Met al die dopingperikelen in het wielrennen had ik al congé gepakt van 7 tot 29 juli, want ik ben waarschijnlijk nog zowat de enige propere renner, en dan is het de tour de france. Het was volgens mij nog slechts een kwestie van dagen vooraleer ik door een team opgeroepen werd om dit jaar aan de tour deel te nemen, bij gebrek aan dopingvrije renners, en dat spel te winnen.

Tot plots, als een donderslag bij heldere hemel, de resultaten van mijn laatste bloedonderzoek bekend werden gemaakt. Waar ik normaal met mijn hematocriet schommel tussen de 43 en 48, bleek dat ik opeens een hematocriet had van 52,5. Iedereen die de koers een beetje volgt weet dat dat te hoog is om te mogen starten in een wielerwedstrijd die naam waardig. En het zal ook niet meer pakken als ik zeg dat dat natuurlijk is, geen kat die me zal geloven.

Verdoeme. Daar gaat die droom.

Zoals sommigen al vermoeden, de vorige post was niet 100% waarheidsgetrouw. Ik ben helemaal niet gaan eten in Luzine, maar die Jeroen Meus had it coming. Maar genoeg over eten, TV celebrities en een koppel saffletten, over naar serieuzere zaken.

Als daar zijn waarom er tot voor kort nog geen films waren waarin een winkelbediende de knappe vrouwen die komen shoppen in hun blootje zet, en daarbij niet geil als boter wordt, maar het voor de kunst doet. Genoeg stof voor een goeie plot, denk ik, en dat is precies wat Sean Ellis ook dacht, om het daarbovenop dan nog eens in de praktijk te brengen ook.

Cashback is een heel fijne fillem, en niet alleen omwille van het functionele naakt dat er meer dan overvloedig in zit. Het is een aanrader, zoal dat in het vakjargon heet, en bijgevolg is mijn advies dat je als de geoliede bliksem naar de cinema gaat, en een ticketje koopt voor cashback.

Niet tevreden, je geld terug!

De vraag die me sinds dit weekend op de lippen brandt is of het voor een tv chef kok het belangrijkst is om goed te kunnen koken, of om er goed uit te zien. Laat ons voor het heil en de carrière van Jeroen Meus het eerste hopen, want na mijn bezoekje op vrijdagavond aan zijn restaurant Luzine ziet hij er heel wat minder goed uit. Toch als je vindt dat het hebben van voortanden belangrijk is, en een gebroken kaak en neus vooral passen bij bloemkooloren, maar al veel minder bij bloemkool of een aardappelsoepje met mousse van komkommers erin.

Luzine zelf is stemmig en smaakvol ingericht, met een gezonde fusion tussen de oude industrie van een Marie Thumas fabriek en ouderwets behangpapier annex lusters, en het toeven is er goed. Het eten is lekker, net zoals de inrichting fusion te noemen, al is het wat prijzig. Zeker als je weet dat er kroketten geserveerd worden, en een roempia.

Het personeel bestaat hoofdzakelijk uit klonen van de chef kok zelf, die de moeite doen om precies zoals hij te babbelen, en laat ons een kat een kat noemen, dat is vermoeiend om naar te luisteren bij de start van het weekend.

Maar wat alles slaat is de attitude van die Meus, die agressief begon te worden toen ik opmerkte dat het bestek niet proper was, en helemaal door de rooie ging bij de vraag of hij het persoonlijk erg vond dat hij nog bijlange na niet kon tippen aan Herwig van Hove, wat hier toch altijd dé Vlaamse tv chef kok zal blijven, als is hij een vet varken en slechts een hobby-ist chef kok. Hij haalde naar me uit, waarna ik hem met een rechtse zijn kaak gebroken heb, met een linkse zijn neus, en met een uppercut er zijn voortanden heb uitgeslagen.

En dat is niet gelogen, de bewijzen zijn er naar, zijn tandafdrukken staan nog in mijn kneukels.

Onder het motto beter laat enzoverder enzoverder wat Marokkaanse foto's!


Ik zie graag tegeltjes, ik zie graag een poes, twee vliegen in één klap!

Links een vinger, in het midden vooral veel kussen, onderaan ergens een gelakte kakker. Insj Allah!




De satelliet hangt ergens aan de andere kant van de schotelantennes, maar de koran schrijft nu eenmaal voor dat je nooit met je achterste naar Mekka mag staan, ook al ben je een schotelantenne (hoofdstuk 4, vers 17).

Als de eerste de beste bakvis zat ik vandaag in de cinema, om de nieuwe Leonardo Di Caprio film te zien, die eigenlijk een Martin Scorcese film is, maar ik viel even uit mijn rol van pril meisje toen ik rechtveerde en "Hoera, eindelijk!" riep op het moment dat Leonardo een kogel door zijn kop gejaagd werd.

The departed is nog eens een fillem zoals die hoort te zijn, waarbij er nog maar bitter weinig personages rechtstaan op het einde, en waarbij er al heel creatieve mensen nodig zullen zijn om nog een sequel te maken. Of de film zou allemaal iemands droom moeten zijn, tja, dan kun je opnieuw alle kanten op...

Als er iemand mij zoekt, ik zit in het verre edoch wondermooie West-Vlaanderen dit weekend. Het WK veldrijden moet goed voorbereid worden. Toegankelijk voor iedereen!

Mijn astrologe had me nog gewaarschuwd, als schorpioen is het zot om in één auto op reis te gaan met twee vissen, nog een schorpioen, en een champignon met een snor.

De vissen zouden onderling een school vormen, zei ze, de andere schorpioen zou de vissen het leven zuur maken, ik zou de vissen het leven zuur maken, de twee schorpioenen zouden elkaar het bloed onder de nagels pesten, en iedereen zou de hele tijd zin heb in vol-au-vent, door de champignon. En ze had gelijk. Ze had er nog bijgezegd dat ik niet zou luisteren naar haar goede raad, want ik ben een schorpioen, en ze had overschot van gelijk.

Wat zij en wij vooraf niet wisten, is dat Boedapest en oudejaar vieren, dat dat is zoals peper en zout, melk en koffie, choco en salami. Ze vieren dat daar giganties groots op straat, met klobász en paprika, met toeters en pakken vuurwerk, met drank allerhande, en wat we ook niet wisten, er komen daar een heleboel toeristen op af. Was wel eens sjiek om mee te maken, maar je wil het niet iedere dag voor je deur hebben.

Wat we nog niet wisten, is dat Hongarije een zwemland is, en dat het daar zwart ziet van de thermische baden. Zwemmen, dat is iets voor bomma's, ja, zelfs voor bomma's en bompa's met overgewicht, jicht, hartafwijkingen, handicaps en valse heupen als je het volk in hun badhuizen bekijkt. In Hongarije stikt het van de thermische baden, en dat zat daar vol met flurken die bezig waren de pijp aan maarten te geven. Wie ben ik dan om ze niet te laten genieten op hun oude dag van mijn tempel van mijn lichaam? Veel in het water gezeten, buiten gezwommen en zo, en zelfs een keertje in een radioactief meer.

Wat op zich geen slecht idee is, ware het niet dat ik drie keer in dat meer heb moeten overgeven, ik een uur later geweldige koppijn en een brandend gevoel op mijn vel had, en dat ik 's ochtends opstond met een pak minder haar op mijn kop, en drie tanden minder.

Och, was ik maar weer op de poesta!

Ik hou niet van mensen die zo vol van zichzelf zijn dat ze denken dat de evenaar door hun gat loopt. Ik kan ze niet af, ik moet ze niet hebben, maar als ik heel eerlijk ben, vind ik ook wel dat die evenaar waarvan sprake door mijn eigen gat loopt. Mezelf kan ik toch nog verbazend goed af, dus dat heeft nooit voor praktische problemen gezorgd.

Maar met dat het een nieuw jaar is, denk ik, wel, waarom geen nieuwe gedachten. Mijn goede voornemen voor 2007 is dat ik zal denken dat de evenaar ongeveer een half metertje rechts van mijn gat loopt, waardoor ik in 2007 iedereen die langs mijn goede oor staat de belangrijkste mens op aarde zal vinden, want verdoeme, de evenaar loopt door hun gat. En waardoor ik die met het allerhoogste respect zal behandelen, al zal ik wel veel naar hun gat kijken, want zo'n evenaar die daardoor loopt, dat zie je niet iedere dag.

En als iedereen dat zou doen, de wereld zou er nogal op vooruit gaan!