Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets postte, en daar is nog altijd een goede reden voor. Ik heb niet wekenlang in coma gelegen in een ziekenhuis, ik ben niet op een veertiendaagse voettocht naar Santiago de Compostela geweest, noch heb ik alle moderne technologie afgezworen. Er is een meer simpele verklaring.

Mensen die mij een beetje kennen, of nog weten wat ik hier allemaal schrijf, weten dat ik iedere avond vanaf zeven uur in de P kan gevonden worden, door niet kenners de Pigeon d'Or genoemd. Maar sinds vrijdag is dat niet meer het geval, ik heb iets nieuwers, én beters leren kennen.

Het Poorthuis is ondertussen één jaar oud, en het is eigenlijk een schande dat ik er nog nooit geweest was. In een vorig leven van het café was ik er nog binnen geweest, in de toenmalige Réjean, bij Fons, om voetbal te kijken, want toen was ik nog zo rijk om geen televisie te hebben. Ondertussen is de Fons al een paar jaar gestopt, en was het een tijdje een niet erg succesvolle taverne geweest, die op de fles is gegaan (pun jammergenoeg intended, tja, wat doe je er aan?).

Het Poorthuis is een ware verfrissing in het dorre horeca land in Leuven. De Oude markt lijkt altijd maar meer op Legoland (als je er ooit komt, moet je ruiterlijk toegeven dat de bomen verdacht veel op de exemplaren in Lego lijken, en als het aan Louis Tobback lag, woonden er enkel plastieken mensen in het Leuvense), en de rest is ook al niet veel soeps. Met uitzondering van het Poorthuis dus. De Duvels zijn schappelijk geprijsd, en vooral de muziek is uitmuntend. Er is geen schroom, wat bewezen wordt door het feit dat er in deze tijden ongegeneerd Gerard Joling wordt gedraaid, en dat Jos, de cafébaas, zich niet inhoudt en met Gerard meezingt. Jos is een prima peer, spreekt je aan met U en meneer, totdat je zegt dat je naam niet meneer is maar Wouter, en zegt tegen iedereen die het Poorthuis verlaat tot morgen.

Eerst dacht ik dat alle klanten gewoonweg iedere dag terugkwamen, maar iets later viel mijn frank, bij het zien van het briefje waarop trots het eenjarig bestaan werd aangekondigd. De volgende dag zou het groots gevierd worden, vandaar dat Jos tegen iedereen tot morgen zei, ook tegen de bibberende alcoholieker. Die zeker zou komen, want tussen negen en tien zou de drank voor niks zijn. Dat noem ik nu eens klantvriendelijkheid.