Met al die dopingperikelen in het wielrennen had ik al congé gepakt van 7 tot 29 juli, want ik ben waarschijnlijk nog zowat de enige propere renner, en dan is het de tour de france. Het was volgens mij nog slechts een kwestie van dagen vooraleer ik door een team opgeroepen werd om dit jaar aan de tour deel te nemen, bij gebrek aan dopingvrije renners, en dat spel te winnen.

Tot plots, als een donderslag bij heldere hemel, de resultaten van mijn laatste bloedonderzoek bekend werden gemaakt. Waar ik normaal met mijn hematocriet schommel tussen de 43 en 48, bleek dat ik opeens een hematocriet had van 52,5. Iedereen die de koers een beetje volgt weet dat dat te hoog is om te mogen starten in een wielerwedstrijd die naam waardig. En het zal ook niet meer pakken als ik zeg dat dat natuurlijk is, geen kat die me zal geloven.

Verdoeme. Daar gaat die droom.