Na de dood recht in de ogen gekeken te hebben, en eens goed gelachen te hebben, gaat het leven gewoon verder. En daarbij heb ik beslist om gezond te beginnen eten.

Vandaag had ik een ananas, kersen, druiven, appels, bananen, en aardbeien gekocht, en nu ben ik mottig van al dat fruit op te eten. Op naar het frietkot!

Gevoelige lezertjes kunnen best deze post overslaan, want het zal er niet mooi aan toegaan.

Het fietsen in de Pyreneeën de voorbije twee weken ging goed, tot de afdaling van de Superbagnères. De beklimming daarvan volgde op de beklimming van de Portillon, en gebeurde onder een loden zon, want Frankrijk was in wettige staat van hittegolf. Moeizaam was ik boven op die Bagnères, nee nee, het was geen gewone Bagnères, het was een Superbagnères, geraakt, zigzaggend over de weg, vloekend op die tien kilo te veel die ik naar boven moest slepen en op mijn drinkbussen die zo rap leeg waren.

Daarmee in schril contrast staand was de afdaling plezant en vlotjes, totdat ze daar opeens wat rare bochten op elkaar deden volgen. Ik remde, slipte, kreeg een klapband, en ging in een haarspeldbocht overkop. Om daarna met mijn linkerkant over de weg te schuren en tot stilstand te komen in de graskant, tegen een borduur, met wat gras en een bloemetje in mijn helm.

Op het eerste gezicht ziet alles er nog goed uit.





Op het tweede gezicht was dat wel even anders.



Mijn voorwiel had duidelijk zijn beste tijd gehad, en als je wat nader naar mezelf kijkt, zie je dat er ook wel een en ander mis is. En deze keer is het niet enkel die lege, starre blik in mijn ogen, en dat kwijl dat altijd uit mijn mondhoeken naar beneden druipt.


Mijn pols zag er niet tiptop uit, maar die kwam me wel van pas om bij het bezoek aan Lourdes de rij wachtenden voorbij te steken, want iemand met stigmata krijgt daar nu eenmaal voorrang.


Een tattoo op mijn bovenarm was ook al niet meer nodig, scarification is het nieuwe zwart.


Mijn oog ziet er hier nog relatief goed uit, maar toen ik een dag of drie later iets aan een vrouw in Bagnère-la-Bigorre vroeg, liep die al gillend weg. Die foto's bespaar ik jullie.





Mijn borstkas en benen waar precies bezocht door klauwen van de beren die ze in de Pyreneeën losgelaten hebben, en dat lelijk canvas truitje kan ik ook eindelijk wegsmijten. Nog een geluk bij een ongeluk!

Maar goed, ik ben er heelhuids, eeuh, neen, zonder iets te breken vanaf gekomen. Laat ik het er op houden dat ik de volgende bergen ietsje trager ben afgedaald...

"And now, the end is near; and so I face the final curtain."

Of dan toch voor twee weken, en dan nog enkel voor deze blog, want dat is de tijd die ik vanaf morgen zwetend en zwoegend in de Pyreneeën zal vertoeven. Waarbij ik in de fysieke onmogelijkheid zal zijn om hier iets te posten, omdat ik overdag op de fiets dien te zitten, en 's avonds op een tuinstoel met een pint in mijn pollen en een stuk brochette of kip in mijn bord. Het beloven drukke tijden te worden!

Bij mijn afwezigheid kun je voor dringende zaken altijd contact opnemen met mijn manager, en je mag ook altijd een bemoedigend sms'je naar mijn gsm sturen gedurende die twee weken om me een hart onder de riem te steken. Zolang het maar een sporthart is (jaja, er mag hier ook eens gelachen worden)!

Voor de toevallige lezers die op deze blog terecht komen omdat ze bijvoorbeeld op google op "bloedzuiger+ademhalen" of "khomeini+bewustwording" hebben gezocht, dat berichtje mag naar 0479 790 329 gestuurd worden.

Het voedsel bij uitstek van een coureur die straks 2 weken op vakantie gaat in de Pyreneeën, en daar op een kilometer of twintig van Lourdes verblijft, is rap gekozen.

Als renner heb je suikers nodig, gezien de inspanning die je op die cols toch levert, en een zekere luchtig- en lichtheid, want je moet je eten zelf mee naar boven pakken. Daarbovenop komt dat Lourdes een bedevaartsoord is, en je van onze lieve heer net dat tikkeltje meer kan krijgen, als je maar genoeg bidt.

En zo kom je al rap uit op dit eten:


Mmmmm.