Ik ben al een tijdje op zoek naar een handige manier om via het net muziek te kunnen downloaden, en wat meer is, ik wil er zelfs voor betalen. Maar de grote keuze die je in de topdagen van napster, kazaa en aanverwanten had, die ben ik nog nergens tegengekomen. Laat staan het handige zoeken, of de obscure versies van een obscuur nummer.

De meest triestige muzieksite was dit onding, waar ze me vijftig nummers gratis en voor niks aanboden als proef, en waar ik na twintig nummers het proefabonnement voor bekeken hield, omdat ze behalve The Exploited niks, maar dan ook niks in hun winkel hadden dat de moeite waard was. Dus zit ik hier nu de hele tijd mee te zingen met deuntjes als daar zijn Sick bastard en Police shit, puur jeugdsentiment. Voor de rest zetten ze daar nummers van de fucking kinks (wanneer zijn die ook alweer gestopt, was dat niet 1876?) op hun homepage. Dat zegt genoeg.

Dan dacht ik dat itunes wel wat beter zou zijn, maar die pipo's hebben bijlange na niet alles, en wat erger is, hun muziekjes komen op je pc terecht in een beveiligd mp4 formaat, en het is een pest om daar mp3's van te maken die je overal kan afspelen. Dus zal ik ook itunes maar dag zeggen.

Dit alles heeft als gevolg dat dit mijn goede voornemen voor 2005 is: een goeie muziek download site vinden...

Een van de lastige dingen van iets in de media te doen, is dat iedereen je op straat aanklampt, en dat iedereen denkt dat hij over je doen en laten mag oordelen. Ongetwijfeld hét lastigste aan iets in de IT te doen, is dat iedereen van je familie en vrienden je op feesten aanklampt om hun pc problemen op te lossen. Nog een geluk bij een ongeluk dat ik eigenlijk geen vrienden heb...

Om misverstanden, familievetes en ruzie tussen vrienden te vermijden publiceer ik bij deze mijn prijslijst om een aantal zaken op te lossen.

1. extra hardware in de pc installeren: een tatoeage laten plaatsen
   
2. netwerk installeren of problemen oplossen: mijn fiets kuisen
3. porno pop ups verwijderen: op 6 januari van deur tot deur driekoningen zingen, en de opbrengst schenken aan een goed doel
4. spyware verwijderen: naar een james bond film kijken
   

Ziezo, hopelijk kunnen we in 2005 even goede vrienden blijven.

Tot nu toe heeft iedereen toch een beetje schamper naar wat er daar in Oekraine gebeurt gekeken. Tot voor kort waren dat daar commies, en kun je het hen kwalijk pakken dat er al eens een verkiezing "geregeld" wordt, of dat er al eens iemand met dioxine vergiftigd wordt. De aard van het beestje. Maar dat dat hier, in het vrije en vrijgevochten België ook zou kunnen gebeuren, daar zijn al direct veel minder mensen van op de hoogte. Naast die kippen een tijdje geleden, wordt er nu ook met onze verkiezingen gesjoemeld.

Want geef toe, die verkiezing van het mooiste Nederlandse woord op radio1 was een lachtertje. Meer nog, een aanfluiting van democratische waarden en goede smaak. Dit is hét bewijs dat we ook hier Oekraiaanse toestanden hebben, iedereen die mij een beetje kent weet toch al lang dat tetten het mooiste Nederlandse woord is, was en altijd zal blijven!

Soms heb ik al eens een slecht woord over Polen gezegd, maar dat komt omdat dat land zo dicht bij Duitsland ligt. Niet alles wat uit het oosten komt is slecht, meer nog, ik durf zelfs te stellen dat de Polen eigenlijk nog niet zo onverstandig zijn.

De EU wilde in het korte software patenten invoeren, bah, software patenten. En wie was er moedig genoeg om daar tegen in te gaan? Jawel, de Polen. Waarvoor dank!

Wanneer ik aan de jaren tachtig denk, of aan het vlaams blok, dan ben ik zo verveeld. Omwille van de leeghoofdigheid, saaiheid, verkwisting van tijd en gedachten, en zo kun je nog een tijdje bezig blijven.

En wanneer ik verveeld ben, dan speel ik graag spelletjes.

Een gemiste kans, dat is wel het minste dat je kan zeggen. Een tijdje geleden had ik mijn stoute schoenen aangetrokken, en had ik gesolliciteerd voor de job van kritische journalist bij de VRT.

Maar blijkbaar vindt de VRT het niet opportuun om in deze barre, door oorlog en winter geteisterde tijden van mijn kritische doch wetenschappelijk onderlegde geest gebruik te maken. Echt wel een gemiste kans, en we weten allemaal wat er van gemiste kansen gezegd wordt. Of toch de voetballiefhebbers onder ons. Die moeten het weten.

Nu, niet getreurd, hetzelfde is mijn nonkel ooit overkomen. Mijn nonkel, de beroemde en beruchte kraanman, meester van de Hitachi 565, de jaguar onder de kranen. Hij had gesolliciteerd om met de Takumi X-R761 te werken, de rolls royce onder de kranen, maar het bedrijf vond het niet nodig om van zijn diensten gebruik te maken. Ik wil maar zeggen, drie maanden later ging dat ooit zo florerend bouwbedrijf op de fles.

En dan dacht ik dat er lessen werden getrokken uit het verleden...

O wee, o wee, o wee. In mijn jeugdig enthousiasme ben ik weer maar eens te ver gegaan. Nadat ik tien jaar geweigerd heb om te lopen, ben ik sinds kort redelijk obsessief beginnen joggen. En dat begint, raar maar waar, beter te gaan, zelfs in die zin dat ik er op het einde van mijn odysseesse looptocht wel eens een spurtje durf uitpersen. Waarom zouden sinaasappels daar een alleenrecht op hebben, op dat persen, vertel me dat eens!

In dat opgewekte, blije enthousiasme, speels en kwiek als een jonge Herman, was het echter wachten totdat het noodlot toesloeg. Op vijf meter van mijn voordeur, bijlange na nog niet op het einde van mijn onmetelijke krachten, schoot er een pijnscheut door mijn rechterkuit, en ben ik al mankend binnen moeten strompelen, in plaats van de triomfelijke intredes die me anders te beurt vallen, veel gelijkend op wat prinses Mathilde en prins Filip op hun blijde intredes in het voorjaar van 2001 mochten meemaken in alle provincie hoofdsteden.

Zal ik het dan nooit leren?

Ik heb altijd al een vermoeden gehad, maar sinds dit weekend staat het onomstotelijk vast.

Ik kom uit de kast, ik kan het niet meer verborgen houden voor de wereld, ik ben lesbisch. Ik vind vrouwen al mijn hele leven sexy, en ik zie dit feit dan ook als het ultieme bewijs van het bestaan van God, en dan nog wel van een God met een ironisch gevoel voor humor. Want waarom zou die God me anders zo'n tempel van een mannenlichaam schenken, zo'n ode aan pure kracht, zo'n feest van technisch vernuft? Om me dan lesbisch te laten zijn...

Als lesbische vrouw heb je het sowieso al niet gemakkelijk, laat staan dat je nog eens gevangen in een mannenlichaam zit. Tot vrijdag dacht ik dat er geen God was, behalve dan die in het diepst van je gedachten, maar zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om te leren. Hoe ik trouwens opeens zo zeker weet dat ik lesbisch ben? Vrijdag heb ik laat op de avond nog wat staan hipshaken met twee knappe lesbische juffrouwen, en ik moet zeggen dat dat naar meer smaakte. Dus zal ik wel lesbisch zijn.

Om zeker te zijn over mijn seksuele geaardheid, heb ik nog even raad gevraagd aan een kenner ter zake, en volgens hem was er maar één probleem. Ik vind die Yasmine maar niks, en ik vind haar so called muziek nog minder...

Wat zou een reisje naar Nederland zijn zonder foto's? Dat is toch een beetje zoals een kroeg zonder bier, snert zonder erwten, of een Hazes zonder André. Vandaar dat ik weer maar eens mijn menselijkheid én mijn menslievendheid toon, en je laat meegenieten van de sfeerfoto's die in het Groningse zijn getrokken. Kransen noch bloemen zijn nodig.



Mocht je je afvragen wat dat precies is, daar in de achtergrond, wel dat is de Febo, een muur vol vuiligheid. Alle vormen van vleeskroketten zijn er beschikbaar, dag en nacht. Wie zei ook al weer dat die Hollanders niet weten wat lekker is?

Na al dat lekker eten was het dringend tijd om creatief te zijn met de camera, en dit is wat er dan gebeurt. Fasten your seatbelts, zoals die goeie oude volvo 240 altijd zei, begeleid door het irritant geknipper van een rood lichtje. Maar veilig was het wel.


schoon


heel schoon


heel, heel, heel schoon


De kaartjes waren op...

Zoals al in mijn vorige post te lezen viel, denk ik na over mijn toekomst, en wanneer ik dat dan doe, vliegen de goede voornemens me nogal eens om de oren. Niet dat je er een boodschap aan hebt, maar dit zijn de goede voornemens voor 2005:

1. de Ronde van Vlaanderen rijden
   
2. een kwarttriatlon uitzwemmen, uitfietsen, uitlopen
   
3. uit een vliegtuig springen
   
4. met een zweefvliegtuig op schok
   

Qua goede voornemens kan dat tellen, en als er punten moeten gezogen worden, er kan nogal eens een punt aan gezogen worden. Puntje drie gebeurt trouwens niet zonder parachute, voor de mensen die dachten dat ik mijn leven moe was. Of dat ik de druk van deze blog niet meer aankon. Tot spijt voor wie 't benijdt, ik ga door, ook in 2005! Hasta la victoria siempre!

Omdat denken over de toekomst belangrijk is, heb ik even over de toekomst nagedacht. Het moeten niet altijd triviale en nutteloze zaken zijn waar ik mee bezig ben.

Als ik aan mijn toekomst denk, denk ik op korte tot middellange termijn aan oudejaar, of in de volksmond ook wel oud en nieuw genoemd. En zeg nu zelf, wat kan er oud en nieuw beter symboliseren dan een foto van een oude en een nieuwe skwasjraket?


Oud? Nieuw? Wie zal het zeggen?

Met het oude exemplaar (links op de foto) heb ik vele malen de vloer aangeveegd met mijn tegenstander, nadat ik ze alle hoeken van het skwajskot had laten zien. Mijn goeie voornemen voor 2005 is om hetzelfde te doen met het nieuwe exemplaar (rechts op de foto).

En wat zijn uw goede voornemens?

Sinds dinsdag zit ik met een serieuze financiële put. Ik had drie bussen gecharterd om Japans te eten, en naar een Japanse fillem te gaan, maar ik heb daar moederziel alleen staan wachten tot zeven uur, en in de Teriyaka Tepanyaki mocht ik ook alleen eten.

Een Japans restaurant afhuren, het is geen lachtertje. Want die sushi, die mag je wegkieperen, recht de vuilbak in de volgende morgen. De Kinepolis doet je ook de volle pot betalen voor het afhuren van een zaal, of er nu één man of 300 inzitten, en Aelbrecht World Travel, het busbedrijf, was ook niet te vermurwen om een procentje van zijn prijs af te doen, omdat de chauffeurs hun bus niet moesten kuisen. Organiseer nooit iets met dat bedrijf, je stokkeert toch ook geen rode kool of worst bij mij thuis. Dit alles heeft als gevolg dat Asian Adventures N.V. op de fles is. Bedankt, beste lezers! Ik had wat meer steun en toewijding verwacht!

Maar ik blijf niet bij de pakken zitten. Morgen ga ik de internationale toer op, op naar beter, nieuwer en ander! Ik zal sjezen langs exotische oorden zoals Lelystad, Heerenveen en Emmeloord! Wiiiiieeeeeeee!

Visionair of voyeur, wat maakt het uit, als er maar iets te zien valt.

Want hier of hier is het gene vette, er staan daar meer leugens dan wat anders!

Beat it!

Het moet hier niet allemaal even serieus zijn, er mag ook wel eens reclame gemaakt worden!

Visionair als ik ben voorzie ik dat in 2005 volop de kaart van thema avonden getrokken zal worden. En dus heb ik het bedrijfje 'Asian Adventures N.V.' opgericht, om thema avonden mee te organiseren, en ook wel een beetje om mijn blog in de zoekrobotten terug te vinden in resultaten die voor het overige bevolkt worden door porno sites. Fuck, een man moet ambitie hebben in het leven.

Nu, wat is het concept bij 'Asian Adventures N.V.'? Eenvoudig, maar geniaal. Eerst gaan eten, dan naar de cinema. En het moeten Aziatische films zijn, want die mannen weten nog tenminste wat fout is, en wat overdrijven is. Als er een Chinese film te zien is, wordt er vooraf Chinees gegeten, voor een Koreaanse Koreaans, en voor een Japanse, je raadt het al, want mijn lezers zijn nu ook weer niet zó dom, Japans. Of sushi.

Die film, dat kan 'Old boy', zijn, en dan eet je Koreaans, dat kan 'Shi mian mai fu' zijn, en dan eet je Chinees, maar het kunnen ook suggesties van de deelnemers zijn. Voor wie er zin in heeft gekregen (en wees eerlijk, wie niet?), iedere woensdag is het verzamelen geblazen op het Ladeuze plein, want daar staat de bus om half zeven te wachten. Breng je eetlust mee, je goed humeur, en je zin voor avontuur. Want je weet nooit wat je te zien zal krijgen!

Nobody moves, nobody gets hurt!

Dit om maar te zeggen dat ik van 't weekend vreemde culturen en achtenswaardige gebruiken zal opzoeken! Nee, ik ga niet naar Limburg, en nee, ik ga niet naar het verre West-Vlaanderen. Ik zal tegen iedereen vechten. Een leger van zeven landen kan me niet tegenhouden. Ik ga naar Nederland! Heen en terug!

Het is koud. Het is winter. Het is donker.

Perfect weer voor een barbeque, en dat is dan ook wat ik zaterdag avond gedaan heb. Mijn superdeluxe toestel van onder de mottenballen gehaald, de vlam in de pan gejaagd, en mensen uitgenodigd. Niet iedereen was happig (fijne woordhumor, je vindt het hier in alle maten in gewichten), maar de afwezigen hadden zoals altijd geen overschot van gelijk.

De brochettes, de scampi's, de worsten, de ribbetjes, dat ging allemaal vlot. De patatten in zilverpapier lukten aardig, en wijn is zoals empirisch getest ook des winters als het regent lekker. In de eenentwintigste eeuw kun je het hele jaar rond verse zomerse groenten kopen, wat fijn is, zeker bij een barbeque. Je kan moeilijk rode kool en appelmoes serveren. Waar moderne tijden allemaal goed voor zijn. Vroeger was het niet zo goed, bijvoorbeeld in de jaren tachtig. En als je binnen zit, of rond de barbeque staat, valt die koude buiten goed mee.

Retrospectievelijk gezien waren er maar enkele minpuntjes aan een winterse barbeque. Ik had geen licht buiten, dus ik zag geen knijt wat er op mijn rooster aan het gebeuren was, ik zag niet of iets goed aan het bakken was, of het te goed aan het bakken was, of het klaar was en bijgevolg moet je constant je vuur in de gaten houden. En kip, als dat niet gemarineerd is, doe je daar ook op de barbeque best kruiden op. Wat ik pas achteraf besefte.

Dat zijn hier nogal lessen voor de eenentwintigste eeuw! Beweer nu nog eens dat ik niet met mijn tijd meega!

Als je deze blog aandachtig leest, kan je er niet naastkijken. Ik, ik ben een man van de wereld, én de wereld, die is van iedereen. Meer nog, ik ben een vriendelijk man van de wereld die van iedereen is, niet te beroerd om de wijze levenslessen die ik met scha en schande leer aan iedereen en het gepeupel door te geven. Kosteloos.

Vandaag wil ik het hebben over iets wat ik niet zelf met scha en schande heb geleerd, maar wat mijn goede vriend kapitein Haddock met bijna fatale afloop voor Bobbie in Tibet heeft geleerd.

Kuifje en kapitein Haddock zijn samen met een gids een berg aan het beklimmen, en kapitein Haddock heeft zijn fles whisky meegenomen. De kapitein drinkt net zoals ik zelf graag een glas whisky, zeker als hij een berg aan beklimmen is, en zeker als Bianca Castafiore in de buurt is. Op een bepaald moment blijkt dat de fles in zijn rugzak gebroken is, zonder dat hij er erg in heeft, en de whisky drupt er langzaam uit.

Bobbie heeft dorst, drinkt er van, tegen de wil van zijn goede ik, die maar al te goed weet dat whisky dieren verlaagt tot het niveau van de mensen, blijft er van drinken en begint te waggelen. Hij struikelt, en valt naar beneden. De dieperik in. Waar Kuifje hem op het nippertje weet te redden.

Wat is nu de wijze les die we hier kunnen uit trekken? Er zijn er meerdere.

1. Hou je huisdier weg van de flessen whisky.
2. Als je whisky drinkt, beleef je nog eens iets.
3. Als je op reis gaat, koop dan whisky in plastieken flessen.

En dat derde, dat is nu net wat ik doe. Voila.


plastiek is opnieuw in!

Als trouwe, wat zeg ik, hondstrouwe fan van het koningshuis (ik volg al van kindsbeen af de lotgevallen en vrolijke fratsen van eerst Koning Boudewijn en vervolgens Koning Albert op de muntstukken) kan ik niet meer zwijgen. Ik moet Prins Filip, die als het wat meezit, ook ooit onze munten zal sieren, een hart onder de riem steken. Vandaar deze open brief.

Beste Filip,

Ik vind het van een extreem, diepmenselijk inzicht getuigen dat je nu al door hebt dat dat Vlaams Blok/Belang het niet goed voorheeft met België, en bijgevolg ook niet met het Belgische koningshuis. En ik vind het dan ook meer dan moedig dat je je als een menselijke barrière opwerpt tegen dat in maatpak gehesen gespuis. Alle beetjes helpen, beste Filip, en vrienden van mijn vijanden zijn ook mijn vijanden.

Laat die Filip Dewinter je ook niks wijsmaken, Filip, het Vlaams Belang zal wanneer België ooit zou gesplitst worden bij de start van de republiek Vlaanderen het Belgisch koningshuis niet met de andere inboedel mee overnemen. Neenee, beste Filip, die Saksen Coburgs Gotha's, dat zouden vogels voor de kat zijn. Dus je doet het niet alleen voor België, maar ook voor jezelf! Weet wat er op het spel staat!

Proficiat voor de moed, en het inzicht!

Stielo

Mijn vorige poging om het abattoir van Anderlecht te bezoeken is jammerlijk mislukt, dus heb ik het zaterdag nog eens geprobeerd. Conny en Betty worden het al gewoon in mijn koffer, en in je auto rijden met twee schapen als compagnon, ik begin er ook aan te wennen. Onderweg kreeg ik opeens zin om ergens te solliciteren, en dus ben ik maar bij het eerste het beste bedrijf dat ik zag gestopt. Geen woorden, maar daden!

Ik had geluk, want er was net een selectieprocedure bezig. Conny en Betty hadden ook geluk, want alhoewel het bedrijf in het Brusselse lag, was er toch een schone hof waar ze konden grazen, in afwachting van het einde van mijn sollicitatie. Een paar uur in mijn koffer zitten, dat is niet het idee van dikke fun voor een schaap. En dan moet je weten dat Betty niet van Conny moet weten, omdat Conny volgens Betty te veel met haar gat staat te schudden naar Jempi, het arme schaap aan de overkant van de straat. Waar Betty ook wel een oogje op heeft.

Maar goed, ik ging solliciteren, en dat nog wel in een zaal met 500 concurrenten. Had ik geweten dat er zo veel volk zou zijn, en vooral zo veel bekend volk, ik had wel twee keer nagedacht. Gelukkig was het schriftelijk, want wanneer ik met schapen rondrij, dan trek ik niet direct mijn beste kleren aan. En Conny heeft de laatste tijd wat last van winderigheid en diarree, wat na een uur samen in één auto te zitten toch zijn invloed heeft op hoe je ruikt. Die sollicitatie, dat liep vlot, nu is het alleen nog wachten op de brief wanneer ik mag beginnen.

Ik was gisteren naar het abattoir van Anderlecht aan het rijden, met in mijn koffer twee schapen, Betty en Conny (het meest linkse schaap op de foto, en de middelste), toen ik plots zin kreeg in een optreden.



Ik heb mijn plannen voor de avond laten varen, heb mijn auto geparkeerd, het raampje een klein beetje opengedraaid voor Conny en Betty, en ik ben naar een optreden geweest. Een mens mag al eens zot doen, het moet niet allemaal kommer en kwel zijn in de wereld.

Omtrent dat optreden, kan ik het kort houden. Ik hou wel van een preker. Ik hou wel van een punk. Ik hou wel van een man in zwart. Ik hou wel van Kylie. Ik hou wel van Nick Cave.

Een of andere Vlaamse gedachte indachtig, (wat je zelf doet, doe je beter, maar laten doen is toch nog altijd gemakkelijker) heb ik de testaankoopjes aan de kant geschoven, en heb ik besloten om de proef op de som te nemen inzake onze nationale warenhuizen. In de loop van één week zou ik alle grote winkelketens, uitgezonderd de Aldi, een bezoekje brengen, in elke winkel een voor mij representatief winkelkarretje vullen, en daarmee zou ik voor mezelf en voor jullie eens en voor altijd uitmaken wat het goedkoopst is.

Uitgezonderd de Aldi, want daar mag ik niet meer komen van mijn schuldbemiddelaar, omdat ik er bij ieder bezoek buitenstap met een buitenkansje.

Zaterdag ben ik naar de Carrefour geweest, heb daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham gekocht, maandag ben ik naar de Delhaize geweest, heb daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham gekocht, en dinsdag ben ik naar de Carrefour geweest, om daar vijf kilo aardappelen, twee rode kolen, twee kilo tomaten, worst, salami en ham te kopen.

Tot mijn grote verwondering kwam de Colruyt er niet als het goedkoopst uit. Op de eerste plaats stond de Carrefour (er stond een standje van Grimbergen), op de tweede plaats kwam Delhaize (puur jeugdsentiment, daar gingen mijn ouders winkelen), en op de laatste plaats kwam de Colruyt. Ik moet hier wel eerlijk blijven, en vermelden dat ik niet enkel het monetaire heb laten tellen, maar ook minder meetbare kwaliteiten zoals algemene klantentevredenheid en vriendelijk en goed personeel in de evaluatie heb meegenomen.

En bij dat goed en vriendelijk personeel, daar schortte nu net het schoentje bij de Colruyt. Wat voor een onvriendelijk en incapabel zootje is me dat zeg, het lijken wel een bende iedere dag geschoren en gewaxte bonobo aapjes, weliswaar redelijk zindelijk, en heel goed getraind. Nu je het zegt, het was me al opgevallen dat je in de Colruyt slechts zelden een personeelslid ziet van meer dan één meter vijftig. En laat dat nu net de gemiddelde lengte zijn van zo'n aapje...

In mijn familie heerst een vreemde ziekte.

Af en toe zit er iemand tussen die altijd dezelfde dingen eet. Oma at alleen maar appelmoes, erwten en bloemkool, mijn nonkel heeft twee bijnamen gehad, van 1954 tot 1978 Bertn Zoetekoeke, van 1978 tot 2004 Bertn Soepe, omdat hij in die periodes respectievelijk enkel zoekekoek (peperkoek, in het mooi Nederlands, denk ik) en soep (soep in het mooi Nederlands) gegeten heeft, mijn pa heeft tot nu toe weten te overleven op een dieet van hesp en biefstuk, en ikzelf begin meer en meer de neiging te hebben om iedere dag worst met rodekool te eten. Vorige week vier keer, deze week ook al één keer.

Een mens zou blij zijn om te horen dat ik vanavond gebruineerde patatten heb gegeten, met tomaat, salami en italiaanse hesp, ware het niet dat ik dat vorige week al drie keer heb gegeten, en dus deze week ook al één keer.

Benieuwd wat ik morgen zal eten...

Waarom zou je nog zelf op reis gaan, als je keer op keer op deze blog getrakteerd wordt op een fotoverslag van overal waar ik ga en sta? Wees eens heel eerlijk met jezelf, en geef dan gerust antwoord.

Ik heb jullie lang genoeg in spanning gehouden, maar hier zijn ze dan eindelijk, het kruim van de foto's van de Pisa reis.

Misschien nog kort een woordje uitleg over de reis. 't Was met de volledige familie, omdat mijn oma 100 jaar geworden is. Proficiat, Zulma! Dat je ze nog lang mag mogen mogen, op naar de 110!


Een man, een toren, een missie! Zeventien procent schuin, net zoals ik gezegd had. Een man van mijn woord, dat is nu nog eens een goede omschrijving van mezelf. Mocht ik in de politiek zitten, 'k had al mijn slogan!


Mijn nonkel Gilbert, in Italië Gilberto genoemd, en zijn missie! Hij wou al heel zijn leven een foto van zichzelf hebben, en voila, hiermee is dat ook weer geregeld. Zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om dromen waar te maken!


Mijn tante Irma en nonkel Gaston! En nog wel bij een of ander historisch onbelangrijk poortje, van een of ander baptisterium bij een of ander kerkje! Maar niet getreurd, er komen nog dagen!


Kunst op hotel! Zelfs in de meest goedkope kamers hangen pareltjes, dit is een jonge Permeke, in zijn sneeuwperiode. Let op de o zo typische gele tent voor die periode links in het midden van het schilderij, en de kenmerkende bladerloze boom centraal, altijd wat weggedoken. Jaja, het is er me eentje, die Christophe Permeke!


Pekkie, de woef van mijn nicht Tanja en Bertrand! Dieren doen het altijd goed op foto's, en ook dit keer is dit niet anders! Weet wel dat dit ukkepukje de dood van twee duitse schepers op zijn geweten heeft, dus zo onschuldig is die niet.


Een brug, en nog wel een oude ook! Daar beneden zit mijn zus Patricia, doe haar mijn complimenten als je haar tegenkomt!


Een palazzo, een duomo, een campanile en een kerk! Broederlijk naast elkaar! Laten we en de volledige Antwerpse regio daar een voorbeeld aan nemen!


Italianen weten wat design en hip is, zie maar naar die auto en de kleur van het truitje van Christa, mijn tante! Groots! In zijn eenvoud!


Tante Anja, met net gekochte handtas! Een koopje!

Dit is genieten!

Wanneer ik ongelijk heb, geef ik dat niet graag ruiterlijk toe, de winner in mij heeft het daar nog altijd moeilijk mee. Pas wanneer de bewijzen te duidelijk worden, geef ik mij gewonnen. Tja, 't zit in de familie...

Tot voor kort heb ik altijd grinnikend langs de kant van de weg gestaan wanneer zo'n groene onheilsprofeet weeral het einde van de wereld stond te verkondigen. Ik vind het fijn dat de zomer wat langer duurt, en de blaadjes aan de bomen blijven tot zo ongeveer nu. Maar dat dat warmere klimaat tot zo'n excessen zou leiden, 'k had het nooit durven denken.

Toen ik klein was, stak ik maar wat graag mijn hand in een molshoop, en die hand, die heb ik meer dan eens met een flinke hap er uit terug uit de grond moeten trekken. Mollen, had ik al vlug geleerd, hebben vlijmscherpe tanden en een ongekende bloeddorst.

Maar de mollen waarover ik spreek waren toen niet groter dan tien centimeter lang. Aan de grootte van de molsgang op de foto is dat nu wel wat anders geworden, daar stop ik mijn hand niet meer in, zelfs niet met een tv camera erbij. De natuur is het noorden kwijt!


mols

Je moet echt wel stekeblind zijn om nu nog niet door te hebben dat roze dé modekleur van de zomer van 2005 wordt. Mijn auto is er sinds dit weekend klaar voor (je zetels opnieuw laten overtrekken, het is niet goedkoop, maar het is het waard), en ik roep iedereen die iets wil betekenen volgende zomer op om hetzelfde te doen. Roze combineert de goede eigenschappen van pasteltinten, zonder daarbij te vervallen in de slechte!

Voor de rest, ik ben eindelijk klaar voor de winter, het belang van limburg klaar voor een naamsverandering, de rode duivels voor een nieuwe pandoering, noem mij eigenlijk één iemand die heden ten dage niet ergens klaar voor is?

Dit en dit wil jullie niet onthouden. Ze heeft dezelfde kledingsmaak als grant!

Ooit, toen de dieren nog spraken, en ik in verre, vreemde landen rondreisde, heb ik een mooie foto getrokken. 't Was in een youth hostel, en er sliep een Duitser bij mij op de kamer. Ze zouden beter moeten weten, maar ja, het zijn en bijven varkens, zonder ellebogen of gevoel voor wat passend is.

Toen ik die avond in de hostel terugkwam, was mijn kamergenootje er nog niet, maar zijn gerief lag uitgesprenkeld over zijn bed. Waaronder zijn agenda, waarin ik dan ook op 11 november hem heb helpen herinneren aan de wapenstilstand, door Waffenstilstand in zijn agenda te noteren. Want dat bleek helemaal niet in die Duitse agenda te staan. Een schande! Iemand moet hier zijn excuses aanbieden!


Waffenstilstand!

Ik heb stoelen noch banken nodig om het feit er onder te steken dat ik nooit veel van Duitsers heb moeten weten, laat staan Oost-Duitsers die bij mij inwonen.

Maar ere wie ere toekomt, het is niet allemaal slecht wat die rottduitsers in hun leven gedaan hebben. Elf november, dat moeten we ze nageven, dat is goed geregeld. Er zijn al ontelbare oorlogen uitgevochten in België, denken me maar aan deze verbale oorlog, of aan de slag bij Poitiers, die in tegenstelling tot wat de geschiedenisboekjes ons voorliegen, eigenlijk in Erpe-Mere heeft plaats gevonden. Maar omdat die moffen dat niet konden uitspreken, is het dan Poitiers geworden.

Van die ontelbare oorlogen is er slechts één oorlog die ons én Sint-Maarten én een feestdag heeft opgeleverd. En reken maar van yes dat het voor mij een feestdag is, want is er iets heuglijkers te vieren dan het verlies van Duitsers? Dat is nogal eens een betere reden voor feestgedruis dan de reden van pakweg middelmatige feestdagen zoals 11 of 21 julie. Iedereen die die dag mijn pad kruist wordt gevraagd of hij of zij Duits is, en zo ja, hartelijk bedankt om te verliezen, en vooral om zo onsympathiek te zijn, zodat wij er een feestdag overhouden.

Ik had het liever stilgehouden, maar naast 'elf november feestdag!' is er nog een goede vrucht voortgesproten uit die meervoudige invallen van de goddeloze Duits. Zonder die vermaledijde pruisische fuckers was er geen eerste wereldoorlog geweest, en hadden opa Kamiel en oma Anna elkaar nooit ontmoet, op de vlucht voor het hondsbrutale geweld van de Duitsers. En hadden ze elkaar niet ontmoet, hadden ze waarschijnlijk ook nooit met elkaar getrouwd, en kinderen gekregen. Maar hadden die Duitsers hun lesje na één wereldoorlog geleerd, dan was dat waarschijnlijk niet voldoende geweest om deze jongen op de aarde te doen rondlopen. Nee, zij en ik hadden twee wereldoorlogen nodig. Achttien jaar na zijn broer werd mijn vader geboren, op 1 maart 1941, als kind van barre oorlogsnachten waarop het vertier buitenshuis weinig voorstelde. Ik kom uit de kast, ik heb mijn leven te danken aan de Duitsers.

Zo zie je maar weer, uit de grootste ellende kan er toch iets schoon spruiten!

Inzake verveling en verveeld zijn kan ik nog veel leren van deze ware grootmeester van verveling, de goeroe voor éénieder wie totterdood verveeld wil zijn, de grote roerganger inzake zinloze ledigheid. Maar ik kom de laatste tijd toch al aardig in de buurt. Ik denk er zelfs aan om de ondertitel van dit pareltje van stijl en klasse te veranderen, in 'en de vloek van de verveling', want jullie, de arme lezers, worden qua adrenaline en kicks op deze blog niet direct in de watten gelegd. Wanneer gebeurt er hier eens iets, vraag ik me altijd weer af.

Gisteren was het cocktail avond, naast classic rock en swingpaleis avond, wat kan tellen qua thema avond, en ik ben bijna de hele tijd verveeld geweest. Als die jongens en meisjes van dat swingpaleis in stilte hun ding doen, begeleid door een streepje Go with the Flow, Master of Puppets of Killing in the Name of, heeft dat swingpaleis zelfs wat kunstzinnig. Surreëel is het altijd al geweest, alleen wordt dat versterkt doordat ze vrolijk staan te huppelen op en meelippen met Roots Bloody Roots. Maar goed, ik dwaal af, ik zou het over de cocktailavond hebben.

Ik herken een goeie cocktail wanneer ik er één zie, en o boy, gisteren heb ik er gezien. Tot dan vond ik dat de basis van iedere cocktail blue curacao was, maar toen die fles op was, bleek het ook zonder voortreffelijk te smaken. Daar ging mijn basisregel nummer 1.

Basisregel 2 'Gij zult geen fruitsap of andere niet alcoholische dranken in uw cocktail doen, tenzij een streepje citroensap' heeft wel standgehouden, tot mijn scha en schande deze morgen.

Basisregel 3 'Drink nooit twee maal dezelfde cocktail, dat is als twee keer dezelfde tandenborstel gebruiken' bleef strikt nageleefd, mede doordat zoals hierboven al gemeld de blue curacao plotsklaps op was, en ook wel een beetje doordat ik nooit meer precies wist wat ik de vorige gedaan had. Gisteren is de pokerdog gecreëerd, wat een lekkere cocktail is op basis van blue curacao, gin, tequila, passoa en citroensap.

De kleur van mijn cocktails is er na de leegheid van het bestaan en van de fles blue curacao serieus op vooruit gaan, omdat blauw met een ander kleur gemengd al gauw vaalbruin geeft. Laat dit de les zijn die ik jullie vandaag mag meegeven!

Pfftt. Ik verveel me.

't Is allemaal de schuld van die seizoenen, in de zomer zou ik me nu in het zonnetje vervelen, terwijl het nu buiten koud is, en donker. Wat zijn dat nu voor manieren. Want laat ik daar duidelijk over zijn, er is niet veel dat ik liever doe dan in de zon zitten, en verveeld te zijn. Ik wil nu sporten, maar tussen die droom en de werkelijkheid staan wetten in de weg, en vooral praktische bezwaren.

Ik kan niet naar buiten, met mijn wankele gezondheid, in dat weer, 't zou zijn alsof Yasser Arafat naar Frankrijk gaat voor medische verzorging. Of het zou aflopen zoals Kerries gooi naar het Amerikaanse presidentschap. Neenee, ik ben mijn leven verre van moe.

'k Kan niet gaan fietsen, want er staan geen lichten op mijn racemasjien. 'k Kan niet gaan lopen, want ik doe dat niet graag. 'k Kan niet gaan skwasjen, want dat heb ik gisteren al gedaan. Wat schiet er dan nog over, meer dan verveling in de kou is het niet. Pfft.

In no time werd mijn mailbox overstelpt met mail van duizenden devote fans, met de melding wat er allemaal veranderd was op mijn blog. Omdat ik een hart van goud heb, longen van staal, en genoeg vrijgevigheid om de derde wereld een appel te schenken, heb ik ze allemaal een mooie prijs gestuurd. Of ze nu het juiste antwoord gestuurd hadden of niet. Of ze nu Robin of Grant genoemd worden. Want wie ben ik, om mijn fans een door mij gesigneerde foto te weigeren?

Maar jullie branden natuurlijk van nieuwsgierigheid, want wat kan het toch geweest zijn?

Het was niet dat er nu geheime boodschappen te lezen vallen op mijn blog, wanneer je gedurende uren naar de linkerbovenhoek van mijn blog blijft staren, en dan vliegensvlug met je neus tegen het scherm kijkt. Die sublimale boodschap heeft daar al altijd gestaan.

De kleuren van de blog waren ook niet veranderd, allez, dat denk ik toch niet, want ik ben zo kleurenblind als een otter, dus als ik ze zou willen veranderen, zouden het misschien nog altijd dezelfde zijn.

Het was ook niet, zoals enkele grapjurken opmerkten, de vorige post zelf, wat technisch gezien wel waar was, want voor ik die prijsvraag stelde, was die post er nog niet, maar dat zou toch wat te gemakkelijk geweest zijn.

Het was het tellertje, dat verschwunden is. Ik zat er uiteindelijk meer naar te kijken dan ik postte op mijn blog, wat ook niet de bedoeling kan zijn. Je kan dus wel nog kijken naar mij, ik kan iets minder terugkijken...

Vakantie kan louterend werken, en ook dit keer is het prijs.

Zoek het verschil op mijn blog, de eerste 100 die het zien (stielo apestaartje gmaildotcom) krijgen een mooie prijs.

Apestaartje, wordt dat eigenlijk nog gebruikt?

Eenmaal je van zwart Afrika hebt geproefd, zo wordt toch door zowat iedereen beweerd, wil je nooit nog iets anders. En raar maar waar, het is zo. Je stapt het vliegtuig uit, pikt de bagage op, en bij het buitenkomen uit de luchthaven ben je teleurgesteld dat er geen twintig man survival of the fittest gewijs op je toeschiet om je taxi, je reis en je hotel te regelen voor een special price, speciaal voor jou, omdat jij hun special friend bent. Eenzaam en alleen ben je op jezelf aangewezen om de weg naar Pisa stad te vinden. Dan bloedt je hart, dat je deels verloren hebt in Afrika.

Het plan van de Pisa reis was om die low budget te houden, dat is ook de reden dat ik in Pisa van het vliegtuig stap, en niet ergens in Egypte, waar het ideaal duikweer is. Met dat plan in het achterhoofd is het out of the question om een taxi te nemen, om als een vorst rond te reizen en de bestuurder de helft meer te betalen dan wat hij vroeg, omdat hij zo'n sympathieke Jos is, en reggae cassetjes in één van zijn drie zijn autoradio's oplegt. Dit vertaalt zich in het feit dat er nu in plaats van een British Airways toestel een Ryanair masjien onder mijn kont zit, wat minder luxueus is en schappelijker van prijs. Wanneer je maar anderhalf uur op een vliegtuig zit, heb je al die luxe toch niet nodig. Wat minder is, is het feit dat Ryanair vroege vogels zijn, en hun vliegtuigen om 6u30 het sop doen kiezen, waardoor je om rond vier uur moet opstaan om er op tijd te geraken. Dat, in combinatie met het pas gaan slapen rond kwart voor drie, maakt dat het overal pijn doet, maar gelukkig niet teveel, omdat je nog te suf bent. Zo'n zaken maken dat, hoewel Pisa 's avond bubbelt en bruist, je zelf heel wat minder bubbelt en bruist. Zo is het wel heel gemakkelijk om goedkoop te reizen. I love it when a plan comes together.

Zoals elke reis, is deze meticuleus gepland, en pakken we op Pisa vliegveld de eerste bus die we zien, we zien wel waar we arriveren. Ticketjes zijn nergens te koop, en op de bus zelf is de chauffeur niet happig om er ons te verkopen. Als ze het zo gaan spelen, dan we rijden zonder mee. Jihaaaaa! Het vliegveld blijkt vlak tegen Pisa stad te liggen, daar kunnen de bewoners en beleidsmakers van Zaventem nog wat van opsteken. Handig. Na een minuut of twee stappen we uit de bus, want we zijn al bij het centraal station van Pisa. Zonder wrang gevoel, want afgezet om daar te geraken zijn we allerminst.

Het is rond acht uur 's morgens wanneer we bij Pisa station staan, en het voelt alsof het al een goede, gevulde dag is geweest. Om half vijf opgestaan, slaapdronken, om dacht ik de vlieger van tien voor zeven te halen, en rond zes uur in Brussels South International Airport afgezet (de dank is eeuwig voor wie dit voor mij doet). Om uiteindelijk het vliegtuig te halen dat om half zeven vertrekt, en waardoor we nu al onder onze voeten kregen van een norse mademoiselle aan de check in balie, die ons uitkaffert omdat we zo laat inchecken. Je moet 2 uur op voorhand inchecken, zegt ze nors, eerst in het Engels, dan in het Frans en tenslotte in het Nederlands. Ik dacht het niet, als je vliegtuig om half zeven 's ochtends vertrekt. Ik laat het gezonde verstand zegevieren.

In Pisa stappen we het tweede beste hotelletje dat we zien binnen, en hopla, 't is verkocht. We kunnen douchen achter een plank, en kakken op een gemeenschappelijk toilet.De douche doet deugd, al blijft de bek wat klef, en het hoofd zwaar door slaapgebrek. Proper gewassen kan Pisa verkend worden. Man, man, man, die Italianen, en vooral die Italiaanse hebben stijl als ze over straat flaneren. Ieder picollo Pietroke is hip, en heeft én hippe schoenen, én een hippe zonnebril, én een hip kapsel en vriendin. En dat alles nog eens assortie gecombineerd! Nu weet ik hoe een Oost-Duitser zich overal ter wereld moet voelen. We eten iets bij een trattoria, en het volk op straat wordt gekeurd en goedbevonden. Algauw blijkt de reis naar Afrika geen maat voor niks te zijn geweest, want je wordt hier constant lastig gevallen door special friends uit Afrika die je een rolex of een designer zonnebril willen verkopen (Emperio Armani! Groot! Gigantisch!). Een beetje terug in Afrika, hoera! Of urra! Want zo doe je dat, in het Italiaans.

Om half negen begint het serieus op te warmen te Pisa, en dat eind oktober. Hier past maar één woord en conclusie: terrasweer. Ik ben er amper een halfuur, maar Toscane heeft nu al een plaatsje in mijn o zo ruime hart veroverd. Na de trattoria op het gemak, dolce vita in het vaandel, op zoek naar die scheve toren, die nog schuiner blijkt te staan dan verwacht, en wat gedraaid. Al bij al blijkt het in Brugge nog mee te vallen inzake Japanners, en van de - hou je vast - politie agente in de grootste doopkapel ter wereld (uniek!) krijgen we een optreden zwanger van echo's door de ronde koepel van het baptisterium. Het is niet omdat jullie geen moeilijke woorden kennen, dat ik er geen mag gebruiken. Dat is wat anders, die agente, dan de flikken uit Gent, of het fascistische Tobback privé militie korps in Leuven. Italië, hoeft het nog gezegd, rocks! In het zonnetje zitten en kijken naar torens, kerken en mensen eind oktober, in korte mouwen, het is absoluut mijn idee van reizen in de natuur! Lekker eten erbij (prosciutto, o, prosciutto, waer bestu bleven?), en daarna naar bed, want het is een lastige dag geweest.

Voor ik vertrok naar la bella Italia was ik nog even op de Donna redactie binnengeweest, en daarbij kon ik niet anders denken dat wat een bende gay motherfuckers ze daar bij elkaar gezet hadden, en wat voor een bende hippe, of toch wanna be hippe, mofo's dat was.

Hier in Italie denk ik nog altijd dat het eerste een waarheid als een klok is, ik zie niet direct een reden om dat terug in te trekken. Maar mijn uitspraak over hip zijn, dat is andere koek. Die Donna mannen en vrouwen, weet ik nu, dat zijn de grootste boerenkinkels die er bestaan, met het stijlgevoel van een groente met een grappige vorm.

Hier in Italie, ja, hier heeft iedereen stijl en verfijning te koop. De jongens mogen hier zelfs roze hemdjes dragen, en ze blijven zo hetero als kan zijn. De vrouwen moeten een immense garderobe hebben, want het is slechts af en toe dat je er eentje kan betrappen op een onmodieus kledingstuk. De zonnebrillen zijn soms de grootte van een flinke pompoen, maar het blijft altijd stijlvol. Ik kijk hier mijn ogen uit. De enige Belg die ik ken die hier een hippe vogel zou zijn, en misschien zelfs een mode goeroe, is deze jongen. Want Chipie broeken, L.C. Waikiki t-shirts, Mickey Mouse en giftig gekleurde Laurent David zakken heb ik hier nog niet gezien, laat staan een combinatie ervan...

Zo hoogbegaafd, en zo'n domme dingen in een commentaar durven zeggen. Wist ik niet beter, ik dacht dat het geschreven was door een geïmmigreerde Pool tweede generatie.

Mijn vorige post over de Belg en de Singaporiaan (het lijkt wel een slechte mop) is de Belg in het verkeerde keelgat geschoten, en hij heeft er wat commentaar bij geschreven. Leze het wie lezen kan. Sorry, Francis, het zal voor een andere keer zijn voor u...

Who cares of wat ik zeg nu al dan niet op historische feiten is gebaseerd, mensen die dat willen gaan wel wat in een encyclopedie lezen, of nog saaier, geschiedenis studeren. Want wat moet je daar saai voor zijn, om geschiedenis te studeren. Muf is het woord dat ik hier eigenlijk zoek.

Ik vind het een beetje vreemd, misschien zelf wat belachelijk, dat een zelfverklaarde world critic zich zo laat afsnoeven en -troeven door een zestienjarige puber. En zo in zijn gat is gebeten. Met het in zijn blootje zetten bedoelde ik niet wie er nu al dan niet gelijk heeft, maar dat zo'n jonge, cocky aziatische hond er moeiteloos in slaagt om kritiek op alles en iedereen te geven, op een grappige manier. Iets waar world critic best nog wat boterhammen voor eet. Wat geeft het dat mister i-rule er voor kiest om te kakken op een schrijffout, hij kakt, en dat als iemand die net in een Poolse bedrijfskantine is gaan eten. Overvloedig, vettig en redelijk vuil dus, voor de trage verstaander.

En wat een klojo moet je zijn om te 'stoefen' met een iq van 156. Mama, kijk ik heb de grootste. Zelf heb ik nooit meer dan 74 gehaald op zo'n iq testen, wat gedeeltelijk verklaart waarom ik zo veel kwijl. Maar het servt him right, dat i-rule hem fucking great neersabelt ("Perhaps in other lands, professors seriously want to help the people with shockingly low IQ. But, that's not the case in Belgium. IQ has another meaning in Belgium. Irritant Quotient. The higher IQ you have over there, it reflects your abilities to irritate fellow anthropoids around you.") over zijn lid zijn van mensa happy few. Wat kan je er nu aan doen dat je een hoog iq hebt, en wat zegt dat over een mens. Een verstandige mens zou verstandiger moeten zijn...

En nu ga ik op reis. Neh.

Hihi.

Er zijn toch nog goede Belgische blogs, geschreven vanuit de buik en een sterk startpunt. Ietwat schoorvoetend waagt de modale Belg zich aan het bloggen, en een sprietje kwaliteit schiet af en toe op uit het stort dat je de blogwereld met een gerust gemoed kan noemen.

Die hierboven gelinkte Belgische blog heeft bezoek gehad van een fantastische singaporiaan, nu al mijn favoriete mannen op het net, die nog voller is dan grant taylor van zichzelf, en zo mogelijk nog platvloerser dan george "Mijn persoonlijkheid is zoals de citroën saxo, gammel, lelijk en het spreken erover niet waard" in de porsche.

Ik zit me hier met een voorhamer op het hoofd te slaan, van de spijt die ik heb dat ik zelf niet op zinnen ben gekomen als "My intelligent is eternal. Even after I die, there will be a brilliance aura surrounding my tomb. Not to mention that it is already present before I die ".

En dit mag er ook best zijn: "Though its not the first time THE WORD B-E-L-G-I-U-M is placed in front of my beaaaaaautiful and sexy pair of eyes, its definitely not the last time Im gonna hate this country ".

Nog wat verder gelezen, en wat blijkt, die gast uit het verre oosten is 16 jaar, en schrijft als een piepjonge, kwade en moegetergde tornado. Zestien jaar, en al zo goed zo kwaad kunnen schrijven. R.e.s.p.e.c.t.

Hihi, die mens van mensa met zijn iq van 156 is ook serieus in zijn blootje gezet. En dat noemt zich dan een world critic. Tssssss.

Singapore rules man!

Mijn trouwste fan (mezelf dus, mijn mama leest dit niet) vindt dat ik de laatste tijd te veel new age shit de wereld instuur, en gelijk heeft 'm. Hij heeft trouwens meestal gelijk, alleen wel iets minder dan vroeger, de laatste tijd.

Zinnen zoals deze horen nu eenmaal niet thuis op een zichzelf respecterende blog:

Een optimist heeft het veel harder in de niet zo zachte wereld dan een pessimist. Een optimist verwacht het beste, maar wordt geconfronteerd met het slechtste (ai, teleurstelling, verdriet, pijn), een pessimist verwacht het slechtste, en krijgt soms het beste (hoera!). Dat vat zowat samen wat de filosoof Stoica lang geleden gesteld heeft, verwacht niet te veel, en draag je lot.

Zo kwam ik vandaag thuis van mijn werk, en rond dat uur is er meestal geen parkeerplaats meer in mijn straat. Dus toen ik iets verder een plaatsje vond, heb ik daar mijn auto in gepleurd. Dat doe ik door goed gas te geven, mijn handrem dicht te trekken en met een vlotte bocht van 180 graden mijn auto in een gat te plakken. Jihaaaa! Ik heb 20 cm meer plaats nodig dan mijn auto lang is voor dit kunstje, behalve als ik wat gedronken heb. Dan kom ik toe met 5 cm.

Toen ik naar mijn voordeur stapte, was er daar wel plaats voor 20 zwarte golfjes. Al dat gewandel voor niks. Het leven slaat altijd tegen als je pessimist bent, nooit hebben die mannen eens geluk.

Niemand is geïnteresseerd in waar en hoe ik nu precies mijn auto parkeer. Behalve dan mijn buurman, die hele dagen gauloises rokend van achter zijn gordijn de straat in het oog houdt. Maar ik wijd er beter niet te veel over uit, over mijn parkeergewoontes, je zal zelf wel grif toegeven dat je je tijd wel beter kon besteed hebben dan de laatste twee minuten. Ik zal het dan ook niet meer doen. Ik beloof het hier plechtig, niks van dit alles meer.

Ik beter mijn leven. In die Zukunft zal hier alleen maar dingen zoals dit te lezen zijn:

Ik ga naar Italië, met mijn klassieke vorming in de rugzak, en gewapend met een miniem lokaal vocabularium. Wat me van pas moet komen om met de locals te communiceren.

Iedere vrouw, oud of jong, knap of lelijk, zal door mij aangesproken worden met "Ciao bella", ieder meervoud van mannen met "Ciao ragazzi". Sympathiek met de mannen, galant voor de vrouwen, zo kent iedereen me wel. Succes verzekerd, daar in het me door zowat iedereen aangeraden Toscane.

Vervolgens kan ik enkel nog zeggen "Crepa, pezzo di merda, e vai a sucare cazzi su un aereo!", maar ik weet niet of ik in veel situaties zal belanden waar dat bruikbaar is...

Oud worden, ik heb lang gedacht dat het alleen maar nadelen had.

Ik ben immers iemand die vindt dat de jeugd altijd gelijk heeft. En op lang genoege termijn is dat nagenoeg ook altijd zo. En dus heb ik zelf altijd maar minder en minder gelijk. Verdoeme.

En ik vind dat alle goede dingen in het leven langzaam verboden worden, of toch zeker minder. Het gaat er niet op vooruit in de wereld, noch bij mezelf. Zo weeg ik dubbel zo veel als toen ik twaalf jaar was (254 kilo nu vergeleken bij 162 kilo toen), had ik toen ik twaalf jaar was totaal geen idee wat vier jaar in de bak zitten betekent, en herinner ik me niet dat ik vroeger last had van reuma of spam.

Maar, er is een maar. Ik heb namelijk gemerkt dat alle slechte dingen ook minder worden, of beter nog, verdwijnen. Als je maar genoeg geduld hebt. Bush Sr. zie je bijna niet meer, de junior trekt het hopelijk niet te lang meer, Saddam zit opgeborgen, Karel Dillen lijkt iedere dag een beetje meer op een plant (sorry planten, maar het is nu eenmaal zo), de citroën Saxo wordt niet meer verkocht, en Bart Somers is onze minister president niet meer. Van een verbetering gesproken!

Samengevat, er is een evenwichtstoestand in de wereld. Gaat er ergens iets fout, dan gebeurt er op een andere plaats tegelijkertijd iets goed. Ik postuleer dit als het eerste axioma van mezelf:

1. De som van het miserie en het geluk in de wereld is op ieder moment gelijk aan nul.

't Is equivalent aan de wet van het behoud van energie, en kijk maar eens rond jou hoe die de wereld veranderd heeft. De toekomst zal moeten uitwijzen of het een waarheid als en koe is. Benieuwd of die evenwichtstoestand zal blijven, en de eerste test komt er binnenkort aan. En dan nog wel in het voetbal.

De beste transfer die Anderlecht ooit gedaan heeft, is ongetwijfeld die van Gertje Verheyen naar Club Brugge. Het evenwicht van goed en kwaad in de wereld bleef bestaan, de supporters van Anderlecht hadden het veel beter, die van Club Brugge hadden het, wie had dat ooit voor mogelijk gehouden, nog slechter. Hij is nu gestopt bij de nationale ploeg. Het zou me niks verwonderen dat het erge orkaanseizoen in Amerika daar iets mee te maken had...

Binnen hier en twee jaar zal 'm niet meer voetballen. Met een beetje gelukt zien we hem nooit meer terug. Is het leven dan zoveel slechter geworden? Ergens anders zal er waarschijnlijk een paar rampen moeten gebeuren, anders is mijn wet niet juist.

Rep je naar de Carrefour, woensdag.

Voor het te laat is.

Vanaf dan verkopen ze de dvd 'live and loose in paris' van Phil 'I can feel it coming in the air tonight, Oh Lord, I've been waiting for this moment, all my life, Oh Lord, Can you feel it coming in the air tonight, Oh Lord, Oh Lord" Collins. Ik verwacht een stormloop, dus wees er vroeg bij.

Om dat te vieren ga ik op reis! Allrighty! I know I know the sun is hot!

En nu even serieus. Fantastische clip! Zo mogelijk nog beter! Precies een jonge Elvis, de Josh.

Alles wat je ooit over mij wilde weten, maar nooit durfde te vragen.

En alles wat niet waar is over Grant Taylor.

I can go.
With the flow.

Wie heeft er als kind geen sigaren, flessen sterke drank, of sportauto's verzameld? En zelfs op vergevorderde leeftijd zijn er nog mensen die postzegels, knikkers of bucht verzamelen. En ik kan ze geen ongelijk geven.

Zelf ben ik lang gevrijwaard gebleven van verzamelwoede. Maar met dat ik een dvd speler had, ben ik begonnen aan een dvd collectie.

De redenering was dat dat goede kwaliteit is, dat dat blijft, en dat ik een goede film best wel naar waarde weet te schatten. Maar eigenlijk feitelijk levert mijn dvd collectie me niets meer op dan mijn eigen eigenste, kleine VT4, waarop herhalingen troef zijn, en waar de kwaliteit van bedenkelijke aard is. En over vijf jaar weet niemand nog wat dvd's zijn, laat staan dat je nog de moeite zal willen doen om recht te staan om een film te bekijken. Want laat je niets wijsmaken door die gladde dvd speler verkopers, dat is wat je moet doen als je een dvd wil bekijken. Rechtstaan, dvd in de speler steken, en dan pas kun je terug gaan zitten.

Dus exit mijn dvd collectie, 't is nooit mijn ambitie noch mijn bedoeling geweest om in de voetsporen van viking television four te treden.

En het leven wordt er alleen maar beter op!

Blij dat mijn blog niet in dovemans oren valt, daar bij de politiekers. En dat ze, weliswaar onder druk van de media, toch nog iets voor dit land kunnen doen.

Om de verbittering tegen te gaan hebben ze Bavo Claes terug anker gemaakt van het journaal! Lang leve de sérieux!

André, Florke of Superman terugbrengen lag nu eenmaal wat moeilijker.

En ja, we brengen verzoekjes ;-)

Je portefeuille uitkuisen, het is naast tanden poetsen en douchen een van die dingen die een mens altijd uitstelt, tot het te laat is.

Zonet heb ik én gedouchet (koud, zoals het een man betaamt), én mijn tanden gepoetst, én mijn portefeuille uitgekuist. Als je aan het ene denkt, dan komt het andere vanzelf. Wat ziet dat oud Belgisch geld er grappig uit, plus dat lijkt zo veel waard. Er zat nog iets van een 37000 frank in mijn portefeuille, maar als je dat omrekent naar euro zal dat wel niks waard meer zijn. Als ik er iemand nog een plezier mee kan doen, een verzamelaar of zo.

En er zat nog een bewijsje in van in Jomo Kenyatta International Airport, the place to be als je naar Kenia wil. Wat me deed terugdenken aan Afrika. Wat me deed denken aan eindeloze vlaktes en de Serengeti. Wat me aan leeuwen deed denken, met als gevolg dat ik wanneer ik mijn ogen dichtdeed zebra's, en langbenige gazelles zag. Waardoor ik aan rennen dacht, waardoor ik aan wielrennen dacht, wat me deed denken aan geschoren benen, wat me er aan deed denken dat ik me nog moest scheren.

Alweer zoiets wat een mens altijd uitstelt...

Hoera! Een flamewar! Tussen mijn twee favoriete blogs! Let the games begin!

Ene Grant Taylor, omdat hij de visie van een visionair uit de jaren tachtig combineert met het taalgebruik van zijn moeder (je zou die eens moeten bezig horen tegen haar buren, je zou denken dat ze opgegroeid is in de hoerenbuurt van Kaboel), versus ene Inge, omdat ze de fragiliteit van een poëte koppelt aan het vocabularium van een langdurig geschoolde Germaniste.

Ik weet trouwens niet of ze het zelf beseffen, maar hun blogs zijn redelijk gelijkaardig, behalve dan dat die van Inge beter geschreven is. Als homo universalis weet ik beide extreme uitingen van pure vormgeving wel te appreciëren.

Grant was begonnen, met het ongevraagd spuien van platvoers commentaar op Inges blog, wat niet netjes is. Zonder reden doe je zoiets niet.

Gevolgd door de meer dan terechte reactie van Inge, die het probeert netjes te houden, maar precies toch iets te goed mijn blog gelezen heeft (wat ik anders altijd wel toejuich). Lees gerust verder.

Het is niet netjes om andermans blog te parafraseren, zeker niet als het gaat over paardekoppen en mensen, en totaal zonder bronvermelding gebeurt.

Het kan natuurlijk altijd zijn dat het toeval is (Grant Taylors blog wordt nu eenmaal maar gelezen door één man en een paardekop, en als je Inge er bij rekent, twee man en een paardekop), maar ik vind het toch net iets te toevallig...

En nu kan een mens enkel wachten op wat er verder te gebeuren staat. To be continued?

Alles pakken ze de kleine man af, alles wat het leven de moeite maakt.

1. Florke
2. André
3. Bedrijfswagens.
4. Superman.

En dan zijn de politiekers verwonderd dat er zo veel verbitterde mensen zijn.

Soms stelt het leven ons voor raadsels die ons gevoel voor verwondering aanscherpen.

Soms suckt het ook gewoon.

Soms wordt ik beschuldigt van niks waar op mijn site te zetten. Maar daar kan ik kord op antwoorden, met een fotoverslag van het slotfeest van 50 jaar tv. De waarheid, niks meer, niks minder, en niks dan de waarheid.

Busreizen zijn en blijven nu eenmaal mijn favoriete vorm van reizen, dus met de bus naar het sportpaleis gesjeesd. Het begin van het jubileum gemist, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.

Ik zat daar als de eerste de beste pipo met mijn foto toestel, 450 meter van het podium verwijderd. Maar al bij al is het serieus de moeite geworden. Als je materiaal maar professioneel genoeg is, dan komt het wel in orde.

Het feest begon goed, met Axelle Red, die aan de drugs zit, en die mooi kan zingen. Van Franse liedjes word ik altijd wat mistroostig, maar nu viel dat reuze mee. Was het de busreis die me murw had gemaakt, wie weet.


Axelle op de piano

Daarna was het aan de beurt aan de vrolijke olijke bende Spring, die ook aan de drugs zitten, om het paleis op stelten te zetten. Ik wil leeeeven ik wil vriiijjjjjjjj zzzzijjjjn, pampam pampam pam pam pampampaaaaaam!

Mensen die kinderen hebben, of fan van ketnet zijn, weten ongetwijfeld dat de twee potige juffrouwen van Spring tijdens het optreden zo in hun enthousiasme kunnen opgaan, dat ze wel eens de luchtgitaar durven bovenhalen. Het enige dat mijn pa me geleerd heeft, is dat luchtgitaar spelen en niet uitgelachen worden, aan bitter weinigen gegeven is. En het is dan ook geen verrassing dat de Spring madammen imago gewijs niet met een ongeschonden imago van het podium stapten. Normaal word ik altijd wat weemoedig van zo'n ongebreideld optimisme, maar dat viel dit keer reuze mee.


spring

Het moest niet allemaal leeghoofdig jong geweld zijn, dus werd die in slow motion reagerende winnaar van de koningin elisabeth wedstrijd voor piano van de jaren tachtig - pffffft, wat een zin - uit de motteballen gehaald. Als die niet aan de drugs zit, dan weet ik het ook niet meer. Die mens stond gewoon stijf van de speed, wat al bij al een geluk was. Het stuk van Gershwin dat 'm gekozen had duurt normaal veertien uur, maar hij is er in geslaagd om het in een half uurtje te brengen. Het had wel iets, wat goed was, want piano's maken me altijd wat neerslachtig, maar nu viel dat reuze mee.


volondat

Dan kwamen Nicole en Hugo het podium opgehuppeld, met bolle wangen van de hamburgers en een bloedneus van de cocaine. Nicole in een wit kleed, Hugo in zijn o zo fake glimlach. Als ik zo'n dingen niet op een cruise zie, waar het thuishoort, wordt ik er altijd wat triest van, maar deze keer...


nicole en hugo

De volgende in het rijtje was Joost Zweegers. Dat is eigenlijk een Hollander, dus het zal je niet verwonderen dat die ladderzat het podium kwam opgekropen. Het schijnt dat die de laatste keer nuchter in België is gesignaleerd toen hij vijf dagen in koma in het Sint Salvator ziekenhuis van Diest heeft gelegen, omdat hij met zijn zatte botten dacht dat hij kon vliegen. Om maar te zeggen, hij was er ook, en na zijn optreden was het niet gelogen dat the best yet to come was.


't Is nieuw! 't Is een ster! 't Is Novastar!

"Sometimes, you gotta take some dope.", en dat waren geen loze woorden die Geike van Hooverphonic zong. Zoals altijd was die zo high als iets, enkel nog overtroffen hierin door de andere muzikanten van Hooverphonic. Maar ja, moest ik van Poperinge zijn, ik zou het ook wel weten.


Hooverphonic

De fans van thuis, de serie waar iedere acteur aan de heroine zit, kwamen ook deze avond niet thuis van een koude kermis, want Waldek, Simonneke en die dikke loodgieter kwamen vertellen over goudvissen. Heroine haalt niet het beste boven in mensen, laat ik het daar bij houden.


waldek

En toen kwam, zoals Joost al gezongen had, het beste van de avond. Sergio, grant taylors own personal hero, kwam een ode brengen aan een kleine grote man. Ik was niet graag het haar op mijn armen geweest, toen Sergio "Zij gelooft in mij" kweelde.

De emotie was me te sterk, en ik kon mijn fotokodak niet meer stil houden, waardoor de foto's van sergio iets minder haarscherp zijn dan die hierboven. Maar jullie vergeven me het wel, wetende dat ik emotioneel zeer diep aan het graven was op dat moment. Het zal ook wel niemand verwonderen dat Sergio niet van de magic mushrooms was gebleven, want anders loop je niet rond met zo'n kapsel, carrure en kledij. Dat de politie daar eens iets aan doet.


sergio en de ode aan andré

Ik begin er eigenlijk aan te twijfelen of het wel mijn gebibber was dat die foto zo wazig gemaakt heeft. Zou het niet zijn dat André er ook bij was, en zijn aura de foto's heeft doen mislukken? Een mirakel! Verklaar hem heilig, beste paus! Doe eens iets nuttigs!


sergio in grote doen


sergio revisited

En toen kwam Bart Peeters, aangekondigd door Geena Lisa op de ukelele, en ik zag dat alles goed was. Bart zit niet aan de drugs, want toen hij klein was was ADHD nog geen ziekte. Ritalin kon geholpen hebben, maar dan hadden wij veel moeten missen. Hij was into folk, wat altijd fijn is, maar toen werd ik toch wat somber, want het was bijna gedaan.




Enkel de bee gees, of hoe heten die zingende broetjes ook al weer, volgden, en toen moest ik terug in de bus. Naar Brussel, voor het spel gedaan was, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.

Ik heb hier ooit de lof van een prachtige blog gezongen, en die woorden wil ik hier absoluut niet terug intrekken.

Maar nu vraag ik me toch af wat de onderwerpen van de poëzie op die site zijn.

Gestolen seconde gaat overduidelijk over een orgasme, dan de slaap, en dan opnieuw beginnen vrijen, Sushi me over wat ik hier niet durf uit te spreken, en Reflectie over exhibitionisme.

Dient er geen actie comité opgericht te worden om onze jeugd hiertegen te beschermen?

Het is een blijft een verfoeilijke reclame techniek, iets tonen aan de mensen, om ze vervolgens te laten sudderen in hun eigen nat, niet wetende wat voor of achter is. En laat dat nu net zijn wat ik in mijn vorige post gedaan heb. Tsssss...

't Zit zo, mijn aldi medion fotokodak is terug, en jullie zullen het geweten hebben. Foto's zullen in de nabije toekomst te pas en te onpas kwistig over de pagina's van deze blog gesprenkeld worden, in zo'n overvloed als dat er hier gestoefd wordt over deze blog. Ai ai, caramba!

Als mensen helemaal naar Parijs willen reizen, en daar nog eens willen betalen om in het Louvre de Mona Lisa te bekijken, waarom zouden ze dan niet willen betalen om op mijn blog naar foto's van mijn blog te komen kijken? Hier is er alvast eentje, free of charge.




En als ik dan toch bezig ben met foto's te trekken, waarom zou ik er dan geen van mijn winnaar van de red dot design award publiceren? Kijk en sta versteld van het meesterlijke design:


red dot design!

En tja, als ik dan toch bezig ben, op dit toetsenbord worden de ondertussen legendarische posts van deze blog getokkeld. Voor de echte fans, dit toetsenbord is te koop op e-bay, laat het bieden beginnen!




Als mijn toetsenbord op de blog mag, dan mag de muis dat ook. Hier was de kleine deugniet even aan mijn aandacht ontsnapt.


musti!


mmmmmmm


nog mmmmmmmmmer

Om tenslotte nog iets persoonlijks te tonen, hier is mijn knie.

Voor mensen die zich afvragen wat de onderstaande foto's hier staan te doen, even geduld. Technische storing...

toets

Het is eindelijk zo ver. Ik ben er na jaren research in geslaagd het geheim van de eeuwige jeugd te ontdekken. Nee, het is niet de graal, en nee, het is zeker niet Esther Lambrechts, want geef toe, die ziet er niet meer zo piep uit.

Volgens mij volstaat het om iedere dag een kwartiertje te schommelen, en dan blijf je wel jong. Het suizen van de wind, de kriebels, de adrenaline. Meer is er niet aan. Vreemd hoe je vergeet hoe fijn sommige dingen uit je jeugd waren.

Voorlopig, totdat ze mijn schommel komen leveren, schuim ik nog de lokale speeltuinen af. Wat ik bijvoorbeeld vandaag gedaan heb in Oostkamp, en ik moet zeggen, dat was top materiaal.

Oooooooo, wat zou ik graag eens deelnemen aan blind date. 'k Weet wel niet of dat nog bestaat, maar dat moet bijna wel, want het is en blijft een ijzersterk concept. Stammend uit de jaren tachtig, things were good when we were young.

Ik wil meedoen, niet voor de door de wind en regen geteisterde presentatrice, maar simpelweg omdat ik zo graag eens wil antwoorden op de vraag die ze daar altijd stellen, namelijk "Als je jezelf met een gebouw moest vergelijken, welk gebouw zou dat dan wel mogen wezen?"

Ik zou niet antwoorden met het voor vrouwen obligatoire "Ik ben geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar ik ben boterzacht als ik wat motten krijg van een macho", of het voor venten verplichte "Diep van binnen ben ik een teddy beer, en ik sla enkel met mijn vuisten als het echt, écht nodig is. Als mijn wijf bijvoorbeeld geen bier heeft gehaald, of als het eten aangebrand is."

Niets van dat alles, ik zou zeggen dat ik nog het best aanleun tegen de toren ven Pisa, want die staat ook wat schots.

Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar mijn linkerbeen is 17 procent korter dan mijn rechterbeen, en 17 procent is nu ook net de inclinatie van die toren. En als je me in de ogen kijkt, zien de meeste mensen het niet, gebiologeerd als ze zijn door mijn starre blik, maar mijn linker oog loenst wat. Uit testen bij de oogarts is gebleken dat het, je raadt het al, 17 procent scheel kijkt. En alsof dat nog niet genoeg was, ik heb drie keer mijn derde studiejaar moeten overdoen, en de eerste twee keren dat ik gebuisd was, haalde ik telkens 17 procent. Dat is net dat ietsje te toevallig om toevallig te lijken, me dunkt. Ik denk niet dat ik daarom overdrijf als ik hier durf te stellen dat ik de vleesgeworden toren van Pisa ben.

En dan lees je in je krant, en krijg je te horen dat ieder gehucht verbroederd is met een dorp uit een nieuw EU land, en dan wil je ook wel, voor één keer in je leven, trendy zijn, en dan wil je ook verbroederen. En dan is je volgende reisbestemming heel vlug gekozen.

Ik vrees voor de Pisotheken dat ik een bezoekje aan de Pisaanse toren zal brengen, en het verbroederen met het gesteente zal er niet van de poes zijn!

Oempf

Fuck.

Ik heb lang gedacht dat mijn blog eenzaam aan de top stond van de Belgische blog wereld. De enige noemenswaardige concurrent die ik ken is in de jaren tachtig (briiiiillllljjjiaaaaanttt, de eighties!) blijven steken, en het ziet er niet naar uit dat die daar de eerste jaren uit geraakt. Voor de rest heb ik vannacht gedronken, en bitter weinig interessante, goedgeschreven, fijn om te lezen blogs gezien.

Wel veel mensen waarvan het lijkt of ze net leren spreken hebben, en er wegens een of andere onduidelijke reden nog eens in slagen om het neergeschreven te krijgen ook. Of mensen die niks te zeggen hebben, al sloeg je ze dood. Maar het toch nodig vinden om iets op te schrijven. Of, wat het ergste is, een combinatie van beide.

Ik ben de Belgische blogs bij Blogger voor de zekerheid nog eens afgegaan, en mijn vermoeden van numere uno te zijn werd er alleen maar door gesterkt. Totdat ik dit tegenkwam.

Mijn respect is groot, wiiiiieeeee! Er staat zelfs poëzie op, wiiiieeeee! En het is fantastisch geschreven, wieeeeeeeeee! Iedereen die het woord monter gebruikt verdient voor mij de nobelprijs voor de vrede!

André heeft ons veel te vroeg verlaten, en daarom is mijn living nu ingericht als een in memoriam. Bezoekers kunnen ter zijner nagedachtenis bij het binnenkomen het rouwregister tekenen, op de tonen van "zij gelooft in mij" en "een beetje verliefd", en er mag enkel met gedempte stem gesproken worden.

Dit zijn wat sfeerbeelden:


André Hazes Live in Concert


André Hazes bij de open haard


twee fans, een schrijn, en een meesterwerk

Wanneer ik die prachtige platen zie, doet het mij terugdenken aan betere tijden. Bijvoorbeeld aan die keer, 12 december 2003, dat André op bezoek kwam in de adjudant harboortstraat. Ik wil je zijn erfenis niet onthouden, hier zijn wat foto's van dat bezoekje:


André Hazes en een fan


André Hazes in een liefdevolle omhelzing, André was een man naar mijn hart


André in betere tijden, op bezoek in de adjudant harboortstraat

Ziezo, qua tribute kan dit wel tellen.

En het blijft feest!

Om van het gezaag van al mijn fans af te zijn (waar kan ik me ook zo'n kapsel aanmeten, hoe veel moet dat kosten, ...), vanaf morgen kun je in de adjudant harboortstraat langskomen voor een broske, en dat tegen het gunsttarief van 6 euro.

Dat is, als je minimum twee posts van deze blog visueel kunt evoceren, dus zonder woorden te gebruiken. Anders is het 6,20 euro, wat ik nog altijd schappelijk vind voor zo'n kwaliteit.

Hoera! Het is dik feest! Weeral! In de gloria!

Na immers een tijdje geleden het honderdste bericht, is nu officieel (gerechtsdeurwaarder van Backlé bla bla blah) de duizendste bezoeker gepasseerd!

Briljááááááááááááááánt!

Er is hier altijd wel iets te doen voor Jan met de pet, vandaar ook dat het zo fijn vertoeven slash langskomen is! En als er dan al eens sporadisch niks te beleven valt, hier worden er tenminste genoeg uitroeptekens gebruikt!

Nu hoor ik de kwatongen al zeggen "Een tijdje geleden honderd posts, en nu pas 1000 bezoekers, dat betekent dat iedere post nog niet door 10 mensen wordt gelezen. Wat een armzalig bezochte blog."

Maar die slechteriken met een verdorven hart kan ik teleurstellen, want mijn teller is er pas gekomen een hele tijd na de start. En het is eigenlijk de bedoeling dat dit hier maar door één mens en een paardekop wordt gelezen, dus iedere extra bezoeker is winst.

Jaja, ook u!

Het is niet de gewoonte om mijn woord te breken, maar laat ik als verontschuldiging maar aanvoeren dat ik vorige week te ziek was om een objectieve boekbespreking te kunnen maken. Wanneer een mens zich niet goed voelt, vervalt hij al zeer vlug in een negatieve vicieuze cirkel waar met de beste wil van de wereld niet meer uit te geraken is. En dat is dan niet het ideale moment om een boek te bespreken.

Maar goed, ik voel me al veel beter, dus kan ik me nog eens als harde, maar rechtvaardige boekcriticus uitleven. Deze week is de keuze gevallen op een klassieker van de Vlaamse literatuur, een boek dat mee aan de wieg gestaan heeft van vooral het visuele deel van de Vlaamse audiovisuele industrie.

Het boek is getiteld "De jacht op een voetbal", met als ondertitel "de belevenissen van Jommeke", van een zekere Jef Nys. Nu, voor de mensen die dit werk niet kennen, het verhaal is opgebouwd rond het personnage Jommeke, een strooi goud geel behaarde jongeman, die samen met zijn vrienden op jacht gaat naar een voetbal. En het daarbij moet opnemen tegen Anatool, die in dit verhaal de rol van Sardonis op zich neemt.

Jommeke wordt hierbij bijgestaan door een pot pouri van vriendjes en ongedierte, zoals daar zijn een zeer zwak gecaste Filiberke, een totaal ongeloofwaardige Flip als papegaai, iets wat voor een aapje moet doorgaan dat Choco wordt genoemd, en een tweeling Annemieke en Rozemieke, die ondanks alles (een zeer zwakke plot, voor het overige uiterst zwakke acteurs, een kinderlijke belevingswereld en ouderwetse taal) toch overeind blijven in dit verhaal.

Kortom, het lijkt wel alsof dit verhaal met als doelpubliek zesjarigen is geschreven. Ik raad het dan ook iedereen af als literatuur op zijn nachtkastje, maar misschien kunnen je kinderen er nog iets aan hebben, want het is een simplistisch werkje, waar een kind misschien wel nog iets in ziet.

2004 is echt wel een annus horribilis.

Na Johny Cash, Florke en vele anderen heeft nu ook André Hazes ons verlaten. Veel te vroeg.

Verschiet niet als er een paar weken stilte is op deze blog, dit heeft wat tijd nodig om te verwerken. Een dag stilte is het minste dat we kunnen doen voor André.

Ik had jullie in een vorige post nog een foto beloofd van een volledige regenboog.

Tja, als je iemand uit de achtergestelde buurten van Kessel-Dal, wat op zich al een achtergestelde buurt is in Kessel-Lo, wat op zich het south central LA van België is, op pad stuurt om een foto te trekken van een volledige regenboog, is dat waarschijnlijk alles wat je kan verwachten te krijgen.


Een volledig exemplaar? Ik dacht het niet...

De opmerking die ik kreeg toen ik tegen mijn beeldreporter zei dat de regenboog op de foto niet volledig was, was dat hij dat wel was. Maar dat de huizen van de slumps waar hij woonachtig is in de weg stonden. En dat mijn lezers dan maar hun creativiteit moesten aanspreken. Maar zoals je zelf maar al te goed zal weten, creativiteit is niet een van je sterkste kanten...

Een beetje fotograaf schrikt er dan niet voor terug om het ideale kader voor de foto zelf te creëren, en die bordkartonnen sloppenwijken tegen de vlakte te duwen. Veel werk kan dat niet zijn, en je bewijst er de bewoners nog een goede dienst mee.

En ja, dat is de buurt waar criminaliteit en de mafia hoogtij viert, en waar je best een paar jaar bak achter de kiezen hebt, wil je niet in elkaar geslagen worden. Zomaar. En waar je best niet met iets met een hogere waarde dan vijf euro over straat loopt, wil je het kunnen navertellen. Geloof mij, je komt er beter niet.

Afgunst is geen goede eigenschap van de mensen.

En meer woorden maak ik er niet aan vuil.

Het was wel even verschieten, toen ik deze avond thuiskwam.

De hele stoep van de adjudant harboortstraat was overdekt met dikke lagen bloemen, tot op de rijweg toe. Eerst dacht ik dat princess Di in mijn straat gestorven was, maar dat kon niet, want dat was al ergens anders, in een andere tijd, gebeurd. Die bloemen bleken stuk voor stuk, allemaal, een dankbetuiging te zijn voor de kapper die de wereld zo'n mooi kapsel had geschonken. Er is toch nog schoonheid en dankbaarheid in deze donkere wereld!

Ik wil jullie het schouwspel niet onthouden, neenee, zo hardvochtig ben ik niet, plus zo kunnnen jullie toch ook wat meegenieten van het prachtige visuele kleurenpalet dat mijn stoep sierde.

Hier is een foto, zij het van een heel klein fragmentje van wat er lag:


Als je goed kijkt, zie je zelf dat een trouwe fan zelfs het prijskaartje aan de bloemen gelaten had, en het waren precies geen goedkope!

Maar dat bloementapijt, dat was niet het enige verschot vandaag. Wat wat blijkt? Ik ben de enige mens op het internet die de woorden "plastieken", "sandalen" en "groothandel" op één webpagina heeft gebruikt. Ik voel me nu toch wat uniek! Check it out, als je het niet gelooft!

Laat ons volwassen mensen zijn, en een koe een koe noemen.

Waarom zou iemand nog naar de kapper gaan, als hij in het bezit is van te veel tijd, een schaar, een tondeuse, en twee magische handen? 't Is allemaal de schuld van mijn ziek zijn, heel het weekend niet buiten geweest, en zondag zo verveeld dat ik wel iets moest doen. Maar ik was nog niet genoeg aangesterkt om buiten te komen, dus is dit het resultaat:




Tja, ik zal mijn South park figuurtje van een eergisten moeten aanpassen, want echt treffend is het niet meer. En Steven, zet die spaghetti maar al klaar...

Umpf.

Wat mensen toch allemaal in hun hoofd halen. Hier was ze in België...

En dit mag er wel zijn.

Oeps. Nog een post. Het zijn precies solden.

Toevallig op deze blog gestoten, en dat was fijn om te lezen. Als wereld en real politieker vond ik niet meer dan mijn plicht om dit met jullie te delen.

Voor de rest hou ik me zoveel als mogelijk afzijdig van de verkiezingen in de Verenigde Staten, 'k heb daar eigenlijk niks verloren. Ik ben meer een dorpspolitieker. Die wat nadenkt over het Leuvense. Eigenlijk denk ik daar enkel over na, wat me nog geen politieker maakt. Dat hier beweren zou intellectueel oneerlijk zijn. Het is allicht beter te zeggen dat ik simpelweg een burger ben, die zijn plicht doet.

Maar eigenlijk doe ik mijn plicht niet, wanneer is immers de laatste keer dat ik daklozen heb opgevangen? Wanneer heb ik hongerigen te eten gegeven?

Het is nu vrijdagavond, iets na zeven uur, en ik hou er mee op voor vandaag. Ik ben ziek, en ik ga nu slapen. De uren voor twaalf uur tellen immers dubbel.

Slaapwel.

Soutpark! Mezelf!

Je kan je eigen South Park figuurtjes maken op deze fantastische site. Doe er uw voordeel mee! Vandaag nog!

Voor mensen die graag baby's zien, en hun trotse ouders, is dit een absolute aanrader. Pas op, er kunnen schokkende foto's te zien zijn, gevoelige lezers onthouden zich best.


Voor het geval dat je zelf zwanger bent, kun je hier zelf een beebiesite aanmaken.