Ik ben ondertussen een weekje terug in Belgie, en het minste wat ik er van kan zeggen, is dat het koud en mottig is vandaag. Ik ben nog altijd niet helemaal genezen van mijn ziekte die ik opgelopen heb in Vietnam, maar het gaat al beter, en volgens mijn bloedonderzoek heb ik geen vieze tropische ziekte opgelopen, en is er ook geen parasiet die me van binnenuit spier per spier, ingewand per ingewand, aan het opeten is. Ondanks het feit dat de locale insectenpopulatie in Azie, en al zeker de muggen, me sympathiek vond. Ik was al blij dat iemand me sympathiek vond.

Gisteren ben ik op werkbezoek gegaan, en ik ga zelfs vroeger dan gepland terug beginnen werken. Normaal was dat gepland voor 1 juni, maar nu is het 30 mei geworden. Sommigen vroegen zich af wie ik was, en of ik hersenschade had opgelopen. Vooral wanneer ik hen zei dat ik er naar uitkeek om terug te beginnen werken. En nu begin ik zelfs 2 dagen vroeger dan gepland.

Maar dat is vooral om vanaf de 2de juni 3 dagen in het zuiden van Frankrijk te kunnen gaan mountainbiken. Om serieus af te zien, door van Villard de Lans naar Gap te fietsen, op wegen van zonneschijn.

Dus geen paniek, alles komt goed.

Ik heb met haaien gezwommen, ik heb op olifanten gereden. Ik heb krokodillen in de ogen gekeken, ik ben gebeten door zandvliegen. Het kon omgekeerd geweest zijn, maar gelukkig was het dat niet. Ik heb kriskras door Europa gefietst, ik heb Nieuw Zeeland van noord naar zuid doorfietst. Ik ben op het dak van de wereld geweest, ik heb Uluru gezien. Ik heb wonderen van de natuur gezien, bergen, dalen, watervallen, kliffen, tot vervelens toe. Ik heb tempels gezien, ik heb paleizen gezien. Ik heb karstpieken beklommen, ik heb op scooters rondgecrossed. Ik heb prachtige live optredens gezien, ik heb cultureel verantwoorde dansen gezien. Ik heb zeeen overgestoken op schepen, ik heb op een bamboe vlot gedobberd. Ik heb in warmwaterbronnen gesudderd, ik heb in de koude zee gezwommen. Ik heb gelachen tot het pijn deed, ik ben triest geweest, Ik ben wit geweest, ik ben bruin geweest, maar ik ben vooral verbrand geweest. Ik heb teveel voor zaken betaald, ik heb belachelijk weinig voor dingen betaald. Ik ben miljonair geweest, ik ben straatarm geweest. Ik ben op bedevaart geweest, ik ben op het nippertje aan natuurrampen ontsnapt. Ik ben uitgerust geweest, ik ben vooral moe geweest. Ik heb de zon zien zakken in de zee, ik heb de zon zien opkomen uit de zee. Ik ben interessante mensen tegengekomen, ik ben mooie mensen tegengekomen, ik ben zonderlinge mensen tegengekomen. Ik heb lekkere dingen gegeten, ik heb rare dingen gegeten. Rare dingen hebben geprobeerd mij te eten. Ik heb met mes en vork gegeten, ik heb met eigengemaakte chopsticks gegeten. Ik heb in de jungle geslapen, ik heb in royale hotels geslapen. Ik heb kokosmelk vers van de boom gedronken, ik heb illegaal gestookte rijstwijn gedronken. Ik ben actief geweest, ik ben passief geweest. Ik heb overal pijn gehad, ik ben totaal relaxed geweest.

Het is mooi geweest, maar nu is het tijd om terug naar huis te gaan.

Tot binnenkort.

Die klojo's van jetstar hebben het weer voor elkaar gekregen.

De laatste keer dat ik met hen vloog, was de piloot vermist, had mijn vlucht daardoor uren vertraging, en heb ik mijn connectie in Singapore gemist. Ik heb ook nog altijd geld van hen tegoed van een refundable ticket dat ik 4 maanden geleden geannuleerd heb. Ze hebben me voor de zoveelste keer beloofd dat ze het me gaan terugstorten, maar tot nu toe noppes. Maar ze hadden me een voucher gegeven voor alle problemen van de laatste keer, dus heb ik nog maar eens een vlucht bij hen geboekt.

In plaats van in mijn vliegtuig op weg naar Hong Kong zeg ik in een hotel in Ho Chi Minh. Het vliegtuig wou niet meer remmen. Nu is dat niet zo essentieel als niet meer willen vliegen, maar het is toch reden genoeg om op een ander vliegtuig te wachten.

Het ziet er nu naar uit dat ik om 1 uur 's nachts vertrek. Zucht. Klojo's.

Lap. Het moest er eens van komen. Je kan niet in tropische landen rondhuppelen zonder de vlooien te krijgen, en de laatste 2 dagen ben ik in plaats van op het strand te liggen bedlegerig geweest. Alles doet pijn, ik hoest als een oude mijnwerker, mijn keel voelt als een rasp, en ik weet hoe een kokende patat zich moet voelen.

Het gaat al wat beter, en ik hoop dat ik voor de laatste dagen terug beter ben, en nog iets kan doen.

Groetjes uit Nha Trang, Vietnam!

Uiteindelijk ben ik na lang wachten toch in Vietnam, Nam voor de vrienden en de acteurs in Tour of Duty, geraakt. Ver was dat niet, Vinh is de eerste plaats waar ik gestopt ben, en het is hier een beetje surrealistisch. Er is niks. Een winkel waar je eten kan kopen of een restaurant hebben ze hier niet echt. En iedere winkel is een gsm winkel. En er zijn er veel, heel veel. Iedere tweede huis herbergt een gsm winkel. Er zijn honderden gsm winkels, ik vermoed dat het een witwas operatie is van de Vietnamese mafia. Niemand heeft zoveel gsm's nodig. Er is ook een reisagentschap, en bij hen heb ik me laten gelden door hun glazen toonbank te breken. Door er met mijn lomp, kapitalistisch lichaam in dit socialistisch werkersparadijs over te hangen.

Dat er geen restaurants zijn, dat is eigenlijk feitelijk gelogen, je hebt een aantal plaatsen waar je noedels kan eten, en er is 1 restaurant waar ze iets anders dan noedels hebben. De mensen zijn hier supervriendelijk, en dat is wat anders dan wat de meeste mensen me vertelden over Vietnam. Als je hier over straat loopt, zegt de helft van de lokale bevolking hello tegen je, zonder dat ze je iets willen verkopen, aansmeren of verpatsen. Er zijn hier amper toeristen, behalve mij niemand, misschien heeft dat er iets mee te maken.

In Nam binnengeraken was niet simpel, ik moest in Laos 5 dagen wachten op mijn visa, en aan de grens bleek je nog eens 1 dollar te moeten betalen om een stempel in je paspoort te krijgen. Ik had echter geen dollars, geen Laotiaanse kips, geen Vietnamese Dongs, en ik was niet van plan om te betalen. Er waren ook een paar andere toeristen, en die wilden ook niet betalen voor een stempel. Totdat er een toch betaalde, en de rest zijn dollars bovenhaalde. Daar stond ik als laatste van de overgebleven toeristen. Gelukkig had ik nog een paar waardeloze vervallen oude Maleisische Ringits, en daarmee kon ik de stempel betalen. Bleek dat je veel kreeg voor je dollar, 3 nieuwe stempels in mijn paspoort. Woehoe.

Mijn reis loopt op zijn laatste loodjes, en veel van Vietnam zal ik niet meer zien. Straks gaat het naar Da Nang, of misschien Hoi An, dan volgt nog Nha Trang om te duiken, en via Ho Chi Minh, Saigon in een vorig leven, zal het naar Hong Kong en vervolgens naar huis gaan. Als er iemand nog wat elektronische gadgets nodig heeft, laat het me weten, en ik breng het mee uit Hong Kong. Voor een vriendenprijsje...

De officiele naam van Laos is Laos People Democratic Republic ofte afgekort ook LPDR. Kwatongen beweren dat LPDR staat voor Lao Please Don't Rush. Je spreekt Laos uit als Lao, en men is hier communistisch. De rode vaan met hamer en sikkel wappert hier broederlijk naast de Laotiaanse vlag, ook al heeft Laos sinds 2010 een stock market. Waar gaat dat heen met communistische republieken van het volk, als ze een beurs hebben vraag je je af, en wel, ik kan je zeggen waar het heen gaat. Het worden kapitalistische, reactionaire zwijnen, vijanden van het volk.

Ook al worden ze hier vijanden van het volk, toch zijn Laotianen nog altijd gemoedelijke mensen, die met niks vooruit te branden zijn. Wat goed is als je op vakantie bent, wat minder is als je het land wil verlaten. Sinds een paar dagen wil ik doorreizen naar Vietnam. Ik heb extra betaald om een visa voor Nam in 1 dag te krijgen, wat betekent dat ik er 6 dagen op moet wachten. Weekend en zo, en 1 mei, dag van de arbeid, wat hier niet in 1 dag maar in een paar dagen wordt gevierd. Zo gaat dat in communistische landen, ook al hebben ze zich op een glibberig kapitalistisch pad begeven.

Zo komt het dat ik al een paar dagen in Vientiane, de hoofdstad ben, en hier nog een paar dagen moet blijven om mijn paspoort terug te krijgen. Er is hier weinig te beleven, al is er een Viavia cafe, en een Belgisch cafe met een kuifje voor de deur. Gisteren een lokale disco ontdekt, vanavond wordt het feest!