Het is koud. Het is winter. Het is donker.

Perfect weer voor een barbeque, en dat is dan ook wat ik zaterdag avond gedaan heb. Mijn superdeluxe toestel van onder de mottenballen gehaald, de vlam in de pan gejaagd, en mensen uitgenodigd. Niet iedereen was happig (fijne woordhumor, je vindt het hier in alle maten in gewichten), maar de afwezigen hadden zoals altijd geen overschot van gelijk.

De brochettes, de scampi's, de worsten, de ribbetjes, dat ging allemaal vlot. De patatten in zilverpapier lukten aardig, en wijn is zoals empirisch getest ook des winters als het regent lekker. In de eenentwintigste eeuw kun je het hele jaar rond verse zomerse groenten kopen, wat fijn is, zeker bij een barbeque. Je kan moeilijk rode kool en appelmoes serveren. Waar moderne tijden allemaal goed voor zijn. Vroeger was het niet zo goed, bijvoorbeeld in de jaren tachtig. En als je binnen zit, of rond de barbeque staat, valt die koude buiten goed mee.

Retrospectievelijk gezien waren er maar enkele minpuntjes aan een winterse barbeque. Ik had geen licht buiten, dus ik zag geen knijt wat er op mijn rooster aan het gebeuren was, ik zag niet of iets goed aan het bakken was, of het te goed aan het bakken was, of het klaar was en bijgevolg moet je constant je vuur in de gaten houden. En kip, als dat niet gemarineerd is, doe je daar ook op de barbeque best kruiden op. Wat ik pas achteraf besefte.

Dat zijn hier nogal lessen voor de eenentwintigste eeuw! Beweer nu nog eens dat ik niet met mijn tijd meega!