Vandaag met stip binnengekomen in mijn top tien van favoriete landen aller tijden, het tussen Estland en Rusland geprangde en veel te miskende Litouwen, land van Litouwers en eeeuh... Litouwers?
Ik had een koppel Litouwse inboorlingen over de vloer, en nadat die constant hadden staan knikken op wat ik hen zei heb ik ontdekt dat twee van die pipo's geen Engels konden, maar toch de elementaire beleefdheid hadden om instemmend te knikken en een geboeide interesse aan de dag te leggen voor wat ik zei. Kijk, een land dat zijn onderdanen deze principes bijbrengt, kan geen slecht land zijn.
De vraag van de week met dat ik die Litouwers op visite had, is of Lee "I can see clearly now the rain has gone" Towers zijn naam een woordspeling is op Litouwers. Dat wil ik wel eens weten...
Gone are the dark clouds that had me down
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
It's gonna be a bright, bright sun shiny day
zondag, mei 28, 2006
Soms zegt een foto meer dan ik-weet-niet-hoeveel-woorden!
Wat "ze" ook mogen beweren, wanneer "ze" zeggen dat het volstaat om eens een kilometer of 3 of 4 te lopen vooraleer je aan de 20 kilometer van Brussel begint, geloof "ze" vooral niet, die stemmen in je hoofd. Het is een samenzwering.
Je moet goed gek zijn om zoiets doen, want ook al is je conditie tip top, je getrainde quadriceps van het fietsen zijn je alleen maar tot last tijdens het lopen, en je benen staan na een tiental kilometer op ontploffen. Ik ben er een beetje van verschoten, maar fietsen en lopen zijn dus twee totaal verschillende sporten. Wie had dat ooit durven denken?
En dan denk je dat je de weeromstandigheden meehebt, maar dan moet je je post op je blog met barstende koppijn schrijven, want het zou wel eens goed kunnen dat je een zonneslag te pakken hebt. En je voeten zijn totaal in frut, met blainen? bleinen? blèènen? langs alle kanten, en je moet achterwaarts de trap op, omdat voorwaarts niet meer lukt.
Maar goed, volgende keer beter! Voorwaarts!
Wat "ze" ook mogen beweren, wanneer "ze" zeggen dat het volstaat om eens een kilometer of 3 of 4 te lopen vooraleer je aan de 20 kilometer van Brussel begint, geloof "ze" vooral niet, die stemmen in je hoofd. Het is een samenzwering.
Je moet goed gek zijn om zoiets doen, want ook al is je conditie tip top, je getrainde quadriceps van het fietsen zijn je alleen maar tot last tijdens het lopen, en je benen staan na een tiental kilometer op ontploffen. Ik ben er een beetje van verschoten, maar fietsen en lopen zijn dus twee totaal verschillende sporten. Wie had dat ooit durven denken?
En dan denk je dat je de weeromstandigheden meehebt, maar dan moet je je post op je blog met barstende koppijn schrijven, want het zou wel eens goed kunnen dat je een zonneslag te pakken hebt. En je voeten zijn totaal in frut, met blainen? bleinen? blèènen? langs alle kanten, en je moet achterwaarts de trap op, omdat voorwaarts niet meer lukt.
Maar goed, volgende keer beter! Voorwaarts!
woensdag, mei 24, 2006
Mijn tandvlees voelt zich de laatste tijd niet zo lekker, 't is precies of dat het een voorgevoel heeft dat ik er binnenkort weer eens met het volle gewicht op zou kunnen zitten. Wat op zich geen zo'n vreemd idee is, wetende dat het binnenkort de 20 km van Brussel is, ik daar aan meedoe, en zoals altijd voor die dingen mijn voorbereiding meticuleus uitgestippeld en afgewerkt is.
De voorbereiding bestond uit de 3.4 km die ik eergisteren ben gaan lopen, en uit het passen van het shirt dat ik zondag zal dragen. Dat kan weerom niet mislopen, al zal het dan meer op karakter, inzet en intrinsiek talent dan op training, conditie en gezond verstand moeten gebeuren! Succes verzekerd!
De voorbereiding bestond uit de 3.4 km die ik eergisteren ben gaan lopen, en uit het passen van het shirt dat ik zondag zal dragen. Dat kan weerom niet mislopen, al zal het dan meer op karakter, inzet en intrinsiek talent dan op training, conditie en gezond verstand moeten gebeuren! Succes verzekerd!
dinsdag, mei 23, 2006
Voor al die luieriken die het niet zien zitten om het boek te lezen, en voor die nog luiere luieriken die zelfs te lui zijn om de fillem te gaan zien, wel, voor precies die mensen ben ik zo goed om hier te verklappen wat de Da Vinci code nu eigenlijk feitelijk is.
Het is simpel, die code is de code van de bankkaart van Leonardo. Voila, 12 euro uitgespaard door het boek niet te kopen, en 7 euro uitgespaard door niet naar de cinema te gaan. Die 19 euro mag je netjes op mijn rekening storten, met de vermelding "Geen dank".
En wat was dan die code, waar zoveel heisa in de media voor is?
Wel, in zijn tijd waren de banken nog veel minder gesofisticeerd dan nu, en kon je nog bankcodes kiezen die uit dezelfde 4 cijfers bestonden. In het geval van Leonardo Da Vinci (die da, moet dat met een hoofdletter of niet?) was dat 7777, en het is geen wonder dat we dat nu nog weten.
Da Vinci, verre van een uil, had namelijk een geheugen als het dak van de villa in de Tivolistraat nr 51. En daarom koos hij 7777, lekker gemakkelijk te onthouden. De eerste 7 nam hij omdat hij christelijk was, en er zeven goede werken zijn, de tweede 7 omdat hij christelijk was, en er 7 hoofdzonden zijn, de derde 7 omdat hij eens 7 biefstukken na elkaar had opgegeten, en de laatste 7 omdat hij ook ooit eens 7 biefstukken na elkaar had uitgekotst. Want een maag kan geen 7 biefstukken verwerken, laat ons een kat een kat noemen.
Nu, dat volstaat nog niet om te weten dat zijn bankcode 7777 was. Zelfs met bovenstaande mnemotechnische middeltjes kon hij dat nog niet onthouden, waardoor hij die code te pas en te onpas met een zeer cunning plan (a plan so cunning that you could pin a tail on it and call it a weasel) in spiegelschrift op al zijn schilderijen, etsen, litografieën, poëzieboeken van vrieden en weet ik wat nog allemaal meer schilderde, etste, litografeerde en tekende. Met de vermelding van "tip tap top, de code staat er op" erbij.
Voila, genoeg uitgelegd, en het zou me niet verwonderen als een of andere snuggere puberale puistenkop deze post integraal als boekbespreking durft in te dienen.
Voorwaarts! En dat allemaal omdat ik vandaag naar een film over een onmogelijke opdracht ben gaan kijken!
Het is simpel, die code is de code van de bankkaart van Leonardo. Voila, 12 euro uitgespaard door het boek niet te kopen, en 7 euro uitgespaard door niet naar de cinema te gaan. Die 19 euro mag je netjes op mijn rekening storten, met de vermelding "Geen dank".
En wat was dan die code, waar zoveel heisa in de media voor is?
Wel, in zijn tijd waren de banken nog veel minder gesofisticeerd dan nu, en kon je nog bankcodes kiezen die uit dezelfde 4 cijfers bestonden. In het geval van Leonardo Da Vinci (die da, moet dat met een hoofdletter of niet?) was dat 7777, en het is geen wonder dat we dat nu nog weten.
Da Vinci, verre van een uil, had namelijk een geheugen als het dak van de villa in de Tivolistraat nr 51. En daarom koos hij 7777, lekker gemakkelijk te onthouden. De eerste 7 nam hij omdat hij christelijk was, en er zeven goede werken zijn, de tweede 7 omdat hij christelijk was, en er 7 hoofdzonden zijn, de derde 7 omdat hij eens 7 biefstukken na elkaar had opgegeten, en de laatste 7 omdat hij ook ooit eens 7 biefstukken na elkaar had uitgekotst. Want een maag kan geen 7 biefstukken verwerken, laat ons een kat een kat noemen.
Nu, dat volstaat nog niet om te weten dat zijn bankcode 7777 was. Zelfs met bovenstaande mnemotechnische middeltjes kon hij dat nog niet onthouden, waardoor hij die code te pas en te onpas met een zeer cunning plan (a plan so cunning that you could pin a tail on it and call it a weasel) in spiegelschrift op al zijn schilderijen, etsen, litografieën, poëzieboeken van vrieden en weet ik wat nog allemaal meer schilderde, etste, litografeerde en tekende. Met de vermelding van "tip tap top, de code staat er op" erbij.
Voila, genoeg uitgelegd, en het zou me niet verwonderen als een of andere snuggere puberale puistenkop deze post integraal als boekbespreking durft in te dienen.
Voorwaarts! En dat allemaal omdat ik vandaag naar een film over een onmogelijke opdracht ben gaan kijken!
dinsdag, mei 16, 2006
Ik ben de eerste om het toe te geven, ik heb er geen probleem mee om van kleine dingen gelukkig te worden, en evenzeer kan ik onuitstaanbaar zijn omwille van terug die kleine dingen, al zijn het dan wel andere dan die eerste. Het zou anders nogal wat geven...
Op de volgende link moet je inloggen, bah, maar inloggen kan met de gebruikersnaam frietvet en paswoord hopsa. Hopsa, als dat geen service is.
Bijvoorbeeld van dit filmpje word ik diep gelukkig, het gezicht van de geïnterviewde als hij voorgesteld wordt vind ik fantastisch, en ook zijn antwoorden op de vragen zijn van een niveau dat een betere politieker of voetballer haalt na jarenlang in het vak te zitten.
Als je er wat meer wil over weten, dat kan, maar het hoeft niet.
En groepen die gnarls barkley heten zouden verboden moeten worden, want ik kan dat bijna niet uitspreken, terwijl ze fantastische muziek maken, waar ik, alweer, diep gelukkig van word.
Op de volgende link moet je inloggen, bah, maar inloggen kan met de gebruikersnaam frietvet en paswoord hopsa. Hopsa, als dat geen service is.
Bijvoorbeeld van dit filmpje word ik diep gelukkig, het gezicht van de geïnterviewde als hij voorgesteld wordt vind ik fantastisch, en ook zijn antwoorden op de vragen zijn van een niveau dat een betere politieker of voetballer haalt na jarenlang in het vak te zitten.
Als je er wat meer wil over weten, dat kan, maar het hoeft niet.
En groepen die gnarls barkley heten zouden verboden moeten worden, want ik kan dat bijna niet uitspreken, terwijl ze fantastische muziek maken, waar ik, alweer, diep gelukkig van word.
zondag, mei 14, 2006
Lap. Het is weer zover. Zowat ongeveer telkens met het spruiten of vallen van het blad wordt mijn afdeling hervormd, een mens wordt er een beetje moedeloos van. Maar ook in moeilijke dagen mag men nog eens lachen. Als dat al niet meer kan...
Al is het maar als een kip met kiespijn of een kleine garnaal.
Al is het maar als een kip met kiespijn of een kleine garnaal.
maandag, mei 08, 2006
Er zijn twee soorten mensen in het leven, lopers en coureurs. En ja, voor de volledigheid, er zijn ook nog de mossel noch vissen, de mountainbikers.
Waar lopers eenzaten zijn die enkel willen afzien en het licht niet in andermans ogen gunnen, zijn coureurs sociale mannen, die er van houden iets van de wereld te zien en die de geneugtes des levens volop weten te smaken, er daarbij niet voor terugschrikkend om te stoppen, hun fietstruitje in tweeën te snijden, en er een oud vrouwtje mee te omwikkelen tegen de kou.
Een loper, die je zie namelijk altijd alleen lopen, dat praat tegen niemand, gaat niet op het einde, en al zeker niet halverwege (de gedachte alleen al!) een terrasje doen, terwijl een coureur over het algemeen babbelend langs de wegen kan aangetroffen worden, als hij tenminste al niet gedaan heeft met koersen, en dan maar in zijn natuurlijke biotoop, op een terrasje, zit, of ergens halverwege alvast een terrasje doet om te oefenen. Een mountainbiker zit daar een beetje tussenin, dat is meer een scampus of een gambum.
Om maar te zeggen, ik wil het over koers hebben, en meer bepaald over topkoers. Zaterdag startte de Giro d'Italia in Seraing, de parel aan de kroon van Waalse vervallen industriesteden waar geen fluit te doen is, behalve in 2006 de start van de ronde van Italië dan. En waar geen fluit te zien is, behalve massieve communistiche architectuur en verroest ijzer.
Elio en de rest van de Waalse vrienden hadden gezorgd voor gratis parking, gratis bussen, en nog net geen gratis drank en worsten, dat was daar prima in orde. Dat mag ook eens gezegd worden.
Zo'n ronde, dat brengt ook Italiaanse taferelen teweeg, met veel donkerharig en -ogig schoon op straat, en met flikken die Polizia op hun brommer hebben staan. En die design kostuums hebben! Hoera!
Proper!
Koers!
En toen waren mijn pillen plat!
Waar lopers eenzaten zijn die enkel willen afzien en het licht niet in andermans ogen gunnen, zijn coureurs sociale mannen, die er van houden iets van de wereld te zien en die de geneugtes des levens volop weten te smaken, er daarbij niet voor terugschrikkend om te stoppen, hun fietstruitje in tweeën te snijden, en er een oud vrouwtje mee te omwikkelen tegen de kou.
Een loper, die je zie namelijk altijd alleen lopen, dat praat tegen niemand, gaat niet op het einde, en al zeker niet halverwege (de gedachte alleen al!) een terrasje doen, terwijl een coureur over het algemeen babbelend langs de wegen kan aangetroffen worden, als hij tenminste al niet gedaan heeft met koersen, en dan maar in zijn natuurlijke biotoop, op een terrasje, zit, of ergens halverwege alvast een terrasje doet om te oefenen. Een mountainbiker zit daar een beetje tussenin, dat is meer een scampus of een gambum.
Om maar te zeggen, ik wil het over koers hebben, en meer bepaald over topkoers. Zaterdag startte de Giro d'Italia in Seraing, de parel aan de kroon van Waalse vervallen industriesteden waar geen fluit te doen is, behalve in 2006 de start van de ronde van Italië dan. En waar geen fluit te zien is, behalve massieve communistiche architectuur en verroest ijzer.
Elio en de rest van de Waalse vrienden hadden gezorgd voor gratis parking, gratis bussen, en nog net geen gratis drank en worsten, dat was daar prima in orde. Dat mag ook eens gezegd worden.
Zo'n ronde, dat brengt ook Italiaanse taferelen teweeg, met veel donkerharig en -ogig schoon op straat, en met flikken die Polizia op hun brommer hebben staan. En die design kostuums hebben! Hoera!
Proper!
Koers!
En toen waren mijn pillen plat!
vrijdag, mei 05, 2006
Het is weer vrijdag, en het wordt hier stilaan een traditie om te vermelden welke BVs ik nu weer in lift ben tegengekomen. Vandaag waren dat twee ex-voetballers, Gunther 'Rap Klap' Schepens en Mike 'Patser' Verstraeten. Niet dat het belangrijk is, maar de kater van vorige week is eindelijk weggespoeld.
Daarnaast was ik woensdag aan het fietsen, toen mijn medefietser opgebeld werd, en nog wel door een Goedele Wachters. Daarna zat ik constant met het beeld van Goedele in een strak fietspak op mijn oog gebrand, en ik moet het ruiterlijk toegeven, dat is een beklijvend beeld. Ik hoef hier niet te zeggen dat ik daarna de pannen van het dak heb gereden, wat zich vertaalde in een S.R. die mij bergop niet kon volgen. Een glorieuze en gelukkige dag!
En het virus dat zich Donna noemt is bezig met een internationale epidemie te worden, misschien zelfs wel een pandemie zoals aangekondigd bij de kippengriep, want hoe verklaar je anders deze Roemeense site, die als twee druppels water lijkt op deze site...
Daarnaast was ik woensdag aan het fietsen, toen mijn medefietser opgebeld werd, en nog wel door een Goedele Wachters. Daarna zat ik constant met het beeld van Goedele in een strak fietspak op mijn oog gebrand, en ik moet het ruiterlijk toegeven, dat is een beklijvend beeld. Ik hoef hier niet te zeggen dat ik daarna de pannen van het dak heb gereden, wat zich vertaalde in een S.R. die mij bergop niet kon volgen. Een glorieuze en gelukkige dag!
En het virus dat zich Donna noemt is bezig met een internationale epidemie te worden, misschien zelfs wel een pandemie zoals aangekondigd bij de kippengriep, want hoe verklaar je anders deze Roemeense site, die als twee druppels water lijkt op deze site...
Abonneren op:
Posts (Atom)