O wee, o wee, o wee. In mijn jeugdig enthousiasme ben ik weer maar eens te ver gegaan. Nadat ik tien jaar geweigerd heb om te lopen, ben ik sinds kort redelijk obsessief beginnen joggen. En dat begint, raar maar waar, beter te gaan, zelfs in die zin dat ik er op het einde van mijn odysseesse looptocht wel eens een spurtje durf uitpersen. Waarom zouden sinaasappels daar een alleenrecht op hebben, op dat persen, vertel me dat eens!

In dat opgewekte, blije enthousiasme, speels en kwiek als een jonge Herman, was het echter wachten totdat het noodlot toesloeg. Op vijf meter van mijn voordeur, bijlange na nog niet op het einde van mijn onmetelijke krachten, schoot er een pijnscheut door mijn rechterkuit, en ben ik al mankend binnen moeten strompelen, in plaats van de triomfelijke intredes die me anders te beurt vallen, veel gelijkend op wat prinses Mathilde en prins Filip op hun blijde intredes in het voorjaar van 2001 mochten meemaken in alle provincie hoofdsteden.

Zal ik het dan nooit leren?