De kwarttriathlon van zondag in het Mechelse is een perfecte afspiegeling van de stad Mechelen geweest. Verschrikkelijk dus.

Vooraf was het mijn ambitie om te finishen, en een tweede, bijkomend doel was om niet als laatste te arriveren. Daar ben ik net in geslaagd, met een zevental man achter mij, tegen een kleine 300 voor mij. Maar wel tegen een zeer hoge prijs. De man met de hamer ben ik een paar keer tegengekomen, en als ik nu iets te snel wandel, krijg ik steken onder mijn rechter ribbenkas. Plezierig is anders...

Ik zag de bui al hangen bij de start, waar ik zowat de enige recreatieve sporter was. Iedereen had superblitse, dure wetsuits aan, was afgetraind tot en met, en leek elkaar wel te kennen van vroegere gelegenheden. Weinig joviale dikkerds te zien, weinig mannen die de avond voordien na een paar duvels te veel beslist hadden om dat ook eens te proberen, een kwarttriathlon.

Eenmaal je aan zo'n wedstrijd deelgenomen hebt, heb je blijkbaar twee keuzes. De eerste keuze is dat je zegt "Nooit meer, wat voor een zottigheid is dit", en dan kom je niet meer terug, de tweede keuze is dat je zegt "He, dit is tof, maar ik wil de volgende keer beter voor de dag komen", waarna je als een gek begint te trainen. Er is blijkbaar niemand die voor de gulden middenweg kiest, af en toe wat sport, en dan ook maar eens aan een triathlon meedoet. Jammer.

Voor de mensen die na dit te lezen de smaak te pakken hebben, volgen nog wat tips om het zelf tot een goed einde te brengen.

1. Train op de overgang tussen fietsen en lopen, want dat is het meest lastige. Er staat dan nog eens volk op te kijken ook wanneer je begint te lopen, terwijl je milt, al je organen, je hoofd en je longen pijn doen, je benen verkrampen bij iedere stap. Je hebt het best al eens meegemaakt, je weet beter vooraf waar je aan begint.

2. Eet niet te veel vooraf, want dan ga je bij het lopen constant moeten kotsen, en er zijn plezantere dingen in het leven. Laat je niet vangen door een wedstrijd spaghetti eten net voor je start.

3. Loop vooraf ter voorbereiding meer dan 7 kilometer in totaal, probeer bijvoorbeeld eens om 10 kilometer in één stuk op voorhand te lopen. Zoniet kan het wel eens zijn dat je onaangenaam verrast wordt...

Voila, nu ben je klaar om er ook eens één te doen!

De spaghetti is in de kas geslagen, ik ben ingeschreven, het rug- en borstnummer zijn opgehaald, kortom, ik ben klaar voor een kwarttriathlon.

Ik was al bevreesd dat 2 van de 4 deelnemers zouden afhaken, en nu is het ook officieel. Frank en Bart sturen alletwee hun kat, en aangezien een kat meestal geen waterrat is, laat staan dat een kat op een koersfiets kan rijden, ziet het er niet goed uit voor hun tijd.

Blijft er nog Bert en mezelf over, en de strijd zal op het scherp van de snee uitgevochten worden, met het mes tussen de tanden. De psychologische oorlogsvoering is niet van de lucht, al laat Bert wel zijn zwakheden zien. Hij sukkelt wat met de schouder, en die wordt dan met een zalfje ingewreven. Ik zou trouwens niet verbaasd zijn dat dat zalfje een aantal verboden producten zoals cortisone en anabole steroiden bevat. Maar ja, zo is die Bert wel, eerlijkheid staat niet in zijn woordenboek, en die gaat als het op sport aankomt over lijken.

Daarstraks hebben we om ter meest spaghetti gegeten, waarbij Bert net iets meer dan mij at, maar hij moest ook bekennen dat hij niet ontbeten had. Zoals je zelf wel zal weten, het ontbijt is de moeder aller maaltijden, en zonder kan je een sportieve topprestatie vergeten. Dit zit dus snor.

Omdat ik ook een man van de vooruitgang ben, die valt toch niet tegen te houden, wat baat het om tegen windmolens te vechten, ben ik ook al de chip gaan halen waarmee de tijdsopmeting zal gebeuren. Om het voor de neutrale toeschouwer iets vlotter overzichtelijk te houden, dragen we nog borst- en rugnummers, maar eigenlijk is dat all part of the show. 't Is de chip die echt telt, en wie ben ik om jullie daar een foto van te onthouden?

Dit weekend heb ik de laatste grote sportafspraak van het jaar. We zouden met zijn vieren deelnemen aan de kwarttriathlon in Mechelen, en de uitslag daarvan zou voor eens en voor altijd uitmaken wie de beste, snelste, hoogste en verste sporter is. Zouden, want er is één en ander gebeurd waardoor de krachtmeting der triathleten niet kan doorgaan.

Frank heeft zonet afgemeld, met het in mijn ogen wel zeer flauw excuus dat hij klierkoorts heeft, en bij Bart hoor ik geluiden die verdacht veel op het begin van terugkrabbelen lijken. Ik zal er niet veel meer woorden aan vuil maken, maar zelf zou ik er niet aan denken om niet deel te nemen, zelfs al zou ik zaterdag nog beide benen geamputeerd worden, zelfs al zou er zich een Boeiing 747 in de vaart Mechelen-Leuven boren, zelfs al zat ik met acute uitdrogingsverschijnselen. Laat ik het houden dat sommige mannen blijkbaar niet uit het goede hout zijn gesneden.

Blijft er nog Bert en mezelf over, waarbij Bert eigenlijk geen partij voor me is. Ooit was die jongen wel een beloftevolle sporter, maar dat is al heeeeel lang geleden. Het zou me ten zeerste verwonderen als ik die na de start nog ergens zal terugzien, behalve dan misschien zittend langs de kant, wanneer ik al opnieuw aan een volgende ronde bezig ben, of aan de eindmeet, wanneer ik net een medaille krijg voor het één of ander, en hij over de eindmeet strompelt.

Zondag zullen we het weten!

Tja, het internet bij mij thuis komt maar niet van de grond, dus de posts blijven uit.

Gelukkig maar, want had ik internet gehad, moest ik dingen schrijven als "Zondag had ik bijna Chipie, een pikzwart katje van een of andere bloggger uit het Merelbeekse vermoord door er met mijn loemp gat op te gaan zitten.", en echt sympathiek komt dat bij de gemiddelde lezer niet over. Of "Vandaag ben ik ter voorbereiding van de kwarttriathlon van zondag voor de eerste keer gaan lopen, 5 kilometer, en dat ging precies niet zo goed. Ik kon nog net de vrouwen die in het bos liepen inhalen, maar echt van harte liep het niet."

Wie heeft daar nu een boodschap aan? Blanche?

Allez, om jullie toch op de hoogte te houden, in telegram stijl een update van de laatste tijd:
1. ik ben geplooid en heb een wetsuit gekocht, huren voor 50 euro vond ik wat veel, dus heb ik er een gekocht voor 19,90 euro in de Go sport. Kwaliteit uber alles!
2. ik ben weeral verhuisd, je vindt me nu in de Stijn Streuvelslaan 44 in Kessel-Lo, dit bespaart me de telefoontjes, mails en gesprekken uit!

Er heerst hier oververdovende stilte, recentelijk. Niet omdat ik het bloggen beu ben, niet omdat ik met een writer's block zit (verre van, ik barst van de posts, alleen schrijf ik ze niet op), maar wel omdat ik geen internet meer heb thuis, na mijn tweede verhuis in korte tijd.

Ooit komt dat er wel weer van, en dan kan ik je alvast een mooie fotoreportage beloven, en tal van wondermooie posts. In tussentijd, hou je vooral nuttig bezig!