Ik ben er niet vies van om mensen die in de put zitten te helpen. Vandaag zijn dat bijvoorbeeld mensen die worstelen met hun zelfbeeld, meer bepaald met hun uiterlijk, en die zal ik een flinke stap vooruit helpen.

Indien je denkt dat er iets mis is met je uiterlijk, dien je als de vliegende weerwind naar een optreden van de groep F. Ferdinand te gaan. De groepsleden van die vrolijke fransen (wanneer heb ik nog eens een slechte mop laten liggen?) zijn al niet van de mooisten, maar als je denkt dat je dan alles gezien hebt, wel, dan heb je hun publiek nog niet gezien. Je waant je in een instelling voor schurftpatienten of in een brandwondencentrum, zo lelijk is dat volk. Mocht ik een remake van Planet of the Apes moeten regisseren, ik zou weten waar ik mijn figuranten wist te vinden. Je loopt er met het gevoel buiten dat je bij een mister F. Ferdinand verkiezing gemakkelijk zou winnen, zelfs indien je kapper eerder op de dag niet zijn beste dag had. En je kat haar klauwen in je gezicht had gezet. Wat op zich al een flinke oppepper is voor je zelfbeeld.

Daarbovenop komt dan nog eens dat F. Ferdinand een vrolijk deuntje niet schuwt, laat staan dat ze een kans laten liggen om je te doen huppelen. Zodat je, wanneer je buitenwandelt, dit met een glimlach op je gezicht is, wat, je raadt het al, ook al niet slecht is voor je eigendunk.

Voila, als ik maar mensen kand helpen.

Ik ben de laatste tijd veel te veel in het Mechelse geweest, want ik merkte dat ik het al gewoon begon te vinden hoe het er daar aan toegaat. Ik vond het maar wat normaal dat de straten en publieke plaatsen van een stad bevolkt werden door krapuul allerhande, marginalen en losgeslagen gekken.

Van 't weekend zijn echter de schellen van mijn ogen gevallen, want in Gent gaat het er wel even anders aan toe. Er loopt daar normaal volk op straat, de stad is netjes, je ziet niet op elke hoek een overval, en er is iets te doen. Vrijdag was er filmfestival, zoals op zovele andere dagen in het Gentse, waar er trouwens altijd wel wat te beleven valt voor jan met de pet.

Op zo'n filmfestival kun je kijken naar films zoals 'mala leche', of ook weer niet, want Chileense films zijn zoals Chilenen zelf in de jaren tachtig, ze durven wel eens spoorloos te geraken. Waarop in de filmzaal onaangekondigd de Griekse film 'Hardcore' werd getoond.

Dewelke nogmaals bewees dat 'Griekenland Apenland' een catchy en waarheidsgetrouwe bottom line op Griekse toeristische folders zou zijn.

Hardcore begon veelbelovend, met functioneel kunstzinnig naakt, maar - en ik dacht dat ik dat nooit ging zeggen over een film met veel bloot in - was langdradig en onsamenhangend, en teerde zoals alles van Griekse origine op hun ooit roemrucht verleden, toen het nog normaal was dat je met een wuivende bos op je helm rondliep, en 'eureka!' in bad riep. Kortom, een aanrader als een melancholische, wat verwarde en op bloot beluste Griek bent, anderen kunnen Hardcore gewoon aan zich voorbij laten gaan.

Het is een doelpubliek als een ander.

Ik dacht dat ik wijzer en ouder geworden was, maar een reden om gelukkiger te worden is dat nu ook weer niet. Zo zie je maar, je bent nooit te oud om nog wat wijzer te worden.

In plaats van allerlei goedkope rommel te kopen in de Aldi, had ik me een ipod nano gekocht. Op de apple site. Met 'stielo' er in gegraveerd. Nadat ze me een week of twee uitgelachen hadden op mijn werk (jaloezie doet vreemde dingen met de mensen), is 'm vandaag gearriveerd, en ik ben er nu al niet content van. Je moet software installeren om daar mee te kunnen werken, van de beloofde 2 GB kun je maar 1.8 GB gebruiken, je kan het enkel opladen aan je pc, van een stekker hebben ze bij Apple blijkbaar nog niet gehoord, en het spel zit vol gebreken.

Er wordt altijd beweerd dat een apple ding veel gemakkelijker is in het gebruik, zelf vrouwen zouden het kunnen, maar daar heb ik toch niks van gemerkt. Na installatie van de software was het enige wat op het scherm van mijn nano verscheen 'Do not disconnect', en kreeg ik om de 5 seconden een waarschuwing op mijn pc dat mijn ipod schijf vol was.

En het is maar opgelost geraakt nadat ik dat onding wel disconnected had. Tot zover dus mijn apple plezier. Mp3's er op zetten kan enkel met itunes, dus ik ben ook al op mijn pc's itunes zetten om mijn ipod te kunnen gebruiken. Gebruiksvriendelijk. In windows verkenner staan wel een paar directories, maar iets met muziek zit daar niet tussen.

Die ipod batterij opladen, dat kan ik enkel aan een pc, want een stekker en stopcontact, dat is te min voor die hippe apple vogels. Als ik dus mijn ipod meepak op reis, moet ik altijd ergens een pc zien te vinden om naar muziek te kunnen luisteren. Is dit dan vooruitgang? Je kan ongetwijfeld wel ergens een stekker voor je ipod kopen, maar dat gaat me weer een nier of ander orgaan kosten, en niks geef ik nog aan die design pipo's. Zelfs niet als ze werkloos, dakloos, hongerig zitten te bedelen in brussel centraal. Ze hebben het zelf gezocht.

Als iemand hem wil hebben, kom hem maar halen, want anders smijt ik die rommel toch maar in de vuilbak.

Bijster veel lezers had ik vroeger al niet, benieuwd hoeveel ik er daar nog van over gehouden heb na mijn brute loskoppeling van het internet. Via een niet nader genoemd persoon heb ik al gehoord dat ik dringend wat meer moet posten op mijn blog, want zijn broer verveelt zich op zijn werk. Die heb ik dankzij de verveling die velen van onze generatie plaagt toch nog kunnen houden als lezer...

Over die loskoppeling van het net, daar ben ik trouwens reuze van te spreken. Ik denk niet dat ik ooit nog een internet aansluiting bij mij thuis moet hebben, want het leven is zo veel plezanter zonder dat internet. Je komt nog eens buiten, en je weet met je tijd bijna geen raad meer. Ik kan het iedereen aanraden.

Ondertussen is er weer het een en ander gebeurd bij mij thuis, maar van het meeste zul je nooit nog iets horen, en dat allemaal dankzij de afschaffing van dat internet thuis. Is er nog een andere reden nodig dat ik geen internet verbinding meer heb thuis? Ik dacht het niet.

Wat ik je wel niet wil onthouden, is het feit dat ik tot voor kort nog nooit echt in Londen was geweest. Ik was er wel een paar keer op doortocht doorheen London Heathrow geweest, maar nog nooit had ik een voet gezet in de stad zelf. Maar nu dus wel. Maar wat viel me dat tegen zeg. Ik was er als ramptoerist, maar de metro werkte weer tiptop, en ze konden er daar ook al niet mee lachen dat ik mijn rugzak overal liet rondslingeren. Is dat nu die Britse flair, is dat dan die droge Britse humor? Ik heb er alleszins niet veel van gemerkt.

Is er dan niets heilig voor die moslim fundamentalisten?

Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets postte, en daar is nog altijd een goede reden voor. Ik heb niet wekenlang in coma gelegen in een ziekenhuis, ik ben niet op een veertiendaagse voettocht naar Santiago de Compostela geweest, noch heb ik alle moderne technologie afgezworen. Er is een meer simpele verklaring.

Mensen die mij een beetje kennen, of nog weten wat ik hier allemaal schrijf, weten dat ik iedere avond vanaf zeven uur in de P kan gevonden worden, door niet kenners de Pigeon d'Or genoemd. Maar sinds vrijdag is dat niet meer het geval, ik heb iets nieuwers, én beters leren kennen.

Het Poorthuis is ondertussen één jaar oud, en het is eigenlijk een schande dat ik er nog nooit geweest was. In een vorig leven van het café was ik er nog binnen geweest, in de toenmalige Réjean, bij Fons, om voetbal te kijken, want toen was ik nog zo rijk om geen televisie te hebben. Ondertussen is de Fons al een paar jaar gestopt, en was het een tijdje een niet erg succesvolle taverne geweest, die op de fles is gegaan (pun jammergenoeg intended, tja, wat doe je er aan?).

Het Poorthuis is een ware verfrissing in het dorre horeca land in Leuven. De Oude markt lijkt altijd maar meer op Legoland (als je er ooit komt, moet je ruiterlijk toegeven dat de bomen verdacht veel op de exemplaren in Lego lijken, en als het aan Louis Tobback lag, woonden er enkel plastieken mensen in het Leuvense), en de rest is ook al niet veel soeps. Met uitzondering van het Poorthuis dus. De Duvels zijn schappelijk geprijsd, en vooral de muziek is uitmuntend. Er is geen schroom, wat bewezen wordt door het feit dat er in deze tijden ongegeneerd Gerard Joling wordt gedraaid, en dat Jos, de cafébaas, zich niet inhoudt en met Gerard meezingt. Jos is een prima peer, spreekt je aan met U en meneer, totdat je zegt dat je naam niet meneer is maar Wouter, en zegt tegen iedereen die het Poorthuis verlaat tot morgen.

Eerst dacht ik dat alle klanten gewoonweg iedere dag terugkwamen, maar iets later viel mijn frank, bij het zien van het briefje waarop trots het eenjarig bestaan werd aangekondigd. De volgende dag zou het groots gevierd worden, vandaar dat Jos tegen iedereen tot morgen zei, ook tegen de bibberende alcoholieker. Die zeker zou komen, want tussen negen en tien zou de drank voor niks zijn. Dat noem ik nu eens klantvriendelijkheid.