Vanaf morgen ben ik gedurende een week enkel à la danseuse te aanschouwen op de flanken van kleppers als daar zijn Alpe d'Huez, de Galibier, La Madeleine en aanverwante konsoorten. Het spreekt voor zich dat ik me dan niet kan bezighouden met het vullen van pagina's op het web, laat staan op mijn blog, ook al ben ik daar zo goed in. Dus vanaf heden een week stilte.
De wereld heeft het verdiend!
donderdag, mei 26, 2005
maandag, mei 23, 2005
Ik had er goeie hoop in, maar diep van binnen wist ik het al. Ik was gepoept dat het geen naam had, het moment dat ik mijn hartslagmeter slash uurwerk kocht in de Aldi.
Ik heb voor de tocht door de Alpen mijn koersfiets op punt gezet, en onder ander nieuwe batterijtjes in mijn draadloze kilometriek gestopt. Wat ik niet mocht gedaan hebben, want toen ik vandaag ging fietsen, reed ik volgens die kilometriek constant tussen de 60 en de 108 kilometer per uur, en had ik constant een hartslag tussen de 160 en 235. Het steekt je wel een hart onder de riem, dat je opeens gigantische snelheden kan halen, en dat je hart kan kloppen zoals het nog nooit geklopt heeft, maar je begint je toch vragen te stellen over de accuraatheid van al die high tech wanneer je stilstaat, en je op het schermpje van je kilometriek ziet dat je nog altijd 18 kilometer per uur rijdt.
Ik wist het, ik wist het, ik wist het, en toch liep ik er met open ogen in. Wanneer zal ik het eindelijk leren?
Ik heb voor de tocht door de Alpen mijn koersfiets op punt gezet, en onder ander nieuwe batterijtjes in mijn draadloze kilometriek gestopt. Wat ik niet mocht gedaan hebben, want toen ik vandaag ging fietsen, reed ik volgens die kilometriek constant tussen de 60 en de 108 kilometer per uur, en had ik constant een hartslag tussen de 160 en 235. Het steekt je wel een hart onder de riem, dat je opeens gigantische snelheden kan halen, en dat je hart kan kloppen zoals het nog nooit geklopt heeft, maar je begint je toch vragen te stellen over de accuraatheid van al die high tech wanneer je stilstaat, en je op het schermpje van je kilometriek ziet dat je nog altijd 18 kilometer per uur rijdt.
Ik wist het, ik wist het, ik wist het, en toch liep ik er met open ogen in. Wanneer zal ik het eindelijk leren?
zondag, mei 22, 2005
Burgerlijke ongehoorzaamheid tegen onzinnige zaken en geweldloos verzet tegen de verdrukker is iets wat in éénieder in hart en nieren zou moeten gebakken zitten. Het zat in Mahatma Ghandi, het zit in mij, en ik hoop van harte dat het in u en uw naasten zit.
Ik had al geschreven over die Leuveniaanse Sportplaza die overal vebodsbordjes tegen fietsers had gehangen, maar nu zijn ze toch wel erg ver gegaan. Die enkel op geld beluste wolven deinzen er nu niet meer voor terug om in mijn eigenste gang zo'n bordje te plaatsen! In de entree tot mijn living! Die durven nogal!
fiets met bordje...
al wat duidelijker...
bordje met vuile fiets...
Ik laat het hier niet bij, en roep dan ook op om telkens als je bij de Sportplaza passeert langs te gaan en een bordje mee te pakken. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, is het binnenkort gedaan met die belachtelijke bordjes, en kan er in Leuven weer als vanouds gefietst worden dat het een lieve lust is. De toekomstige generaties zullen ons dankbaar zijn!
Ik had al geschreven over die Leuveniaanse Sportplaza die overal vebodsbordjes tegen fietsers had gehangen, maar nu zijn ze toch wel erg ver gegaan. Die enkel op geld beluste wolven deinzen er nu niet meer voor terug om in mijn eigenste gang zo'n bordje te plaatsen! In de entree tot mijn living! Die durven nogal!
fiets met bordje...
al wat duidelijker...
bordje met vuile fiets...
Ik laat het hier niet bij, en roep dan ook op om telkens als je bij de Sportplaza passeert langs te gaan en een bordje mee te pakken. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, is het binnenkort gedaan met die belachtelijke bordjes, en kan er in Leuven weer als vanouds gefietst worden dat het een lieve lust is. De toekomstige generaties zullen ons dankbaar zijn!
donderdag, mei 19, 2005
Hoe groot het verschil kan zijn tussen de ene blogger en de andere, was al duidelijk aan de bedroevende schrijfstijl en krakkemikige spelling van de ene, én aan de bedroevende spelling en krakkemikige schrijfstijl van de andere te merken. Een verwaarloosde jeugd en drugs, drugs, drugs heeft nu eenmaal zijn gevolgen.
Dat dit in het verdere leven repercussies heeft van een grootteorde van fout zijn na den oorlog, mag geen taboe meer zijn. Dit materiaal levert dan ook zijn steentje bij in het doorbreken ervan:
grrrrrrrr!
een tijger in het nauw!
hop!
looft! prijst! heilig!
Waar de ene sereen, waardig en geloofwaardig is in een tijgervel-motief-deken, is de andere één brok rauwe energie, die op pinksteren de Heer dicht bij zijn hart draagt. Wie heeft er gelijk? Blanse?
Dat dit in het verdere leven repercussies heeft van een grootteorde van fout zijn na den oorlog, mag geen taboe meer zijn. Dit materiaal levert dan ook zijn steentje bij in het doorbreken ervan:
grrrrrrrr!
een tijger in het nauw!
hop!
looft! prijst! heilig!
Waar de ene sereen, waardig en geloofwaardig is in een tijgervel-motief-deken, is de andere één brok rauwe energie, die op pinksteren de Heer dicht bij zijn hart draagt. Wie heeft er gelijk? Blanse?
vrijdag, mei 13, 2005
dinsdag, mei 10, 2005
Net als je het licht wil uitdoen, want je denkt dat je toch al alles gezien hebt, overkomt er je een dag als die van vandaag. Je moet ooit ergens iets heel fout mispeuterd hebben, want anders kun je nooit zoveel slechte karma als ik vandaag had hebben.
De dag eindigde met de zoveelste teleurstelling in het Leuvense sportplaziaans complex, waar je niet anders kan dan je hoofd schudden bij zoveel idiotie en onwil. Ze zijn onder andere een zwembad in Leuven, een Brabants stadje waar wel eens durft gefietst te worden, maar ze zetten geen fietsrekken voor hun deur. En sinds vandaag hadden ze overal op de voorgevel en pilaren bordjes geschroefd dat het verboden is je fiets tegen de gevel of pilaar te parkeren. Een mens wordt er moedeloos van, zeker na een dag waarin alles misliep.
M. wilde ook al mijn auto niet kuisen toen ik het haar vroeg, B. was nergens te bespeuren om het te vragen, en ik ben alleen moeten gaan zwemmen, wat voor een menselijke dolfijn heel, heel lastig is, want dat zijn sociale dieren bij uitstek. Kijk maar eens naar Flipper, of naar Free Willy, of Pekkie.
De dag begon anders goed, met een fijne file in het Leuvense. Tim opgepikt, en de autostrade naar Brussel op. Die potdicht zat, dus dan maar langs binnen. Ik moet het gisteren te cru verteld hebben aan mijn negen en een half jaar oude trouwe golf, niet gentil genoeg aangebracht, te weinig omfloerst, dat hij vervangen wordt als een vrouw door haar vent in een midlife crisis door een jonger, beter en strakker exemplaar, want ter hoogte van Kortenberg hield de embriallage? enbraillage? koppeling? het voor bekeken. Ik kon die nog induwen, en met de hand terug uittrekken, maar dat is niet mijn idee van autorijden. Is dat de dank die ik van mijn golf voor die jarenlange meticuleuze verzorging terug krijg? Is het nu zelfs al te veel gevraagd om een stuk techniek wat dankbaarheid te krijgen? Waar gaat dit naartoe, waar gaat de wereld naartoe! O tempes! O mores!
Gelukkig wist Tim dat er vlakbij Kortenberg een volkswagen garage was, die gebeld, en die gingen binnen de tien minuten, nee, binnen het kwartier een takelwagen sturen, naar Kortenberg, op de Sterrebeekse Steenweg, op de kruising met een andere straat. Na een halfuur opnieuw gebeld, want er was nog altijd niks in staat tot takelen te zien, maar de takelwagen was zeker onderweg verzekerden ze me. Uiteindelijk heeft de takelman na anderhalf uur gebeld, dat hij in Zaventem geraakt was, wat niet zo handig was omdat ik in Kortenberg in panne stond. Maar hij kwam nu als de bliksem af.
Om een kort verhaal lang te maken, om half twaalf op mijn werk geraakt, waar de verhuis bezig was, en ik niet binnenkon, want de deuren bleven gesloten, ook al riep je o sesame, open u. Alles wat ze je in jeugd proberen te vertellen via sprookjes, vergeet dat, want dat is toch allemaal niet waar. Fijn. Na veel vieren toch binnen geraakt, om te merken dat er geen stoelen zijn, geen dozen met je gerief, geen blad papier, niks, niet. Alleen bureau's en telefoons die niet werken. Waarna je de rest van de dag een ladenblok als stoel kan gebruiken, en je na een tijdje naar je buurman kan bellen, maar niet naar iemand anders.
's Namiddags een paar keer probern te bellen naar Obrist Garage bvba om te vragen hoe het de auto met nummerplaat DTB 097 gesteld is, maar die zijn na vandaag blijkbaar niet meer op zoek naar klanten, want niemand neemt daar een telefoon op. Om half zes toch iemand te pakken gekregen, waarbij ze me vertelden dat er eigenlijk niet veel kapot was, en dat ik mijn auto tot halfzeven kon komen ophalen.
Naar de bushalte gerend, de bus op, en naar garage Obrist. Waar de bus om 6u33 aankomt, maar na al die slechte karma heb ik eindelijk nog eens wat geluk, wat de Kortenbergse Obristjes zijn geen stipte sluiters. Er was enkel een hendeltje kapot in mijn pedaal, en ze hadden een plaatje moeten kapotmaken om daar aan te kunnen. Zo'n hendeltje kost niet veel, 12 euro of zo, en dat plaatje zelf nog minder. En of hij dan nu 269 euro mocht hebben. Het voelt fucking klote aan om iemand 269 euro te geven voor iets dat alles samen nog geen 20 euro kost, maar slechte karma is nu eenmaal slechte karma, dus dat kan er ook nog wel bij. Morgen beter!
mofo's!
PS: als je dit allemaal gelezen hebt, dan heb je echt wel te veel tijd!
De dag eindigde met de zoveelste teleurstelling in het Leuvense sportplaziaans complex, waar je niet anders kan dan je hoofd schudden bij zoveel idiotie en onwil. Ze zijn onder andere een zwembad in Leuven, een Brabants stadje waar wel eens durft gefietst te worden, maar ze zetten geen fietsrekken voor hun deur. En sinds vandaag hadden ze overal op de voorgevel en pilaren bordjes geschroefd dat het verboden is je fiets tegen de gevel of pilaar te parkeren. Een mens wordt er moedeloos van, zeker na een dag waarin alles misliep.
M. wilde ook al mijn auto niet kuisen toen ik het haar vroeg, B. was nergens te bespeuren om het te vragen, en ik ben alleen moeten gaan zwemmen, wat voor een menselijke dolfijn heel, heel lastig is, want dat zijn sociale dieren bij uitstek. Kijk maar eens naar Flipper, of naar Free Willy, of Pekkie.
De dag begon anders goed, met een fijne file in het Leuvense. Tim opgepikt, en de autostrade naar Brussel op. Die potdicht zat, dus dan maar langs binnen. Ik moet het gisteren te cru verteld hebben aan mijn negen en een half jaar oude trouwe golf, niet gentil genoeg aangebracht, te weinig omfloerst, dat hij vervangen wordt als een vrouw door haar vent in een midlife crisis door een jonger, beter en strakker exemplaar, want ter hoogte van Kortenberg hield de embriallage? enbraillage? koppeling? het voor bekeken. Ik kon die nog induwen, en met de hand terug uittrekken, maar dat is niet mijn idee van autorijden. Is dat de dank die ik van mijn golf voor die jarenlange meticuleuze verzorging terug krijg? Is het nu zelfs al te veel gevraagd om een stuk techniek wat dankbaarheid te krijgen? Waar gaat dit naartoe, waar gaat de wereld naartoe! O tempes! O mores!
Gelukkig wist Tim dat er vlakbij Kortenberg een volkswagen garage was, die gebeld, en die gingen binnen de tien minuten, nee, binnen het kwartier een takelwagen sturen, naar Kortenberg, op de Sterrebeekse Steenweg, op de kruising met een andere straat. Na een halfuur opnieuw gebeld, want er was nog altijd niks in staat tot takelen te zien, maar de takelwagen was zeker onderweg verzekerden ze me. Uiteindelijk heeft de takelman na anderhalf uur gebeld, dat hij in Zaventem geraakt was, wat niet zo handig was omdat ik in Kortenberg in panne stond. Maar hij kwam nu als de bliksem af.
Om een kort verhaal lang te maken, om half twaalf op mijn werk geraakt, waar de verhuis bezig was, en ik niet binnenkon, want de deuren bleven gesloten, ook al riep je o sesame, open u. Alles wat ze je in jeugd proberen te vertellen via sprookjes, vergeet dat, want dat is toch allemaal niet waar. Fijn. Na veel vieren toch binnen geraakt, om te merken dat er geen stoelen zijn, geen dozen met je gerief, geen blad papier, niks, niet. Alleen bureau's en telefoons die niet werken. Waarna je de rest van de dag een ladenblok als stoel kan gebruiken, en je na een tijdje naar je buurman kan bellen, maar niet naar iemand anders.
's Namiddags een paar keer probern te bellen naar Obrist Garage bvba om te vragen hoe het de auto met nummerplaat DTB 097 gesteld is, maar die zijn na vandaag blijkbaar niet meer op zoek naar klanten, want niemand neemt daar een telefoon op. Om half zes toch iemand te pakken gekregen, waarbij ze me vertelden dat er eigenlijk niet veel kapot was, en dat ik mijn auto tot halfzeven kon komen ophalen.
Naar de bushalte gerend, de bus op, en naar garage Obrist. Waar de bus om 6u33 aankomt, maar na al die slechte karma heb ik eindelijk nog eens wat geluk, wat de Kortenbergse Obristjes zijn geen stipte sluiters. Er was enkel een hendeltje kapot in mijn pedaal, en ze hadden een plaatje moeten kapotmaken om daar aan te kunnen. Zo'n hendeltje kost niet veel, 12 euro of zo, en dat plaatje zelf nog minder. En of hij dan nu 269 euro mocht hebben. Het voelt fucking klote aan om iemand 269 euro te geven voor iets dat alles samen nog geen 20 euro kost, maar slechte karma is nu eenmaal slechte karma, dus dat kan er ook nog wel bij. Morgen beter!
mofo's!
PS: als je dit allemaal gelezen hebt, dan heb je echt wel te veel tijd!
Wie er nog aan mocht twijfelen, ik ben een kenner. Meer bepaald een wielerkenner, want het is nu al voor de tweede keer in drie jaar tijd dat ik in de prijzen val in de interne megabike competitie. Waar ik twee jaar geleden nog bijna de hoofdvogel afschoot met de derde plaats, is het dit jaar een verdienstelijke vierendertigste plaats geworden. Verdienstelijk, gezien het noodlot dat tal van mijn coureurs trof. Ziekte, open beenbreuken, darmproblemen, noem maar op, mijn ploeg werd het dit jaar allemaal niet bespaard. Enkel dopinggevallen bleven me bespaard, maar ik laat de renners in mijn ploeg dan ook altijd een ethisch charter tekenen, waarin ze me plechtig beloven dat ze dopingvrij koersen. Het attest niet willen tekenen, is niet in mijn megabike ploeg. Sorry, Tyler, Dave, Chris.
Zo'n derde plaats, dat levert een juweeltje van een Babyliss spierversterker op, die ik jammergenoeg recent ben kwijtgespeeld in een wedstrijdje skifahren in de Oostenrijkse Alpen aan the flying skilat Steven. En als je wil weten wat een vierendertigste plaats oplevert, lees dan gewoon verder, neem het er van en geniet van het visuele kleurenpalet en sterk merk dat mijn torso zal sieren einde mei op Alpe d'Huez.
Hoera! No one famous ever came from here!
Zo'n derde plaats, dat levert een juweeltje van een Babyliss spierversterker op, die ik jammergenoeg recent ben kwijtgespeeld in een wedstrijdje skifahren in de Oostenrijkse Alpen aan the flying skilat Steven. En als je wil weten wat een vierendertigste plaats oplevert, lees dan gewoon verder, neem het er van en geniet van het visuele kleurenpalet en sterk merk dat mijn torso zal sieren einde mei op Alpe d'Huez.
Hoera! No one famous ever came from here!
vrijdag, mei 06, 2005
Wiiieeeeee!
Dinsdag is verhuisdag op mijn werk, we krijgen allemaal nieuwe stielo's, een nieuwe wind, een nieuwe parkeerplaats en een nieuw bureau. Die bureau's zullen wel een pak kleiner zijn dan de cadillac onder de bureau's die we nu hebben, en daarom is een andere afdeling bezig met af te slanken dat het geen naam heeft, zodat ze toch nog aan hun nieuw bureau kunnen zitten, om misschien ook nog wat te werken.
Dat afslanken doen ze aan de hand van de beproefde combinatie van één de thermostaat wat hoger te zetten, twee niet meer te eten, en drie om het kwartier naar de weegschaal te wandelen. Omdat ik daar passeerde, en me afvroeg wat die schoenloze samengetroepte bende te doen stond, weet ik dat allemaal. En ik heb me dan ook maar eens gewogen. 145 kilo voor 1 meter 80 viel best nog mee, maar ik zou daar graag 162 kilo van maken, zodat mijn body mass index net 50 is. Er is nog werk aan de winkel. Ik vrees wel dat al dat gewicht misschien wat veel zal zijn wanneer ik op het einde van deze maand Alpe d'Huez en de Galibier met de fiets overwin, maar dat zien we dan weer wel.
Voor de rest, weinig nieuws, the worst is yet to come. Eén lichtpuntje is deze blog. Johnny is nog niet vergeten!
Dinsdag is verhuisdag op mijn werk, we krijgen allemaal nieuwe stielo's, een nieuwe wind, een nieuwe parkeerplaats en een nieuw bureau. Die bureau's zullen wel een pak kleiner zijn dan de cadillac onder de bureau's die we nu hebben, en daarom is een andere afdeling bezig met af te slanken dat het geen naam heeft, zodat ze toch nog aan hun nieuw bureau kunnen zitten, om misschien ook nog wat te werken.
Dat afslanken doen ze aan de hand van de beproefde combinatie van één de thermostaat wat hoger te zetten, twee niet meer te eten, en drie om het kwartier naar de weegschaal te wandelen. Omdat ik daar passeerde, en me afvroeg wat die schoenloze samengetroepte bende te doen stond, weet ik dat allemaal. En ik heb me dan ook maar eens gewogen. 145 kilo voor 1 meter 80 viel best nog mee, maar ik zou daar graag 162 kilo van maken, zodat mijn body mass index net 50 is. Er is nog werk aan de winkel. Ik vrees wel dat al dat gewicht misschien wat veel zal zijn wanneer ik op het einde van deze maand Alpe d'Huez en de Galibier met de fiets overwin, maar dat zien we dan weer wel.
Voor de rest, weinig nieuws, the worst is yet to come. Eén lichtpuntje is deze blog. Johnny is nog niet vergeten!
dinsdag, mei 03, 2005
Op het gevaar af om mijn geloofwaardigheid als blogger te verliezen (en dat is alles voor een blogger die met je wuf naar de wuvenwc gaat, die bejubeld wordt door de helft van de dynastie, rock en roll en geen tex mex, ..., ik kom overal ter wereld juist zoals fed ex), heb ik de vorige post gepost. Dat was trouwens een oud kladje dat de moeite niet waard was van het posten, want iedereen die mij kent weet dat ik iedere week nieuwe sportschoenen koop, Imelda Marcos is in de jaren tachtig niks voor niks gestorven. Er was een reden.
De veelbelovende jongere die recent met een blog begonnen was, heeft het immers finaal laten afweten na anderhalve week in cyberspace. En dat terwijl hij zo goed begonnen was. Is het de warmte van de laatste dagen, die mij ook wel parten heeft gespeeld, of is het gewoon een gebrek aan talent, wie zal het zeggen. Die jongere al ooit eens 's avonds laat op café tegengekomen zijnde, kan dat het laatste bijna niet zijn, dus moet het wel de warmte geweest zijn. 'k Heb hem nog proberen aan te porren met minderwaardig materiaal, maar zoals Freddy "the King" Queen het al zo schoon zong, another one bites the dust. Bert, rust in vrede in de eeuwige blogvelden!
En voor de rest wil ik het vandaag hebben over mijn all weather capabilities als meester chef-kok van de barbeque. Want laat er geen twijfel over bestaan, het was vandaag een dag van stortregens, en dus ook een i-de-a-le dag voor een barbeque. Als het kan in het putje van de winter, dan kon het ook op een dag als vandaag, wanneer modderstromen de E40 bruin zet, en hagelstormen Waregem blank. Met de paraplu in de hand heb ik vandaag in openlucht ribbetjes, worsten, brochetten en spek gebakken. Ter groter plezier van mijn gasten en mezelf. In the broad daylight! Hoera!
De veelbelovende jongere die recent met een blog begonnen was, heeft het immers finaal laten afweten na anderhalve week in cyberspace. En dat terwijl hij zo goed begonnen was. Is het de warmte van de laatste dagen, die mij ook wel parten heeft gespeeld, of is het gewoon een gebrek aan talent, wie zal het zeggen. Die jongere al ooit eens 's avonds laat op café tegengekomen zijnde, kan dat het laatste bijna niet zijn, dus moet het wel de warmte geweest zijn. 'k Heb hem nog proberen aan te porren met minderwaardig materiaal, maar zoals Freddy "the King" Queen het al zo schoon zong, another one bites the dust. Bert, rust in vrede in de eeuwige blogvelden!
En voor de rest wil ik het vandaag hebben over mijn all weather capabilities als meester chef-kok van de barbeque. Want laat er geen twijfel over bestaan, het was vandaag een dag van stortregens, en dus ook een i-de-a-le dag voor een barbeque. Als het kan in het putje van de winter, dan kon het ook op een dag als vandaag, wanneer modderstromen de E40 bruin zet, en hagelstormen Waregem blank. Met de paraplu in de hand heb ik vandaag in openlucht ribbetjes, worsten, brochetten en spek gebakken. Ter groter plezier van mijn gasten en mezelf. In the broad daylight! Hoera!
maandag, mei 02, 2005
Voor mij staat het onomstotelijk vast dat er weinig meer interessant is dan mijn zopas opgestarte sportcarrière, waarover iedere wetenswaardigheid minimum een post waard is, of toch zeker een kerkelijk dogma, en waar ik bijgevolg niet van plan ben om me er het zwijgen over te laten opleggen. Niet door de BOB, niet door de staatsveiligheid, en ook niet door het koningshuis. Want ik kan al die pipo's eigenlijk totaal niet uitstaan, en Filip en Mathilde hebben zich ook nog niet in een eeuwigdurende permanente persstilte gehuld. Alhoewel ik al herhaaldelijk brieven naar het koninklijk paleis heb gestuurd met dat niet onredelijke verzoek. Wat ik trouwens niet zo veel gevraagd vind, wetende dat u en ik hun royale levensstijl mee helpen financieren, we in een demcoratie leven waar de meerderheid beslist, en dat hun zwijgen in ieders belang is.
Als inleiding op het feit dat ik nieuwe sportschoenen heb gekocht kan dit tellen, en veel meer worden hoeven er niet aan vuil gemaakt te worden.
Oud en nieuw broederlijk naast elkaar.
Nieuw op de persvoorstelling.
Als inleiding op het feit dat ik nieuwe sportschoenen heb gekocht kan dit tellen, en veel meer worden hoeven er niet aan vuil gemaakt te worden.
Oud en nieuw broederlijk naast elkaar.
Nieuw op de persvoorstelling.
Abonneren op:
Posts (Atom)