Man, man, man, wat is het koud in België. Hoog tijd om warmere oorden op te zoeken, op naar Slovakije, het Benidorm van Europa! Sangria! Zon! Zee! Strand!

Ik ben een tamme, tamme lamzak, wiens idee van fysieke inspanning is een fles coca uit de frigo halen als ik in de zetel lig, of een zak chips uit de kast. Totdat ik alles uit de kast heb gehaald, ik eet nu eenmaal graag chips. Maar die lamzakkerij, dat moet nu eens gedaan zijn, en vanaf nu ga ik sportief en actief zijn. Zelfs voor het jaar om is, dit heeft niks maar dan ook niks te maken met goeie voornemens voor het nieuwe jaar.

Je moet daar goed over nadenken, en een sport vinden die bij je past, die je graag doet. Anders blijf je dat niet doen. Hoeveel mensen zijn er niet gestart to run, om nog rapper te stoppen met runnen, hoeveel mensen hebben er geen volledige golfuitrusting gekocht, om dan te beseffen dat golf te lastig is...

En daarom ben ik begonnen met origami.

Het is inspannender dan je op het eerste zicht zou denken, je moet het juiste papier halen, je moet dat papier nog eens in alle mogelijke manieren vouwen en plooien, met beperking dat je geen schaar of lijm gebruikt, totdat je iets presentabels hebt. Maar ik ga er moeten mee stoppen, ik word er als nochtans extreem rustige mens verschrikkelijk nerveus van.

Ik ben begonnen met een kikker, en al sprong die niet ver, dat ging. Daarna volgde al snel een kraanvogel.

Tot hier ging alles goed.


Maar toen wou ik een kusudama maken, een uit dertig in elkaar geschoven tot rare vormen geplooide vierkantjes bestaande bal. Ik wist niet dat papier en het vouwen ervan in staat was om het bloed zo vanonder je nagels te pesten, maar feit is dat dat in elkaar steken niet het beste in de mens naar boven haalt. Buren die door aanhoudend getier en geraas de politie opbellen, en leg dan maar eens uit dat dat op papier was dat niet deed wat je wou, nachmerries over papier, noem het, en ik heb het meegemaakt.




Ik heb origami opgegeven. Nieuwer en beter volgend jaar!

Van alle Ter Zake juffrouwen is Annelies "Pets" Beck ongetwijfeld degene die de meest bewonderenswaardige bijdragen levert aan het onovertroffen en onuitputtelijke actualiteiten programma. Een vriend van mij is fan van Liesbeth "Bimbo" Imbo, maar voor mij is er maar eentje die er met kop, schouders en vernieuwd kapsel bovenuit steekt.

Niet alleen stelt ze de juiste vragen op het juiste moment, maar ze ziet er volgens mij nog eens wonderlijk guitig uit, precies of ze immer op het punt staat een poets met haar meestal serieuze gasten te bakken. En door dat guitige heb ik altijd een onbedwinbare dwang om mijn TV een pets te verkopen als Annelies Ter Zake presenteert.

Vreemd.

Mensen vragen me vaak wat de sleutels van mijn succes zijn, en dan antwoord ik daar altijd op dat ik die eigenlijk niet heb, en dat ik een gewone, doodnormale mens ben. Dat het enige verschil misschien is dat ik olympisch gewijs altijd verder, hoger en sneller wil gaan. Dat, én dat ik altijd bescheiden ben gebleven.

Bijvoorbeeld als iemand een strip van FC de kampioenen leest, zal ik iets van Ian McEwen lezen, zeker de laatste tijd, als iemand naar een cd van Belle Perez luistert zal ik naar Leonard Cohen of Guns N' Roses luisteren, en als iemand naar de Rodin's, het Leuvense danscafé op de oude markt, gaat, zal ik eerder naar het Rodin museum in Parijs gaan.

Om daar misschien wat na te denken.


Of naar een van de vele standbeelden van Balzac te kijken.

Weinig mensen weten dit, maar Rodin was een grote fan van Balzac. Balzac was de Franse Pieter Aspe, zijn tijd verre vooruit, zij het dan zonder het alcoholprobleem en mét enig literair talent.

Wat nog minder mensen weten, is waarom Balzac Balzac heette. Foto's van beeldhouwwerkjes van Rodin kunnen hier veel duidelijk maken.

Foto 1 zegt nog niks.


Foto 2 verheldert het al wat meer voor de aandachtige kijker.


Foto 3 van een natuurgetrouw en op ware grootte gemaakt standbeeld van Balzac zegt alles...

Als je op zoek gaat naar de mooiste trap kom je al rap uit bij een Spaanse trap, toch als je het vraagt aan een Romein. Die beweren dat hun Spaanse trappen de mooiste ter wereld zijn, volgens hen valt er niet aan te tippen qua vorm, verhouding en symmetrie. Nu beweren Italianen dat van ongeveer alles wat ze zelf hebben, en je moet maar eens naar hun leider kijken om te weten waar dat toe leidt. Strak getrokken ouderdom, afgezogen vet. Niet het mooiste ter wereld...


Wie er ook een fan was van een trap, waren al die Franse Louis'en, of het nu de twaalfde, dertiende, veertiende of zestiende was. Die gingen niet zozeer voor vorm, verhouding en symmetrie, maar des te meer voor de kwaliteiten van hun tijdsvak, zijnde pompeusheid, kwantiteit en overvloed. Jep, een beetje de zaken waar ik ook van hou, er schuilt een zonnekoning in mij diep vanbinnen.

Vorm, verhouding en symmetrie kwamen op de tweede plaats, en daarbovenop komt ook nog dat ze er hun hand niet voor omdraaiden om een trap van nergens naar nergens te bouwen, als die maar groot en breed genoeg was voor hun ego. Een goeie poging, daar in Versailles, maar verre van de mooiste trap ter wereld.


Nee, nee, wie de mooiste trap ter wereld wil zien, die moet naar Madrid, meer bepaald naar de Romeinse trappen. Het is een goed bewaard geheim, en je zal ze in geen enkele Madrileense toeristengids voor buitenlanders vinden. Ze zijn echter voor trappengekken wat Mekka is voor de Joden, of wat BHV voor een Waal is. Die Madrileense Romeinse trappen, ze hebben karakter, ze hebben vorm, ze hebben een leven, kortom, ze hebben alles, ze zijn zoals een trap hoort te zijn.

Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om hier posts te schrijven, laat staan om dit hier te herlezen, ik heb wel wat beters te doen. Bijvoorbeeld de boeken van ene Ian MacEwen lezen, want dat is echt interessant. Ik heb zonet Atonement achter de kiezen, en dat was een voltreffer. Amsterdam en On Chesil Beach liggen te wachten, ik zal er dan maar straks aan beginnen. Ik stel voor dat je stopt met dit te lezen en je nu naar de boekenwinkel of de bib rept voor zijn boeken. Niet die van Leuven, want daar ga ik al heen.

Nu heb ik die Atonement in het Engels gelezen, en vooraf had ik geen idee wat dat in het Nederlands betekende. Ik heb het nu uit, en naar mijn gevoel weet ik wel wat het is, maar ik weet er nog altijd geen Nederlands woord voor. Iemand die kan helpen? Ik ben te lui om het op te zoeken...

Toen ik piepklein en schattig was, en mensen me vroegen wat ik later wilde worden, zei ik ofwel apotheker (o, de mysterieuze en poëtische klanken van dat woord!), ofwel leeuwentemmer.

Omdat er in het landelijke Langemark amper leeuwen voorhanden waren om te temmen en om mee te oefenen, heb ik het maar met katten geprobeerd. Eerst met katers, maar dat lukte niet zo goed. Waarschijnlijk wegens het feit dat ik toen tjokvol testosteron zat, een katachtige manier van lopen en ook toen al snorharen had, en die katers mij vooral als een concurrent zagen in de eeuwigdurende katerstrijd om het meeste katinnetjes te imponeren.

Daarna heb ik het met de katinnen van de buurt geprobeerd, en dat lukte wonderwel. Talloos waren de woensdagnamiddagen waarop ik de vriendjes uit het dorp trakteerde op shows boordevol spektakel en haren ten bergen rijzende stunts. Het was een festival van katinnen die door brandende hoepels sprongen en tuimelden, katinpiramides van vijf katinnen hoog, en de topattractie was Mia, de jonglerende katin.

Zoveel jaren later ben ik het nog altijd niet verleerd, en kan ik katinnen nog altijd, na lief te vragen, laten doen wat ik wil. Als ik wil dat ze zich tegen een steen aanschurken, doen ze dat ook.

En o ja, ik ben een beetje op reis geweest. Een mens zou dat nog vergeten...

Dan fiets je vaak naar je werk en klaag je tegen iedereen, of die het nu wel of niet wil horen, dat je bijna één op vier keer met je koersfiets overreden wordt door een automobilist die niet oplet of gewoon een blinde vlek voor fietsers heeft. Die zien jou gewoonweg niet.

En dan fiets je vliegensvlug, meer nog, als de gesmeerde bliksem, een schicht die voorbijschiet, aan onverantwoord hoge snelheden van bij je thuis onder een stralend zonnetje naar het werk. Er overkomt je onderweg helemaal absoluut niks, en dan stap je van je fiets af, steek je de binnenstraat op je werk over, netjes op het zebrapad, en word je overhoop gereden door een rtbf busje.

Die dan wel communotaire moeite doen, door je "alles koet?" te vragen. Mijn poep doet zeer, en ik zit met een schaafwonde op mijn hand in de vorm van een Brabants jumpingpaard.

Als je dat wil komen bezichtigen, altijd welkom.

In 3 foto's champagnefeesten samenvatten is niet zo simpel, maar ik doe toch een verdienstelijke poging.

Het is een beetje laat voor reclame, maar als je dit weekend nog niet echt veel nuttigs te doen hebt, je drinkt graag een glaasje champagne en smikkelt daar graag een andouilletje bij, raad ik je ten stelligste aan om van 't weekend naar Les Riceys in het zuiden van de champagne streek af te zakken.

Het zijn daar immers immense champagne feesten, en het weer belooft ideaal te worden. Die feesten starten vrijdagavond, en gaan de hele zaterdag tot zondagnamiddag door. Zaterdag belooft het een aangename 25 graden te worden (té warm is ook niet goed om champagne te drinken, dit benadert het ideale champagneweer beweren kenners), zondag een 28 graden. Afwezigen zullen meer dan ongelijk hebben.

Wat er plezierig is, is dat alles op mensenmaat is en dat de prijzen schappelijk zijn. Je kan er voor 7 euro of zo een glas kopen, en dan mag je bij een 27 tal champagne boeren een glaasje proeven. Vorige keer waren dat een 24tal boeren, en daar is geen beginnen aan op een weekend. En de andouilletten kosten er geen geld, en zijn er overheerlijk. Meer info is hier te vinden.

Hopende jullie aldaar tegen te komen,

W
président-fondateur "les amis Flamands du Champagne"
organisateur "la route des amis Flamands du Champagne en fête deux mille huit"

Nodeloos om te zeggen dat ik niet ontbrak op de KBC nacht van de atletiek in Heusden, als grote atletiek fan hoor ik bij die meeting als choco bij een boterham, of, om in atletiek terminologie te blijven, als een speer bij een speerwerper. Die mannen zijn onafscheidelijk met hun speer, veelal om te voorkomen dat concurrenten practical jokes met bruine zeep en de speer uithalen.


Ik was daar niet enkel in de hoedanigheid van sport fanaat, maar ook als amateur-meteoroloog. De Heusdense sky wordt immers gekenmerkt door prachtige cumuli en wondermooie cirri tijdens de zomermaanden, ideaal om een foto van te trekken en naar F. Deboosere te sturen. En jawel, zoals je kan zien op onderstaande foto was het weer van dat.


Alleen jammer dat Frank dat weeral niet kon appreciëren...

Over oude mensen valt er bitter weinig goeds te zeggen. Ze hebben meestal ergens on the road hun eigen tanden verloren, er hangt vaak een walm van te lang gekookte spruitjes rond, ondanks hun incontinentie weigeren ze tegen beter weten in een pamper te dragen, en dan is er nog dat onsamenhangende, ongevraagde gewauwel waarmee ze iedereen om de oren te slaan.

Maar gisteren heb ik een kwieke, helder van geest zijnde 73 jarige jongeman gezien, en dat was dik in orde. Naar het schijnt haalt hij niet meer die heel lage tonen van de lang vervlogen tijden van zijn jeugd, maar het klinkt nog altijd geweldig als Leonard Cohen in het Minnewaterpark zingt. Met dat zijn boekhouder met zijn geld gedaan heeft wat een Eddy Plankaert zonder boekhouder zelf wel kan, en dat hij een nieuw groen blaadje te onderhouden heeft, treed hij na 15 jaar nog eens op.

Er zouden meer artiesten van dat kaliber in geldnood moeten geraken.

Voor de mensen die er in Brugge niet bijwaren, hier kun je de mens nog eens zien optreden. Amsterdam! Rome! Edinburgh castle! Lucca! Ik zou als ik jou was zeker naar eentje gaan, wie weet wanneer de arme man nog eens cash nodig heeft...

They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
I'm coming now, I'm coming to reward them
First we take Manhattan, then we take Berlin

Met spijt in het hart moet ik de trouwe lezer melden dat je hier twee weken lang geen nieuwe posts moet verwachten, wegens verplichtingen in het buitenland.

Als tips om de barre tijden door te komen geef ik nog mee kranig en houden.

Wegens een of andere reden moet ik er een hebben. Zo'n piep, piepkleine pc.... Hij is bijna nog pieper dan een ipod shuffle, en het kost nog bijna maar evenveel ook.

En wegens eens of andere reden hebben die eikels van de Colruyt de melocakes in reclame gezet. Als je een melocake wil komen steken, spring gerust eens binnen.

Moe. Verschrikkelijk. Finish gehaald. 294km ipv de beloofde 259km. Zin in een pistolet met gekapt.

Ik ben allerminst een watje, maar mijn tenen die kunnen nog het beste met watjes vergeleken worden. 't Is daarom dat ik vandaag zotte kosten gedaan heb, zodat mijn tenen zaterdag in de grote boze Vlaamse Ronde geen kou lijden.

Ik heb van die fietsschoenovertrekjes? schoenfietsovertrekjes? schoenovertrekfietsjes? gekocht, terwijl ik toch al heel mijn leven beweer dat ik een goed weer coureur ben, een Italiaan onder de Flandriens, een Afrikaan onder de Eskimo's, een gazelle onder de pinguins. Ik bloei open bij een zonnetje, ik verwelk als zieke krokussen bij een regenbui, boven de twintig graden lijkt die fiets wel aan mijn gat vergroeid, onder de 15 graden zou je niet denken dat ik een fietser ben.

Wat ik toch allemaal niet doe om de Ronde van Vlaanderen tot een goed einde te brengen...

Mensen van mijn generatie verteren die overgang van winter- naar zomeruur niet meer zo vlot, en zo komt het dat ik eigenlijk te vermoeid ben om te schrijven. Mensen van mijn generatie hebben echter de oorlog nog meegemaakt, wat maakt dat we over een ijzersterke wilskracht beschikken. En hopla, ik ben hier nog aan het schrijven, en wie weet, jij aan het lezen.

Dit weekend stond volledig in het teken van de voorbereiding op komende zaterdag, en bestond bij mij net zoals bij de profcoureurs uit het tweeluik Brabantse Pijl en E3 prijs Harelbeke.

Als een slechte generale repetitie een voorbode is van een goede eerste voorstelling, dan zit ik goed. Zoniet, dan ben ik gescheten.

Zaterdag was het plan om op het gemak de Brabantse Pijl peletonsgewijs af te peddelen, en er waren een paar Easystars aanwezig bij 70 km. De dikste van de bende was 's ochtends wel in zijn bed blijven liggen, maar de rest die hem zou rijden was er.

Het weer was goed, de benen ook, alleen was die rommel waar ik mee fiets niet goed. Na een achttal km ben ik al in het busje van de sportdienst van Leuven moeten stappen, met kettingbreuk.

Die mannen van de sportdienst was verteld dat ze achter de laatste moesten blijven, wat 2 ventjes van tegen de tachtig was, die op een wandeltempo het parcours affietsten. Ze hadden geen plannetje van het parcours gekregen, wat ook niet hielp in het juist rijden. Na een tijdje passeerden we een fietswinkel, mijn ketting werd gemaakt, en ik kon aan de achtervolging beginnen. Uiteindelijk heb ik het peleton nog ingehaald (ok, die stonden halverwege stil bij de bevoorrading), maar ik had door mijn eigen enthousiasme en stommigheid serieus afgezien.

Zondag ben ik met dat zomeruur ontieglijk vroeg naar Harelbeke vertrokken, in het Leuvense onder een heldere hemel, om richting West-Vlaanderen meer en meer bewolking en regen te zien. Van de 5 die de E3 prijs gingen rijden, waren er 3 aan de start. Waarvan eentje al direct terug naar huis ging, en we met zijn tweeën vertrokken.

In de regen, in de kou, bijna dwars door alles heen. Bart geraakte geen meter vooruit, en al gauw reed ik moederziel alleen. Na een tijdje begon mijn fiets rare geluiden te maken, en na 100 km, net op de Patersberg, had ik weer prijs en is mijn ketting weer gebroken. Het enige positieve daaraan is dat er mij iemand met een koersvolgwagen is komen oppikken, en dat ik daarna mijn pistolet met gekapt van de organisatie kreeg.

En nu staat mijn fiets dus bij de fietsenmaker, hopelijk met een iets stevigere ketting, zodat ik zaterdag alvast kan blijven verderfietsen...

Het is een beetje koud en sneeuwerig voor de tijd van het jaar, en dat is niet goed. Dat is vooral niet goed omdat ik eigenlijk kilometers op de fiets zou moeten afmalen, om op 5 april de 259 km van de Ronde van Vlaanderen tot een goed einde te kunnen brengen. Al ben ik van West-Vlaanderen, ik ben toch een beetje een Italiaan die vindt dat het nu nog veel te koud is om te fietsen. Hoog tijd dat het opwarmt.

Met dat ik de laatste tijd maar weinig fiets heb aangeraakt, heb ik dan maar beslist om als ultieme voorbereiding aan de E3 prijs van Harelbeke van 30 maart mee te doen. Een 133 km, met 11 hellingen, genoeg om wat extra kilometers in de benen te hebben. Ik twijfelde op het einde of ik daar wel aan zou meedoen, maar wat me over de streep trok waren de in de prijs inbegrepen zaken.

Van de site:

Inbegrepen in de prijs

* Douches.
* Kleedkamers.
* Ophaaldienst bij panne.
* Diensten van de mekanieker
* Deftige bevoorrading.
* Boterham of pistolet met gehakt voor iedereen, na aankomst
* Beker voor de grootste groep!

Zo'n pistolet met gekapt, dat is nu eens wat ik service noem, en wat je alleen maar in West-Vlaanderen voorhebt. Als er nog mensen meedoen, en ze lusten hun pistolet na aankomst niet, je doet er me een groot plezier mee met die aan mij te geven. Alvast bedankt!

Ik heb me onlangs ingeschreven om de wielerwedstrijd aller wielerwedstrijden in zijn volle 259 km te rijden. Voor de niet kenners onder jullie, dat is de Ronde van Vlaanderen, en om me voor te bereiden is geen opdracht me te zot, en geen sport me te lastig.

Dus ben ik van 't weekend gaan vissen in het Mechelse.

Ik had jammergenoeg mijn fototoestel niet bij, en dus kan ik hier geen foto's tonen waarop B. en ik lachend de gevangen kleppers naast ons in de lucht houden, maar ik kan wel zeggen dat er in het Mechelse serieuze vissen zitten. Het was zaterdag een gure, koude dag, en daarmee ben ik dan ook compleet geacclimatiseerd, mocht het op zaterdag 5 april koud, guur weer zijn. Kormtom, ik ben er klaar voor, voor die ronde!

Aan de eikel die mijn fiets gestolen heeft: dat je aderverkalking op je scrotum mag krijgen, net zoals 94% van alle mountain bikers.

Mountain biken was eigenlijk sowieso mijn ding niet, ik vond altijd al dat dat het laagste van het laagste was, een mountain biker, voor zover nog mogelijk nog lager dan wandelaars, en ik denk er nog altijd zo over.

Potverpillepap...

Wat een rip-off!

Gisteren ben ik naar het optreden van een zanger geweest die zichzelf Neil Young noemt, maar niks wat de naam deed vermoeden was minder waar.

Ok, het zag er een beetje een Neil uit, maar jong kon je die mens niet noemen. Hij was in beige en grijze tinten gekleed, en als je iets afweet van het uniform van 60 plussers, dan weet je dat een mooi effen saai grijs, of een vlakke eentonige bruine grondtint bij die generatie hoort als spannende jeansbroeken bij mijn jeugd, en puistjes en puistjes op het voorhoofd verbergende blessen bij de huidige jeugd.

In het voorprogramma stond Peggy Young, die er absoluut een Peggy uitzag, maar evenmin piep was te noemen. Ze kon gerust de moeder van de kinderen van die Neil zijn. En dan bedoel ik niet de moeder van de kinderen uit Neils huwelijk na zijn midlife crisis, maar kinderen uit zijn eerste huwelijk.

Peggy speelde in cowboy botten gestoken een soort poppy country, en ik moet zeggen, dat is rustgevend. Meer kan en wil ik daarover niet zeggen.

Vervolgens speelde Neil in zijn alleen en akoestisch, geholpen door vele akoestische gitaren, een mondharmonica en een piano, en dat was fijn.

Dan was er een pauze, wat ook fijn was.

En tot slot speelde hij met een begeleidingsband elektrisch, wat, en dit raad je nooit, weeral fijn was.

Als ik er nu over nadenk, waren dat eigenlijk drie concerten voor de prijs van 4 concerten. Want 95 euro was de prijs op het ticket, en daar moet ik eens goed mee lachen.

Een gevoel van troosteloosheid overviel me, terwijl ik naar Big Fish keek. Weet ik veel waarom, het zal de tijd van het jaar wel zijn, of de vader in de fillem leek een ietsje te veel op iemand die ik ken.

Los van dat gevoel kan ik niet anders dan de film noemenswaardig goed te heten, en troosteloos voelen mag ook wel eens, in een wereld waarin zelfs opgewekte vrouwen twijfelen of ze wel kinderen op de wereld willen zetten, en waarop troosteloze vrouwen opgewekt volop kinderen zetten.

Het hangt er maar van af hoe je alles bekijkt...

Dit komt er van als je West Vlamingen in je redactie opneemt, die kennen het verschil tussen een g en een h niet.

Ondertussen krijg ik vliezen tussen mijn tenen en vingers, schubben op mijn huid, hangt er constant een zuur, halfverteerd visluchtje rond mij, maar feit blijft dat ik meer in dan uit het zwembad vertoef. Al die nevenwerkingen van het vele zwemmen, daar zijn nog nooit wetenschappelijke studies over verschenen, maar daar mogen ze wel eens werk van maken.

In tegenstelling tot het naast je gsm slapen, want dat schijnt je nachtrust met een uur in te korten. Ik gebruik dat ding als een wekker, maar dat is nu definitief verleden tijd. Hier komt de vernieuwde, verfriste W.!

Jammer van dat visluchtje...

Ik reis om te leren, hali halo, en ik voel me zeer zeker niet te min om wat ik op diezelfde reizen opsteek, te delen met de minderbedeelden op deze harde, harde wereld. Diep in mij zit er ergens een educatief verantwoorde mens verscholen, en op een zondagnamiddag wil die er wel eens uit.

Moest ik bijvoorbeeld nu in Spanje zijn, dan had ik heel veel goesting in een bikini, maar ik ben het niet, dus heb ik heel veel goesting in een croque monsieur, want zo noemen ze die dingen daar.

Moest ik nu in Spanje zijn, dan had ik niet veel goesting in van die piepkleine inktvisjes, want alles van wat uit de zee komt, daar moet ik niet van weten.

Het presenteert anders wel schoon, maar uit de zee is uit de zee.


Wat een Vlaming lately ook graag zegt, is "Geef me maar een glaasje Cava", maar sinds kort weet ik dus ook dat die zin als "Wat een Blaming lately graag zegt, is "Geef me maar een glaasje Caba"" in Spanje wordt uitgesproken. Tja, rare mannen, die Spanjolen.

Spanjolen zijn ook allerminst vies van een beetje commercie. In hun kathedralen zetten ze bijgevolg al vlug eens een coca automaat, of eentje vol snoep, voor als er een hongertje opkomt bij de kathedraal bezoeker.


En als het bij de Spanjaard op properte aankomt, heb je over het algemeen niet te klagen. Behalve dan bij trappen, want als er op een trap een vogel schijt, gaan ze dat niet rap opkuisen.


Voila, educatief én ontspannend, de combinatie kan!

Op algemene aanvraag, of toch op aanvraag van één iemand, je moet ergens beginnen, dan toch nog eens een post. Alhoewel mijn motto van 2008 "Maak het eens vijf minuten stil in jezelf" is. Kun je nagaan wat het zou geven als vijf mensen me zouden vragen om nog eens iets te schrijven.

Maar goed, de stilte is gebroken, en dan kan ik er maar beter iets van proberen te maken. En eigenlijk heb ik na al die stilte niet zo veel te zeggen, behalve dat zwemmen eigenlijk stom is, en oersaai is.

Ik ben de afgelopen week nu al drie keer gaan zwemmen, en iedere keer opnieuw was dat het fysieke equivalent van babbelen met een kleine, gestuikte Spanjaard die Salva heet, wat je in Spanje Salba moet uitspreken, in een bank werk, en wiens vriendin een Zwitserse is die je telkens aankijkt alsof ze het eerste is wat ze ziet, nadat ze zonet op een miraculeuze manier opeens haar zicht terug gekregen heeft na vijf jaar selectieve blindheid. Want anders hou je het niet uit bij een kleine, gestuikte Spanjaard, die, wars van alle Spaanse etiquette, zelfs niet rookt.

Hei, eigenlijk is dit schrijven wel nog aangenaam, dat moet ik meer doen, en dat is een beetje het mentale equivalent van twintig keer weg en weer te zwemmen in een veel te ambitieus opgezet zwemcomplex, dat dan wel weer een veel te klein zwembad heeft.