Ik had het eigenlijk vooraf moeten weten. Een Ferrari doet nu eenmaal ook niet mee aan de rally van Finland. Als je lichaam gebouwd en getraind is op pure snelheid, moet je niet deelnemen aan een wandeltocht die je met een slakkegangetje langs boerenwegels door Brabantse velden leidt.

Om maar te zeggen, ik heb ook dit jaar weer niet het einde gehaald van de Dodentocht. Wat op de tracking site duidelijk te zien is, wanneer je het nummer 5861 ingeeft. Om kwart voor acht 's ochtends ben ik in de Palm brouwerij in Steenhuffel gesneuveld, na een helse odyssee van meer dan 53 kilometer. Wat ik wel mooi vind, is dat er op die site nu staat dat ik me vermoedelijk bevind op 93.57 Km, tussen Mariekerke-Kerk en Branst-Zates. Terwijl de tocht nu toch al een paar uren afgesloten is.

Alles ging goed, tot rond kilometer 50, toen Pieterjan en ik opeens merkten dat we plots door iedereen voorbijgewandeld werden, bij voorkeur door oude mensen waarbij je, mocht je ze tegengekomen aan een kruispunt, de drang zou hebben om ze de straat helpen over te steken, en dat we op een sporadische, veel te dikke rus, niemand meer inhaalden.

De laatste 3 kilometer naar Steenhuffel waren een hel, waarbij we constant trager begonnen te wandelen, wat meer en meer op het schuifelen begon te lijken dat je wel eens in een rusthuis ziet. Mijn goede been wou wel nog, maar mijn linker had niet veel goesting meer. De dodentocht is eigenlijk een goede voorbereiding op de oude dag, want dan zul je ongetwijfeld ook een goed en een slecht been hebben, en zeker één slechte heup. Als je nu al eens wil weten hoe het voelt om oud te zijn, raad ik je aan om volgend jaar met de dodentocht mee te doen.

Ikzelf hou het voor bekeken, die dodentocht, mij zul je daar niet meer zien, behalve als supporter dan, want ik heb nu wel gemerkt dat wandelen niks voor mij is. De weersomstandigheden waren ditmaal ideaal, en nog geraak ik maar een beetje over halfweg. Als ik dat tochtje ooit zou willen uitlopen, zou ik moeten beginnen trainen, ieder weekend een lange wandeling in de duinen of de Ardennen, en ik heb nu eenmaal wel wat beters te doen.

Wat ik wel nog wil doen, is mijn groot respect betuigen aan Pieterjan, die samen met mij gesneuveld is, aan Karlien en Bert, die het tot kilometer 68 hebben uitgezongen, aan Lore voor de logistieke steun en het lekkere eten, en vooral aan Sylvie, die 78 kilometer ver is geraakt. Respect!