Waarom zou je nog geld uitgeven aan kunst, wanneer je in één en dezelfde winkel voor nog minder geld ook caramba's, olé's en races kan kopen? Ik voor mijn part kies alvast al zeker niet voor de kunst, en als man van techniek en wetenschap kon ik vandaag in de winkel mijn hoofd niet koel houden toen ik een prachtig staaltje van die bovengenoemde en geroemde techniek en wetenschap voor een kleine prijs te koop zag liggen. Want voor minder dan 17 euro (16 euro 99 dus) verkochten ze vandaag horloges in de Aldi, met hartslagmeter erop en eraan.

Om mijn veel te talrijke kritikasters koest te houden, ik weet wel dat ik ooit opgeroepen heb om geen bucht van de Aldi meer te kopen, maar dat horloge, dat is ab-so-luut geen bucht, maar een wetenschappelijk werktuig, waarmee ik mijn hart en lichaam proefondervindelijk nauwgezet in kaart zal brengen. Alles voor de wetenschap en de eeuwige roem!

Ik weet nu dat ik in rust met een hartslag onder de vijftig zit, en dat ik gedurende 3u36 minuten een gemiddelde hartslag van 59 had. Wetende dat ik in die tijd gekookt en smakelijk gegeten heb, mijn tanden gepoetst, en een film gezien, is dit geen misse prestatie te noemen. Ik weet nu dat mijn hartslag boven de 90 beats per minute komt wanneer ik een Dannetje uit de frigo haal, en dat dat weer zakt naar onder de zeventig als ik het opeet. Ik weet nu dat kakken verre van zo inspannend is als ik altijd al gedacht heb, ik weet nog niet hoe inspannend een post voor mijn blog schrijven is, sommige dingen laat je beter rusten, en binnenkort weet ik ook wat er echt lastig is, want ik ben niet van plan om mijn hartslagmeter ooit nog af te doen.

In die drie en een halve uur heb ik precies 574 calorieën verbrand, en welgeteld 0 gram vet, wat maakt dat mijn lichaam weeral niet strakker is geworden. Omdat dit loze woorden kunnen zijn, je weet ook wel wat voor leugens er op blogs en websites aan het gewone volk verkocht wordt, hier zijn een paar onscherpe, niet getrukeerde foto's:


Gemiddelde van 59!


Meer dan drie en een half uur...

Zondag is het dé hoogdag voor de passieve fietsliefhebber, en dus is het hoogdag ten huize stielo, en zaterdag, dan is het dé hoogdag voor de actieve fietsliefhebber, en dus dan is het hier ook alweer hoogdag. Iedere dag feest, zo kort na Pasen, is het niet wonderbaarlijk? Onze lieve heer heeft dat toch mooi geregeld, jaja, die heeft zijn zaakjes op orde. Als je klein bent, en de wereld lijkt zo groot, of als je verdriet hebt, en je weent, of als de zon straalt, en je weet dat ergens, iemand rondloopt met een stoma, dan weet je het wel. Maar ik dwaal af.

Ik ga zaterdag de 140 km van de finale van de ronde afmalen, wat al meer dan genoeg is wetende dat ik dit jaar al 170 km heb gefietst, en met dat ik iemand ben die niet omzie, en doorstamp, heb ik ook veel materiaalpech en honger. Het zou daarom mooi zijn dat mijn trouwe fans op geregelde of op belangrijke plaatsen klaarstaan met een reservewiel, met een etenszakje of een drinkbus, of op de bergjes met een handje om me omhoog te duwen. De organisatie laat ik aan jullie over, jullie zijn groot genoeg! Stel me asjeblieft niet teleur, ik reken op jullie!

Wanneer ik iemand langs de berm zie staan met de duim omhoog, wel, dan trap ik op mijn rem, vraag aan die mensen waar ze naartoe willen, lach eens goed, en rij vervolgens door. Er is immers nog een tijd geweest dat ik zelf zo doorheen de wijde wereld trok, meer zelfs, ik durf dat nog altijd wel eens doen, en het is altijd plezant als iemand je meeneemt. En zo kom je nog eens iemand tegen.

De laatste twaalf maanden waren dat een extreem dikke dronken Ier, opgepikt om zes uur 's morgens op de Mechelsesteenweg vlakbij al die huizen met kamers, die beweerde dat hij naar een feestje was geweest (jaja, dat zal wel een feestje geweest zijn...), twee Letten die alle Belgische tankstations bezochten, een anarchistisch-liberale jongere die zich al twee maanden niet gewassen had en een Portugees die in Wallonië woonde. En vandaag stond een moeder met kind langs de kant van de baan met de duim omhoog, dus ik dacht dat ik eindelijk eens iemand normaal zou meepakken.

Ze moest dringend naar de Maria Theresiastraat in Leuven, en met dat dat niet ver is van waar ik woon, Leuven is en blijft een gehucht, wou ik dat wel doen. De kleine langs achteren, de mama vooraan, en hop, we waren op weg. De sfeer zat er goed in. Een beetje later zei ze dat ze aan de gevangenis moest zijn, en toen wist ik weer al dat het weer eens geen normale lifters waren. Altijd zit er wel een mankementje aan. Ze legde me vlot de weg uit, en toen ik op twintig meter van de poort van de gevangenis stopte, en mijn auto parkeerde om hen te laten uitstappen, wou ze nog dat ik haar vlak voor de poort afzette, maar met mijn verleden begin ik daar niet aan. En toen zei ze tegen de kleine: "Allez, viens, on va visiter papa". Tof, een namiddag bij de papa!

Wat zou je doen zonder stuff for nerds,en zonder stuff that matters? Niet veel, want je zou 's morgens gewoon in je bed blijven liggen, altijd op de snooze knop van je wekker klikken.

Danzij slashdot ben ik nu te weten gekomen dat dit niet zo hoeft te zijn, en dat je een nieuwe best vriend kan krijgen als je wil, clocky, the world most devious alarm clock! Hoera!

Blog van de dag!

Fietsers aller landen, verenigt u! Want het is godverdomme nodig, in deze donkere tijden voor tweewielig vervoer! Zelfs Grant Taylor zegt het, en dat is zelf een gevaar op de baan.

Omdat het zelfs voor mij toch een beetje te cru zou zijn om over twee weken de schoonste van Vlaanderen te fietsen zonder dit jaar op een fiets gezeten te hebben, ben ik de laatste tijd dan toch op mijn fiets gekropen, en met dat het weer de laatste tijd meevalt, had ik vandaag het boude plan opgevat om naar mijn werk te fietsen, van Leuven naar Brussel en terug. Een mooi voornemen, maar dat was zonder die vermaledijde, nietsontziende automobilisten gerekend.

Ik was goed op weg om mijn persoonlijk record te verbreken (de 27 kilometer in 1u54min), tot er een auto in een zijstraat rechts van mij stond te wachten. Er kwam niks van links, niks van rechts, en ik had niks in de mouwen. Die stond daar Gewoon Te Wachten Op Het Goede Moment om de straat over te steken. Lag die in zijn auto te slapen, en schoot die opeens wakker, ik weet het niet, maar die klojo begon dan toch te rijden, natuurlijk net het moment dat ik er aan kwam. Alles moeten dichttrekken, en op het nippertje kon ik die pipo ontwijken. 'k Moest wel uitwijken, en dat was net in een put in de weg. Toen ik die automobilist op zijn Italiaans mijn verontwaardiging toonde, had die nog het lef om zo'n gezicht van 'Ik kan toch ook niet op fietsers op het fietspad beginnen letten wanneer ik in mijn auto, mijn vrijheid rij, waar zijn we dan mee bezig', om mij wat op te beuren.

Om het feest helemaal compleet te maken, merkte ik 50 meter verder dat ik platte band had. Waardoor ik van plan ben om mij te revancheren op een aantal onschuldigen, en vannacht ga ik in de streek van Bertem langs om van een tiental auto's de banden leeg te laten. Dat zal ze leren, die autobestuurders!

Op een dag zoals deze (internationale boomplantdag, gevechten met betogers in Kirgizië, ik die er weer fantastisch goed uitzie) is het altijd goed om het eens over Zweden te hebben.

De inwoners van Zweden zijn in tegenstelling tot wat in de volksmond gedacht wordt mensen zoals u en ik, alleen leven ze in een iets kouder land, waar het halfweg maart pijpestelen sneeuwt, en spreken ze geen Nederlands of Frans zoals hier in België het geval is, maar Zweeds. Dat Zweeds, dat is een uiterst simpele taal, die bestaat uit vier klanken (ö, ä, ë en ï), en het is dan ook geen wonder dat Zweden sympathieke mannen zijn.

Wanneer je er naar een Libanees restaurant gaat, krijg je er daar een buikdanseres bovenop, en in hun hotels staan schoenpoetsmachines, waardoor mijn schoenen nu in de fleur van hun leven zijn. De volgende keer dat ik naar Zweden ga, wil ik gerust iedereen zijn te poetsen schoenen meenemen, en die krijg je dan een paar dagen later netjes terug. Laat maar iets weten als je interesse hebt!

Wiiieeee! Dinsdag ga ik naar Zweden, land van duizend en één meren, van Carlsberg en van Nokia!

Al van toen ik piep, piep, piep klein was wou ik daar naartoe, nooit was ik er geraakt, en nu komt het er eindelijk van! Hoera!

Zoals één van de grote denkers van de eenentwintigste eeuw ooit het oeuvre van Didier Daeninckx samenvatte, vergeten is een transitief werkwoord, wel, zo kan het oeuvre van Norbert ook samengevat worden, vergeten maar niet vergeven.

Norbert, wat een samentrekking van Bert en Norkelman is, had een droom, en zoals Martin Luther King ons allen geleerd heeft, ooit, als je lang genoeg wacht, komt die droom uit.

Tot zijn negendertigste wees alles er echter op dat dit voor Bert niet zou opgaan, reeds van kindsbeen af zat alles tegen. Omdat hij in stuit lag met een keizersnede geboren, gepest op school, verstoten thuis, want zijn stiefvader was er van overtuigd dat Bert niet van hem was, in het leger de pispaal van alle Belgische divisies in toenmalig West-Duitsland, en toen de snorkels op tv waren, was hij constant het lijdend onderwerp van tal van practical jokes. En hoeveel keren hij niet met all-star of junior of toeter is aangesproken, hij liever dan ik.

De enige keer dat het Bert meezat, was op zijn pedofilie proces, waar hij door de ouders van zijn buurmeisje valselijk beschuldigd werd, maar waar het buurmeisje zelf Norbert uiteindelijk van alle schuld heeft gezuiverd. Uit dankbaarheid heeft hij toen het nummer 'Dank je wel, kleine lieve meid' geschreven, wat hem daarna duur te staan gekomen is, omdat hij voor dat nummer een proces wegens plagiaat aan zijn broek had van Abba. Het poëtische en muzikale thema leunden immers verdacht aan bij "Thank you for the music", wat niet ontkend kon worden...


Dank je wel, Norbert!

Als semi-professioneel wielrenner (ik heb dit jaar al meer dan 20 kilometer op mijn teller staan, dat kan tellen) en als professioneel blaaskaak zit ik niet verlegen om grootspraak, en vandaar ook dat ik hier en nu al kan zeggen dat ik nu al klaar ben voor de ronde van Vlaanderen, aanstaande 2 april. Het is bijna jammer dat ik niet met de profs mag meedoen, die vervloekte protour met al zijn regeltjes toch!

Tot nu toe heb ik alles behalve op een fiets gezeten, maar dat zie ik als een plus. Wanneer ik op de dag van de ronde op mijn fiets zal rondrijden, zal dat verbazend verfrissend en nieuw aanvoelen, terwijl iedereen die al veel kilometers heeft gereden het al redelijk beu zal zijn. Want fietsen, dat doe je niet voor je plezier of voor de gezelligheid, laat je niks wijsmaken door de televisie...

Naar Oostenreik op reis gaan, al is het dan op skireis, het bleift een heikele aangelegenheid, en ik hoop dat ik het binnenkort niet mag gaan uitleggen aan Louis "Mean Motherfucker" Michel, die in een tribunaal niet onderdoend voor Nürnberg recht spreekt over alles tussen hemel en hel. Of misschien hoop ik daar toch een beetje op, wie weet.

Tirol, en meer bepaald Otz, heeft absoluut de trein gemist op muzikaal gebied, en dat zal je dan ook merken als je er bent. Het enige lokale nummer dat een beetje OK is qua muziek en tekst is Viva Colonia, waar het ging over "dabei sein", en dat ze "das Leben lieben, und die Liebe, und die Lust", en dan maar uit volle borst "Viva Colonia" meezingen. Op aanvraag kan één van de talrijke remixes van het nummer u toegestuurd worden, het is nu al een klassieker ten huize stielo.

Voor de rest werden er enkel oude hits van den Duits gespeeld, Neilense muziek zoals Silver en Kate Ryan, en plaatseleike Oostenreikse versie van bekende nummers. Zo werd er constant een tribute to Johny Cash gebracht, door mittel van een meesterleike vertaling van Ring of Fire, wat in het Duits al vlug uitdraait in zinnen als "Ich bin ein perversen Schwein", en waar het refrein niet over een ring van vuur ging, maar over "Ich habe ein Ring auf meinen Eiern" gaat. Of het subtiele "Wo hat mich die Rosen auf meinen Hinten tatoeiert?" mag ook niet in de playlist ontbreken van de betere Tirolse middenstandszaak. Net zoals de 84 verschillende versies van Anton in Tirol die we mogen horen hebben. Kortom, het is een aanrader om je eigen muziek mee te nemen bei een bezoekje aan Tirol, en gelukkig had ik dat dan ook gedaan. Daarbei valt te melden dat er niet veel beters is op deze zeide van het bestaan dan volle bak een berg afgleiden met Ace of Spades, Who's the King (Yoooo!) of op Ministry's "Jesus Built My Hotrod" uit de boxen spetterend. Onthou dit op de volgende skireis, je zal me eeuwig dankbaar zijn.

Voor de rest zal Oostenreik wel voor alteid het land bleiven van mislukte schreivers en schilders, wat in het hotel duideleik aangetoond werd door de werkjes aan de muur. Eén mislukt schilderei in de bar, waar met wat verbeelding zelfs het woord stielo in te zien was, had ik beina nach Hause mittgenommen, maar ik wou alle joden, homo's en politieke dissidenten die bei mei over de vloer komen niet voor het hoofd stoten, want al die bevolkingsgroepen stellen het allerminst op preis dat je een ultraleleik schilderei van een mislukt Oostenreikers schilder aan je muur hebt hangen. De meest bekende Oostenreiker is immers noch immer niet Arnold, maar bleift Hitler, wiens carrière als schilder allerminst hoge toppen scheerde, waarna hei dan maar een wereldoorlog ontketende.

Voor een keer heb ik op reis ook mein manieren gehouden, want ik heb geen enkele keer tegen de talreike aanwezige Duitsers over die Krieg begonnen, hen de gruweldaden uit de oorlog vergeven, of hen gezegd dat de tweede wereldoorlog en wat er daar allemaal gebeurd is eigenleik de schuld was van de Oostenreikers, want Hitler was nu eenmaal een Oostenreiks schilder...

Wunderbar!

Oostenrijk kenners durven nogal eens vlug beweren dat het Oostenrijkse platteland sinds de Anschluß in 1938 geen spat meer veranderd is. Proefondervindelijk heb ik nu kunnen constateren dat dit slechts vuilbekkerij en kwaadsprekerij is, en dat het Oostenrijkse platteland wel degelijk verder evolueert. Zij het iets trager dan in andere delen van de wereld, meer gemütlicher, alles op zijn eigen tijd, waardoor Tirol zich nu in volle jaren tachtig bevindt.

Snorren zijn er hot bij jong en oud, man en vrouw, de truien zijn van het kaliber die ik zelf droeg in de jaren tachtig, iets te klein, en iets te veel contrasterende kleuren in één trui samengebracht, neunundneunzig luftballons schalt er constant door de boxen, en Matthias "Verdammt Ich lieb dich, Verdammt Ich lieb dich niet, Ich wil dich nicht verlieren" Reim mag er volop zijn ding doen. De enige muzikale toegeving aan de 21ste eeuw is Schni Schna Schnappi, dat veel en goed gedraaid wordt, en zelfs vol overtuiging wordt meegezongen door een lokale twintigjarige punk volledig in "The exploited" merchandising uitgedost, met hangslot rond de nek toe!

Die twintigjarige punk was onze ober in het hotel, zijn moeder had graag gehad dat de mensen hem Christian noemden, maar in het nu al legendarische café "Taxi bar" waar hij achter ook de toog stond, werd hij Schnappi genoemd, en door ons werd hij "The midget" genoemd. Of hou moet je anders een krapuultje van een meter twintig noemen, dat meermaals op een avond met een microfoon meezingt met Schnappi? De "Taxi bar" zelf hield het midden tussen een hoerekot en een taverne, wat surrealistische beelden opleverde, en werd bevolkt door onder andere Schnappi, maar ook door Bruno, een gezette vijftiger die aan iedereen whisky trakteerde, en kwam stoefen hoeveel hij verdiende door weed te verkopen. Howdy, de lokale entertainer die ons een tijdje voordien een prachtige optreden bezorgd had, zat ook in de Taxi bar, en liet zijn neus in volle eigthies stijl in het openbaar vlot doorheen wit poeder gaan. En een gezette veertiger met een snor wou ons vrouwen aansmeren, dus kort samengevat, Otz, en zeker de Taxi bar, is een plaats waar je gerust met je familie heen kunt gaan.