Dit weekend heb ik de laatste grote sportafspraak van het jaar. We zouden met zijn vieren deelnemen aan de kwarttriathlon in Mechelen, en de uitslag daarvan zou voor eens en voor altijd uitmaken wie de beste, snelste, hoogste en verste sporter is. Zouden, want er is één en ander gebeurd waardoor de krachtmeting der triathleten niet kan doorgaan.

Frank heeft zonet afgemeld, met het in mijn ogen wel zeer flauw excuus dat hij klierkoorts heeft, en bij Bart hoor ik geluiden die verdacht veel op het begin van terugkrabbelen lijken. Ik zal er niet veel meer woorden aan vuil maken, maar zelf zou ik er niet aan denken om niet deel te nemen, zelfs al zou ik zaterdag nog beide benen geamputeerd worden, zelfs al zou er zich een Boeiing 747 in de vaart Mechelen-Leuven boren, zelfs al zat ik met acute uitdrogingsverschijnselen. Laat ik het houden dat sommige mannen blijkbaar niet uit het goede hout zijn gesneden.

Blijft er nog Bert en mezelf over, waarbij Bert eigenlijk geen partij voor me is. Ooit was die jongen wel een beloftevolle sporter, maar dat is al heeeeel lang geleden. Het zou me ten zeerste verwonderen als ik die na de start nog ergens zal terugzien, behalve dan misschien zittend langs de kant, wanneer ik al opnieuw aan een volgende ronde bezig ben, of aan de eindmeet, wanneer ik net een medaille krijg voor het één of ander, en hij over de eindmeet strompelt.

Zondag zullen we het weten!