Zoals iedere morgen stond ik in de krantenwinkel om de verse lading porno te kopen, waarbij Arsène van 't Dagblad me vandaag opeens ook een espresso wou aansmeren. Espresso, je weet wel, dat zo mogelijk nog flinterdunner kleine broertje van de sowieso al miezerige krant de standaard. Jawel, dat gazetje dat wat wil profiteren van mijn populariteit bij de drie mensen die mijn blog lezen, door naar mijn blog te verwijzen. Weeral. Maar denk je dat ze me daarvoor bedanken, door bijvoorbeeld levenslang mijn oud papier te willen komen ophalen? Nee, hoor, niks daarvan. Maar soit.

Ik ben allerminst een rancuneus persoon, maar ik wil hier toch nog eens laten vallen dat diezelfde standaard ook mijn hele jeugd heeft verpest, door in de jaren tachtig te weigeren om ook maar één foto in hun gazet te publiceren, en door de sport altijd minimum 48 uur na datum te verslaan.

En wat blijkt nu? Dat die standaard echt wel van geen hout meer bijlen weet te maken, want ze beginnen nu al artikels over beffen te publiceren, met foto's (waarom kon dat in de jaren tachtig niet?) van zogenaamde kunst, waardoor Arsène van 't Dagblad me een espresso wilde verkopen.

Kunst noem ik zo'n foto niet, dat zijn weeral linkse rakkers die de jeugd willen bederven. Geef mij maar eenvoudige, simpele abstracte kunst.


Wouterke heeft dan toch gelijk!

Nu die grootste belg wat op zijn laatste benen loopt, want laat ons een kat een kat noemen, het zal toch een dode of minimum een gepensioneerde zijn, wordt het stilaan tijd om wat andere grootse dingen te verkiezen.

En dat heeft deze jongen goed gesnopen. Alleen jammer dat hij de combinatie van choco én salami niet vermeldt, want dat is toch nog altijd het beleg of champions!

Het woord van het weekend was moedig en moedig was het woord van het weekend. Waar dat de afgelopen weken, wegens maar al te voor de hand liggende redenen, de kernwoorden helder en sereen waren, was het nu tijd voor moedig. En dat in al zijn facetten, zonder met de wind mee te huilen.

Ik heb dit weekend moedige bekentenissen gehoord (ik heb dit weekend meerdere mensen horen bekennen dat ze in Mechelen wonen), ik heb moedig gedrag gezien (naar de Walen gaan, en twee maal per dag een sauna pakken) en ik heb moedige woorden gesproken (oh, een dood vogeltje). Kortom, alles was van de partij om er een moedig weekend van te maken.

Jammer dat op zaterdagavond opeens alle drank op was (dat komt er van, wanneer er te veel mensen uit het Mechelse mee zijn, die in de vroege avond vertrekken zonder dat hun koffers gecontroleerd werden), en dat ik zondag naar West-Vlaanderen moest, om in gescheurde broek het verjaardagsfeest van 3 tot 4 jarige nozems op te fleuren. Want anders zat ik er nog, daar in de Walen.

De standaard, allemaal goed wel, reclame maken en zo, en daar zichzelf voorstellen als een zogenaamde kwaliteitskrant, maar al bij al blijft het een rioolgazetje, iets van twee keer niks, prut. Want anders zouden ze hun site wel anders opvullen dan met linken naar gespuis op het internet, naar nietszeggende blogs waar het gaat over Tom en Pascal "I can see old people" Vyncke, wat binnenkort wel eens de grootste Belg zou kunnen zijn.

Over die grootste Belg, daar wil ik het trouwens nog eens over hebben. Ik ben blijkbaar wel goed genoeg om een link te zijn op die site, voor de geïnteresseerden trouwens bij de bloglinken te vinden, maar om in de lijst met de top 200 nominaties te komen dan weer niet. Begrijpe wie begrijpen kan. Ik moet zeker genoeg stemmen hebben gekregen om daar in te komen, want ik weet dat er zeker één iemand op mij gestemd heeft, en dat is ongetwijfeld slechts het topje van de stemmenijsberg die op mij uitgebracht werd.

Sta me toe om even een conservatieve berekening maken van hoeveel stemmen ik heb. Ik ken ongeveer zo'n 1000 Belgen, en ik weet dat er daarvan zeker ééntje op mij heeft gestemd. Er zijn iets meer dan 10 miljoen Belgen, wat via de regel van drie betekent dat ik nu zo'n 10000 stemmen moet hebben gehaald. Wat toch genoeg moet zijn om ergens in de top 200 te staan, dacht ik.

Ik vind het dan ook een aanfluiting van de democratie dat ik er nog niet insta, een negatie van mijn basisrechten als mens en toch wel fijn persoon, en ik ben nu juridisch advies aan het inwinnen om te kijken welke stappen ik kan ondernemen. Hier zullen ze nog van horen!

Als ene Pascal Vyncke, notoir stichter van seniorennet het tot op de eerste plaats kan schoppen in de nominatielijst van de grootste Belg na een oproep op die seniorensite, dan moet ik dat ook kunnen na een oproep op mijn eigen site.

Zoveel senioren kunnen er nu ook weer niet zijn in Vlaanderen, de vergrijzing niet te na gesproken, en laat staan dat er veel zijn die er in slagen om te stemmen. Terwijl hier toch het neusje van het internet geregeld op bezoek komt, dus ik verwacht dat ik vanaf nu in die lijst omhoog gekatapulteerd wordt.

Als ik ooit tot de grootste Belg verkozen wordt, beloof ik hierbij plechtig jullie te vergeten, en wanneer je me ergens aanspreekt, te doen alsof dat ik je niet ken, en als je er een toffe peer uitziet, wil ik zelfs tegen mijn body guards zeggen dat ze je er vriendelijk moeten uitsmijten. Zo zie je maar, ik zal altijd die vriendelijke, simpele jongen blijven.

Ik weet eigenlijk niet zoveel, maar één ding weet ik wel zeker. Die papabili hebben dikke vette sjans dat Tom Boonen niet meedoet aan de verkiezing van paus, anders waren hun kansen wel verkeken, want Tom wint de laatste tijd alles waar hij aan begint.

Over die paus, daar is trouwens al meer dan genoeg over gezegd. Wat in al die media heisa rond het heengaan van Karol Wojtila schandelijk over het hoofd wordt gezien, is dat een 24 jarige beer uit Balen in één week tijd én de ronde van Vlaanderen én Parijs-Roubaix heeft gewonnen. Zo kan het niet verder, Tom verdient het op basis van zijn prestaties om eens wat aandacht te krijgen. Vandaar dan ook deze post, en vandaar dat Tom nu ook met poster prominent in mijn living aanwezig is.


Met dank aan Benjamin.

Omdat ik van mijn vijfde tot mijn dertiende in een coma heb gelegen, is één van mijn eerste jeugdherinneringen samen met de mama en de papa naar de Makro. Wat een fantastisch spektakel is, want in mijn familie zijn ze zot van promoties, en ik hoef jullie niet te vertellen dat dit in de makro Milaneesgewijs vuurwerk oplevert.

Ik weet dat ze daar omriepen dat de kiekens in reclame waren, en hop, daar spurtte mijn pa al naar kiekens. Waarna we het komende jaar iedere week een kieken konden eten. Of ze riepen om dat de augurken in reclame waren, en dan reden we naar huis met twaalf maxipotten augurken, waarna ik kieken à l'augurk ben gaan appreciëren, want het was eens wat anders dan gewoon kieken. Of terwijl we in de food stonden riepen ze om dat de hogedrukreinigers in ster promotie stonden, waarna we onze kar in de food lieten voor wat het was, en we een hogedrukreiniger gingen kopen. En we thuis de cement van tussen de bakstenen spoten, gewoon om aan de buren te tonen wat voor een superpromotie we hadden gekocht. O, de tijden!

Op latere leeftijd ben ik dan zelf ten prooi gevallen aan promoties, waardoor ik nu niet meer in de Aldi binnenmag, want ik kan daar gewoon niet weerstaan aan een hakselaar, een staande lamp, of fietsbroeken, het ziet er allemaal te veel promotie uit. De keren dat ik met 5 kilo prei van de winkel ben thuisgekomen, of met rolmopsen, 't is te veel om op één hand te tellen, terwijl ik dat eigenlijk niet graag eet.

Ik dacht tot nu dat het iets in de genen was, dat vol enthousiasme volgen van de promoties in de winkel, maar nu begin ik er meer en meer van overtuigd te geraken dat het iets aangeleerd is. Wat één van mijn drie huisgenoten begint dat nu ook al te doen, promoties te kopen. Onlangs kocht hij 10 chocoladekoeken, omdat je er twee gratis bij kreeg, maar wat ben je nu met twaalf chocoladekoeken?

En eigenlijk wil ik het niet hebben over welke promoties hij allemaal koopt, maar over wat de carrefour in zijn chocolade koeken draait. Het volgend etiket zegt genoeg:

The gods must be crazy, want hoe is het anders mogelijk dat een blog onder zo'n fantastisch gesternte van start kan gaan? Nog maar één post heeft die le Jacquesman op zijn conto, maar toch al gelinkt door de ying en de yang, de Museeuw en de Boonen, de schuld en de boete van het Belgische blogwezen. Sommige mensen hebben toch alle geluk in de wereld...

Die taal van Molière niet schuwende blogger heeft maar één probleem, en dat is dat het van hier af alleen nog maar bergaf kan gaan, daarbij zeker nog een handje geholpen wanneer hij van zijn illegale fruitwijn begint te drinken.

Een klein in memoriam voor sinds vandaag twee fijne ex-collega's is hier op zijn plaats. An, als ik nog ergens goesjting of petatschji zal horen, je zal in mijn gedachten zijn, en Steven was, voor iemand zonder noemenswaardig diploma, toch nog een goed collega.

Vandaar, An en Steven, we zullen jullie missen.

Nu ja, missen is misschien wel een groot woord, tandpijn of migraine mis je ook niet, en zo'n fijne collega's waren jullie nu ook weer niet. Laat ik het dan maar houden op collega's. Niet meer, niet minder. Al was bijvoorbeeld Steven heel erg veranderd, sinds hij wist dat hij van job ging veranderen, en niet ten goede. En als ik dan toch heel eerlijk moet zijn, eigenlijk kon ik geen één van jullie twee af, en het is maar goed ook dat jullie andere oorden opzoeken, voor mij, voor het bedrijf, voor iedereen.

Ik zou deze post kunnen beginnen met het neerschrijven van de statement of work in een soortement van geniale inleiding, maar ik ga dat carrément niet doen. Het zou toch maar alle verrassing er uit halen, en waar sta je dan, als je het element van verrasssing kwijt bent.

De facto nergens, en ik ga die gedachte dan ook parkeren waar hij thuishoort, in een virtueel bedrijf dat een gateway functie uitvoert, enfin. Seffens ga ik mijn ei leggen, maar a priori wil dat niet zeggen dat ik dan nu al hoor te doen. Provisoir gezien heb ik wel nobele bedoelingen, maar het is niet verstandig om genre grant taylor nobele initiatieven te vervangen door rigoreuze best of breed posts.

Kortom, ik ga alles hier nu amortiseren, en wachten tot ik uitgekristalliseerd ben.

Het is niet mijn gewoonte om hier reclame te maken, maar als het niet voor het goede doel is, durf ik al eens van mijn boterzachte hart een steen te maken, en mijn eigen ongeschreven wetten en regels met praktische bezwaren en dromen aan de kant te schuiven.

Vandaar dat, wanneer je 21 mei aanstaande niks te doen hebt, ik je aanraad om naar de memorial Frans Schoubben te gaan, ondertussen toe aan zijn zevende editie, en daar helder en sereen te fietsen. Memorial Frans wie, hoor ik je vragen. Wel, Memorial Frans Schoubben, de sympathieke Tongerese winnaar van Luik-Bastenaken-Luik 1957, Frans, de Witte Engel van de fiets, Frans "Sjans" Schoubben, de toog van Tongeren, omdat hij als hij ergens binnenkwam altijd een pint zette voor iedereen die aan de toog zat. Frans Schoubben, in de jaren vijftig onafscheidelijk van zijn luxehelper Johny "Maagzweer" Meulemans. Die Frans dus.



Waarvoor folders die onder je ruitenwisser in Ninove gestoken worden allemaal niet goed zijn! Nu, mij zul je daar niet zien, want 1957 vind ik toch wel heel lang geleden.

Het was en blijft natuurlijk een wansmakelijke 1 april grap, mijn vorige post, maar er is al zoveel wansmaak in de wereld, het steekt dan ook niet meer op een beetje meer en minder. De hart-onder-riem berichtjes op mijn GSM, de smeekbedes in mijn brievenbus, de giften (3,57 euro), ze stroomden binnen en het deed deugd. Alleen de reacties op mijn blog vond ik wat lauw, maar daar zal het prima lenteweer van dit weekend wel voor iets tussengezeten hebben.

Opeens werd ik door wildvreemden op straat aangeklampt, die me bezworen om terug te komen op mijn beslissing om te stoppen, voor het goed van de natie en henzelf. En wat waren die mensen opgelucht toen ik ze uitlegde dat het maar een grap was, behalve die ene struise vent dan toch, die me een mot op mijn bakkes gaf, dat zou me leren om zijn vrouw een hele dag koppijn te bezorgen.

Maar goed, het leven gaat door, en trots kan ik dan ook mijn afgestempelde kaart van de ronde van Vlaanderen voor amateurs tonen.


Hopla!

Met dit jaar 250 kilometer in de benen ben ik er in in geslaagd om het 140 kilometer parcours af te leggen, de bergen op en de bergen terug af, en ik had zelfs nog macht in de benen over op het einde. Hoera! Ik ben wel twee keer een stukje op een berg moeten wandelen, op de molenberg en de koppenberg, maar dat was omdat ik uit mijn pedaal schoot, en je op die steile bergen middenin niet meer kan beginnen fietsen. Het zal me leren om mijn materiaal niet allemaal te controleren.

Die ronde van Vlaanderen voor amateurs, dat was de eerste keer dat ik daar aan meedeed, en het was een voltreffer. De organisatie was vlekkeloos, en ze waren niet vergeten om goed weer te bestellen, wat bijvoorbeeld die nitwits van de dodentocht in Bornem wel eens durven te doen. De patersberg, ik lach daar nu mee, en die zogenaamde muur van Geraardsbergen, pfft, dat is kattepis vergeleken met de Hoge Blekker in Koksijde, die ik als kind ettelijke malen gezwind beklommen heb. In het mulle zand. Op de te toen te grote fiets van mijn grootvader.

Het is ook fantastisch dat je die ronde eens zelf gereden hebt, dan kun je aan het schorremorrie dat op de dag van de koers zelf naast je staat constant vakkundige uitleg geven, die telkens getuigt van je parcourskennis en je groot wielerinzicht. Het is dus voor iedereen een aanrader, en ik roep jullie dan ook op, beste lezertjes, om volgend jaar zelf die ronde te rijden. Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn!

Omdat eergisteren een berichtje kwam van mijn laatste lezer dat hij stopt met mijn blog te lezen, heeft het weinig zin om verder te doen, en meld ik hierbij dat stielo's blog stopt. Niet dat iemand dat zal lezen, maar misschien komt er hier nog ooit iemand langs, en dan vraagt die zich af waarom zo'n pareltje van Nederlandstalige literatuur een stille dood is gestorven. Laat het duidelijk zijn dat het wegens een gebrek aan respect was!

Ik heb mijn blog te koop gezet op e-bay, misschien kan ik er zo nog een schone euro aan overhouden...

Bedankt voor al die mooie momenten!