Uiteindelijk ben ik na lang wachten toch in Vietnam, Nam voor de vrienden en de acteurs in Tour of Duty, geraakt. Ver was dat niet, Vinh is de eerste plaats waar ik gestopt ben, en het is hier een beetje surrealistisch. Er is niks. Een winkel waar je eten kan kopen of een restaurant hebben ze hier niet echt. En iedere winkel is een gsm winkel. En er zijn er veel, heel veel. Iedere tweede huis herbergt een gsm winkel. Er zijn honderden gsm winkels, ik vermoed dat het een witwas operatie is van de Vietnamese mafia. Niemand heeft zoveel gsm's nodig. Er is ook een reisagentschap, en bij hen heb ik me laten gelden door hun glazen toonbank te breken. Door er met mijn lomp, kapitalistisch lichaam in dit socialistisch werkersparadijs over te hangen.

Dat er geen restaurants zijn, dat is eigenlijk feitelijk gelogen, je hebt een aantal plaatsen waar je noedels kan eten, en er is 1 restaurant waar ze iets anders dan noedels hebben. De mensen zijn hier supervriendelijk, en dat is wat anders dan wat de meeste mensen me vertelden over Vietnam. Als je hier over straat loopt, zegt de helft van de lokale bevolking hello tegen je, zonder dat ze je iets willen verkopen, aansmeren of verpatsen. Er zijn hier amper toeristen, behalve mij niemand, misschien heeft dat er iets mee te maken.

In Nam binnengeraken was niet simpel, ik moest in Laos 5 dagen wachten op mijn visa, en aan de grens bleek je nog eens 1 dollar te moeten betalen om een stempel in je paspoort te krijgen. Ik had echter geen dollars, geen Laotiaanse kips, geen Vietnamese Dongs, en ik was niet van plan om te betalen. Er waren ook een paar andere toeristen, en die wilden ook niet betalen voor een stempel. Totdat er een toch betaalde, en de rest zijn dollars bovenhaalde. Daar stond ik als laatste van de overgebleven toeristen. Gelukkig had ik nog een paar waardeloze vervallen oude Maleisische Ringits, en daarmee kon ik de stempel betalen. Bleek dat je veel kreeg voor je dollar, 3 nieuwe stempels in mijn paspoort. Woehoe.

Mijn reis loopt op zijn laatste loodjes, en veel van Vietnam zal ik niet meer zien. Straks gaat het naar Da Nang, of misschien Hoi An, dan volgt nog Nha Trang om te duiken, en via Ho Chi Minh, Saigon in een vorig leven, zal het naar Hong Kong en vervolgens naar huis gaan. Als er iemand nog wat elektronische gadgets nodig heeft, laat het me weten, en ik breng het mee uit Hong Kong. Voor een vriendenprijsje...