kwam ik naast mij volslagen onbekenden weer allerlei mensen tegen die ik al tegengekomen was. Je gaat op reis om nieuwe mensen te ontmoeten, en de helft van de tijd kom je bekenden tegen. De wereld is klein, en lijkt er alleen maar kleiner op te worden.

De kleurrijkste van de tot dan toe voor mij onbekenden was een Kiwi van een jaar of 55, die zichzelf en vooral zijn hersenen compleet te pletter had gezopen. Zijn voorhoofd parelde van het zweet tot hij voldoende gedronken had, zijn verhalen waren losse associaties, en deden denken aan die oude man in de fast show, die in zijn zetel gezeten al mompelend vertelt over zijn leven, om op het einde te zeggen dat hij very, very drunk was.

Zo weet ik nu dat hij in '64 naar de olympische spelen in Tokio is geweest, met de boot, hij zelf een veelbelovende 400 en 800 meter loper was (zo ken ik ook nog iemand), weet ik het een en ander over plexiglas en alternatieven, over hoe je een US resident kan worden, waar je in detox kunt gaan, waar er ter wereld allemaal oktober festen zijn, hij 2 maal getrouwd was, dat het niet verstandig is om de pincode van je bankkaart aan iemand te vertellen, en al zeker niet aan iemand willekeurig in de straat (don't tell people here your pincode, never, ever do it). Shit man, als je dat hoort, terwijl je je al 10 maanden aan iedereen die je tegenkomt voorstelt als: "Hallo, ik ben Wouter, en mijn pincode is 4045, het was 1418, maar dat heb ik op 11 november veranderd", dat is ontnuchterend. En dat Auckland een levensgevaarlijke stad is om in rond te lopen. Had ik dat geweten, ik was er waarschijnlijk overvallen. En dat ben ik allemaal te weten gekomen in een tijdspanne van 20 minuten. Mooi.

Het plan was om naar Kuala Lumpur in Maleisie te gaan, en het is Phuket in Thailand geworden. Ik had al een ticket voor KL (zo wordt Kuala Lumpur onder reizigers genoemd), maar dat kon ik annuleren, en in de plaats kwam een goedkoper ticket naar Phuket. Phuket moet je ondanks de h na de p niet uitspreken als fuck it, maar als Poek zoals in koek zoals in koekoek en et zoals in tet zoals in tetten. Hopla, weer iets opgestoken.

Wanneer ik de luchthaven buitenstapte, merkte ik direct dat ik terug in Azie was. Opeens blijk je de interessantste persoon ooit te zijn, zoveel aandacht krijg je, toch voor zolang het niet duidelijk is dat neen, je hebt geen taxi, massage of pingpong show nodig. Je ziet ook heel veel opa's, die samen met hun kleindochter op stap zijn. Het vreemde is dat die opa's blank zijn, en hun kleindochters er voor 100% Thai uitzien. Terwijl ze toch 25% dezelfde genen moeten hebben. Maar als je de affectie tussen opa en kleindochter ziet, zie je ook meteen dat het wel familie moet zijn.

Als het hier even stopt met regenen, is het plan wat op een strand te liggen, misschien eens een cocktail drinken, en eens in de zee te duiken. Als je nog een fris idee hebt wat ik hier kan doen, laat het me gerust weten!