Mijn vorige poging om het abattoir van Anderlecht te bezoeken is jammerlijk mislukt, dus heb ik het zaterdag nog eens geprobeerd. Conny en Betty worden het al gewoon in mijn koffer, en in je auto rijden met twee schapen als compagnon, ik begin er ook aan te wennen. Onderweg kreeg ik opeens zin om ergens te solliciteren, en dus ben ik maar bij het eerste het beste bedrijf dat ik zag gestopt. Geen woorden, maar daden!

Ik had geluk, want er was net een selectieprocedure bezig. Conny en Betty hadden ook geluk, want alhoewel het bedrijf in het Brusselse lag, was er toch een schone hof waar ze konden grazen, in afwachting van het einde van mijn sollicitatie. Een paar uur in mijn koffer zitten, dat is niet het idee van dikke fun voor een schaap. En dan moet je weten dat Betty niet van Conny moet weten, omdat Conny volgens Betty te veel met haar gat staat te schudden naar Jempi, het arme schaap aan de overkant van de straat. Waar Betty ook wel een oogje op heeft.

Maar goed, ik ging solliciteren, en dat nog wel in een zaal met 500 concurrenten. Had ik geweten dat er zo veel volk zou zijn, en vooral zo veel bekend volk, ik had wel twee keer nagedacht. Gelukkig was het schriftelijk, want wanneer ik met schapen rondrij, dan trek ik niet direct mijn beste kleren aan. En Conny heeft de laatste tijd wat last van winderigheid en diarree, wat na een uur samen in één auto te zitten toch zijn invloed heeft op hoe je ruikt. Die sollicitatie, dat liep vlot, nu is het alleen nog wachten op de brief wanneer ik mag beginnen.

Ik was gisteren naar het abattoir van Anderlecht aan het rijden, met in mijn koffer twee schapen, Betty en Conny (het meest linkse schaap op de foto, en de middelste), toen ik plots zin kreeg in een optreden.



Ik heb mijn plannen voor de avond laten varen, heb mijn auto geparkeerd, het raampje een klein beetje opengedraaid voor Conny en Betty, en ik ben naar een optreden geweest. Een mens mag al eens zot doen, het moet niet allemaal kommer en kwel zijn in de wereld.

Omtrent dat optreden, kan ik het kort houden. Ik hou wel van een preker. Ik hou wel van een punk. Ik hou wel van een man in zwart. Ik hou wel van Kylie. Ik hou wel van Nick Cave.

Een of andere Vlaamse gedachte indachtig, (wat je zelf doet, doe je beter, maar laten doen is toch nog altijd gemakkelijker) heb ik de testaankoopjes aan de kant geschoven, en heb ik besloten om de proef op de som te nemen inzake onze nationale warenhuizen. In de loop van één week zou ik alle grote winkelketens, uitgezonderd de Aldi, een bezoekje brengen, in elke winkel een voor mij representatief winkelkarretje vullen, en daarmee zou ik voor mezelf en voor jullie eens en voor altijd uitmaken wat het goedkoopst is.

Uitgezonderd de Aldi, want daar mag ik niet meer komen van mijn schuldbemiddelaar, omdat ik er bij ieder bezoek buitenstap met een buitenkansje.

Zaterdag ben ik naar de Carrefour geweest, heb daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham gekocht, maandag ben ik naar de Delhaize geweest, heb daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham gekocht, en dinsdag ben ik naar de Carrefour geweest, om daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham te kopen.

Tot mijn grote verwondering kwam de Colruyt er niet als het goedkoopst uit. Op de eerste plaats stond de Carrefour (er stond een standje van Grimbergen), op de tweede plaats kwam Delhaize (puur jeugdsentiment, daar gingen mijn ouders winkelen), en op de laatste plaats kwam de Colruyt. Ik moet hier wel eerlijk blijven, en vermelden dat ik niet enkel het monetaire heb laten tellen, maar ook minder meetbare kwaliteiten zoals algemene klantentevredenheid en vriendelijk en goed personeel in de evaluatie heb meegenomen.

En bij dat goed en vriendelijk personeel, daar schortte nu net het schoentje bij de Colruyt. Wat voor een onvriendelijk en incapabel zootje is me dat zeg, het lijken wel een bende iedere dag geschoren en gewaxte bonobo aapjes, weliswaar redelijk zindelijk, en heel goed getraind. Nu je het zegt, het was me al opgevallen dat je in de Colruyt slechts zelden een personeelslid ziet van meer dan één meter vijftig. En laat dat nu net de gemiddelde lengte zijn van zo'n aapje...

In mijn familie heerst een vreemde ziekte.

Af en toe zit er iemand tussen die altijd dezelfde dingen eet. Oma at alleen maar appelmoes, erwten en bloemkool, mijn nonkel heeft twee bijnamen gehad, van 1954 tot 1978 Bertn Zoetekoeke, van 1978 tot 2004 Bertn Soepe, omdat hij in die periodes respectievelijk enkel zoekekoek (peperkoek, in het mooi Nederlands, denk ik) en soep (soep in het mooi Nederlands) gegeten heeft, mijn pa heeft tot nu toe weten te overleven op een dieet van hesp en biefstuk, en ikzelf begin meer en meer de neiging te hebben om iedere dag worst met rodekool te eten. Vorige week vier keer, deze week ook al één keer.

Een mens zou blij zijn om te horen dat ik vanavond gebruineerde patatten heb gegeten, met tomaat, salami en italiaanse hesp, ware het niet dat ik dat vorige week al drie keer heb gegeten, en dus deze week ook al één keer.

Benieuwd wat ik morgen zal eten...

Waarom zou je nog zelf op reis gaan, als je keer op keer op deze blog getrakteerd wordt op een fotoverslag van overal waar ik ga en sta? Wees eens heel eerlijk met jezelf, en geef dan gerust antwoord.

Ik heb jullie lang genoeg in spanning gehouden, maar hier zijn ze dan eindelijk, het kruim van de foto's van de Pisa reis.

Misschien nog kort een woordje uitleg over de reis. 't Was met de volledige familie, omdat mijn oma 100 jaar geworden is. Proficiat, Zulma! Dat je ze nog lang mag mogen mogen, op naar de 110!


Een man, een toren, een missie! Zeventien procent schuin, net zoals ik gezegd had. Een man van mijn woord, dat is nu nog eens een goede omschrijving van mezelf. Mocht ik in de politiek zitten, 'k had al mijn slogan!


Mijn nonkel Gilbert, in Italië Gilberto genoemd, en zijn missie! Hij wou al heel zijn leven een foto van zichzelf hebben, en voila, hiermee is dat ook weer geregeld. Zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om dromen waar te maken!


Mijn tante Irma en nonkel Gaston! En nog wel bij een of ander historisch onbelangrijk poortje, van een of ander baptisterium bij een of ander kerkje! Maar niet getreurd, er komen nog dagen!


Kunst op hotel! Zelfs in de meest goedkope kamers hangen pareltjes, dit is een jonge Permeke, in zijn sneeuwperiode. Let op de o zo typische gele tent voor die periode links in het midden van het schilderij, en de kenmerkende bladerloze boom centraal, altijd wat weggedoken. Jaja, het is er me eentje, die Christophe Permeke!


Pekkie, de woef van mijn nicht Tanja en Bertrand! Dieren doen het altijd goed op foto's, en ook dit keer is dit niet anders! Weet wel dat dit ukkepukje de dood van twee duitse schepers op zijn geweten heeft, dus zo onschuldig is die niet.


Een brug, en nog wel een oude ook! Daar beneden zit mijn zus Patricia, doe haar mijn complimenten als je haar tegenkomt!


Een palazzo, een duomo, een campanile en een kerk! Broederlijk naast elkaar! Laten we en de volledige Antwerpse regio daar een voorbeeld aan nemen!


Italianen weten wat design en hip is, zie maar naar die auto en de kleur van het truitje van Christa, mijn tante! Groots! In zijn eenvoud!


Tante Anja, met net gekochte handtas! Een koopje!

Dit is genieten!

Wanneer ik ongelijk heb, geef ik dat niet graag ruiterlijk toe, de winner in mij heeft het daar nog altijd moeilijk mee. Pas wanneer de bewijzen te duidelijk worden, geef ik mij gewonnen. Tja, 't zit in de familie...

Tot voor kort heb ik altijd grinnikend langs de kant van de weg gestaan wanneer zo'n groene onheilsprofeet weeral het einde van de wereld stond te verkondigen. Ik vind het fijn dat de zomer wat langer duurt, en de blaadjes aan de bomen blijven tot zo ongeveer nu. Maar dat dat warmere klimaat tot zo'n excessen zou leiden, 'k had het nooit durven denken.

Toen ik klein was, stak ik maar wat graag mijn hand in een molshoop, en die hand, die heb ik meer dan eens met een flinke hap er uit terug uit de grond moeten trekken. Mollen, had ik al vlug geleerd, hebben vlijmscherpe tanden en een ongekende bloeddorst.

Maar de mollen waarover ik spreek waren toen niet groter dan tien centimeter lang. Aan de grootte van de molsgang op de foto is dat nu wel wat anders geworden, daar stop ik mijn hand niet meer in, zelfs niet met een tv camera erbij. De natuur is het noorden kwijt!


mols

Je moet echt wel stekeblind zijn om nu nog niet door te hebben dat roze dé modekleur van de zomer van 2005 wordt. Mijn auto is er sinds dit weekend klaar voor (je zetels opnieuw laten overtrekken, het is niet goedkoop, maar het is het waard), en ik roep iedereen die iets wil betekenen volgende zomer op om hetzelfde te doen. Roze combineert de goede eigenschappen van pasteltinten, zonder daarbij te vervallen in de slechte!

Voor de rest, ik ben eindelijk klaar voor de winter, het belang van limburg klaar voor een naamsverandering, de rode duivels voor een nieuwe pandoering, noem mij eigenlijk één iemand die heden ten dage niet ergens klaar voor is?

Dit en dit wil jullie niet onthouden. Ze heeft dezelfde kledingsmaak als grant!

Ooit, toen de dieren nog spraken, en ik in verre, vreemde landen rondreisde, heb ik een mooie foto getrokken. 't Was in een youth hostel, en er sliep een Duitser bij mij op de kamer. Ze zouden beter moeten weten, maar ja, het zijn en bijven varkens, zonder ellebogen of gevoel voor wat passend is.

Toen ik die avond in de hostel terugkwam, was mijn kamergenootje er nog niet, maar zijn gerief lag uitgesprenkeld over zijn bed. Waaronder zijn agenda, waarin ik dan ook op 11 november hem heb helpen herinneren aan de wapenstilstand, door Waffenstilstand in zijn agenda te noteren. Want dat bleek helemaal niet in die Duitse agenda te staan. Een schande! Iemand moet hier zijn excuses aanbieden!


Waffenstilstand!

Ik heb stoelen noch banken nodig om het feit er onder te steken dat ik nooit veel van Duitsers heb moeten weten, laat staan Oost-Duitsers die bij mij inwonen.

Maar ere wie ere toekomt, het is niet allemaal slecht wat die rottduitsers in hun leven gedaan hebben. Elf november, dat moeten we ze nageven, dat is goed geregeld. Er zijn al ontelbare oorlogen uitgevochten in België, denken me maar aan deze verbale oorlog, of aan de slag bij Poitiers, die in tegenstelling tot wat de geschiedenisboekjes ons voorliegen, eigenlijk in Erpe-Mere heeft plaats gevonden. Maar omdat die moffen dat niet konden uitspreken, is het dan Poitiers geworden.

Van die ontelbare oorlogen is er slechts één oorlog die ons én Sint-Maarten én een feestdag heeft opgeleverd. En reken maar van yes dat het voor mij een feestdag is, want is er iets heuglijkers te vieren dan het verlies van Duitsers? Dat is nogal eens een betere reden voor feestgedruis dan de reden van pakweg middelmatige feestdagen zoals 11 of 21 julie. Iedereen die die dag mijn pad kruist wordt gevraagd of hij of zij Duits is, en zo ja, hartelijk bedankt om te verliezen, en vooral om zo onsympathiek te zijn, zodat wij er een feestdag overhouden.

Ik had het liever stilgehouden, maar naast 'elf november feestdag!' is er nog een goede vrucht voortgesproten uit die meervoudige invallen van de goddeloze Duits. Zonder die vermaledijde pruisische fuckers was er geen eerste wereldoorlog geweest, en hadden opa Kamiel en oma Anna elkaar nooit ontmoet, op de vlucht voor het hondsbrutale geweld van de Duitsers. En hadden ze elkaar niet ontmoet, hadden ze waarschijnlijk ook nooit met elkaar getrouwd, en kinderen gekregen. Maar hadden die Duitsers hun lesje na één wereldoorlog geleerd, dan was dat waarschijnlijk niet voldoende geweest om deze jongen op de aarde te doen rondlopen. Nee, zij en ik hadden twee wereldoorlogen nodig. Achttien jaar na zijn broer werd mijn vader geboren, op 1 maart 1941, als kind van barre oorlogsnachten waarop het vertier buitenshuis weinig voorstelde. Ik kom uit de kast, ik heb mijn leven te danken aan de Duitsers.

Zo zie je maar weer, uit de grootste ellende kan er toch iets schoon spruiten!

Inzake verveling en verveeld zijn kan ik nog veel leren van deze ware grootmeester van verveling, de goeroe voor éénieder wie totterdood verveeld wil zijn, de grote roerganger inzake zinloze ledigheid. Maar ik kom de laatste tijd toch al aardig in de buurt. Ik denk er zelfs aan om de ondertitel van dit pareltje van stijl en klasse te veranderen, in 'en de vloek van de verveling', want jullie, de arme lezers, worden qua adrenaline en kicks op deze blog niet direct in de watten gelegd. Wanneer gebeurt er hier eens iets, vraag ik me altijd weer af.

Gisteren was het cocktail avond, naast classic rock en swingpaleis avond, wat kan tellen qua thema avond, en ik ben bijna de hele tijd verveeld geweest. Als die jongens en meisjes van dat swingpaleis in stilte hun ding doen, begeleid door een streepje Go with the Flow, Master of Puppets of Killing in the Name of, heeft dat swingpaleis zelfs wat kunstzinnig. Surreëel is het altijd al geweest, alleen wordt dat versterkt doordat ze vrolijk staan te huppelen op en meelippen met Roots Bloody Roots. Maar goed, ik dwaal af, ik zou het over de cocktailavond hebben.

Ik herken een goeie cocktail wanneer ik er één zie, en o boy, gisteren heb ik er gezien. Tot dan vond ik dat de basis van iedere cocktail blue curacao was, maar toen die fles op was, bleek het ook zonder voortreffelijk te smaken. Daar ging mijn basisregel nummer 1.

Basisregel 2 'Gij zult geen fruitsap of andere niet alcoholische dranken in uw cocktail doen, tenzij een streepje citroensap' heeft wel standgehouden, tot mijn scha en schande deze morgen.

Basisregel 3 'Drink nooit twee maal dezelfde cocktail, dat is als twee keer dezelfde tandenborstel gebruiken' bleef strikt nageleefd, mede doordat zoals hierboven al gemeld de blue curacao plotsklaps op was, en ook wel een beetje doordat ik nooit meer precies wist wat ik de vorige gedaan had. Gisteren is de pokerdog gecreëerd, wat een lekkere cocktail is op basis van blue curacao, gin, tequila, passoa en citroensap.

De kleur van mijn cocktails is er na de leegheid van het bestaan en van de fles blue curacao serieus op vooruit gaan, omdat blauw met een ander kleur gemengd al gauw vaalbruin geeft. Laat dit de les zijn die ik jullie vandaag mag meegeven!

Pfftt. Ik verveel me.

't Is allemaal de schuld van die seizoenen, in de zomer zou ik me nu in het zonnetje vervelen, terwijl het nu buiten koud is, en donker. Wat zijn dat nu voor manieren. Want laat ik daar duidelijk over zijn, er is niet veel dat ik liever doe dan in de zon zitten, en verveeld te zijn. Ik wil nu sporten, maar tussen die droom en de werkelijkheid staan wetten in de weg, en vooral praktische bezwaren.

Ik kan niet naar buiten, met mijn wankele gezondheid, in dat weer, 't zou zijn alsof Yasser Arafat naar Frankrijk gaat voor medische verzorging. Of het zou aflopen zoals Kerries gooi naar het Amerikaanse presidentschap. Neenee, ik ben mijn leven verre van moe.

'k Kan niet gaan fietsen, want er staan geen lichten op mijn racemasjien. 'k Kan niet gaan lopen, want ik doe dat niet graag. 'k Kan niet gaan skwasjen, want dat heb ik gisteren al gedaan. Wat schiet er dan nog over, meer dan verveling in de kou is het niet. Pfft.

In no time werd mijn mailbox overstelpt met mail van duizenden devote fans, met de melding wat er allemaal veranderd was op mijn blog. Omdat ik een hart van goud heb, longen van staal, en genoeg vrijgevigheid om de derde wereld een appel te schenken, heb ik ze allemaal een mooie prijs gestuurd. Of ze nu het juiste antwoord gestuurd hadden of niet. Of ze nu Robin of Grant genoemd worden. Want wie ben ik, om mijn fans een door mij gesigneerde foto te weigeren?

Maar jullie branden natuurlijk van nieuwsgierigheid, want wat kan het toch geweest zijn?

Het was niet dat er nu geheime boodschappen te lezen vallen op mijn blog, wanneer je gedurende uren naar de linkerbovenhoek van mijn blog blijft staren, en dan vliegensvlug met je neus tegen het scherm kijkt. Die sublimale boodschap heeft daar al altijd gestaan.

De kleuren van de blog waren ook niet veranderd, allez, dat denk ik toch niet, want ik ben zo kleurenblind als een otter, dus als ik ze zou willen veranderen, zouden het misschien nog altijd dezelfde zijn.

Het was ook niet, zoals enkele grapjurken opmerkten, de vorige post zelf, wat technisch gezien wel waar was, want voor ik die prijsvraag stelde, was die post er nog niet, maar dat zou toch wat te gemakkelijk geweest zijn.

Het was het tellertje, dat verschwunden is. Ik zat er uiteindelijk meer naar te kijken dan ik postte op mijn blog, wat ook niet de bedoeling kan zijn. Je kan dus wel nog kijken naar mij, ik kan iets minder terugkijken...

Vakantie kan louterend werken, en ook dit keer is het prijs.

Zoek het verschil op mijn blog, de eerste 100 die het zien (stielo apestaartje gmaildotcom) krijgen een mooie prijs.

Apestaartje, wordt dat eigenlijk nog gebruikt?