Gisteren heeft mijn hart even stil gestaan, overmand door grote emoties, in shock door de vleesgeworden nachtmerrie. Nietsvermoedend had ik blijgezind een aantal seconden eerder op de knop van de lift geduwd. Toen de liftdeuren opengingen, verging het lachen me alras. Want wie stond me daar grijnzend, bijna diabolisch op te wachten? De drie mensen waarvan je niet wil dat ze je staan op te wachten, niet in een lift, niet op de hoek van de straat, nergens niet...

Een zekere Nicole stond daar, vergezeld van haar man Hugo, die samen iets ondefinieerbaars doen op cruiseschepen en in de Vlaamse showbiz, en al geforceerd glimlachend kibbelend door het leven stappen, verschrompeld door de zon en te felle spotlights. Maar alsof dat nog niet genoeg was, stond ook Leen Demaré plots, totaal onverwacht voor mijn neus.

Ik vind dat niet fair dat dit iemand kan overkomen, zo'n dingen zouden niet mogen mogen. Voor je het weet zit je met zwaargekwetsten en trauma's waar geen pil tegen helpt.

Ik ben mij nu aan bezinnen.

Een job is een job, maar deze pipo heeft het gemaakt in het leven.

De kwaliteit van de blogs die ik lees laat de laatste tijd wat te wensen over, de kwaliteit van de blog die ik schrijf laat niet alleen de laatste tijd heel wat te wensen over, maar dat is allemaal niks, vergeleken bij mijn huidige rijkunsten.

Ik geef grif toe dat ik nooit de meest stijlvolle chauffeur op de openbare weg ben geweest, meer dan één persoon heeft in het verleden al wit weggetrokken in mijn auto gezeten, billen samengeknepen en ogen dichtgeperst, maar sinds kort kan ik helemaal niet meer autorijden. Ik heb er geen idee van hoe het komt, ik kan opeens geen vitessen meer versmijten, ik heb blinde vlekken langs alle kanten en rij quasi altijd recht in het gat van de auto voor mij, de voetganger naast mij of de fietser onder mij. Om op het laatste nippertje nog te kunnen remmen, en gelukkig heeft mijn auto prima tot uitstekende remmen.

Kijk dus de komende maanden maar goed rond je, als je leven je lief is!

Je moet al heel goed naar hun teksten luisteren, maar als je dat doet, dan merk je dat de mannen van preuteleute ietwat anaal en vaginaal gefixeerd zijn, en hoor je dat ze het taboe niet schuwen, en al eens over hun jos durven te zingen.

Alhoewel hun cd al in 2005 gemaakt is, is het toch dé cd van 2006. Vergeet al die hippe groepen van over de zee, vergeet die beats, vergeet de Eurosong preselecties, in 2006 is er nog altijd meer dan plaats genoeg voor eerlijke, platte covers, al dan niet in het Oostends gezongen. Ostensche Pretensche rules the waves!

Sommige situaties kun je amper verwoorden, maar dan is er gelukkig nog altijd poëzie om wauwelend door het leven te stappen. Vandaar het gedicht "Afscheid":

Afscheid

Beter vroeger dan later
En laat het snel zijn
Reden
Te over om geen tranen te plengen

Door dik en dun dacht je dan
Eerst dacht die aan zichzelf
Pas later aan de anderen

Als het een beetje meezit
Zien we hem nooit meer terug

Rust
In
Vrede

Wanneer je op één april in de krant leest dat de volgende dag Willy Sommers in een kooi hangend boven het parcours van de Ronde van Vlaanderen zijn hit "Als een leeuw in een kooi" zal zingen terwijl je de renners onder Willy ziet passeren, dan denk je dat je de aprilgrap in die kwaliteitskrant te pakken hebt.

En dan ga je de volgende dag naar het dorp van de ronde. Willy Sommers is daar, en zingt zijn hits. En wordt dan in een kooi in een hoogtewerker boven het parcours gehesen, om rond te draaien en te zingen van die leeuw.

Ik wens de organisatoren bij deze proficiat te wensen met hun gedurfde visie op spektalel. Er is een genie nodig om tot zo'n ideeën te komen, veel doorzettingsvermogen en werkkracht om vervolgens de plannen uit te werken, en daarna een pak geld om één van Vlaanderens topentertainers in een surrealistische en misschien voor zowel Willy als voor het publiek wat genante positie te laten zingen. Het zou moreel niet verantwoord zijn om jullie deze foto's te onthouden.


Ichtegem, dorp van de ronde. Een feest! Kijk naar die eenvoudige, blije gezichten, dat zegt genoeg. Geluk hoeft niet duur betaald te worden.


Willy begint er aan, en het volk is volop mee.


Willy kan het nog altijd, de verbondenheid onder de mensen als hij een van zijn talrijke levensliederen aanheft is hartverwarmend.


Willy wordt omhoog gehesen, als een leeuw.


Mocht je het nog niet in de mot hebben, de leeuw waarvan sprake zit in een kooi.


Na het ronddraaien als je weet ondertussen welk beest in een kooi volgt veel te vroeg het afscheid.


Een afscheid kan nooit te lang duren, dat weet een doorgewinterde Vlaamse zanger maar al te goed. Hier volgt dan nog het ultieme afscheid. Wat een métier, wat een klasse, wat een beroepsernst!

Jaja, Willy is een professional in hart en nieren, op en top entertainer! Niets is hem te veel gevraagd, zelfrespect of eergevoel verdwijnen bij Willy als sneeuw voor de zon als de prijs juist is!