Het lachen vergaat alras als je constant ziek bent, en je ziet me dus niet lachen. Ik ben al van vorige week zaterdag aan het sukkelen, en nu zit ik in de fase dat het snot bergbeeksgewijs uit mijn neus naar beneden klatert. Als er iemand is die een pot verse snot wil, ik kan een half litertje gemakkelijk op een half uur leveren...

Het lichaamsdeel van de dag is mijn hoofd.

Het is niet plezant om met een kater en bijhorende koppijn op te staan, noch is het fijn om met een oorontsteking en de bijhorende priemende pijn wakker te worden. Ik heb deze morgen beide gedaan, en ik moet zeggen, het is een prima, zij het wat onorthodoxe cocktail om je dag mee te beginnen.

Na een gram sidergine en een gram paracetemol was de dag al veel draaglijker,
en nu zit ik hier al weer vrolijk te typen. De mens die dat heeft uitgevonden, die mag van mij met aller prijzen en eerbetoon des werelds overladen worden.

Ondertussen ben ik met mijn hoofd nog eens keihard tegen een openstaande keukenkast deur
geknald, wat maakt dat ik nu met een mix van drie soorten hoofdpijn zit.

Fijn!

Avanti! Vooruitgang! Arriba! Muziek kunnen downloaden, en zelf kunnen bepalen hoeveel je de groep betaalt, dat noem ik vooruitgang.

Jep, ik heb net de nieuwe cd - huh, hoe moet ik dat eigenlijk noemen, het was een zip file - de nieuwe zip dus gedownloaded van radiohead.co.uk. Want dat liedje dat ze al een tijdje op de radio draaien zit in mijn hoofd, en de enige manier om het er uit te krijgen is er veel naar luisteren.

Vreemd trouwens hoe muziek anders wordt als je ouder wordt. Ik ben nooit iemand geweest die teksten behalve de lyrics dan van Joy Division en vreemd genoeg van Bart Kaël heeft kunnen onthouden, maar nu slaag ik er niet meer in om ook maar de titel te onthouden. Om dat nummer van radiohead van de radio te vinden heb ik op een nummer of vier moeten klikken, en toen hoorde ik de tekst die ik er van kende, ooooeeee ooee oooeee. 't Is iets over een puzzle, voor als je het zelf downloadt, ik geef het maar mee.

Met dat niemand mijn vorige prijsvraag correct beantwoord heeft verminder ik de prijs naar een zip file, en zeg ik dat het een Britse groep was, waarvan de zanger dood is, en die in Wembeley optrad. Als je bij dat antwoord nog kunt zeggen hoeveel ik betaald heb voor radiohead, krijg je er nog een foto bij ook.

Nadat ik een microgolf oven met een hamburger was gaan kopen voor de verjaardag van mijn kleinste neefje ('t is ok om dat hier voor zijn verjaardag te vertellen, al is hij niet vervroren, hij kan dit nog niet lezen, en jullie gaan het hem niet vertellen) was ik nog de cd winkel binnengesukkeld. Dat dat nog bestaat, denk je nu, en ik dacht dat ook.

Was het omdat ik een beetje melancholisch was, was het omdat er geld op mijn bankrekening stond te branden, wie zal het zeggen, maar feit is dat ik nog eens een paar cd's gekocht heb. Wegens één of andere reden ben ik lately wild van Arcade Fire, dus die heb ik gekocht. En eentje van Nina Simone, en één van Bloc Party. En dan nog één, maar ik ben er een beetje beschaamd over, en wel wat trots. 't Is een live cd, eigenlijk een live dubbel cd.

Als iemand kan raden welke het is, krijgt die van mij 10 cd's naar keuze. Even an end has a start!

Ik heb zoals B. in het commentaar van de vorige post zei een tijdje gevreesd dat ik zwanger was. Anders eet je niet zoals ik wel gedaan heb in één keer een halve pot augurken leeg, blijf je eten, en anders ga je niet zonder aanleiding beginnen overgeven, zoals ik maandag op dinsdag opeens moest doen.

Voor ik in een potje begon te pissen en een predictor test uitvoerde, had ik plots ook geweldige buikkrampen en had ik last van diarree dat het geen naam had. En nu heb ik nog nooit gehoord van zwangere vrouwen die diarree hebben (of is dit iets waar niet over gesproken wordt, één van de laatste taboes).

Feit is dat ik eigenlijk ziek was, geen honger van hier tot in Tokio meer had, en dat ik die drie kilo die ik bijgekomen was zo weer kwijt was.

Probleem opgelost met een paar keer 14 uur na elkaar te slapen, zo los ik graag problemen op!

Ik zou hier kunnen schrijven hoe baby's ververst worden, of gewassen, of meer nog, tonen hoe dat er allemaal aan toe gaat, maar daar heb ik me nog nooit mee beziggehouden, en daar zal ik me ook niet rap bezighouden. Nee nee, ik heb wel andere kopzorgen.

Want ik zit met een probleem.

Sinds een week of twee is er af en toe maar één gedachte in mijn hoofd, en dat is simpelweg eten. Ik heb er geen idee van hoe dat dat komt, maar het is de laatste tijd niet zelden voorgevallen dat ik twee keer per avond heb gegeten, eerst frieten en dan nog een kebab, of dat ik én ontbijt, brunch, lunch, vieruurtje, diner én laatavondmaaltijd heb gegeten, om tussenin nog rap een zak chips of snoep op te eten. Of misschien nog een bifi worst, samen met een suikerwafel. Of na een feestmaal nog bij iemand binnenval om hun stokbrood op te eten, en al hun préparé. Want daar heb ik nog nooit neen kunnen tegen zeggen.

Het spreekt voor zich dat ik serieus aan het verdikken ben, al drie kilo in die twee weken. Als dat zo verder gaat, kan ik tegen kerstmis niet meer in mijn auto, en dan kan ik de 21ste december ook niet naar een kerstfeest.

Oh, oh, ik heb zorgen, oh, oh, ik heb zorgen, en dat verveelt me zo, oh, oh.

Het is zondagochtend, de plannen die er waren worden aan de kant gezet, en nieuwe plannen worden gesmeed. De geplande trekker en dweil heeft het pleit verloren tegen een subtropisch zwemparadijs. Straks vertrek ik naar Océade, in het Bru park, en wie weet, na het zwemmen volgt misschien nog een bezoekje aan Mini Europa of aan het atomium. Spannend...

Na meer dan vijf jaar loyale dienst heeft mijn oude getrouwe Nokia het eindelijk laten afweten. Ze kon niet echt meer mee met de nieuwe wind die waaide, de batterij was geen toonbeeld meer van vitaliteit, en wat er op het scherm stond, viel af en toe weg. Kortom, het was change-of-the-guard gewijs tijd om een nieuwe Nokia in mijn leven toe te laten.

Op de foto zie je ze nog broederlijk naast elkaar, maar jij weet net zo goed als ik dat het prachtig staaltje functioneel design van mijn oude telefoon binnenkort enkel nog op deze blog zal te zien zijn.

Zo is het leven, zo is de tijd...

De kop is er af.

De temperaturen waren eindelijk genoeg gezakt, en de eerste winter bbq is dan ook achter de rug. Al bij al is die goed meegevallen, al was het hier en daar nog wat zoeken.

Hoe doe je dat weer om je kolen lange tijd op een goede temperatuur te houden, hoe zorg je er voor dat je vlees niet aanbrandt, want je ziet geen steek voor je ogen in het donker, en vooral, hoe hou je contact met je gasten, want die zitten in die kou liever knus ende gezellig binnen, terwijl jij in de kou al het harde, harde werk staat te doen. Dát zijn de problemen waarmee je op een typische winter bbq geconfronteerd wordt.

Nu, dat contact met die gasten, dat is er gisteren quasi niet geweest, en dat was maar goed ook, want de genodigden waren een ratjetoe van mensen die op een paar maanden heel veel verdikt waren, bronstige stieren van Charleroi aan de Dijle, werklozen die beweerden werk gevonden te hebben, en directeuren met twee man personeel onder zich. Niet direct het publiek dat je op een vrijdagavond in je living wilt, maar tja, je hebt me nooit horen beweren dat het leven een lachtertje was...

Moe maar tevreden kan ik terugkijken op de reis naar Italië. Met dat ik zo vermoeid ben, en een beetje ziekjes (twee dagen op rij zowat met de kippen op stok) komen hier nu pas de foto's.

Omdat foto's kijken een beetje saai is, en kwissen in Vlaanderen nog nooit zo'n hoge toppen heeft geschoren, is dat in de vorm van een kwis. Jep, ook ik geef toe aan modetrends. Alles voor de commercie.

Vraag 1: Waar is dit?


Vraag 2: Hoeveel beestjes hoor je?



Vraag 3: Hoe warm was het?



Vraag 4: Welk model van auto is dit?


Vraag 5: Wanneer is deze foto getrokken?


Vraag 6: Al eens een catch 22 in actie gezien?


Vraag 7: Wat mag je niet aanhebben?


Vraag 8: Wat zie je op deze foto?


Vraag 9: Wat zie je hier?


Een aantal antwoorden op die vragen zijn:

26 graden, God en Adam, een marcelleke, het begin van de stad Rome, recentelijk, jep, Montalcino, cinquecento en

Het is nooit niet geòqkkelijk òet een azerty toetsenbord te typenm en weker niet qls begin oktober buiten het wonnetje schijntm òet een lekkere vierentzintig tot wesentzintig grqden:

Zqnt dqt doet het hierm in Roòe: Ik ben hier gisteren geqrriveerdm en ik voel òe hier nu ql qls een vis in het zqter: Het eten is lekkerm de won is qqngewig, en de òensen wijn schoon oò nqqr te kijken.

Hoe ben ik hier verweild gerqqktm wie ik je qfvrqgen; Zelm het is begonnen in Firenwem oò vervolgens lqngs Toscqqnse zegen nqqr Roòe te leiden; Dqt kqn ook òoeilijk qndersm wozqt qllem woniet qllem zegen leiden nqqr Roòe;

En oòdqt het voor òij veròoeiend is oò azerty in plqqts vqn qwerty te typenm en voor jou zqqrschijnlijk even veròoeiend oò dit te lewenm lqqt ik het hier bij;

Ciqo8

Ik hou er van om licht en snel te reizen, en Spaans inquisitiegewijs te verschijnen in het buitenland. Dat wil zeggen, zonder dat die buitenlanders weten dat ik op komst ben. Want dan houden ze hun dochters toch maar binnen, en verbergen ze hun beste flessen drank.

En dus had ik niks gereserveerd in Amsterdam voor de doctoraatsverdediging over de behandeling van prostaatkanker, in zo'n stad zou er wel altijd een slaapplaatsje te vinden zijn. Dacht ik.

Sta me toe om een paar foto's te tonen.



Die drie foto's zijn slechts de spreekwoordelijke tip van de ijsberg, onder de foto's gaat een onnoemelijke miserie schuil van ettelijke bezochte hotels, en in geen enkele, zelfs niet in de vijf sterren hotels, was er een plaatsje vrij voor 2 Belgen.

Zelfs de coffeeshops waren met gepaste verontschuldigingen dicht. Waar gaat dat heen met de wereld als je zelfs al in Amsterdam geen goedkope drank, drugs en vrouwen meer vindt, dat wil ik wel eens weten. O tempora, o mores.

We zijn daar van tien uur tot half twee 's nachts van vol hotel naar vol hotel gestrompeld, en toen was de maat vol. Het was hopeloos, en het plan was om met de auto uit Amsterdam weg te rijden, en ergens een baanhotel te proberen te vinden. De auto stond geparkeerd op de Europa parking, alwaar we bij aankomst vooral volgend bord zagen.

Om één uur sloot dat spel, kun je dat geloven? In de hoofdstad van Nederland, niet één of ander klein dorp, maar de hoofdstad.

Onder druk en 's avonds laat krijg je de beste ideeën, en al vlug rijpte het plan bij die parking om dan maar op stap te gaan tot 's ochtendsvroeg, en dan ietwat verfomfaaid op de doctoraatsverdediging te verschijnen. I love it when a plan comes together.

Ik liep al de hele tijd met een rugzakje rond, terwijl B. met zo'n handig voort te trekken valies op wieltje rondzeulde. Zijn handen lagen half open, en toen we een politiekantoor zagen, wou hij zijn valies daar afzetten. Dat mocht niet, verantwoordelijkheid en zo, maar die Amsterdamse flikken bleken de kwaadste nog niet te zijn, en zijn beginnen rondbellen. Of er nergens plaats was voor twee arme Belgen. En hop, daar konden we via het reisbureau van de flikken naar het Hans Brinker Hotel.

Ik weet dat wel van een gegeven paard en in zijn bek kijken en zo, maar iets vreemds aan de muren, volgens B. het slechtse bed ooit en een douche als deze is toch niet echt fijn te noemen. Gelieve je hoofd bibliotheekgewijs schuin te houden...

Een beetje verstandige lezer blijft me het antwoord niet schuldig als ik vraag wat de belangrijkste doodsoorzaak is bij Belgische mannen boven de 63 jaar. Jep, aangezien ik hoofdzakelijke verstandige lezers heb, hoor ik je het al binnensmonds mompelen, of blij luidop roepen, het correcte antwoord op die vraag is natuurlijk prostaatkanker.

Als alsmaar ouder wordende man van binnenkort middelbare leeftijd vind ik het dan ook meer dan hoog tijd om niet bij de pakken te blijven zitten. Als mijn opa mij één ding geleerd heeft, is dat je al flierefluitend door het leven kan stappen, om dan opeens te panikeren als je iets voorhebt. En daar is absoluut niks mis mee. Maar niet zo deze jongen. Ik wil goed voorbereid zijn, ik en mijn prostaat moeten één worden. Als er iets aan mij schort, moet hij het weten, als er iets aan hem schort, wil ik het weten.

Stap 1 van mijn actie is dan ook informatiegaring geworden. Hierbij ben ik totaal niet geïnteresseerd in wat Zulma over prostaatkanker zegt, gehoord van vette Jeanine van het frietkot op de hoek. Ook al heeft de nonkel van Jeanine dat tot 3 keer toe gehad, eet hij nog dagelijks 500 gram gekapt en drinkt hij anderhalve bak Rodenbach, om daarna achter de vrouwen te zitten, nee, nee, ik wil harde, wetenschappelijk onderbouwde uitleg.

Noem het toeval, noem het het noodlot, noem het zoals je wil, maar net nadat ik dat besluit had genomen viel er een uitnodiging om naar een doctoraatsverdediding te gaan over de behandeling van prostaatkanker.

Ik moest er naartoe, koste wat het kost, want gezondheid heeft nu eenmaal geen prijs.
Dat die uitleg in Amsterdam plaatsvond, was in de eerste plaats de minste van mijn zorgen. Maar niks was minder waar.

Wordt vervolgd...

Ik leef in het landelijke L., meer bepaald in de suburb K.-L. nabij L. Je hoeft me niet meer te vertellen dat er in mijn buurt hoofdzakelijk drugsverslaafden, straathoertjes, kattenliefhebbers en af en toe zelfs Mechelse marginalen rondlopen, maar wat je van al die mensen absoluut niet kan beweren, is dat ze geen hart van goud hebben, en eerlijk als een hamster zijn.

Sinds zaterdagmorgen stonden de vier ramen van mijn auto wagenwijd open, en iemand die wel eens in mijn auto gezeten heeft kan bevestigen dat het daar vol ligt met cd's en snoep allerhande. Pas maandagmorgen had ik gezien dat mijn ramen openstonden, en er was geen enkele cd of snoep uit mijn auto verdwenen. Hopla.

Gewoon om te bewijzen dat mijn buurt goudeerlijk is, staat mijn auto nu met zijn vier ramen open voor mijn deur geparkeerd, met sleutel in het stopcontact én ronkende motor. En morgen rij ik er gewoon mee naar het werk. Het is goed toeven, hier in K.-L.

Veel bloed, tranen en vooral veel zweet armer, maar ook spieren en een mooi bruin kleurtje rijker, ben ik net terug van een weekje fietsen in de Provence. De Mont Ventoux ken ik nu van binnen en van buiten, en over de Mistral, die dekselse Provençaalse wind, kan ik ook meespreken. Als je naar de top van de Ventoux toerijdt, en er zijn van die rukwinden, dan leer je die Mistral wel kennen.

Het was niet allemaal afzien en kommer en kwel in de Provence, er waren ook fijne momenten. Al schiet er me nu niet direct iets te binnen. Hmmm.

Of het moest het bezoek aan het nieuwe kasteel van de paus zijn, in de volksmond aldaar ook wel Chateauneuf-du-Pape geheten. Alwaar we achtereenvolgens door een besnorde wijnboer, een gepensioneerde wijnboer met vrouw in bloemetjesschort, Elzasienne en blonde, pronte madam van een jaar of vijftig uitleg kregen over de plaatstelijke o zo lekkere en dure wijntjes. Van dewelke ik je de nietzeggende foto's absoluut niet wil ontzeggen.

Le voilà:

Zondag was het generale repititie om volgende week in de Provence op de fiets te flaneren, en het was ver-schrik-ke-lijk. Het was slechts een tochtje 60 km doorheen de Ardennen, maar na afloop ik kon geen meer zeggen. Nog altijd niet trouwens, zoals je kan merken.

De gevolgen waren ook niet minnetjes. Zondagavond was mijn linkerhelft opeens verlamd (nu heb ik nog altijd tintelingen) en ik zit met lage, uitstralende rugpijn. Als ik buk, is de enige manier om terug recht te geraken op mijn zij rollen, en de verpleegster van het wit-gele kruis te bellen. Ik kan enkel nog bitter en zout smaken, zuur en zoet lukt mij niet meer, en gisteren werd ik al wandelend voorbijgestoken door een schildpad. Dat zijn trouwens verbazend kwieke beestjes. Ik word stilaan te oud om nog te fietsen, vrees ik.

Maar niet getreurd, ik ga het vanaf zaterdag toch nog eens proberen. Op naar de Ventoux!

Non ogni uomo deve essere un genius. Non giornaliere deve essere una festa. E non ogni blogpost deve essere in olandese. Così per un cambiamento, scrivo questo in italiano. Anche se italiano non molto corretto.

Ci sono parecchi buoni motivi scrivere questo blogpost in questa lingua piacevole. Non solo perché suona così fantastico buon, ma anche perché sto imparandola. Così posso parlare ai nativi in loro lingua materna quando li visito alla fine di settembre.

Jep, lo avete letto destra, io sto andando in Italia. L'idea è di ciclare da Firenze a Roma, gode il tempo e l'alimento piacevoli e passeggiare intorno come turista a Roma.

Non so se la conoscete, ma Roma è una città con storia molto. Non molta gente la conosce, ma circa 2000 anni fa, erano nel controllo di quasi tutti i paesi nel Mediterraneo. Ci era persino un tipo romano denominato Julius Caesar che ha conquistato il Belgio. Mi domando perchè ci non hanno insegnato quello a scuola…

Een weekend waarin je drie keer iets gefrituurd eet kan geen slecht weekend zijn, zeker als het gefrituurde een in staafjes gesneden knol is, die goed gedijt in zandleemgrond en waarvan de bladeren giftig zijn. Om maar te zeggen, ik ben een beetje overal (aan de zee) en nergens (in Hasselt en Genk) geweest, en ik heb daar telkens van de lokale specialiteiten geproefd.

Behalve garnalen was het aan zee regen en tennis wat de klok sloeg. Omdat ik weet dat de hedendaagse mens ongeveer alles al gezien heeft, het harde en cynische tijden voor de idealisten zijn, en behalve Bavo Claes niemand meer op zijn woord geloofd wordt, volgen hier de bewijzen.

Als een dief in de nacht verdwijnen is ietwat lastig wanneer je zo'n trui aanhebt. Ik doe hier toch een verdienstelijke poging.


Maar dat gifgeelgroen is nu eenmaal de mode in het hoge Noorden, dus loop ik er hier mee rond. De trui is ook een beetje een eerbetoon aan 17 seizoenen FC De Kampioenen (want de capriolen en vrolijke fratsen van Pico, Xavier en Oscar spelen zich af in groen-geel tenue), en ook een beetje een oproep om er nu eindelijk mee te stoppen, voordat Xavier aan levercirrose lijdt, Pascalleke aan osteoporose en Bieke als jong veulen met een looprek dartel loopt te zijn.

In het hoge Noorden zijn er wel nog een paar dingen te zien, als daar zijn bacterie culturen (in een - denk ik - petri schaaltje, kan er iemand bevestigen dat dit klopt?). In een museum, kijk eens aan. Mijnheer heeft gestudeerd.


En aflossingen van de wacht (let op de derde van rechts, die loopt heel trots met opgeheven hoofd, voor vorst, vaderland en vrijheid).


En de langste tunnel van de wereld is er niet alleen zo maar de langste tunnel van de wereld, maar ziet er nog eens flashy uit ook.


En hoe kun je beter stoppen dan met een foto van de zee bij of iets na ochtendgloren?


En...

There was almost something rotten in the state of Danemark, maar ik heb in Zweden nergens geen surstromming kunnen kopen, en dus waren we op de terugweg door Denemarken rotvrij. Surstromming is gefermenteerde vis in blik, een Zweedse specialiteit, en gefermenteerd is eigenlijk een posh woord voor rot. Om maar te zeggen, het hoge Noorden, het heeft sinds kort weinig geheimen meer voor mij.

Op het gevaar af om er hier een culinaire happening van te maken, onderstaande foto's vatten de Scandinavische keuken samen.

Je kan in Zweden wel eens een worst met mos (patotis puree) eten, en ze doen er voor de toerist maar al te graag zo'n roze klodder bovenop (naar het schijnt garnalen).

Daarnaast kun je er alle soorten en vormen haring eten, zoals bijvoorbeeld maatjes in een dillesausje, of een gerookt exemplaar, en kun je na de maaltijd wat nagenieten met snus. Voor de Scandinavië newbies, ook wel pruimtabak geheten. Na het een keer geprobeerd te hebben begrijp ik waarom het in België niet groot is, en begrijp ik niet waarom het in Zweden populair is. Tenzij je het er heel warm van krijgt, want het durft daar nogal koud te worden.


Zweden zijn ook allerminst te beroerd om iets in een tube te proppen, en dat gaat van garnalen over paté tot kaviaar, dat zo wel wat van zijn cachet verliest. Het lachend kindergezichtje op de tubes kaviaar is nu ook niet direct het summum van verfijning en elegantie.


Noorwegen daarentegen is qua keuken wat armer, vis vind je daar bijna niet, maar ze hebben er wel lekkere kersen. Die kersen kweken ze onder plastiek op ijskoude fjorden.


De enige vis die ik in Noorwegen heb gevonden was deze, en geef toe, dat is een beetje armzalig. Ik was naar de Noorse fjorden getrokken met het idee dat ik daar van zalmrokerij naar vissershutje ging trekken, telkens een stukje verse vis aangeboden te worden, maar niks daarvan. Twee gepaneerde driehoekjes, dat was alles...

Telkens ik aan het tijdens de verkiezingen gehoorde milieuprogramma van het Vlaams Belang terugdenk (de lelijk oud geworden Anke "wij stellen voor om een studie te laten maken om te kijken of de menselijke activiteit invloed heeft op het klimaat, en als dat zo zou blijken te zijn, dan gaan we voor gepaste actie" Vandermeersch is hun milieu experte) moet ik glimlachen.

Terwijl een sans papier of migrant van de eerste generatie aan zijn muntthee voelt dat het klimaat aan het veranderen is, en dat het hoog tijd is om maatregelen te nemen. Aanpassen aan het klimaat, of oprotten, is mijn devies, en hierbij mag je ook de vrijetijdsbesteding niet uit het oog verliezen. Binnenkort is het in België in de zomer veel te warm om te fietsen of te lopen, er dienen dringend alternatieven gezocht te worden.

Zelf heb ik dat onlangs gedaan, en ik mag zeggen dat ik, afgezien van de fles pastis die er bij past, meer dan klaar ben voor een warmer klimaat. Met deze schatjes mag het hier gerust een mediterraan klimaat worden, ik ga qua vrije tijdsbesteding zeer zeker aan mijn trekken komen, ook al is het veertig graden in de schaduw van een plataan.

Er moet maar gezegd worden tegen mij dat ik iets niet kan, of hopla, daar sta ik al te pronken op de top van Afrika's hoogste berg, of daar ben ik al gestart in een 100 km lange wandeltocht. Niet dat alles wat ik start lukt, maar de sleutels van mijn succes zijn te vinden in mijn falen.

Onlangs had ik iets horen vertellen over een grote zaal vol met boeken, en die gast die met dat vertelde, zei me dat je die boeken voor een appel en een ei kon uitlenen. Bibliotheek noemde die dat. Raar.

Dat wou ik wel eens met mijn eigen ogen zien, en als de gesmeerde bliksem zocht ik op dat nieuwe ding op, eeuh, internet noemt dat, geloof ik, superhandig, je vindt daar zowat alles, ook grappige foto's en zo, of er zo'n bibliotheek ding bij mij in de buurt was. Dat bleek zo te zijn, en alras stond ik in die zaal. Geloof het of niet, maar dat stond daar tjokvol boeken, en wat meer is, je kon die uitlenen. Tjonge, jonge, wat gaan ze nog allemaal uitvinden...

Het eerste boek dat ik vastpakte, was er eentje van ene James Joyce, en dat boek bleek een voorwoord te hebben. In dat voorwoord stond "The first thing to say about Finnegans Wake is that it is, in an important sense, unreadable". Meer had ik niet nodig om de uitdaging aan te gaan, en dat boek ligt nu bij mij thuis, te wachten om gelezen te worden.



En dan begint het, en je moet dat voorwoord gelijk geven. 't Is precies Italiaans of Esperanto, terwijl die James toch wel een Ierse knakker was.


Benieuwd hoe ver ik zal geraken...

Was er van 't weekend een huis verwarmend feestje, een bbq of een buurtfeest annex bbq annex optreden geweest, ik zou daar kunnen over schrijven, of had ik een mountainbike tochtje gemaakt in het Zoniënwoud, petanque ballen in de Aldi gekocht, of Franse cornflakes gegeten, ik zou er iets kunnen over schrijven.

Maar niets van dat alles, bijgevolg moet ik wel schrijven dat ik vandaag mijn beste Frans heb bovengehaald, en op mijn werk aldus een aantal bezoekende Franstaligen kosteloos geëntertaind hebt. Ik denk dat ik in de toekomst op feestjes nog af en toe met dat Frans zal uitpakken, kwestie dat een luimige noot nooit misstaat. Zelfs niet op je eigen begrafenis.

Geef de mensen in M. een Dijle, geef ze een feest, en hopla, alras wordt dat in de volksmond de Dijlefeesten genoemd. Geef ze eens ongelijk. Op zo'n dag komt algauw alles wat ietwat marginaal is buiten, en in M. woont er quasi niks anders. Om maar te zeggen, er was veel volk.

Om onder andere die rapgroep die zingt over hoven en commerce te bekijken, en voor mensen uit M. te proberen af en toe een woord te verstaan. Daar dat taaltje voor mij weinig geheimen bevat, moet ik zowat de enige geweest zijn die een benul had van waar het over ging. Nu is dat niet zo moeilijk bij het hof van commerce, hoofdzakelijk gaat dat over hoe goed ze wel niet zijn, en soms ook wel over hoe goed ze wel niet zijn. Na het optreden werd de avond vergaderingsgewijs afgesloten, en voila, de dag was weeral gevuld.

Een fietsvakantie in de Cévennes kruipt allerminst in je kouwe kleren, en je zou er talrijke posts over kunnen schrijven, onder andere over de o zo mooie streek, of over de epische strijd voor de derde plaats, over de hoogtes en de laagtes, de heroïek van de wielersport, het lijden en het plezier, enzovoort, enzoverder, enfin, je weet wel hoe het er aan toegaat in een telenovelle.

Maar dan maak je een filmpje met in de hoofdrol een pinda en een heleboel mini mieren, en dat moet dan wel volstaan als post. Enkel te bekijken als je veel, heel veel tijd hebt, of echt niks anders te doen!



Hopsa.

Voor als je er ook nog een foto van wil, geen probleem.

Gisteren was ik met een journalist aan het babbelen, en opeens ging het over Somalië. Hij is een paar keer in oorlogsgebied geweest, en dat heeft de quote van de dag opgeleverd.

I quote: "Ik heb nooit een kogelvrij vest gedragen, behalve die ene keer tijdens een nachtelijke autorit in Somalië, het was daar koud."

Meer dan R.E.S.T.E.C.P. kan ik ook niet zeggen...

Een weekje vakantie, een weekje werken, een weekje vakantie, het heeft wel iets. Zelfs zoveel dat ik van 't weekend alweer op vakantie vertrek. Ditmaal naar het land van duizend wijnen, een bepaald soort slag en een r om u tegen te zeggen. Tegen iemand die tussen de lijnen kan lezen hoef ik het al niet meer te vertellen, maar speciaal voor u, ietwat dommere lezer, jep, ik ga naar Frankrijk.

Als je me volgende week nodig hebt, je kan me in de rimboe in de Cévennes vinden, op survival. Et pour les Flamands, la même chose!

Over Lanzarote zou ik kunnen vertellen over de avonturen van Putje en Potje en hun jolige vrienden, en dat zou dan gaan over putjes, palmbomen, spitmuizen, stoempen, Duitse metalheads, miljardos bastardos, cocktails à volonté, shows fantastico! Applauso!, enzomeer, enzoverder, maar zoals Gérard, de sympathieke doch ietwat louche uitbater van Mechelen-Stort altijd al zei, sommige putjes hou je beter gedekt.

Vandaar dat ik het hier hou bij wat impressies en misschien het sporadische, komieke filmpje. 't Is dat Videodinges niet meer bestaat, en dat het veel te lang duurt om zo'n ding up te loaden...



En dit was ooit te zien bij Bassie en Adriaan:

Gisteren ging ik naar de topper in tweede klasse Mechelen - Antwerp, olé, ola, en wat ik daar zag heeft me blij gemaakt, olé, ola. Het ging vooruit, het ging vooruit, het ging verbazend goed vooruit.

En wat meer was, er was ambiance in het stadion. Toen er van "You'll never walk alone" gezongen werd, deed ik uit volle borst mee, en wanneer ik tegen mijn buur zei "Maar ik loop soms graag eens alleen" was er een andere supporter die maar raar keek. Wat ook wel plezant was, was dat die van Mechelen, waar ik tussen stond, constant aan het zingen waren van "Antwerp, marginalen!". Zoals je waarschijnlijk maar al te goed weet als je al eens in Mechelen geweest bent, Mechelen heeft qua marginaliteit van niemand lessen te leren. O, ironie. Als ik rondom mij keek, leek ik precies in de kantine van een beschutte werkplaats beland, maar toch zingen van "Antwerp marginalen!". Fijn!

Ze zongen er ook constant een liedje, en dat ging als volgt: "Shall we sing a song for you, shaaaaall weeee siiiing a soooong for yoouuuu, a soooong for yoooouuuu-oooouuu" x25

En dan stopten ze met zingen. Vreemd...

De buenas diassen, chicas latinas en dos cervezos, por favor zullen binnenkort niet van de lucht zijn, want ik ga voor de eerste keer op reis naar Spanje. Naar Lanzarote, om precies te zijn, en, omdat ik nu eenmaal avontuurlijk van aard ben en danger mijn middle name is, naar een all-in. Het zal een heel nieuwe ervaring zijn, de verwondering zal groot zijn, en is het nu eenmaal niet net daarom dat je op reis gaat?

Meer treffend dan met dit gedichtje van de organisator van de reis kan ik het niet zeggen:

Oh wat ben ik heden blij
wij gaan op all-in
wij gaan op all-in
Oh wat ben ik heden blij
wij gaan op all-in
wij gaan op all-in
mijn vriendjes en mij

Soms zou je het niet meer vermoeden, maar aan de tronies, lelijke bakkes en criminele wezens op borden langs de weg kun je merken dat er ook in Wallonië verkiezingen op komst zijn, en dat het wel degelijk nog altijd hetzelfde land is als waar u en ik in wonen. Dat merk je vanzelf als je op bezoek gaat bij onze Franstalige vrienden, en je kan er al eens stuiten op een lokale politieker.

Zondag heb ik op een haar na de sympathieke Michel Daerden gemist, jep, de Michel berucht en beroemd van zijn youtube filmpjes. Op zich jammer, een gemiste kans voor Michel, maar zijn promo team bestaande uit pronte en wulpse jongedames was er wel nog, en was zo vriendelijk om me, al kan ik er niet voor stemmen, een foldertje van Michel in de pollen te stoppen.

Aan de voorkant staat er een frisse foto van Daerden.


Maar groot was mijn verbazing toen ik de bottom line van de achterkant zag.


Als je niet veel Frans kent, er staat "Tout le monde aime Papa", wat losjesweg vertaalt tot "Iedereen houdt van Papa". Kijk, mijn hart bloedt als ik zie dat er nog familiewaarden gepromoot worden in die goddeloze PS, die hier verketterd wordt, en dat er daar naast Sinterklaas en de kerstman nog een derde vaderfiguur rondloopt, in de vorm van een af en toe zatte politicus. Er is nog hoop!

Zeker één keer om de twee à drie jaar draai ik er mijn hand niet voor om om in plaats van naar een Vlaamse kermis, een feest van Piet Snot of een sportieve happening te gaan, aan cultuur te doen. En alras zijn die twee à drie jaar voorbijgevlogen (zeker in iemands anders menagie), en hop, daar is de dag weeral aangebroken dat je aan cultuur doet.

Om maar te zeggen, ik ben naar Redu, het in de Ardennen verscholen boekendorp, geweest, alwaar ik me ondergedompeld heb in een overwegend Franstalig literatuurbad. Redu ken je misschien van hun tergend traag ladende en door een hobbyist of zo fout ontworpen site, of door de vele lof die je Romaanse talen studerend nichtje aan het dorpje toedicht, maar vanaf nu zal je het kennen als het dorp waar je vergeten parels van de wereldliteratuur op de kop kan tikken. Waar anders vind je een eerste druk exemplaar van "Le crocodile électrique" van D.G. Compton, tegen de uiterst schappelijke prijs van anderhalve euro? Alleszins niet op deze site, want daar kost het al rap meer dan 1,70 euro voor dat boek.



Ik heb ook enkel nog maar de achterflap gelezen, maar dat belooft alvast veel goeds, en de tekening op de voorpagina doet me alleen het beste denken over de elektrische krokodil. Spanning verzekerd!

Voor de geïnteresseerden, nadat ik het boek uit heb, ben ik absoluut niet te beroerd om het aan iemand anders te schenken. Kunst moet je delen!

Ik was met mijn gmail account wat aan het mailen over bbq's en aanverwante, en rechts van mijn mail stond opeens reclame voor bbq toestellen én voor vetverbranden. Voor http://www.vet-verbranden.com/ om precies te zijn, en zelfs al wil je geen vet verbranden, of eigenlijk, vooral als je geen vet wil verbranden, raad ik je aan om het schitterende proza vol kromme redeneringen en kar voor paard gespannen constructies van deze top site een blik waardig te gunnen.

Mijn persoonlijke favoriet is "Wel, als je me het voordeel van de twijfel geeft, bewijs ik je dat deze methode de enige juiste is". Als je mij het voordeel van de twijfel geeft, kan ik ook bewijzen dat ik de meest sympathieke mens op aarde ben. Wat nu wel het geval is, maar toch. Een mooie tweede vind ik "Je Kleren Liegen Niet...", en dat klopt. Want kleren zijn een beetje als de ronde, en zoals algemeen geweten is, de ronde liegt ook niet.

Als slot kan ik de iets dikkere lezer nog volgende tip meegeven: Een Maagring. De slechtst mogelijke oplossing voor je probleem. Het plaatsen van je maagring brengt enorme risico’s met zich mee (tot zelfs de dood) en je kan amper nog eten. Deze werkt enkel omdat je je calorie-inname drastisch vermindert. Dus als je aan het verdikken bent omdat je dokter vindt dat je niet dik genoeg bent om een maagring te laten steken, denk er twee keer over na...

Sommige mensen beweren dat ze toekomen met 4 of 5 uur slaap per nacht, en dan wil ik dat ook wel eens proberen. Maar het probleem blijft dat ik na één nacht met weinig slaap met koppijn zit, na twee nachten met weinig slaap overal in slaap bij val, en na drie nachten slaap met een etterend oor zit, waar antibiotica noch goede voornemens tegen helpen.

Vrijdag was de K. de grote schuldige, zaterdag was dat Anderlecht, dat besliste voor de eerste keer dat ik in de loges van Anderlecht zat om dan maar kampioen te spelen, waarbij het uitnodigende bedrijf daarop dan maar besliste om sloten champagne te laten aanrukken (al eens gezien, sloten aangerukte champagne?), en zondag waren dat een paar Zweden die op een toeristische uitstap door het Leuvense werden gegidst, op het nu al legendarische stielo wandelpad.

Dit alles overgoten met een sausje van heel het weekend doorwerken, want een echte yup moet dat al eens terloops kunnen laten vallen, zo van dit weekend in de K. gezeten, dan in de loges in Anderlecht, champagne, oooh la laa, en dan zondag nog een paar Zweden rondgeleid, hen het Atomium bij nachte getoond en zo, en oh, ja, op mijn werk hadden ze me het hele weekend nodig. Druk, druk, druk, maar ik eet wel gezond, ben nu op een ananas en meloen dieet, is iets nieuws uit Guadeloupe, een aanrader.

En na 4 dagen weinig slapen verbeteren mijn posts er nu ook weer niet echt op...

Ik leg mijn vingers graag overal op, dat heeft mijn moeder grijze haren bezorgd toen ik klein was, iedere keer op elk feest mogen uitleggen waarom er kindervingertjes in de taart stonden, of aan de dokter waarom mijn vingertoppen nu weeral verbrand waren, maar nu ben ik wat groter en ik doe het nog altijd graag. Zeker als het de polsslag van de tijdsgeest is, en zeker als het iets met hot technology te maken heeft.

Vandaar dat ik blij als een jonge labrador op prozac was toen ik een uitnodiging voor joost.com kreeg, want na al die jaren wil ik ook wel eens een nieuwe manier zien om naar tv te kijken. Joost is het nieuwe bedrijf van de makers van kazaa en skype, en ik moet zeggen dat het goed werkt. De kwaliteit is goed, 't is interactief, je hebt een heleboel kanalen, en wat wel niet veranderd is tegenover de plain old televisie, is dat er geen zak op die kanalen te zien is. Behalve dan de poker channel, want daar heb ik al uren naar gekeken, en ik kan het al als de besten. Iemand zin om eens te komen pokeren?

Op het gevaar af om hier in herhaling te vallen, dit weekend ben ik weeral gaan fietsen, en het ging weeral fantastisch. Ik weet nu ook waar die coureurs het over hebben als ze over een superdag spreken, want die had ik, daar op de Davitamon Classic.

Die Davitamon Classic is trouwens een absolute aanrader voor de velocyclist. Het speelt zich af in de Vlaamse Ardennen, de organisatie is vlekkeloos, en wat meer is, achteraf kost alle drank maar één euro dertig centiemen. Jep, je leest goed, of je nu een coca, pintje, leffe of duvel pakt, het kost er maar één euro dertig! De braadworsten zijn wel wat prijziger, maar voor twee euro zestig kun je nog niet klagen. Als dat nog niet genoeg redenen zijn om volgend jaar naar daar te gaan, weet ik het ook niet meer.

Voor de rest, mijn pa heeft een nieuwe hobby. Pa V. reist vaak samen met moeder C. met de kusttram, en als hij de tram opstapt zegt hij nu af en toe tegen mijn ma of hij nu al zal beginnen de ticketjes te controleren. Waarop er af en toe zwartrijders zijn die zich nog spoeden om hun ticketje af te stempelen. Hihi.

Een ideetje als je zelf nog eens de tram pakt :-)

Een goeie ipod is zoals een goeie kater. Die kan ook wel eens een paar dagen van huis weg zijn, jagend achter de katinnetjes van de buurt. Maar als het er op aankomt, komt die altijd wel weer terug thuis.

Om maar te zeggen dat mijn ipod terug is, en wel dank zij een anonieme vinder die het ding bij de dienst verloren voorwerpen op mijn werk heeft binnengebracht. Ik wist zelfs niet dat we een dienst verloren voorwerpen hadden, en zo zie je maar weer, er zijn nog mensen met een goede inborst en het hart op de juiste plaats.

Was er de laatste week een verkiezing van de lompste Belg geweest, ik had een zeer goeie kans gehad om dat spel te winnen.

Ik heb de laatste zeven dagen achtereenvolgens in het gat van een andere auto gereden, ben keihard van de pedalen van mijn fiets geschoten (gelukkig kwam ik net naast mijn ballen terecht, anders was deze post op een iets hogere toon geschreven), ben mijn o zo schattige ipod kwijtgespeeld, heb mijn spiegel van mijn auto in frut gereden, ben van de trap gevallen, heb bij het kleren wassen vergeten mijn broekzakken leeg te maken, ik heb vandaag twee keer frieten gegeten, enzovoort enzoverder, met als gevolg dat ik niet meer buiten durf komen. Want dan gebeurt er weer iets.

Misschien is het maar beter zo...

Ik ben vandaag in de hel geweest en terug. De wegen in de hel zijn geplaveid met kasseien, en het is er tot in tegenstelling van wat ik verwachtte een aangename 28 graden in de schaduw, en nog iets meer in de vlakke zon. En in de kranten stond zelfs dat het nog nooit zo heet in de hel is geweest.


Pffffft.

Desalniettemin blijft de hel de hel, en dat wordt door iedereen voor zichzelf anders ingevuld. Voor mij bleven de ongemakken beperkt tot een verstopte neus en mijn kleren die niet proper bleven, anderen hadden een zonneslag, nog anderen gaven vol overgave over en lagen uren in coma, en tenslotte had je van die renners die al opgaven nog voor het moest beginnen, zoals bijvoorbeeld Martin Müller. Het watje.


De strook in het bos van Wallers is trouwens helemaal niet zo steil bergop als onderstaande foto laat uitschijnen, dat is gewoon ik die geen foto's kan trekken.


En aan het aantal flikken te zien dat er rond stonden, was dat een heel belangrijke bus. Misschien wel eentje van de flikken zelf...


Tenslotte nog een woordje van proficiat voor renners die ondanks minuten achterstand toch dapper bleven verderrijden, al ware het aan een slakkegangetje. Flink! Doe zo verder!

De vooruitgang is moeilijk tegen te stieloën, laat staan dat die al helemaal te stieloën is. Je kan me nu ook gewoon een mail stieloën via stielo en dan @ en dan stielo.net

Vanavond heb ik trouwens nog gestielod, een absolute aanrader in dit mooie weer, om daarna uit te stieloën en twee pintjes te stieloën, en ik kan het niet onder stoelen of banken stieloën, maar het was zaaaalig.

Hmm, gelukkig dat de smurfen de smurfen noemden, en niet stielo's!

Het zal alleszins niet aan het ontbreken van aanmoedigingen te wijten zijn dat Leif Hoste de ronde niet gewonnen heeft, zoals dit stukje van de Oude Kwaremont nog maar eens bewijst. Het zal eerder zijn omdat hij een tandje te groot had geschakeld in de spurt.

Zelf heb ik zaterdag de fout van het te groot schakelen in de spurt niet gemaakt, vooral doordat ik reeds lang uit het wiel was gereden, twee bergen vooraleer er van spurten sprake was. Een berg of vier voor de muur van Geraardsbergen kon ik altijd na de berg jojo gewijs aanpikken bij de kop van de easystars, bij de muur was dat niet het geval, en ik kon alleen naar Denderwindeke of Meerbeke of waar de finish moge zijn peddelen.

Les van de dag: de muur liegt niet...