Omdat ik van mijn vijfde tot mijn dertiende in een coma heb gelegen, is één van mijn eerste jeugdherinneringen samen met de mama en de papa naar de Makro. Wat een fantastisch spektakel is, want in mijn familie zijn ze zot van promoties, en ik hoef jullie niet te vertellen dat dit in de makro Milaneesgewijs vuurwerk oplevert.

Ik weet dat ze daar omriepen dat de kiekens in reclame waren, en hop, daar spurtte mijn pa al naar kiekens. Waarna we het komende jaar iedere week een kieken konden eten. Of ze riepen om dat de augurken in reclame waren, en dan reden we naar huis met twaalf maxipotten augurken, waarna ik kieken à l'augurk ben gaan appreciëren, want het was eens wat anders dan gewoon kieken. Of terwijl we in de food stonden riepen ze om dat de hogedrukreinigers in ster promotie stonden, waarna we onze kar in de food lieten voor wat het was, en we een hogedrukreiniger gingen kopen. En we thuis de cement van tussen de bakstenen spoten, gewoon om aan de buren te tonen wat voor een superpromotie we hadden gekocht. O, de tijden!

Op latere leeftijd ben ik dan zelf ten prooi gevallen aan promoties, waardoor ik nu niet meer in de Aldi binnenmag, want ik kan daar gewoon niet weerstaan aan een hakselaar, een staande lamp, of fietsbroeken, het ziet er allemaal te veel promotie uit. De keren dat ik met 5 kilo prei van de winkel ben thuisgekomen, of met rolmopsen, 't is te veel om op één hand te tellen, terwijl ik dat eigenlijk niet graag eet.

Ik dacht tot nu dat het iets in de genen was, dat vol enthousiasme volgen van de promoties in de winkel, maar nu begin ik er meer en meer van overtuigd te geraken dat het iets aangeleerd is. Wat één van mijn drie huisgenoten begint dat nu ook al te doen, promoties te kopen. Onlangs kocht hij 10 chocoladekoeken, omdat je er twee gratis bij kreeg, maar wat ben je nu met twaalf chocoladekoeken?

En eigenlijk wil ik het niet hebben over welke promoties hij allemaal koopt, maar over wat de carrefour in zijn chocolade koeken draait. Het volgend etiket zegt genoeg: