Niet Gent, Lokeren, Kuurne, Brussel of Kuurne was dit weekend the place to be als het op topsport aankwam, maar wel het gemoedelijke, ja, zelfs pittoreske, Vlamertinge. Daar werd zaterdagavond volleybal op het hoogste niveau gespeeld, tussen het lokale Vlamvo en het bezoekende Kieldrecht. Vrouwentopsport that is.

Kieldrecht heeft de match vlot gewonnen, een droge 0-3 in iets minder dan een uur, en je zag tijdens de match goed wat ons te wachten staat in de nieuwe, uitgebreide Europese unie. De topsport die Vlamvo serveerde bestond uit ranke, jonge West-Vlaamses, verdienstelijk en goedwillend, terwijl de topsport van Kieldrecht bestond uit Oost-Europese blondines van tussen de 1 meter 90 en 2 meter, gepokt en gemazeld door jaren ervaring, rokend als een ketting en robuust als een Poolse worst, aangevuld met een plompe Kempische blok blubber met de naam Veerle van ik schat 200 kilo. Die Oost-Europese, die aten ook enkel de korsten van een boterham op, de boterham zelf lieten ze liggen, want daar word je niet hard van. Qua intimidatie kan dat tellen, dacht ik...

Het is al veel te lang geleden dat ik het over pis en kak gehad heb, terwijl schijten toch een niet te verwaarlozen onderdeel van het leven is. Even goed gaan kakken, dat kan nu eenmaal opluchten.

Maar als je dan op je werk naar het wc gaat, en er heeft iemand wars van alle conventies en ettiquette in plaats van in de wc pot op de wc pot gekakt, dan krab je je eens diep in het haar, en dan vraag je jezelf af wie er nu zoiets doet, en dan bekijk je al je collega's onderzoekend, of die het kan geweest zijn, en dan vraag je je af of je aan iedereen moet vragen of hij het geweest is, die wel eens spreekwoordelijk naast de pot durft te pissen wat kakken betreft?

Moeilijke vragen, ik schuw ze niet.

Zoals een groots man ooit zei, mijn pa dus, de stoutste wezels zuipen de beste eieren. En soms moet je zelfs geen stoute wezel zijn, maar volstaat het om vol verwondering een zaal binnen te stappen, en te merken dat je in de VIP ruimte bent beland.

Dat gevoel van verwondering, dat had ik toen ik naar de ploegvoorstelling van de Lotto-Davitamon wielerploeg ging kijken op de zesdaagse in Hasselt. Het stond netjes overal met bordjes aangeduid waar de voorstelling was, en we waren maar wat blij toen we er binnenstapten. Onze frank viel toen we iets te drinken haalden, we niks noppes nougabollen moesten betalen, en er van overal royale banketten werden aangesleept om de innerlijke mens te versterken.

Weet je wat het was? We waren zonder dat we het wisten in de VIP ruimte beland, wat ons bevestigd werd doordat zowat iedereen zijn ietwat oversized lichaam in een ietwat krap pak had gehesen, drukdoenerig zijn buurman keihard een klap op de schouders gaf, ware vriendschap kent geen grenzen, en de madammen oranje als een appelsien waren, met diepe decolleté's, en peperdure kapsels waar ik grant taylor nog niet mee over straat tussen de daklozen zou laten lopen.

En jan en alleman had rond zijn pols een goedkoop wit bandje, wat alleen maar te verklaren was doordat we ofwel in een all-in hotel op de Balearen waren, of in een VIP ruimte. Toen miss Belgian beauty naast ons foto's kwam trekken wisten we het wel zeker, des te meer doordat Ignace Crombé, die zak vol lucht, slechte manieren volgens een oud recept van etiquette, en organisator van dat spel zijn miss geen moment uit het oog verloor. Want met zo'n schavuit als Nico Mattan in de buurt ben je nooit helemaal veilig met een miss onder je vleugels.

Peter 'de Peet' Van Petegem stond pinten te kappen op 20 cm van mij (die zal dit jaar wel weer geen slappe prijs rijden, let op mijn woorden, een echte renner drinkt nu geen pinten meer), en Robbie 'Bobbie' McEwen stond Pico gewijs limonade te drinken. Ik had veel zin om Robbie alvast proficiat te wensen met zijn vele tweede plaatsen dit jaar, want Tom 'Won Ton Ton' Boonen wint dit jaar alles wat er te winnen valt, als Frank Vandenbroucke tenminste geen superdag heeft. Over Tom Boonen gesproken, zijn pa was ook aanwezig tussen de VIPs, en ik heb eens vriendelijk naar die mens geknipoogd.

Het begon daar wat leeg te lopen, en er kwam een vriendelijk Nederlands hostessje aan ons vragen of we een wit of een geel bandje hadden. Even vreesde ik dat het een strikvraag was, want de enige bandjes die ik heb zijn de bandjes rond mijn middel, maar toen we zeiden dat we een wit bandje hadden, werd ons vriendelijk gezegd dat we voor het vervolg ons naar de aanpalende ruimte mochten begeven.

Toen vonden we het goed geweest, en gingen we naar de koers gaan kijken, echter niet vooraleer we in het buitengaan nog een plastiek zak vol Davitamon vitamientjes en andere rommel kregen, en ons lotto biljet voor de trekking van morgen. Dus als ik de volgende weken vanuit achtereenvolgens Australië, Nieuw-Zeeland, de Balearen, nog een Australië, Canada, India, China, Kosovo, Japan een berichtje post, dan weet je dat één van onderstaande combinaties het winnende was.

Ik moet vandaag en gisteren wel tien keer door een rood licht gereden zijn. Niet dat ik revolteer tegen Louis "ik hou van onbemande camera's" Tobback, niet dat ik mijn leven moe ben, maar in Parijs zetten ze op de meest onmogelijke plaatsen lichten, zonder dat ze witte lijnen op de weg schilderen, en voor mij is dat allemaal wat te moeilijk om volgen.

Ik snap ondertussen ook maar al te goed dat Parijs een tijdje geleden in lichterlaaie stond, want elke stad waarin het onbetaalbaar is om een pint te drinken, die hoort nu eenmaal zo snel mogelijk tot stof en as herleid te worden. Als ze 10,80 euro vragen voor een pint in een café met de naam "Le Bastille", waarbij - O ironie - de bestorming van de gelijknamige gevangenis op 14 juli 1789 het startpunt van de Franse revolutie was (jep, ik schrik er niet voor terug om hier wat geschiedenis neer te schrijven), dan is het hoog tijd dat er opnieuw een revolutie komt!


Bestormen, en platbranden, die hap!

De laatste jaren ben ik niet meer in een sporttempel geweest, want de laatste jaren wás mijn lichaam namelijk mijn eigenste privé sporttempel geworden. Waarom zou ik nog naar een stadion gaan om tussen bende hooligans te zitten die vette worsten eten en het vogelgriepvirus verspreiden, terwijl ik enkel in de spiegel hoef te kijken om een tempel te zien?

Maar dan gaat het wat minder gaat met je voetbalploeg, en is het meer dan tijd om te supporteren. Echte vrienden zijn er ook in tijden van nood, ik eet eigenlijk wel graag een vette worst, en dat vogelgriepvirus is zwaar overroepen. Het is zaterdagavond, je gaat er heen, en hopla, dan winnen ze eindelijk weer een keertje.

Het is me zelfs zo goed bevallen dat ik maandag van plan ben om nog een sporttempel te bezoeken, meer bepaald in Hasselt, om er én Laura Lynn voor de eerste en hopelijk de laatste keer in mijn leven te zien zingen, én om naar mijn eerste zesdaagse te gaan kijken. Wie meewil, en is dat niet iedereen, afspraak maandag rond 5 uur op de Bodart parking in het Leuvense. Je herkent me aan mijn fietsuitrusting.