Wanneer ik iemand langs de berm zie staan met de duim omhoog, wel, dan trap ik op mijn rem, vraag aan die mensen waar ze naartoe willen, lach eens goed, en rij vervolgens door. Er is immers nog een tijd geweest dat ik zelf zo doorheen de wijde wereld trok, meer zelfs, ik durf dat nog altijd wel eens doen, en het is altijd plezant als iemand je meeneemt. En zo kom je nog eens iemand tegen.

De laatste twaalf maanden waren dat een extreem dikke dronken Ier, opgepikt om zes uur 's morgens op de Mechelsesteenweg vlakbij al die huizen met kamers, die beweerde dat hij naar een feestje was geweest (jaja, dat zal wel een feestje geweest zijn...), twee Letten die alle Belgische tankstations bezochten, een anarchistisch-liberale jongere die zich al twee maanden niet gewassen had en een Portugees die in Wallonië woonde. En vandaag stond een moeder met kind langs de kant van de baan met de duim omhoog, dus ik dacht dat ik eindelijk eens iemand normaal zou meepakken.

Ze moest dringend naar de Maria Theresiastraat in Leuven, en met dat dat niet ver is van waar ik woon, Leuven is en blijft een gehucht, wou ik dat wel doen. De kleine langs achteren, de mama vooraan, en hop, we waren op weg. De sfeer zat er goed in. Een beetje later zei ze dat ze aan de gevangenis moest zijn, en toen wist ik weer al dat het weer eens geen normale lifters waren. Altijd zit er wel een mankementje aan. Ze legde me vlot de weg uit, en toen ik op twintig meter van de poort van de gevangenis stopte, en mijn auto parkeerde om hen te laten uitstappen, wou ze nog dat ik haar vlak voor de poort afzette, maar met mijn verleden begin ik daar niet aan. En toen zei ze tegen de kleine: "Allez, viens, on va visiter papa". Tof, een namiddag bij de papa!