Wat een rip-off!

Gisteren ben ik naar het optreden van een zanger geweest die zichzelf Neil Young noemt, maar niks wat de naam deed vermoeden was minder waar.

Ok, het zag er een beetje een Neil uit, maar jong kon je die mens niet noemen. Hij was in beige en grijze tinten gekleed, en als je iets afweet van het uniform van 60 plussers, dan weet je dat een mooi effen saai grijs, of een vlakke eentonige bruine grondtint bij die generatie hoort als spannende jeansbroeken bij mijn jeugd, en puistjes en puistjes op het voorhoofd verbergende blessen bij de huidige jeugd.

In het voorprogramma stond Peggy Young, die er absoluut een Peggy uitzag, maar evenmin piep was te noemen. Ze kon gerust de moeder van de kinderen van die Neil zijn. En dan bedoel ik niet de moeder van de kinderen uit Neils huwelijk na zijn midlife crisis, maar kinderen uit zijn eerste huwelijk.

Peggy speelde in cowboy botten gestoken een soort poppy country, en ik moet zeggen, dat is rustgevend. Meer kan en wil ik daarover niet zeggen.

Vervolgens speelde Neil in zijn alleen en akoestisch, geholpen door vele akoestische gitaren, een mondharmonica en een piano, en dat was fijn.

Dan was er een pauze, wat ook fijn was.

En tot slot speelde hij met een begeleidingsband elektrisch, wat, en dit raad je nooit, weeral fijn was.

Als ik er nu over nadenk, waren dat eigenlijk drie concerten voor de prijs van 4 concerten. Want 95 euro was de prijs op het ticket, en daar moet ik eens goed mee lachen.

Een gevoel van troosteloosheid overviel me, terwijl ik naar Big Fish keek. Weet ik veel waarom, het zal de tijd van het jaar wel zijn, of de vader in de fillem leek een ietsje te veel op iemand die ik ken.

Los van dat gevoel kan ik niet anders dan de film noemenswaardig goed te heten, en troosteloos voelen mag ook wel eens, in een wereld waarin zelfs opgewekte vrouwen twijfelen of ze wel kinderen op de wereld willen zetten, en waarop troosteloze vrouwen opgewekt volop kinderen zetten.

Het hangt er maar van af hoe je alles bekijkt...