De spaghetti is in de kas geslagen, ik ben ingeschreven, het rug- en borstnummer zijn opgehaald, kortom, ik ben klaar voor een kwarttriathlon.

Ik was al bevreesd dat 2 van de 4 deelnemers zouden afhaken, en nu is het ook officieel. Frank en Bart sturen alletwee hun kat, en aangezien een kat meestal geen waterrat is, laat staan dat een kat op een koersfiets kan rijden, ziet het er niet goed uit voor hun tijd.

Blijft er nog Bert en mezelf over, en de strijd zal op het scherp van de snee uitgevochten worden, met het mes tussen de tanden. De psychologische oorlogsvoering is niet van de lucht, al laat Bert wel zijn zwakheden zien. Hij sukkelt wat met de schouder, en die wordt dan met een zalfje ingewreven. Ik zou trouwens niet verbaasd zijn dat dat zalfje een aantal verboden producten zoals cortisone en anabole steroiden bevat. Maar ja, zo is die Bert wel, eerlijkheid staat niet in zijn woordenboek, en die gaat als het op sport aankomt over lijken.

Daarstraks hebben we om ter meest spaghetti gegeten, waarbij Bert net iets meer dan mij at, maar hij moest ook bekennen dat hij niet ontbeten had. Zoals je zelf wel zal weten, het ontbijt is de moeder aller maaltijden, en zonder kan je een sportieve topprestatie vergeten. Dit zit dus snor.

Omdat ik ook een man van de vooruitgang ben, die valt toch niet tegen te houden, wat baat het om tegen windmolens te vechten, ben ik ook al de chip gaan halen waarmee de tijdsopmeting zal gebeuren. Om het voor de neutrale toeschouwer iets vlotter overzichtelijk te houden, dragen we nog borst- en rugnummers, maar eigenlijk is dat all part of the show. 't Is de chip die echt telt, en wie ben ik om jullie daar een foto van te onthouden?